Bacari stapte deze morgen vroeg uit bed. Hij was nog eerder dan zijn bediendes die hem normaal wekten. Hij deed de gordijnen van zijn slaapkamer los en keek naar buiten, maar de nu al stralende, opkomende zon. Bacari wist precies wat voor een dag het vandaag was, en dat wist iedere Vincenza die van zijn of haar land hield! Het was de dag van het stierenfeest. Het gehele land stond in het teken van festiviteiten omtrent de stier. Het dier dat het rijk van de Vincenza symbloliseerde. Haast elke Vincenza-man had wel een stier bij zijn huis of huurde er een die in de weides liep buiten de steden liepen, want dat was nou eenmaal traditie. Tijdens het stierenfeest zouden de stieren vrij door de straten heen mogen rennen en werd er gewed op de snelste. Ook moest een man(en heel soms een vrouw) met zijn blote handen een stier tot kalmte manen, wat natuurlijk voor het nodige leedvermaak zou zorgen. En de hele dag werd er gegeten: van zoete broodjes uit Espadóro en druiven uit het platteland van Porãna, tot sterk bier uit Vilia da Corona. Maar natuurlijk ook allerlei producten van de runderen! Bacari schoot in zijn nette kostuum en liep de trappen af. Hij klapte luid in zijn handen en niet veel later kwam er bediende aangesneld. 'Is het podium gereed?' vroeg Bacari aan hen. 'Si Majesto, alles is klaar voor de ceremonie!' antwoorde een van hen. 'Mooi, laat de trompetters maar alvast beginnen dan! Dan begint eerst de openingsceremonie en worden de beste Vincenza-leden gepromoveerd tot hun volgende rang!' lachte Bacari breed. Hij vond dat altijd leuk om te doen. Nog geen 5 minuten later begonnen de trompetten te tetteren die door de hele stad te horen waren. Bacari stond inmiddels ook al klaar om het publiek te ontvangen: het was feest!

Evolet werd wakker van het schudden op de boot. Langzaam deed ze haar ogen open, de boot dreef op het water en ze hoorde een enkeling op het dek lopen. Dat betekende dat ze er óf al waren, óf juist nog niet. Ze wilde zich net weer omdraaien toen Devil een keer in haar schouder pikte en vertelde welke dag het was. Juist, ze was terug naar huis gekomen voor het stierenfeest! Elk jaar weer was het geweldig om erbij te zijn en elk jaar, als ze niet al thuis was, kwam ze terug naar huis om het mee te maken. Dit jaar had ze veel gedaan waar ze aan herinnerd werd door Devil, maar niks kon haar hinderen om op tijd thuis te komen. Langzaam krabbelde ze omhoog en wreef de slaap uit haar ogen. Ze had veel gereisd om hier te komen en dat kon ze aan haar energie wel merken, maar slapen kon ze altijd later nog! Snel trok ze haar gebruikelijke kleren terug aan; een donkerbruine broek en haar witte bloes met leren open vest zonder mouwen. Haar zakje met spullen hing ze aan haar riem vast, waar ook haar zwaard en dolk aan hing. Water en brood moest ze aanvullen op de boot als ze dat wilde, of ze kon het thuis kopen. Water was altijd wel handig, eten deed ze daar wel. Met dit feest was er overal wel wat te eten, het lag er alleen aan voor welke prijs. Devil vloog voor haar de deur uit en Evolet keek eventjes terug het strooi in om zeker te weten dat ze niks vergeten was. Nope, niks vergeten.
Ze liep snel naar de keuken en vulde haar lege waterfles aan. Nog even snel spetterde ze wat water over haar gezicht en haalde de klitten uit haar bruine haar. Ze hielp mee toen ze eindelijk aankwamen met het aanleggen van de boot terwijl Devil de lucht in vloog. Hij meldde dat de stieren nog niet losgelaten waren en dat ze precies op tijd was om de openingsceremonie alvast te halen, maar alleen als ze snel was. Evolet had dus geen tijd om te wachten op de ladder en sprong gemakkelijk van de brug naar beneden. Als een speer rende ze langs de haven langs. Ze moest de hoofdstad in, niet hier blijven hangen. De straatjes was ze gewend en algauw kwam de hoofdstad in zicht. Een keer meende ze haar pleegvader te zien maar gelukkig kon ze een zijstraatje net op tijd in duiken en rende toen door. Ze wist niet of hij een stier had gekocht de ja of de nee, ze wist dat hij niet zo veel geld had. Ze moest maar zien. Zelf had ze dit jaar geen idee welke stier goed of niet was om op te wedden, maar ze wedde meestal niet op de stieren. Ze wedde onderling met mensen of dat zij wel juist wedden en of ze zouden winnen of verliezen.
Ze sprong over het laatste hekje heen en kwam toen uit op het grote plein. Een groot podium stond klaar en ze was net op tijd om haar leider, Bacari, op het podium te zien staan. Ze grinnikte zachtjes, het was altijd heerlijk om hier te zijn. Ze keek om zich heen en juigde met de rest van het publiek mee. Devil landde op haar schouder en hield met geïrriteerde blikken andere mensen een beetje van haar weg. Het bontje dat om haar schouder zat gebonden was tegen zijn klauwen, en dat was maar goed ook want als hij zich vast wilde houden aan haar schouder zette hij zijn klauwen erin. Ze keek nog eens om zich heen, misschien dat ze hier nog iemand herkende.

