Na een klein drukje van Pancho's knieën zette Terras de landing in. Met een lichte schok raakten zijn voorpoten, op de voet gevolgd door zijn achterpoten, de grond. Met een lenige zwaai sprong de jongeman van zijn zielsverwant en fluisterde hem toe:" Eet maar wat, maar overdrijf niet, oke?" waarna hij zijn lans en knapzak van de draak zijn rug haalde. Even keek hij toe hoe Terras behendig met zijn poot een vis, neem een aal uit het water greep en zich op het strand neergevlijde om van zijn maaltijd te genieten waarna hij zich omdraaide en de omgeving bekeek.

Ja, het was overduidelijk waarom dit gebied de trots van Greenwich genoemd werd. Een weide vol heerlijk geurende bloemen tegenover het prachtige uitzicht op de oceaan. Aan de stand van de zon merkte hij dat hij nog een uurtje of twee zou moeten wachten op een zonsondergang... Vandaag zou hij hier blijven. Rustig haalde Pancho het grote tweehandige zwaard uit de schede die schuin over zijn rug hing, legde het naast de lans in het gras, gordde de schede ervan los en dan, eindelijk, legde hij zich genietend in het water. Rustig mijmerend wachtte hij totdat Terras het avondmaal zou serveren...

[font=Verdana] Met snellere passen sprong Faith behendig van tak tot tak in de bomen. Ze zette zich af van de grote boomstam om zich voort te kunnen bewegen. Faith had altijd een zakje bij zich om daar haar materialen in te doen. Dit keer zocht ze naar bessen en speciale kruiden aan struikens voor een heerlijk avondmaal. Faith was nu eenmaal geen vlees eter en ook geen goede jaagster. Ze had Mystic haar Anima eens een vis proberen te laten vangen maar panda's waren daar niet zo voor weggelegd. Misschien kwam dat omdat panda's meer van bamboe's hielden dan vlees of vis? Ze nam een lenige sprong zodat ze met haar blote voeten op de grond terecht kwam. Ze blies een aantal plukken uit haar gezicht. Mystic kwam aangelopen en legde voor de voeten van Faith allemaal soorten kruiden neer. "Dankjewel Mystic, dit zal wel voldoende zijn voor vandaag. Ik heb heerlijke bessen voor je gevonden om daar bessensoep van te maken" Bamboe was hier nergens in deze streek te vinden dus moest Mystic het maar doen wat Faith kon bereiden.

Ze klopte haar witte jurkje af die nu niet meer zo wit was. Misschien kon ze die bij een rivier of meer gaan wassen? Ondertussen kon ze dan gaan koken. Mystic begon al voorop te rennen want haar gehoor was 10 keer beter als dat van een mens. Een riviertje of meertje vinden was geen probleem voor haar. Mystic stond na een aantal honderden meters stil. Faith wilde al naar de richting van het stromende water aflopen maar wat ze daar zag?! Was dat een draak? Ze knipperde met haar ogen, wreef erin om zeker ervan te zijn dat ze dat zag. Het was werkelijk een draak en zijn postuur was niet klein. Faith deed met haar vingers een aantal handelingen naar Mystic. Zachtjes liep ze achteruit zonder de draak uit het oog te verliezen. Voordat Faith het wist viel zij over een grote wortel heen van een boom. "Auw!" Snel deed ze haar hand voor haar mond, hopend dat de draak haar niet had gehoord.

Heel voorzichtig draaide Pancho zich op zijn buik. Enkele van de hoge grassprieten bogen om. Met zijn rechterhand tastte hij naar het grote zwaard en keek in de richting van waar het geluid gekomen was. Een meter of tien, schuin voor hem schatte hij. En even later zag hij, ongeveer twee meter van de plaats waar hij gedacht had dat de schreeuw vandaan kwam iets glinsteren. Onmiddellijk sprong hij recht, terwijl hij het zwaard met twee handen vastnam. Enkele grote passen later stond hij voor een mooi, in elkaar gedoken meisje met een wit jurkje aan. Hier en daar zaten er al wat vlekken op. "Wat moet je?" snauwde hij haar bars tegemoet. Een plotselinge bries van achteren verraadde dat zijn anima klaar stond om hem bij te springen. Om zijn optreden nog imposanter te maken blies hij een klein wolkje vuur door zijn twee neusgaten direct gevolgd door Terras, die zijn mond ten hemel richtte en, tezamen met een brul, een vuurdoop de lucht inschoot.

