Kristoffel keek naar de ondergaande zon terwijl hij met zijn rugzak bijna het hoogste punt van de Nigra Montis had bereikt. Het was een lange toch geweest om hier te geraken en zeker niet zonder gevaren. Maar hij moest precies op deze plaats zijn om het volgende ritueel uit te kunnen voeren. Enkel vandaag om 12 uur s'nachts plezier kon Kristoffel een doorgang groot genoeg maken om naar de onderwereld te reizen en weer terug te komen. Nog steeds zal hij maar een klein beetje tijd hebben, maar dat kleine beetje moet voor hem genoeg zijn om zijn vader terug te kunnen zien en te redden. Hij had dit moment al miljoenen keren afgespeeld in zijn hoofd want er mocht niets fout lopen. Anders zou hij nog een 55 jaren moeten wachten voordat hij weer een poging zou kunnen proberen. Hij haalde dus ook meteen al zijn spullen boven die hij nodig had van zodra hij boven op de berg stond. De meeste mensen zouden eenmaal ze hier staan misschien eerst naar het uitzicht hebben gekeken of eens diep hebben ingeademd maar Kristoffel ging onverstoorbaar door met zijn missie. Dat is best wel begrijpelijk als je weet dat wat hier op het spel staat zijn vader is. Zijn vader die hem alles heeft geleerd en zijn enige familie lid waar nog een kleine kans is dat hij leeft. Aan het idee dat zijn vader nog levend vast zit in de onderwereld hij hij zich zo hard vastgeklampt dat hij de zich de rest van zijn leven heeft voorbereid op deze dag. En nu zit hij daar bezig met allerlei mengsels en kruiden te vermengen onder het licht van een bloedrode maan die enkel om de 55 jaar te zien is.

:Anima Tell:

Astra vond dat Stoffel zich te veel met dit idee liet meeslepen. Ze wou niets anders dan hem in deze wereld houden en had dus zeker de eerste keren geprotesteerd. Maar ze wist ook dat Kristoffel nooit nee zou zeggen wat er ook op het spel stond. En als Stoffel ging ging zij ook. Daarom stond ze nu mee op de berg en gaf hem verschillende potjes aan. "Ben je er echt zeker van dat je dit wilt doen." vroeg ze als een laatste poging maar was natuurlijk helemaal niet verbaast toen ze genoegen moest nemen met een korte maar vastberaden nee. Ze keek even naar de beangstigende rode kleur van de maan en wou er niet eens aan denken welke schepsels er zich in de onderwereld bevonden.

Mikaela dacht even diep na. Nog niet zo lang geleden had ze nog in die kroeg gezeten en zoals gewoonlijk een koud water besteld en geluisterd naar de anderen. Normaal is ze daar maar voor 1 reden en dat was om te horen of ze nieuwe roddels ware, om te zien of ze ontdekt was. Gelukkig niet maar deze keer was ze geschrokken voor een nieuwe roddel die over een jongen was gegaan. Iemand die ze nog niet zo lang geleden tegen was gekomen. Kristoffel. En dat was nog niet het enige. Hij was van plan om naar de onderwereld te kruipen. dat was toch helemaal niet zo slim. Mikaela is zelf van plan om hem eerst op andere gedachten te bregen. Maar omdat ze hem nu toch wel al een beetje kent weet ze dat het waarschijnlijk toch geen zin ozu hebben, daarom was Mikaela haar tweede plan om met hem mee te gaan. en daar zou ij maar mee moeten leven. Oke, ze was nogal ongeintereseerd geleken bij hun eerste ontmoeting, alsof Kristoffel haar niks kon schelen. Daarom is ze best wel nieuwsgierig als hij te horen zou krijgen dat ze met hem mee zou gaan. Ectra hulp moet je dan ook altijd accepteren. Je weet maar nooit wat je tegen zou komen, en vooral in de onderwereld zou die hulp goed van pas komen. En ze is getraint, waarschijlijk hij ook wel maar toch. De onderwereld?! Ze zal hem hierbij helpen. Maar ze wil wel weten waarom de onderwereld? Dat allemaal is de reden waarom ze nu in de territorium van de Nigris stapt met Dalech die nog steeds in haar gedachten de hele tijd zat te protesteren. Van alles verzon om te zorgen dat ze toch niet zou gaan. Maar MIkaela gaf niet toe, ze wou om eerlijk te zijn ook niet echt naar de onderwereld, maar Kristoffel alleen laten gaa? Nee dankje. Zo erg was ze nu ook weer niet, ze is echt geen levenloos mens hoor. Mikaela zuchtte terwijl ze nog steeds luisterde naar de wanhopige Dalech. Z o had ze hem nog nooit meegemaakt, en dat maakte haar zorgen. Hoe erg zou het daar beneden nu toch kunnen zijn? Al snel zou Mikaela het antwoord krijgen. De wind gaf haar eht teken zodat Mika besefte dat ze al op de berg was."Zwijg toch Dalech je weet best dat ik heb besloten. en je met niet meer op andere gedachten kunt bregen" sprak ze luid geirriteerd. Hij moest het nu toch wel snappen? "in plaats van te protesteren kun je Kristoffel waarschuwen, wedden dat hij jou nog wel heel zeker zou herkennen?" het was een lichte bevel, maar dat kwam ook gewoon omdat hij op haar zenuwen had gewerkt. Gelukkig spreide hij zijn vleugels en vloog zwijgzaam weg.

