Met haar hoofd goed verborgen stapte Mikaela verder. Pas toen ze zeker wist dat ze nu niemand meer zou tegen deed ze de kap van haar hoofd zodat haar ravenzwarte haren sierlijk langs haar rug hangde. Dalech die op haar Schouder was geland kraste even waardoor Mika toch even lichtjes moest grinniken. "Ja we gaan naar het meer, speciaal voor jou" Sprak ze lachend, niet dat het alleen maar voor hem was, ze had op dit moment nu ook eigenlijk best wel zin in een frisse duik. Voor Dalech was het gewoon maar om te zien of hij een prooi te pakken kon krijgen. Een groot verschil was dat dus tussen hen beide voor naar het meer te kunnen gaan. Gelukkig kwamen ze er al snel zodat Mikaela niet de hele tijd naar het gekakkel van de zeearend moest luisteren want na een tijdje word je daar toch wel gek van. Meteen vloog Dalech van haar schouder en ging er vandoor. Grijnzend keek Mikaela naar hem terwijl hij in cirkels boven het water vloog. Ze draaide even overdreven met haar ogen deed toen haar bloedrode cape af en hangde die aan een willekeurige tak. Ze deed haar schoenen af voelde even met haar tenen hoe koud het was en sprong ze toen met een sierlijke duik in het water en kwam pas enkele meter verder in het meer weer boven water. Haar zwarte haren kleefden aan haar glade blanke huid, waardoor er enkele druppels op haar gezicht vielen. Even zwemde ze enkele baantjes om fit te blijven en ging toen in het midden van het meer. Keek toen even naar haar schoenen die veilig bij haar cape stonden. Mikaela verdween onder water, ze probeerde zo lang mogenlijk. Niet dat het simpel was want ze kon maar amper zien onder water maar ze moest het er maar mee doen.

-Kristoffel-

Kristoffel wandelde door het bos dat rond het grote meer was gelegen en had Astra's gedachten uit zijn hoofd geband. Ze had al sinds enkele dagen gevraagd om naar het Vernum Springs te gaan omdat ze zo graag nog eens wou jagen en nood had aan echt vers vlees en niet het gezouten vlees dat ze meestal van Kristoffel kreeg. Kristoffel moest helemaal niet weten hoe het bloed van het beest smaakte dat ze net had gedood of al die andere dingen waar een roofdier nu eenmaal aan denkt als het op jacht is en wanneer het instinct het overneemt. Zelf was dit voor hem een goede gelegenheid om kruiden te zoeken, want hij wist dat dat niet iets van Astra's favoriete bezigheden was, tenzij de plant die hij moest hebben zich erg hoog of op een gevaarlijke plaats bevond. Zijn anima was dan wel zeer beschermend tegenover hem, toch zocht ze zelf ook graag het avontuur op en hield ze net als Kristoffel niet van een saai leven. Hij keek naar de zonnestralen die door het bladerdek kwamen en vond dat hij voor nu wel genoeg kruiden had verzameld. Plots zag hij een grote gedaante door de lucht suizen op de plaats van het meer. Hij was niet zeker, maar had al zo'n licht vermoeden wie dat kon zijn. Rustig wandelde hij dichter naar het meer en zag een rode mantel naast een paar schoenen liggen. Toen hij op een grote rots klom aan de kant van het meer zag hij haar in het meer zwemmen en glimlachte. Hij was niet zeker of ze hem had opgemerkt en besloot zich dus maar bekend te maken. "Is het water niet te kou" riep hij naar Mikaela die nog steeds aan het zwemmen was.

Mikaela genoot van het water dat tegen haar aan botste haar naar beneden wou duwen en haar wou tegenwerken waardoor ze al haar spieren moest spannen om vooruit te geraken. Opnieuw trok ze een paar baantjes waardoor ze haar kracht gebruikte om verder en sneller te gaan. Haar ravenzwarte haren plakten aan haar gezicht als ze boven water kwam en dreef sierlijk in het rond als ze onder water was. Dalech was waarschijnlijk nog steeds op jacht, en hij had een flinke groeispeurt gekregen waardoor hij natuurlijk zwaarder was geworden, maar dat lukte nog allemaal goed. En ze kon hem toch moeilijk dwingen te stoppen met groeien. "Is het water niet te kou" riep iemand naar haar. De stem kwam haar bekend voor ze draaide zich sierlijk met een beweging rond en keek grijzend naar Kristoffel. Ze wist niet zeker of ze zich ooit eens echt gemeend had geglimlacht toen hij in de buurt was. Ah ze had een duik genomen en dat had haar deugd gedaan dus eens lachen kon toch geen kwaad doen."nee, het is warm genoeg" Lachtte ze "Kom je er ook bij?" Vroeg ze uitdagend, ze zei helemaal niet dat het eigenlijk wel ijskoud was, maar ze liet het niet merken. Mika wou zijn reactie wel eens zien als hij voelde hoe koud het werkelijk was.