:Anima Tell:
In de verte hoorde Terras een schreeuw, de schreeuw van een jonge vrouw. Vlug vloog hij richting het geluid, hij was er haast zeker van dat Pancho daar ook al zou zijn. Bij zijn landing bonkte Pancho luit tegen zijn rechtervleugel. Die was hij er af vergeten halen. Tsk tsk tsk. Moet ik je helpen, vroeg hij met zijn gedachten. Blaas eens wat vuur de lucht in, wil je? Zorg dat het er indrukwekkend uitziet... antwoordde Pancho terug. Om het nog wat indrukwekkender te maken deed hij er nog een luide brul bij waarna hij zijn kop naast Pancho in het gas legde. Klaar om zijn vriend te verdedigen...

Het ging opeens allemaal veels te snel voor Faith om bij te houden. Zij was al een persoon die niet graag anderen tegenkwam. Nu kwam ze een gigantische draak tegen die haar wel zou kunnen verslinden. Haar ogen waren gericht naar de grond want ze zag een gedaante voor haar staan. Haar ogen gleden omhoog om de persoon te kunnen waarnemen. Het was een lange man, misschien wel een kop groter als haar en hij was ook nog eens breed van boven. Met haar handen zette ze zich af om een achterwaartste salto te maken. Ondertussen had ze haar longbow vast met een pijl gespannen en gericht op de man die voor haar stond. Bij het gebrul van de draak ging er een rilling door Faith heen. De vuur wat uit de draak zijn neusgaten kwamen zorgde ervoor dat het er een stuk warmer werd. Hoe zouden ze ooit een draak kunnen verslaan?



Op het moment dat de gebrul door de hele omgeving te horen waren wist Mystic dat ze flink in de problemen waren. Ook al zag ze eruit als een panda in haar eerste levenjaars, Mystic was al veel ouder. Zij had tijgers verslagen, bruine beren en zelfs panters maar deze panda had nog nooit oog in oog gestaan met een draak. Hoe kon ze Faith beschermen tegen een draak die met zijn poot haar kon verpletteren. Faith ik weet dat wij niet vaak vluchten maar voor dit keer adviseer ik je om te rennen. Zo hard mogelijk weg te rennen!
_________________________________________________________________

Faith keek haar Anima recht in de ogen na. Bij 3 rennen zo hard weg als we kunnen. Misschien had Faith wel een beter idee dan vluchten. Mystic kon de draak van onder raken als afleiding. Daarna zou Faith zich richten op de man en haar dolk tegen zijn hals aanduwen. Op dat moment zou de draak machteloos staan want als hij stierf, stierf de draak automatisch ook. Ik heb een ander idee.

Het was verbazend hoe snel en lenig ze was... Binnen enkele seconden stond ze recht en was er een pijl op hem gericht. Eigenlijk was de situatie wel grappig, hij, Pancho Villa, de haast legendarische frame rijder werd overmeesterd door een meisje van nog geen twintig met een minuscule babypanda. Met zijn ogen observeerde hij haar, zijn zwaard zo houdend dat hij het met een hand kon doen. Met zijn tweede hand reikte hij naar de gehoornde helm die aan zijn helm hing en klikte hij deze vast. Daarna nam hij zijn zwaard weer stevig vast. Plots hield hij het niet meer, en barstte hij in lachen uit. Het was gewoon hilarisch hoe ze daar, haast onbevreesd voor hem stond... Hij liet zijn zwaard zakken, meer nog, hij stak het naast zich in de grond. "Je weet toch dat ik die boog van je zo in vlammen kan laten ogaan hè? En dat je al een fakkel zou zijn nog voordat je met je ogen zou kunnen knipperen. Wil je even een avondmaal halen Terras?" ging hij verder terwijl ihij zijn met stalen plaatjes verstevigde handschoen uittrok. "We hebben vandaag twee gasten." eindigde Pancho met knikje richting het meisje en haar kleine beertje. Op verzoek van de de draak haalde hij nog snel de luit van zijn rug. "Als ik tenminste de eer heb om jullie aan ons bescheiden kampvuur te mogen ontvangen... Op het menu zal waarschijnlijk wel een of andere vis staan..." Na een klopje op zijn hals steeg Terras op, en vloog hij richting de zee.

