Eerst was de regen nog wel leuk geweest, maar nu had Diadorah er wel genoeg van. Het begon steeds harder te plenzen.
Diadorah versnelde pas en schuilde onder een klein afdakje, gemaakt van hout en bladeren.
Ze schudde het water als ijsdruppeltjes van haar af.
Maar het bleef klam om haar heen.
Plots zag Diadorah een kleine schim achterin het hokje. Het leek zich naar voren te bewegen. ''Ja, wie is daar. Kom naar voren''
Diadorah hield een voet bij de deur om weg te rennen als het een of andere griezel was.

-voor Elina-

"Om nou gelijk naar voren te komen. Ik was hier eerder, maar goed. Sorry voor mijn onuitstaanbare gedrag, komt door het weer." Elina bleef zitten waar ze zat, dit was het enige plekje waar geen wind was en ze begon net weer een beetje op temperatuur te komen. Lange slierten haar hing plat om haar hoofd, enkele bleven plakken op haar wangen. "Het weer zit ons niet mee, was je op weg naar iets bijzonders?"

De stem van deze vrouw had niets aangenaams. Het was geen warme, lieve stem. Ongemakkelijk zat Elina daar, maar ze liet zich niet zomaar op de kast jagen. Schuilen moeten ze toch. Hopelijk zou het weer snel beter worden. Ach, wie weet. Je mag niet vooroordelen, misschien valt ze mee en is ze een super liever vrouw. Wie weet kon dit een begin zijn van een nieuwe vriendschap. Elina had geen idee wie deze vrouw was.

Diadorah hoorde een stem in het donker. Ergens herkende ze het ervan, maar op dit moment wist ze niet wie ze erbij moest verwachten. Zo nieuwsgierig als ze was liep ze naar binnen om te kijken wie daar zou zitten. Toen ze het wezen zag, lachte ze verrast.
''Vrouwe Elina, om u hier weer aan te treffen, verwonderlijk''
Ze grijnste breed en minachtend, maar met een liefelijke ondertoon. ''Waar is uw man. Lord Athios. Al lang niet meer gezien zeg, hoe verwonderlijk.
Diadorah kwam nog iets dichterbij. ''Of is er iets waar ik niets van af weet, Lief''

Mikaela zuchtte verveeld terwijl ze enkele ravenzwarte plukjes haar van voor haar ijzig blauwe ogen wegstreekte. Een grote zeearend vloog in de lucht, hield alles goed in de gaten nam alles aandachtig in zich op. Vermoeid keek Mika deed haar kap op want ze had niet zin om hele tijd druppels over haar gezicht te voelen strijken. Ook Dalech lande met tegen zin weer op haar schouders. Ze moest eens echt dringend een schuilplaats vinden. "Wat verderop is er een" Hoorde ze Dalech in haar gedachten zeggen waardoor ze knikte dat ze ging gaan kijken. Wat verderop zag ze al waar Dalech het over had maar zo te zien was ze niet meer de enige hier. Toen ze er was hoorde ze juist de laaste zin van een van de twee vrouwen. ''Of is er iets waar ik niets van af weet, Lief'' Mikaela deed haar kap af toen ze bij de vrouwen was gaan staan."Ik hoop dat ik jullie...gesprek niet heb gestoord" Sprak ze rustig waar er niks van haar emotie's te horen was.

Diadorah keek geirriteerd in de richting van de onbekende vrouw. Maar toen ze het zag, zag ze er bekend uit. Diadorah glimlachte vriendelijk en knikte: ''Nee hoor, u stoort ons gesprek helemaaaal niet'' Diadorah spotte met haar lange á en richtte zich weer tot Elina.
''Liefje, gaat het wel goed met je''
Plots zag ze haar buik, die zich sterk aftekende tegen de donkere achterwand. Ze was zwanger. Eventjes was er een zweem van ontroering en verdriet op haar gezicht te zien. Diadorah slikte, maar richtte zich snel weer tot Elina. ''Eeuh'' ze stotterde voor het eerst terwijl ze haar tranen wegjoeg. ''Waarom zit je in zo'n aftandse hut, middenin de regen''

Diadorah, de vrouw die ze eigenlijk niet zo mocht. Een vrouw die ze tijdens de firetree had verwond. Haar clan en die van Diadorah botste nou eenmaal, maakte niet uit wat het karakter van de persoon was. Vaak zei de clan al genoeg over het karakter.

"Waar is uw man. Lord Athios. Al lang niet meer gezien zeg, hoe verwonderlijk”. Diadorah kwam nog iets dichterbij. "Of is er iets waar ik niets van af weet, Lief" Dit was nou typisch Diadorah. Iets vragen uit beleefdheid, zogenaamd, maar waar je een spottende toon doorheen hoorde. Alsof Diadorah maar al te graag had dat Athios haar in de steek had gelaten. Dat het maar beter was als een vrouw zoals Elina alleen was. Toen ze wilde antwoorde, kwam er weer iemand bij om te schuilen. Of ze stoorde, nee dat niet. Alleen kwam ze ook niet echt in een al te fijn gesprek terecht. Elina antwoorde op Diadorahs opmerking: “Je hebt niets gemist. Je kunt een relatie hebben, zonder dat je 24/7 bij elkaar bent.”

