Tempus liep over de paden richting het Magistrerium, dat is gevestigd in de grote heilige boom.
Naast hem liep de geketende gevangener.
Hij verdiende een paar dagen in de gevangenis, na wat hij had gedaan.
Een koude cel was het beste voor hem, kon hij een beetje afkoelen.
Achter hem liep de Anima van de jongen, tevens geketend aan een lange ijzeren ketting. De wolf hijgde zachtjes, maar Tempus voelde de woede.



Dusty liep achter de zwarte wolf aan. Zijn ogen bleven op hem gericht. Mocht hij willen weglopen, dan kan hij hem nog grijpen.
Jammer dat er mensen zijn die aan de zwarte kant willen strijden. Stof kan zulke mooie dingen doen.
Dusty dacht aan het Noorderlicht dat de lucht kleurde. Het bestond uit vele kleuren stof, die weerspiegelen in het zonlicht.
Straks zou de vijand waarschijnlijk een stukje Noorderlicht zien. Het was onderdeel van een therapie bij gevangenen. Ze moesten het positieve van stof zien, en het beter gaan gebruiken.
Dusty wist alleen niet zeker of deze twee zo makkelijk te behandelen waren, maar goed, het was te proberen.

Daemon keek nog steeds zoekend rond naar een uitweg, maar hij kende dit gebied niet. Dan maar zoveel mogelijk proberen te onthouden, hier was natuurlijk meer stof te roven dan ergens anders te vinden.



Musto gromde laag en zette zijn poten schrap, hij ging echt niet meelopen. Zijn nekharen stonden overeind, dreigend. Musto probeerde zich los te wurmen en gaf niet op.

Daemon keek achterom en bleef staan. Hij voelde zijn armen tintelen van het bloed tekort. Musto zorgde voor voldoende afleiding. Daemon keek goed om zich heen, voor hun was een grote boom. Hij wist bijna zeker dat daar wel stof te vinden was. Bovendien was de boom centraal gelegen en er waren voldoende vluchtwegen in de buurt. DE plek voor de perfecte roof. Zodra hij hier weg zou zijn gekomen zou hij de andere Nigris halen om hier naar toe te komen.

Tempus stapte naar binnen. De grote eikenhouten deur van de Claps kon alleen open vanaf de binnenkant, of wanneer er leden van het Magistrium doorgingen.
Tempus trok de jongen met zijn Anima achter zich aan.
''Kom op'', bromde Tempus, en hij trok de jongen hard aan zijn handboeien.
Na een scale van gangetjes kwamen ze uiteindelijk bij de cellen aan.
Tempus opende de grote gekrulde gietijzeren deur, en drukte de jongen en zijn zwarte wolf in de cel. Vervolgens deed hij de handboeien af, en ketende de wolf vast aan het stalen frame van de cel.
Eenmalig keek hij nog om naar jongen die nog steeds met een verdorven hoofd vooruit zat te kijken. De woedde brandde gaten in de rustige gecontroleerde sfeer van de gevangenis.
Misschien kan het Noorderlicht Therapie hem helpen.

Daemon keek de man dreigend aan. De deur werd dichtgesmeten. Voetstappen maakten duidelijk dat de man wegliep. Het was hier behoorlijk donker, Daemon kon geen hand voor ogen zien. Hij mompelde nog een paar verwensingen richting de man voordat hij naast Musto ging zitten. Die was nog veel kwader dan Daemon zelf. Daemon probeerdde de wolf los te maken, tevergeefs. Behalve een paar blauwe plekken en pijnlijke arm had Daemon niets. Dus hij stond op en begon rond te lopen in de kleine cel, op zoek naar een uitgang. Bovenin zat een miniraampje, ervoor zat tralies. Te hoog om naar buiten te kijken. Geïrriteerd plofte Daemon weer neer.