Het leek of haar hart in haar keel leek te kloppen. Haar hartslag ging sneller als normaal maar ze liet haar angst niet aan deze vreemdeling zien. Haar gezicht stond strak, expressieloos. Haar ogen volgde iedere beweging die hij maakte zodat zij niet voor verrassingen kwam te staan. Mystic's haren stonden omhoog terwijl ze naar de angstaanjagende draak keek. Als het op een gevecht uit zou komen waren ze geen partij of zouden ze haar strategie moeten gebruiken maar of dat zou lukken? Toen ze de vreemdeling zag lachen trok ze haar linkerwenkbrauw omhoog. Haar gezicht stond nu sceptisch naar hem te kijken. Was hij soms niet in orde? Waarom moest hij lachen? Er was niets grappigs aan deze situatie.

De vreemdeling sprak met een vriendelijke toon tegen haar waardoor Faith even van haar stuk was gebracht. De man had gelijk, haar boog was van hout. Als hij haar echt had willen doden had hij haar boog al in vuur gezet. De man had niet zo'n zware, angstaanjagende stem wat ze in gedachten had. Zijn expressie stond vriendelijk, open voor iemand die hij niet eens kon. Faith deed automatisch haar boog weer op haar rug vestigen. Haar vlijmscherpe pijl deed ze terug in haar koker. Desondanks zijn beleefdheid vetrouwde ze hem niet. Faith bleef gewoon staan op de plek waar ze de hele tijd al stond. Dadelijk was dit allemaal een plan. "Gasten? Bedoeld u dan ons? Ook al had hij het gezegd, zij wilde bevestiging horen.

Weer moest hij lachen. "Nu, behalve de mieren die u juist vertrapte onder uw rechtervoet, zie ik niet echt andere kandidaten." Met een vriendelijk gebaar wees hij een kleine kale plek aan waar duidelijk al eerder een vuur gebrand had. Hij haalde enkele blokken hout uit zijn juten zak en stapelde ze keurig. Terwijl hij, met het zwaard schijnbaar nonchalant achter zich aanslepend richting de plek liep waar hij daarstraks had gelegen om zijn lans op de halen, hoopte hij dat ze de ontspannen boog niet plots zou gaan spannen en 'per ongeluk' de pees zou loslaten...

:Anima Tell:

Het stond Terras niet aan dat hij moest gaan vissen terwijl Pancho samen met een meisje en een knuffelbeer zat opgeschept. Verbaasd drong het tot hem door dat sinds ze elkaar ontmoet hadden, hij nog nooit zijn vriend alleen gelaten had. Zonder dat die laatste zijn volledige gevechtsuitrusting aanhad...

De man moest lachen om wat Faith had gevraagd. Bij zijn woorden keek Faith zo snel mogelijk onder haar rechtervoet. Had ze echt mieren vertrapt? Dat was tegen haar principe! Faith probeerde zoveel mogelijk de pijn of dood van dieren of insecten te ontwijken. Ook at deze dame nauwelijks vlees omdat zij het maar zielig vond om een leven te nemen voor haar hongersgevoel te stillen. Vis at ze met mate voor de voedingsstoffen en vitamines. Tenminste als dat wel in een vis zat, verhalen die personen wel eens konden vertellen hoefde niet altijd te kloppen. De expressie van Faith werd iets zachter maar er was nog steeds argwaan in haar ogen te zien. Met onzekere stappen wat duidelijk aan haar houding te zien was liep ze verder.