Ash kwam geeuwend uit zijn slaap. Hij had zijn hele tocht als verstekeling aan boord van het schip geslapen. Op de een of andere manier had hij het nodig. Heel langzaam maar toch op zijn hoede liep hij het schip af en baande zich waggelend een weg tussen de mensen-massa in Espadóro. Hij voelde zich verwilderd. Hij moest zich toch ergens gaan wassen. Bij een klein fonteintje kwam hij tot stilstand en friste zich wat op. Dat was veel beter dan het zoute water van de zee. Daar moest je je niet in wassen, het zou er alleen maar slechter van worden.
Ash zijn oog viel op een aanplakbiljet die boven de fontein hing. Hij scheurde het los en bekeek het. Blijkbaar was er een stierenfeest. Ash zuchtte diep. Hij hield niet echt van gevechten met stieren, maar het zou een goed vermaak zijn terwijl hij wachtte op de volgende boot richting Lihual.
Dus besloot hij er maar heen te gaan. Gelukkig was het vlakbij. Hij drong zich tussen de mensen door en ging onderuitgezakt op een plaats dicht bij een kraampje waar ze belegde broden verkochten. Laat het feest maar beginnen.

Net toen het morgen werd stapten Zephyr en Reaven uit het bos. In de verte lag Espadoro, de stad van de Vincenza, en dat was haar bestemming. Ergens onderweg sprong ze op een kar van een koopman waarmee ze naar de stad kon rijden. Zijn paard draafde aardig door, dus ze kwamen aan toen de stad net wakker werd. Het was lang geleden dat Reaven hier was geweest en ergens had ze het gemist; de gezellige drukte, de cultuur en de mensen. Maar ze was nou eenmaal een reiziger. Al meer dan eens had ze zich afgevraagd of het wel een juiste keuze was geweest om bij de Vincenza te gaan, maar toen ze zich bedacht hoeveel vrijheid ze had gekregen maakte het haar niet erg veel uit. Er waren namelijk een paar leuke extra's, zoals het aankomende stierenfeest.
Met haar bordeauxrode capuchon over haar ogen getrokken en met Zephyr aan haar zijde liep Reaven over de markt heen. Het was er een drukte van belang, ook op de vroege morgen. Dat maakte haar werk alleen maar gemakkelijker. Ze deed haar capuchon af en maakte een praatje met een rijke bewoner terwijl Zephyr zijn beurs stal. Het was laag, maar ze had al in tijden geen goede klus meer gehad, dus ze had geen andere keuze.
Met het gestolen geld kocht ze een gekruid brood en wat vlees voor haar zwarte panter om dat ergens bovenop een dak op te eten.
De gehele ochtend genoten ze van het uitzicht en het eten. Reaven zat het liefst zo hoog mogelijk. Ze had al eens kerktorens beklommen en andere hoge gebouwen. Zoals altijd was het uitzicht prachtig. Ze kon de drukte in de stad hier prima overzien en staarde naar de straatjes.
"Ik geloof dat ik het echt heb gemist," zei ze tegen Zephyr. Hij spinde licht als antwoord. Na het stierenfeest zouden ze weer zo snel mogelijk vertrekken, maar voor nu zou ze van Espadoro genieten.
Tegen het middaguur klommen ze van het dak af en haastten ze zich naar de grote verzamelplaats. Bacari stond op een podium en keek over de mensenmenigte uit. Trompetgeschal kondigde zijn komst aan en klonk door alle straten. Zephyr en Reaven baanden zich ruw een weg naar voren, totdat ze goed zicht hadden op alles dat er op het podium gebeurde. Reaven wist even niet wat ze moest doen, maar ze wist dat ze vandaag kon promoveren, dus ze moest opvallen. Eerst haalde ze haar kap van haar hoofd. Haar fijne gelaatstrekken verschenen en haar amandelvormige ogen keken in het rond. Er waren al een paar Vincenza verschenen, ergens verstopt in de menigte. Met haar ogen lichtjes samengeknepen wachtte ze totdat er iets zou gebeuren. Ze kon haast niet wachten tot het feest begon.