Na ongeveer een half uurtje liep Tempus terug naar de cel waar de jongen zat.
Hij had de zaak besproken met de andere leden van het Magistrerium en er was een besluit genomen.
Eigenlijk was Tempus het er niet mee eens, maar de stemming was duidelijk. De jongen moest vrij worden gelaten. Het voordeel van de twijfel, pff.
Toch had Tempus er nog wel een straf uitgekregen. Twee weken verplichte dienstverlening in de tuinen van Claps. Erg streng was de straf niet, maar goed. Het was dan ook nog maar een jongen.
Eerst zou hij de therapie met het Noorderlicht krijgen. Misschien brengt het hem tot andere ideeën.
Tempus opende de deur van de cel, en trok de jongen mee. Zijn Anima moest in de cel blijven.
Hij zou alles wat de jongen zou meemaken ook meemaken.
Tempus trok de jongen mee door de kleine gangetjes naar het Luxatorium.
''Je straf is bepaald'', zei Tempus tegen de jongen, ''Twee weken verplichte dienstverlening in de tuinen'' niets is rustgevender dan een tuintje harken. Dat gebruikten ze waarschijnlijk in de oude wereld ook als therapie.
''Nu nemen we je mee naar het Luxatorium, je zult je geliefde stof zien''

Daemon hoorde de celdeur weer opengaan. Hij werd de cel uitgetrokken, Musto moest daar blijven. Chagrijnig werd hij meegetrokken. Toen hij de man hoorde praten grinnikte hij. 'Mijn straf? Waarvoor?' Daemon liep opeens een stuk sneller mee toen hij de man hoorde praten over het stof. Hoe meer hij zou weten hoe meer hij zou kunnen stelen. Daemon was er nog steeds niet blij mee dat Musto in de cel moest blijven. Abrupt stond hij stil. 'Musto?' zei hij vragend tegen de man. Hij ging echt geen stap verder meer doen zonder dat hij antwoord kreeg. Zijn anima was zowat alles voor hem.

Tempus liep door de laatste gang, aan het einde was het Luxatorium.
Opeens stonf de jongen stil. ''Musto?'', vroeg hij aan hem.
Tempus keek hem aan. ''Die krijg je terug als we klaar met je zijn''.
Tempus keerde zich om en trok de jongen achter zich aan. ''En het ligt helemaal aan jouw, hoelang we bezig zijn'', zei Tempus. ''Dus, laat je wolfje niet te lang wachten''

Daemon mompelde een paar verwensingen, niet duidelijk hoorbaar maar de betekenis zou duidelijk zijn. ‘Weetje, ik kan lopen’ snauwde hij naar de man die hem de hele tijd meetrok. Twee weken, dat is lang. Er moest een ontsnappingsmogelijkheid zijn. Maar die moest Daemon ook gevonden krijgen. Nog steeds keek hij zoekend rond naar stof of ontsnappingsplekken. Nu liep hij wel mee. Het duurde voor hem nog steeds veels te lang.
Koppig bleef Musto blijven proberen om te ontsnappen. Hij jankte naar Daemon die weg was. Vervolgens klonk er weer gegrom en probeerde hij zich van die ketting te ontdoen. Een schelle blaf en daarna weer een jankconcert.

Tempus ging de grote deur in.
Daarachter was een enorme ruimte dat overkoepeld werd door een enorme koperen koepel.
In het midden stond een grote stoel, met een zacht rood fluwelen kussen.
De ruimte was omringd met schijn-gebroken ramen, waar vele mensen achter zaten.
''Ga hier maar zitten'' fluisterde Tempus geheimzinnig en hij wees de jongen naar de stoel.
Vervolgens keerde hij om en liep de deur uit, en deed deze op slot.
Nu was het aan de jongen, alleen hij zou beslissen wanneer hij weg kon.
Tempus zette alles gereed. De therapie was klaar om bijna van start te gaan.

Toen de man weg was stond Daemon zowat meteen op. Hij liep rond, langs de glazen. Het deed hem niet veel dat daar mensen waren, hij negeerde ze volkomen. Hij had zelf al genoeg problemen. Vervolgens liep hij naar de deur, op slot, helaas. Ongeduldig bleef hij rondlopen. Hij had hier geen tijd voor en geen zin in. Daemon vertrouwde de man voor geen cent, net zomin als omgekeerd waarschijnlijk. Daemon had een miniplan gemaakt: Stof zoeken, uitgang zoeken, weg. Die drie stappen zou hij zo snel mogelijk voltooien. En dan weer terug naar de Nigris. Ze dachten dat alles weer goed zou komen en dat niets hetzelfde zou zijn als de oude wereld. Daemon grinnikte. Mensen zouden altijd op zoek naar macht blijven, het ging er alleen om wie als eerst de macht greep. Daarom probeerden de Nigris al het stof te verzamelen zodat ze de macht in handen hadden. Dit gedoe zorgde enkel voor vertraging.