Kristoffel glimlachte. 'Waarom niet' dacht hij bij zichzelf. Hij deed zijn al zijn kleren uit op zijn broek na die hij oprolde tot net boven zijn knieën. Hij nam even de tijd om al zijn kleren op te vouwen, want ze betekenden natuurlijk veel voor hem. Daarna klom hij weer op de steen. Hij zou ook gewoon stapje voor stapje het meer in kunnen maar niets was leuker dan in een keer in keer het water in te duiken. Hij ademde diep in en uit en liet zich met een sierlijke duik in het water schieten. Al snel spande al zijn spieren zich op van de kou. Dit had hij helemaal niet verwacht en meteen zwom hij weer naar boven om adem te halen. En hele resem scheldwoorden stroomden uit zijn mond omdat hij Mikaela zomaar had geloofd. Met moeite bleef hij boven water want door de koude werkte al zijn spieren tegen. "Ok ik had niet meteen in het water moeten springen" gaf hij toe terwijl hij naar een grote rots zwom waaraan hij zich kon vasthouden. Zich optrekken lukte wel niet omdat de rots erg glad was door het mos dat erop groeide. "Ik snap niet hoe jij het in dit water vol houdt"

Met een sluwe geamuseerde grijns wachtte Mikaela geduldig af. Straks zou hij zometeen wel voelen hoe het water letterlijk voelde. Nu maar hopen dat hij er neit eerst met zijn voeten ofzo in zou gaan om te voelen hoe koud het was, want dan was haar plan mislukt en ze had nu echt wel zin in wat pret en plezier. Rustig wachtte ze, en moest toegeven dat het nog wel mooi zicht was toen hij zijn boven kleren uitdeed. Ze hield zich de hele tijd boven water om alles mee te maken. Toen hij eindelijk zijn broek tot aan zijn knieën had opgerold sprong hij in het water. Al happend kwam kristoffel boven water en een reeks scheldwoorden stroomden uit zijn mond. Mikaela kon haar lach niet meer inhouden en begon volop te lachen, kon zich door zoveel te lachen nog maar met moeite boven water houden. Zijn gezicht was zo hilarich geweest, iedereen zou er wel mee hebben gelachen, dus het haar kwalijk nemen kon je niet doen. "Ok ik had niet meteen in het water moeten springen" gaf hij toe terwijl hij naar een grote rots zwom waaraan hij zich kon vasthouden. Mika grinnikte."Ah ja, voor mij was het een heel plezier om je gezicht te zien." Sprak ze geamuseerd en streek enkele natte plukjes haar van voor haar gezicht weg die de hele tijd eraan hadden geplakt. "Ik snap niet hoe jij het in dit water vol houdt" Ze glimlachte grijnzend naar hem."Door iedere keer in nog kouder water te gaan, mijn lichaam is er al aan gewend" Legde ze lachend uit. Zonder waarschuwing dook ze diep onder water waardoor Kristoffel haar niet meer kon zien. En zwom zo stil richting hem en keek hem sluw vanonder het water onder hem aan. Zonder enige geluid te maken kwam ze vlak achter hem weer boven water en sprong op zijn rug" Boe" Lachtte ze en hield zijn schouders vast. Ze mochten dan in koud water zijn, haar lichaam was het zo gewoon dat haar lichaam warm bleef"Jasses, jij bent koud" sprak ze in zijn oor en Glimlachte liefjes terwijl ze aan hem voorzichtig vasthield.

"Zwem jij in nog kouder water onmogelijk" zei Kristoffel, maar
toen was Mikaela al weer onder het water verdwenen en Kristoffel
vreesde het ergste. Zijn donkere natte krullen hingen voor zijn gezicht
en hij moest de steen loslaten om ze terug weg te vegen. Zo zat hij daar
een tijdje te watertrappelen zich afvragend hoelang iemand in dit water
zijn adem in kon houden, maar het ging hier wel om Mikaela dus
waarschijnlijk een stuk langer dan de gemiddelde mens. Hij concentreerde
zich op bewegingen in het water onder zich, maar besefte na een tijdje
dat ook dat doelloos zou zijn. Plots hoorde hij een luidde " Boe" achter
zich en nog voor hij kon wegzwemmen of onderduiken was ze al op zijn
rug gesprongen. Eerst ging hij even kopje onder, maar toen hij besefte
dat het maar Mikaela was en zijn evenwicht hervond zwom hij naar boven
met haar nog steeds op zijn rug. "Jasses, jij bent koud" zei ze en Kristoffel glimlachte. "Of jij bent gewoon super warm" was zijn antwoord terwijl hij genoot van de warmte van haar handen die zachtjes op zijn rug leunden.