Ash was in slaap gedommeld toen een stem door de menigte schalde.
Van schrik stond hij op. Zijn benen waren helaas nog diep in slaap. Hij wankelde, draaide een rondje en viel toen tegen het kraampje waar belegde broodjes werden verkocht. Het kraampje was niet gebouwd tegen zulk geweld en helde naar achteren, toen het met een hard geluid omviel en ratelend naar beneden stortte. De belegde en onbelegde broodjes vlogen door de tribune naar beneden.
Sommige mensen kwamen helemaal onder de salade, de saus en de vleeswaren te zitten. Velen treden later kwam het kraampje eindelijk tot stiltstand. Net enkele meters voor het podium, waar Bacari stond.
Het gevaarte had helemaal een spoor van voedingswaar achtergelaten en dat spoor leidde naar Ash.
Gelukkig wist Ash zich tussen de menigte te drukken en uit het oog te verdwijnen, zonder opgemerkt te worden. Althans dat hoopte hij.
Met een tweetal belegde broodjes in zijn hand ging hij onschuldig tussen de mensen zitten. Ook Trust had zich tegoed gedaan aan de vliegende broodjes. Stilletjes aten ze de buit op.
Trust verwonderde zich altijd dat Ash problemen kon maken, en er ongeschonden weg kon komen. Hij had zelfs geen vlekje saus op zijn kleren, terwijl anderen helemaal onder zaten. Trust gniffelde zacht.
''Dit feest begint al goed'' zei hij tegen Ash, die in een paar grote happen zijn broodje naar binnen drukte.

Bacari was blij met de grote meningte en begon zijn ceremonie goed: met geheven handen en zijn uitrusting, dat nog meer zijn status als leider aandikte. Hij keek de menigte in, hij zag hier en daar een 'burger' wat stelen van een ander. Hij grinnikte bij de gedachte. Dat waren echte Vincenza: sluw maar ook een bandiet, net als hij. Maar Bacari moest ook zorgen dat Porãna geen chaosrepubliek werd, dus had hij iets heel vermakelijk in petto. Iets wat ht straffen haast een plezier maakte. Maar dat bewaarde hij nog even tot later. Hij wilde net beginnen met het promoveren van de eerste Vincenza-leden, toen de kluns Ash, die hij inmiddels al bij naam kende, een belegde broodjeskraam omverliep. Natuurlijk zag Bacari dit zelf niet, maar hij was geen idioot, hij had overal wel spionnen in de massa staan die alles nauwlettend in de gaten hielden. Het duurde ook niet lang voordat een spion het kwam melden. Maar Bacari liet nog niet merken dat hij het wist, nee, dit was allemaal deel van een mooier, vermakelijker geheel. Bacari liet de rotzooi wegruimen en ging toen vrolijk verder, het was namelijk geen dag om chagerijnig te worden. 'Welkom burgers van Espadóro, inwoners van ons land Porãna en andere genodigden! Welkom bij het stierenfeest.' begon hij opgewekt. 'Als aftrap zal ik de eerste Vincenza-leden promoveren naar een volgende rang!' lachte hij. 'Te beginnen bij Evolet Vegra! Door haar vele inzet voor onze clan, promoveer ik haar tot Assassinata Specificál!' Hij wees naar haar en gebaarde haar op het podium te komen. 'Dan hebben we nog Reaven, zij zal verheven worden naar Conquistadoro, of in haar geval Conquistadora. Ook zij mag naar voren komen!' zei hij.

Nadat hij nog een hele reeks anderen had genoemd, gaf hij alle gepromoveerden een hand en begon met het volgende onderdeel. 'Het volgende onderdeel is de stierenrace door de straten. En beste Ash mag gaan rennen samen met Geronimo, Carlós en Danio.' grinnikte hij. Dit was altijd zo'n vermakelijk evenement. 'Vrouwen die hun lenigheid, snelheid en kracht willen meten mogen ook meedoen.' lachte hij. De stieren stonden inmiddels al klaar en de bewakers gebaarden de kandidaten in het afgezette straatdeel te gaan staan, klaar om te rennen.