Tempus keek vanachter het glas naar de jongen die rondjes liep door de kamer.
''Ok, zet maar aan'', zei Tempus, en een man draaide een groot wiel om.
De koepel ging open. Achter de koepel bevond zich een slag grotere koepel.
In de ruimte tussen de twee, zweefde kleurrijk stof in allerlei kleuren.
De kleuren werden extra versterkt door het licht dat naar binnen viel. Misschien dat de jongen zich de schoonheid van het stof inziet.
Tempus knikte naar de man, die het wiel nog verder omdraaide. Luiken in het dak gingen open, en de kleuren werden steeds feller.
Toen dwarrelde het langzaam naar beneden.
Nou, hier heb je je stof, bedacht Tempus zich. Eens zien hoe graag hij het wil hebben.
Wat hij alleen niet weet, is dat het gemaakt is in de fabriek. Het is niet echt. Zodra het in contact komt met een warmtebron, zoals een mensenhand, zal het langzaam oplossen. Na een uur zal het stof volledig verdwenen zijn.

Daemon keek naar boven toen hij een geluid hoorde. Koepel na koepel ging open. Er kwam stof naar beneden. Daemon zag enkel macht, niet de mooie kleuren van het licht. Macht macht macht, daar draaide zijn hele leven om en daar zou zijn hele leven om blijven draaien. Toch twijfelde hij wel. Waarom zouden de Dustseekers er zo’n probleem van maken dat de Nigris het stof zouden krijgen terwijl ze het hier hem zowat gaven. Daar moest een valstrik achter zitten. Daemon greep een paar stofdeeltjes uit de lucht. Het zag eruit als stof en als hij het hier buiten had gevonden zou hij ook gedacht hebben dat het stof was. Maar deze situatie was wel heel erg vreemd. Twijfelend keek hij naar het stof.

Tempus keek vanachter het glas naar de jongen die wat stof in zijn handen pakte.
Wat jammer dat hij niet gewoon gaat zitten op de stoel, en gaat genieten van de schoonheid van het stof.
Hoe zou het echte stof zijn, als dit er al mooi uitziet. Dat zou hij echt graag een keer willen zien.
Hier in Claps was nog niet veel stof, al deden ze vermoeden van wel.
Het was zo moeilijk te vangen.
Tempus observeerde de jongen nog even. ''Laten we nog even kijken wat hij doet''
Tempus zag dat de jongen gedeeltelijk in de war was.
''Haal zijn Anima maar op'', zei Tempus, en hij ging zitten achter het grote stuurwiel, en keek naar hoe het schitterende stof door de lucht zweefde.

Daemon keerde zijn hand om waardoor het stof op de grond viel. Hij liep naar de deur toe om er vervolgens hard op te bonzen. 'Ja ja, fantastisch die lichtshow, laat me d'r nu maar weer uit' snauwde hij. Daemon wilde terug naar Musto toe, hij voelde de paniek van de wolf die het er duidelijk niet mee eens was om helemaal alleen in de cel te zijn. Nog een keer bonste hij hard op de deur. De houten deur kraakte. Daemon vloekte, wat had hij nu verkeerd gedaan? Okey, hij had dat meisje willen beroven maar hij had haar niet vermoord ofzo. En daarvoor moest die magistraat weer helemaal flippen. Geïrriteerd zuchtte Daemon.

De therapie zat erop. Waarschijnlijk zou de jongen er niets van begrijpen, maar toch. Het was nodig.
''Breng de Anima naar achter'', zei Tempus.
Vervolgens sloot hij de koepel weer, en het stof verdween weer aan het oog.
Toen opende hij de deur aan de andere kant van de ruimte, het was de deur naar de tuinen.
Daar was de Anima van de jongen ook.
Hij was weer vrij om te gaan, nadat hij zijn werk had gedaan.

-einde topic of nog niet?-