Terwijl Dalech heel even zijn vleugels half vouwde vloog hij recht op een beestje op de grond af, greep het in zijn klauwen en at het onderweg vlug op. Net zoals de roddels waar waren zag Dalech Kristoffel op de top van de berg. Dit wou hij helemaall niet. Waren die roddels maar roddels gebleven en was het niet echt. Dalech vond het gewoon veel te gevaarlijk om naar de onderwereld te gaan. Die was eerst gesloten en heeft daarvoor een hele goede reden. Waarschijnlijk zou hij Mika niet snel hiervoor kunnen vergeven. Hij vond het gewoon geen goed idee. Niemand weet wat er daar allemaal zou tegen komen. Het is gewoon weg veel te gevaarlijk. Met een grote tegen zin vouwde hij weer half zijn vleugels, zodat hij in een snelle vlucht naar Kristoffel en Astra vloog. Met een grote snelheid lande hij vuist vlak naast Kristoffel zijn Anima."Mikaela komt eraan" sprak hij in de gedachten Kristoffel en Astra. Daarna zei hij niets meer tegeun hun. Het enige wat hij nog dacht was 'Was dit maar een van die vele verzonnen roddels' Dalech vouwde me een sierlijke beweging zijn bedie lange vleugels en keek toen strak naar de richting waar Mikaela vandaan tevoorschijnt zou komen. En wachtte gespannen af.

Mikaela had medelijden met Dalech. Hij kon er niets aan doen. Kon geen argumenten verzinnen waardoor ze toch zou omdraaien en hier weg zou van gaan. NIks was goed genoeg om daarvoor te zorgen. Zonder te huigen kwam ze eindelijk aan de top van de berg waar Dalech maar ook Kristoffel zag staan met een heleboel kruiden waardoor ze even geamuseerd een wenkbrauw op trok. Al snel legde ze haar gezicht weer in plooi. "Kristoffel wat ben je van plan?" sprak ze op de neutrale toon waar geen enkele emotie te horen was." Luister ik laat je dit niet doen, het is veel te gevaarlijk en als je dit echt wilt doen, dan ga ik met je mee...Je mag kiezen" sprak ze rustig. Hij zou haar niet kunnen wegsturen, daar zou ze wel voor zorgen.

Eindelijk was ze weer terug in het land van de Nigris. Het aardig doen vond ze niets meer aan. Ze was er nu eenmaal niet op gebouwd aardig te doen. Het was ronduit walgelijk.
Ze liep naar de top van de Nigra Montis. Een plaats waar ze over de Nigris wereld kon kijken, waar de moederland gevoelens werden gecreëerd. Diadorah had gehoord van een strijd dat zou losbarsten. Een oorlog. Nigris in de aanval. En dat alles mocht niet aan haar neus voorbij gaan. Dus.... Dus ze moest een plan bedenken. De tijden dat ze zo aardig was geweest had zijn vruchten afgeworpen. De mensen vertrouwden haar meer. Nu met de oorlog zou ze terug slaan. En niemand wist het misschien. Maar in de tussentijd had ze zichzelf erop getraind. Haar krachten waren sterker geworden. Sterker dan ooit tevoren. Haar eenzame terugtrekking op Luxa Island was niet voor niets geweest.

Opeens zag Diadorah twee mensen op de top staan. Een man was bezig met kruiden en een andere mevrouw stond erbij en keek ernaar.
Diadorah wist dat het Nigris waren, maar wat waren ze daar van plan.
Diadorah liep op de twee af. ''Goedemiddag iedereen, wat een prachtige dag hé'' En ze wees naar de met lavadeeltjes gevulde grijze lucht. ''Mag ik vragen wat u hier doet''
O, wat was ze weer beleefd. En ze genoot ervan. Die heerlijke cynische beleefdheid.

-Sorry voor mijn hele late bericht, maar ik had wat andere dingen aan mijn hoofd. Misschien is het een idee om dit topic te betrekken bij de oorlog van Lady Lavinia??-