Rustig tokkelend op zijn luit praatte Pancho wat met de voorbijgangers. De grote bruine vleugel van Terras lag als een soort zonnescherm over hem, waardoor ook veel mensen gewoon luisterden en met hem praatten om gewoon even van de zon weg te zijn. Enkele handelaren probeerden hem de meest uiteenlopende prullaria aan te smere, helaas zonder succes. Langzamerhand vulde zijn helm, die hij omgekeerd voor zich in de grond gestoken had, zich met gouden, zilveren en bronzen muntstukken, in alle vormen en maten. Mensen die geen geld bij hadden gaven hem soms een stukje brood, of een plak kaas. Een welkome afwisseling voor de eeuwige vlees- of vismaaltijden die Terras hem altijd voorzette. Na een tijdje ging hij over op een heel oud lied, nog van voordat de wereld tot stof verging, nog van voor de grote veranderingen, nog van het moment dat je met een knop eten uit de muur kon tevoorschijn halen. Alles is voorgoed gedaan... als jij er klaar voor bent...

De oudsten onder de aanwezigen herkenden het het en begonnen stilletje mee te zingen. Tranen welden op in hun ogen terwijl ze aan vroegere, gelukkigere tijden dachten. Ook Pancho had het er lastig mee, dit lied had hij van zijn vader geleerd... Het was een van de laatste liederen die hij van hem geleerd had, voordat hij stierf. Terwijl hij overging op een volledig instrumentaal lied, bekeek hij aandachtig de gezichten van de aanwezigen. Soldaten, streng toekijkend op mogelijke dieven en moordenaars stonden vredig te luisteren naast de mensen die aan de duistere kant van de wet leefden. Armen stonden naast rijken, en een kat-anima lag tegen een grote hond aangeleund. Muziek was de manier om te ontsnappen aan de wereld...

Pancho merkte dat hij zijn hoogtepunt bereikt had en besloot om nog een laatste oude lied te zingen. Overbekend in vroegere tijden. Uit een verhaal van een boot die zo groot was als een hele stad. Het klonk haast ongelooflijk...

Every night in my dreams, I see you, I feel you...

Aracelis keek even wat verveeld rond terwijl ze voelde dat Diono vlak naast haar stapt. Ze grijnsde. Het was er heel even maar, en toen verdween het al weer snel, alsof het er nooit was geweest, als sneeuw voor de sterke zon. Nog steeds snapt ze niet echt waarom ze naar hier was gekomen, iets had haar naar hier gelokt, maar het lag op het tipje van haar tong. Toch iedere keer dat ze dacht dat ze het weer wist ontglipte het haar, erg frustrerend. En Diono wist dat ook wel. Met een bijna onzichtbaar gebaar streek ze even vlug automatisch over haar dolken. Om te zien of die er nog wel waren. Haar golvend bruine haren werden plat tegen haar rug geduwd door de lange gitaar vormige zag, waar haar elektrische gitaar verborgen zat. Het enige dat ze nog had van de andere wereld. Een zware zucht verliet haar keelgat. Diono wist dat ze nog steeds aan de onbekende man dacht. Degene die haar heeft opgevoed. Hij heeft ervoor gezorgd dat ze geen hulpeloos meisje meer was. Die zwak en bang zou weglopen als er problemen op komst waren. Aracelis boog nog eens vlug haar hand zodat ze nog kon voelen of haar gitaar aan haar rug hangt, waarschijnlijk wel want ze voelde het maar je weet maar nooit. Abrurt stond ze stil zelfs Diono. Beide luisterde naar de prachtige muziek die ze hoorden. Genieten sloot Ara haar ogen en luisterde nog maar alleen naar de muziek die ze van ver hoorde. Het was mooi. En al snel bekroop de nieuwsgierigheid in Ara op. En de witte luipaard wist dat hij daar maar een ding kan aan doen, en dat is gaan kijken van waar dat komt. Nog voor Diono bewoog wist Ara dat hij van plan was om er naartoe te gaan. Daarom stapte ze voor Diono al richting het geluid. Een daar bij al die mensen zag ze een jonge gast die degene was die voor de muziek zorgde. Zonder dat ze het echt besefte stapte ze richting de boom en ging er tegen leunen, ook al stond ze nu wel heel van voor. Even keken haar ogen wazig en kwam er een gevaarlijke gloed in de plaats. Ze was diep in gedachten, dacht terug aan haar rare verleden, haar ouders. Iets gevaarlijks dat in haar verborgen zat borrelde op, maar in een fractie van een seconde verdween dat weer toen ze Diono gevaarlijke hoorde grommen naar haar. Een flauw glimlachje als bedankje kwam om haar gezicht. Ara mocht nooit de controle over zichzelf verliezen. Of anders.….ze rilde door er nog maar aan te denken. Vlug concentreerde ze zich op Diono en de jonge gast.