De blik die Diadorah naar de nieuwe vrouw had geworpen, kon niemand ontgaan. Geïrriteerd, geërgerd, alsof zij niet welkom was om te schuilen. Alsof zij daar iets over te zeggen had. Die vraag dan daarna: "Liefje, gaat het wel goed met je.” Vreselijk dat slijmerige gedoe. Dit weer had haar in een slecht humeur gebracht. Diadorah die er bij kwam, zorgde ervoor dat het erger werd. Daarna keek ze naar haar buik. Echt dik was Elina nog niet, maar zichtbaar was het zeker! Elina zag een waas voor Diadorahs ogen komen. Een gevoel van verdriet en jalousie, zichtbaar op het gezicht van Diadorah. Het masker was gebroken, stuk. Gevoelens kwamen naar boven. Helaas herstelde Diadorah zich snel. Niet dat Elina wilde dat ze van haar stuk werd gebracht, maar het maakte haar menselijker. Alsof ze meer goede eigenschappen had in haar karakter. Dit was slecht, zo mocht ze niet denken. Elina probeerde weer normaal te doen tegen Diadorah, maar dat was wel een erg grote vraag van zichzelf.

“Ik ben bij Lady Catharina geweest en ik wilde naar huis gaan. Het plensde alleen zo hard, dat ik maar even ging schuilen.” Het was een stuk lopen geweest. Elina voelde zich ongemakkelijk en dat straalde ze uit. Ze kon wel huilen op dit moment. Zo emotioneel dat zij was, dat waren er maar weinig. Waarom ze dat had, geen idee. Het stond haar vaak eerder in de weg, dan dat het haar hielp. Hoelang zou ze hier nog blijven zitten, in deze stortregen?

Mikaela had de geirriteerde blik gezien. Dus ze grijnsde de vriendelijkeheid ervan verborg de sluwheid. Daar was niks van te zien. De dame mocht dan haar gevoelens kunnen verbergen maar zij kon dat ook. “Je hebt niets gemist. Je kunt een relatie hebben, zonder dat je 24/7 bij elkaar bent.” Zei de andere vrouw waardoor Mikaela haar even rustig aankeek. Mikaela merkte al meteen dat ze zwanger was. Toen de jonge dame stotterde even waardoor Mikaela haar verbaasd even kort aankeek.''Waarom zit je in zo'n aftandse hut, middenin de regen'' vroeg de ene aan de zwangere vrouw. “Ik ben bij Lady Catharina geweest en ik wilde naar huis gaan. Het plensde alleen zo hard, dat ik maar even ging schuilen.” Kreeg ze als antwoord. Zwijgzaam volgde Mika het gesprek. Ze had die geiriteerde blik gewoon negeerd, alsof ze die niet eens had gezien. Waarschijnlijk mochten ze elkaar niet ofzo. Mika wist niet hoe het tussen en tweeën zat, maar als ze het gesprek zou blijven volgen zou ze er wel snel geneog achter komen.

Diadorah moest voor het eerst moeite doen om naar woorden te zoeken. Dit had ze normaal nooit, ze stoorde zich aan haar zelf. Op de een of andere manier had ze een zwak voor het kleine wezentje dat groeide in de buik van Elina. Ze voelde er zo een verbondenheid mee. Het liefste zou ze het nu willen pakken en meenemen. Wegrennen naar haar Eiland en dan voor het wezentje zorgen. Ze wist het zeker, ze wou kinderen.
Maar ze had geen geschikte man gevonden. Ze had het al geprobeerd bij Connor en bij Sam. Maar Connor was met de noorderzon verdwenen en Sam die wilde niets met haar te maken hebben. Terwijl ze ergens diep in haar best veel voelde voor hem. Maar ook hij was. Verdwenen.
Diadorah had nooit geluk in de liefde. Ze had nog nooit een man gehad. Wel scharrels hier en daar, maar die waren banger voor haar dan dat ze van haar hielden.
Diadorah staarde afwezig naar de achterwand.
''Hoelang moet je nog'' ontsnapte ongewild uit haar mond. Ze keek verschrikt op van haar woorden.
Maar op de een of andere manier kon ze niet ophouden met vragen. Ze moest alles van dit mensje weten. Zodat....
''Weet je al wat het wordt, hoe ga je het noemen, is het een drukmakertje'' Diadorah ratelde de woorden eruit. Toen was ze plots weer stil, en keek van Elina naar de andere vrouw.
Ze had zich vast belachelijk gemaakt, maar op dit moment was er nog maar één ding wat haar focus had.

Mikaela streek even behendig door haar natte haren en streek die naar achteren zodat die niet meer voor haar ogen zouden hangen. Even gleden Mika haar ijsblauwe ogen terug naar buiten waar het nog aan het regenen was. Ze zuchtte, hoe lang zou het duren voor het weer wat droger was zodat ze weer verder met haar reis kon? Niet dat ze hier snel weg wou. Nee, het viel hier nog mee. Mikaela had het al van jongs af aan een wonder gevonden wanneer er een baby werd geboren. ''Hoelang moet je nog'' ontsnapte ongewild uit mond van de vrouw. Ze keek verschrikt op van haar woorden. Mikaela was nu eigenlijk ook best wel nieuwsgierig en keek afwachtend naar de zwangere vrouw. ''Weet je al wat het wordt, hoe ga je het noemen, is het een drukmakertje'' ratelde de vrouw de woorden eruit. Een geamuseerde grijns sierde Mika haar lippen, maar dat verdween al snel weer.

-sorry weinig inspi voor het moment-