Mystic liep voor Faith om ervoor te zorgen dat deze man niet plotseling vreemde dingen kon gaan doen. Haar ogen hielden hem vlijmscherp in de gaten. Hoe kon deze meneer nu vriendelijk zijn tegen vreemden zonder er andere gedachten erbij te hebben? Misschien was dit allemaal wel een plan maar voordat hij dit zou kunnen uitvoeren zou Mystic hem met haar poten grijpen.
____________________________________________________
"Meneer? Zou ik het vuur opnieuw mogen aandoen? Ik was van plan om een heerlijke bessensoep te maken met speciale kruiden. U mag er ook van proeven als u dat zou willen" Haar stem klonk als een nachttegaal, zacht maar oprecht. Om haar pols was een touw vastgebonden die afkomstig was van het zakje waar de bessen en kruiden in lagen. Haar houding leek nu haast ontspannen terwijl ze bezig was het zakje open te maken.

Pancho draaide zich om op het moment dat hij haar hoorde spreken. "Sorry, onbeleefd van me. Mijn naam is Pancho Villa. Laat dat meneeren maar weg, we zijn hier noch in een of andere paleis, noch in een legerkamp." Kalm liep hij richting de blokken hout en bestudeerde ze. "Ik betwijfel of je die zomaar aankrijg, ze zijn tamelijk dik weet je?" Waarom zou hij immers ook dun hout gebruiken? Van die dikke blokken brandden veel beter en, zowel hij als Terras kregen ze moeiteloos aan door er gewoon even op te blazen.

"Maar probeer het gerust..." Benieuwd naar wat ze van plan was observeerde hij haar...

:Anima Tell:
Met zijn buit in zijn handen, twee forellen, een aal en een zalm voor Pancho en die vreemdelinge, en een kleine haai voor zichzelf, vloog Terras terug naar de plaats waar hij zijn zielsverwant alleen gelaten had. Gelukkig, hij zag er ongedeerd uit. Anders zou hij die vreemdelinge wel eens wat geleerd hebben... Terras was van plan extra dicht bij die vreemdelinge te landen om haar met de wind die zijn vleugels opwekten omver te waaien...
-----------------------------------------------------------------

"Terras, haal het niet in je hoofd!" riep Pancho vermanend. "Sorry, hij heeft de weinig plezierige gewoonte om vreemdelingen omver te blazen." verduidelijkte hij haar...

Haar ogen werden groter van verbazing. Stelde hij zich voor aan haar? Het was een tijd geleden dat iemand zich aan haar had voorgesteld. Het kwam ook omdat ze de meeste personen of vreemdelingen ontweek. Was zij nu ook verplicht om zichzelf voor te stellen? Faith moest wat minder achterdochtig zijn want met een naam kon je toch niet veel. "Mijn excuses. Het is een beleefdheidsvorm om personen die ik nog niet ken met u en meneer of mevrouw aan te spreken. Mijn naam is Faith" Ze tilde haar lange, witte jurk op om door haar knieën te gaan. Dat deden vrouwen altijd als ze zich deden voorstellen aan andere personen. Haar ogen waren gericht op de dikke blokken hout die op elkaar gestapeld waren. Onderschatte hij haar nu? De meeste zouden dat ook doen. Hij zou vast zijn Anima gebruiken om het hout te laten branden. Faith had zo haar eigen manier om vuur te maken. Faith zou een stervuur maken die oorspronkelijk bedoeld is voor het braden van eten. Faith kon er namelijk gemakkelijk een spit boven bouwen of zetten. Faith creeërde in het midden een kleine ruimte waar het vuur zou worden aangestoken. Daaromheen legde ze blokken in de vorm van een ster. Ze wreef met twee stenen tegen de dunne takken midden in het blok. Af en toe blies ze en na een korte tijd, misschien 10 minuten had Faith het vuur aangekregen. "Dit lijkt mij veel handiger voor het bakken van de vissen en de soep te koken"



Mystic stond meteen op toen ze in de lucht de draak zag naderen. De panda vondt het maar niets dat de draak zo dicht bij Faith ging landen. Er kwam een harde windvlaag waarbij Mystic haar nagels in de grond moest zetten anders vloog ze weg.