Evolet keek nog eens goed om zich heen. Sommige mensen kende ze nog wel, en als ze haar ook nog herkenden glimlachte ze en knikte ze eventjes. Totdat ze een grotere man in het geheel herkende, een slager. Die kende ze zelfs nog maar al te goed, een beetje te goed zelfs.. met haar groepje vroeger had ze wel vaker wat gestolen uit zijn winkel en het was echt de plek geweest waar ze had geleerd om alles zo stil en goed mogelijk te doen. Helaas waren ze wel een paar keer betrapt, ze waren toen immers nog klein, en hij zou haar zeker nog wel herkennen. Toen hij haar kant op leek te gaan kijken bukte ze net om iets van de grond te halen, of doen alsof in ieder geval zodat hij haar niet zou zien. Ze grinnikte en wilde net opstaan toen ze opeens een luid geluid hoorde van niet zo ver van haar vandaan. Ze schoot als de bliksem omhoog en werd bijna omver gelopen door een vrouw die een gilletje slaakte. Een broodjeskraam? Evolet kreeg de tijd niet echt om te zien wat er was gebeurd maar zo te zien aan de mensen om haar heen was er iets met de broodjeskraam gebeurd. Net op tijd hief ze haar hand en graaide een broodje met sla uit de vliegende etenswaren. Een gratig broodje was toch altijd een gratis broodje!
Ham of ander beleg kon ze nergens vinden, maar eens vegetarisch was zo slecht nog niet. Ze grinnikte en hoorde wat namen in het rond gaan. Ash? Ze wist dat hij in hun clan zat maar ze had nooit echt het gevoel gehad hem te kennen. Toen Bacari annonceerde dat hij iets te vertellen had schoten haar ogen echter weer terug naar de tribune, ze wilde niks missen van wat hij te zeggen had.. Ze had zo hard getraind, zou ze nu misschien wel een betere plek toegewezen krijgen? Ze hoopte het zo innerlijk.. Uit spanning nam ze toch maar snel een laatste hap van het broodje en gaf de rest aan haar anima. Of ja, ze gooide het omhoog de lucht in en Devil ving het ergens daarboven op. Ze liet anderzijds helemaal niet merken dat ze zenuwachtig was, ze keek alleen maar met een strak gezicht naar de tribune.
Toen ze haar naam hoorde vallen viel haar mond er bijna ook gelijk mee van open. Ze was gepromoveerd? Ze was gepromoveerd! Kleine pretlichtjes verschenen in haar ogen en ze hief haar hoofd wat meer omhoog, ze voelde zich helemaal trots worden vanbinnen. Hah, al haar harde werk was niet voor niks geweest! Ze baande zich een weg naar voren en hoorde Reaven's naam ook vallen. Reaven kende ze nog van het incident met het vijandelijke stof, en ze had een hele positieve indruk van haar. Toen ze eindelijk bij het podium aankwam klom ze er behendig op en stond glunderend te kijken of Reaven zich ook al een weg had gebaand naar de tribune. Toen ze Reaven zag glimlachte ze blij, en toen ze een hand kreeg van Bacari bedankte ze hem en bleef trots glimlachen.
Ze bleef nog eventjes staan, niet zo goed wetend wat ze nu moest doen, totdat Bacari meldde dat het stierenfeest nu zou echt zou beginnen. Toen ze Ash' naam hoorde keek ze zijn richting op en grinnikte naar hem. Niet echt gemeen, maar juist omdat ze het zo amusant vond. Eventjes keek ze nog op naar Bacari en grinnikte toen weer in zichzelf. Ze had nooit echt meegedaan aan deze gein, maar nu ze dan toch had bereikt waar ze lang voor had getraind vond ze dat ze wel mee kon doen. 'Ja, ik wil ook meedoen!' riep ze vrolijk en vol zelfvertrouwen. Ze sprong van de tribune af en negeerde een ontzette krijs van Devil, bedoeld naar haar. Hij wilde niet dat ze in gevaar kon komen, maar zij vond het juist leuk. Het deed haar bloed gieren en de adrenaline het overnemen. Ze racete het kleine stukje naar het afgezette gebied met een grote grijns om haar gezicht.