________________________________________________________________

Faith voelde haar voeten een stuk achteruit glijden. Deed de draak het nu expres? Faith was bijna omgevallen door de krachtige windvlaag. "Het maakt niks uit maar door de wind is het vuur meer aangewakkerd, nu is het een grote vuur. Dus het had zijn voordelen"

Gelukkig vatte ze het niet erg op... De laatste persoon waarbij Terras die streek uitgehaald had had een kleine militie op hun afgestuurd...

"Goed gedaan. prees hij haar. "Er zijn er niet veel die het zo snel kunnen. Goed, laten we eens zien wat we hebben. Wat heb je liever? Forel, aal of zalm? Of alledrie? " vroeg Pancho haar, terwijl hij de vissen van de immense draak afnam. Hij spietste ze op een metalen staaf die hij altijd bij had en hield hem in het vuur. "Waar kom je vandaan?" vroeg hij verder. Waarschijnlijk uit een of andere rijke familie. Anders had ze nooit zoveel manieren gehad. Hij haalde de gespietste vissen er weer even uit, liep naar Terras die zich aan de andere kant van het vuur had neergelegd zette zich neer, leunde achterover tegen Terras buik overhandigde de staaf aan Terras die er, ondanks zijn klauwen, zoals gewoonlijk in slaagde om de staaf in het vuur te houden. Een grijns gleed over zijn lippen toen hij de grote draak zijn eigen, rauwe avondeten hoorde opschrokken. Hij nam de luit vast en begon zachtjes te tokkelen terwijl hij op antwoord wachtte...

Pancho Villa gaf haar een compliment waardoor de wangen van Faith roder begon te worden. Er was duidelijk een blos te zien op rechterwang want op haar linkerwang zag je nauwelijks iets door de masker wat ze droeg. Faith was niet gewend aan complimenten, misschien omdat zij al lang niet meer met een ander mede mens had gesproken. Het was altijd zij en Mystic geweest en niemand anders. "Dankjewel, zalm is prima." Haar toon was zachter, nauwelijks verstaanbaar. Haar ogen waren naar het vuur gericht. Bij zijn vraag begon Faith nerveus met haar vingers te spelen. Was hij haar nu aan het uithoren of vroeg hij het uit interesse? "Waar ik vandaan kom? Umh..." Het was een tijdje stil omda ze niet wist of ze de waarheid moest spreken. "Ik kom van een dorp heel ver hier vandaan. Het is gelegen in de grootste bos wat je ooit in je leven zult zien. En jij?" Vroeg ze er snel achteraan zodat het onderwerp over haar werd vergeten. Mystic hield de draak nog steeds in de gaten. Ze werd alleen een beetje misselijk van het feit dat de draak rauw vis at.

Hij grijnsde toen hij zag hoe ze stilletjes aan rood werd. Met een zachte, haast fluwelen stem deelde ze hem mee dat ze het liefst zalm had en waar ze vandaan kwam. Het ontging hem ook niet hoe nerveus ze was bij de volgende vraag, vermoedelijk voelde ze er niet veel voor om de waarheid te vertellen. Of het feit dat ze Terras angstvallig in de gaten hield. "En jij?" vroeg ze. Zwijgend keek hij toe hoe het vuur zich knetterend te goed deed aan de dikke blokken hout en langzaamaan de vissen gebakken werden. Uiteindelijk gaf hij toch antwoord:"Ik kom van overal en van nergens tegelijk. Mijn ouders en ik reisden rond in een huifkar, als muzikanten." Met moeite kon Pancho een kleine traan onderdrukken, een traan die aan de buitenwereld zou hebben laten zien dat hij er nog niet overheen was...

Nadat hij zijn luit weggelegd had, nam hij de staaf weer over van Terras, haalde de vissen eraf en legde de zalm op een rondslingerende platte steen. Zelf nam hij een van de forellen die hij op een stuk boomschors drapeerde. "Wil die panda er ook een?" vroeg hij, zorgvuldig hij of zij vermijdend. "Weet je, volgens mij kom je niet zomaar uit een boerendorp. Daar heb je veel te goede manieren voor. In verafgelegen dorpen weten ze met moeite wat etiquette is... Heb je een mes nodig?" eindigde hij beleefd, terwijl hij een scherp mes uit zijn zak haalde...

Faith zocht een platte steen waarmee ze de bessen kon pletten. Wanneer de vis gebakken zou zijn kon zij haar soep maken. Bessensoep was binnen enkele minuten klaar en ook nog eens heel gezond. Ze vermengde de bessen met de kruiden in het zakje. "Ik kom van overal en van nergens tegelijk. Mijn ouders en ik reisden rond in een huifkar, als muzikanten. Het leek alsof zijn stem een trieste klank kreeg. Ook was er duidelijk een expressie verandering in zijn gezicht te zien. "Muzikant? Dus u bespeelt een instrument? Wat voor instrumenten bespeelt u allemaal? Ik vind het prachtig om te horen dat mensen dat kunnen bespelen."





Mystic zocht toenadering toen de vis klaar was. De geur was heerlijk. Eigenlijk aten panda's geen vissen maar alles was beter als de bessensoep. Mystic wilde gewoon bamboe maar dat was nergens hier te vinden. Aarzelend keek ze Pancho aan, hopend dat hij haar zag zitten.

_________________________________________________________________

Bij zijn volgende woorden leek haar houding wel te bevriezen. Op haar gezicht was duidelijk te zien dat ze 'betrapt' was. Faith had niet gedacht dat hij haar verhaal niet zou geloven. Maar Pancho Villa was een intelligente man. Hij had zo door dat Faith etiquetten had geleerd. De aanbod van het mes wees ze af om onder haar jurk een dolk tevoorschijn te halen. Ze had een holster om haar bovenbeen gebonden waar haar dolk in zat. "Dankjewel maar ik heb zelf" Ze begon de bessen in een komachtige steen te schenken die Faith vervolgens op het vuur zette. "Je hebt trouwens gelijk over dat dorpgedeelte"



[sorry als er fouten in zitten of zinnen niet kloppen, heb geen tijd om het na te lezen! Moet namelijk werken]

Een glimlach gleed over zijn gezicht. "De meeste mensen vinden het leuk om te horen, slechts weinigen vinden het lawaai. Maar het aantal mensen dat ervan houdt om muziek te horen is veel te klein... Vindt jij muziek leuk, of houd je er echt van?" antwoordde hij terwijl hij lachend een van de vissen aan de panda gaf die begerig richting de vissen keek. Zijn vermoeden over het feit dat ze geen boerenachtergrond had klopte. Nog voor dat ze het bevestigde zag hij het al aan haar gezicht... "De volgende keer dat je je afkomst wilt verbergen let je best ook op de details... Naast je manieren zijn je handen ook veel te fijn om het harde boerenwerk aan te kunnen en je ziet er ook veel te broos uit... Zeg gewoon dat je aan een of ander hof gewerkt hebt... Dan leer je wat over etiquette en daar moet je ook niet sterk voor zijn... Maar goed, ik speel luit en fluit..." En met die woorden legde hij zijn vis even opzij, nam zijn luit vast en begon te spelen. Eerst werd het geluid nog een beetje overstemd door het monotone geluid van de zee maar algauw hoorde je het zachte tokkelen duidelijk. Hij speelde een oud liefdesliedje waarvan de noten, zoals zijn vader steeds zei, zo teder waren dat elk meisjeshart er van smolt als je het ooit speelde... Zijn vader had het succesvol op Pancho's moeder uitgetest...

:Anima Tell:
Met gesloten ogen luisterde Terras naar de muziek waar hij zo van hield. Maar na een (kort) tijdje deed hij ze toch terug open om te zien of die vreemdelinge Pancho niet vermoord had. Nee, gelukkig niet... Maar, wat zag hij daar? Zijn vriend had zijn vis maar voor de helft opgegeten en dan opzij gelegd. Met zijn lange tong nam hij de vis van het bordje, zo, dat het haast niet opviel en Pancho rustig kon blijven doorspelen. Hahaha, nu had hij nog meer vis... Een grote hap, en de vis was verdwenen...

"De meeste mensen vinden het leuk om te horen, slechts weinigen vinden het lawaai. Maar het aantal mensen dat ervan houdt om muziek te horen is veel te klein... Vindt jij muziek leuk, of houd je er echt van?" Faith had een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. Hoe konden mensen nu niet er van houden om naar muziek te luisteren? Muziek was een kunstvorm die gebruikmaakte van klanken, geschikt in een bepaalde tijdsduur. Muziek zorgde ervoor dat mensen gelukkiger werden of voor sommige was het juist rustgevend. "Ik houd van muziek. Vroeger was er een vrouw die prachtig kon zingen. Iedereen in de omgeving kwamen speciaal om naar haar gezang te luisteren, ook al gebruikte ze geen instrumenten." Wanneer Faith was uitgesproken luisterde ze aandacht naar Pancho. "De volgende keer dat je je afkomst wilt verbergen let je best ook op de details... Naast je manieren zijn je handen ook veel te fijn om het harde boerenwerk aan te kunnen en je ziet er ook veel te broos uit... Zeg gewoon dat je aan een of ander hof gewerkt hebt... Dan leer je wat over etiquette en daar moet je ook niet sterk voor zijn..." Opnieuw leken haar wangen te verkleuren als de zachte kleur van perzikken. "Ik zou het onthouden" Bij deze laatste woorden wat Faith had uitgesproken, ging Pancho Villa op zijn luit spelen. Haar ogen sloten zich automatisch om naar de prachtige tonen te horen van de fluit. Van zijn muziek liepen de rillingen over haar rug, zo intrigerend. De luit was een populair instrument die door velen werden bespeeld maar zoals Pancho Villa zijn luit bespeelde was ongelooflijk.



Met haar snuitje begon ze de vis te bestuderen. Hoe het rook, of het goed was gebakken en of het wel smaakte. Eerst nam ze een kleine hapje om de smaak te oriënteren. Wanneer de vis haar beviel begon ze eraan te eten. Na enkele happen was ze vis al in haar maag. Daarna ging Mystic uitgerust op de grond liggen met haar oortjes naar beneden. De muziek was prachtig die een rustgevende sfeer verzorgde.

De laatste noten trilden nog in de lucht toen hij zijn ogen alweer opende. Even keek hij bewegingsloos in het vuur, hoe het kronkelde en opsteeg. Na een tijdje had hij het vuur genoeg bestudeerd en richtte hij zich weer op zijn vis die op de steen naast hem lag. Inderdaad, lag. "Terras, hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je van mijn eten moet afblijven! Je weet toch dat ik de overschotten altijd aan jouw geef?" vroeg hij half geïrriteerd aan de reusachtige draak. Na de verontschuldigingen te hebben aanvaard keek hij weer richting het roodbruin-harige meisje en haar babypanda. Of anders het meisje en haar panda met een groeistoornis, want die panda zag er tamelijk oud uit. "Wat is er van die vrouw geworden. Ik bedoel die vrouw waarvoor mensen al van heinde en verre kwamen. Is ze gestorven?" begon hij het gesprek weer.

Wanneer de laatste tonen waren bespeeld begon Faith zachtjes in haar handen te klappen. Ze had het prachtig gevonden van het begin tot het einde. Hoe zou het klinken met meerdere personen die allemaal een instrument hadden? Hij was een goede muzikant met duidelijk jaren ervaring. "Terras, hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je van mijn eten moet afblijven! Je weet toch dat ik de overschotten altijd aan jouw geef?" Er was duidelijk irritatie in zijn gezicht te zien maar Faith kon het niet helpen om zachtjes te grinniken. Het was ongeloofelijk, zo'n gigantisch beest die op zijn vingers werd getikt door zijn eigennaar. "Wat is er van die vrouw geworden. Ik bedoel die vrouw waarvoor mensen al van heinde en verre kwamen. Is ze gestorven?" Wanneer Pacho Villa deze vraag aan haar had gesteld, wisselde Mystic en Faith verontrustende blikken met elkaar uit. "Nou... De meeste verloren interesse in haar gezang waardoor zij geen geld meer kreeg, dus niets meer kon eten. Toen heeft zij een ander manier van werk gezocht om brood op tafel te krijgen maar daardoor was haar reputatie helemaal gedaald. Zonde, haar stem was als een engel van boven. Een geschenk van de 'Heer' hemzelf"