Kristoffel wandelde door het woud met Astra aan zijn zijde. Hij zocht naar bepaalde kruiden en één plantje in het bijzonder. Het was eenan een kleine bloesem van een boom die nauwelijk nog voorkwam en maar om de 50 jaar in bloei staat. Stoffel had altijd een kalender bij waar hij opschreef wanneer je welke planten kon vinden en wanneer het volle maan was. Hij moest dat weten omdat een heleboel van de rituelen die hij deed bij volle maan plaatsvinden. Kristoffel stopte even om naar de regenbogen te kijken die bijna overal te zien waren en waar geen begin en eind aan leek te komen. Hoewel hier zoveel zon was was de grond wel al redelijk moerassig en nat van het meer dat vlakbij was. Plots gromde Astra. Ze had iemands geur opgevangen maar kon niet opmaken wie of wat. Ze vertelde Stoffel snel wat ze geroken had maar hij stelde haar gerust. Het was normaal dat hij hier niet de enige was want er waren natuurlijk nog meer mensen dan hem op deze wereld. Al hoopte hij niet dat deze persoon ook naar de bloesem op zoek was. Om zeker van te zijn dat hij eerst de boom zou bereiken begon hij zijn pas nog een beetje te versnellen maar kon het geluid van voetstappen nu ook duidelijk horen.

De zon scheen fel en er stond een lichtte bries. De onderkant van haar blauwe mantel wapperde vredig heen en weer. Zelf was ze mysterieuze vrouw niet zichbaar. Tenminste haar gezicht niet. Het enige wat te zien was waren haar volle lippen. Ze liep voorzichtig door het gras die steeds meer sompiger werd naar mate ze vooruit liep. Achter de vrouw liep een Anima. Een dier wiens naam niet bekend was. Vandaar ook dat het dier de naam Mysterie had gekregen. Mysterie had haar zelf verteld dat ze een detter was maar zelfs bij het noemen van deze naam had de vrouw nog steeds geen idee wat dat dan was. Haar leven hier was een groot raadsel. Nu trok ze rond in de hoop te vinden wat ze zocht. Een reden om hier te zijn. Haar werd bij haar weder boorte uit het stof nadrukkeljk gezegd dat ze onherkenbaar moest blijven. Haar naam vertellen was misschien al te veel. Maar ook al wilde ze zichzelf laten zien aan een persoon verbranden ze haar vingertoppen. De vrouw zocht naar dingen om te overleven. Eten, drinkwater, dieren, wapens. Alles wat nodig was. Het enige wat ze had was de kleding die Mikeala haar had gegeven en de mantel die gemaakt was van stof. Plots stond haar Anima stil. Ze knipperde met haar ogen en draaide een kwart slag waardoor haar wang zichtbaar werd. Haar Anima keek haar aan met een rare glans in haar ogen. De vrouw wist wat dat betekende. Het betekende dat ze niet langer alleen waren. Mysterie was een wantrouwend dier. Ze vertrouwde enkel Lillith. Maar veel hadden de twee buiten nooit gezegd. Ze spraken met elkaar via blikken en gedachtes. Lillith's stem had een bepaalde zuiverheid. Als een melodie. Ze keek weer voor zich uit en speurde de omgeving af. Een bries nam het geluid van voetenstappen met zich mee. De persoon kwam op haar af. Een man dat was zeker. Ze stapte vooruit en een grote boom werd zichtbaar. Deze boom had een geheel rare bloemen. Bloesem. De vrouw keek er kalm naar en een man werd zichtbaar. Haar ogen keken naar hem maar hij zou haar ogen niet kunnen zien door de mantel. Ze bleef hem neutraal aanstaren. Ze zei geen woord. Wachtend op wat de man zou doen. Als hij zou aanvallen zou ze ondanks ze geen wapens had zich kunnen verdedigen met magie. Mysterie kwam naast haar staan. Haar lampje branden een vreemd rood licht. Lillith's hand kwam te voorschijn onder de mantel en legde deze op Mysteries kop. De lamp gloeide paars. Gemengde gevoelens waren dat. De hand van Lillith glimde lichtjes. Ze wierp een blik op de Lynx en vervolgens weer naar de man. Ze bleef roerloos staan. Wachtend op wat hij zou gaan doen.

Kristoffel dacht natuurlijk dat hij als eerst bij de plant aankwam maar tot zijn verbazing werd hij opgewacht door een vrouw waarvan hij nauwelijks iets van haar gezicht zag omdat dat allemaal verborgen achter haar mantel zat. Omdat Stoffel keurig is opgevoed nam hij even zijn hoed af en groette haar. "Goeiedag. Ik ben Kristoffel maar zeg maar Stoffel en dit is Astra" zei hij met een kort knikje op de lynx die wantrouwig naar het meisje en haar anima keek. "Vindt u het erg als ik even de boom in klim" zei hij beleefd en op een vriendelijke toon terwijl hij zijn vest uitdeed een ook zijn schoenen en sokken op de grond achterliet om beter de boom in te kunnen. Stoffel voelde aan de gladde bast van de boom. Astra zou er met haar klauwen waarschijnlijk direct in hebben kunnen klimmen maar voor hem was dat een ander verhaal. Hij had het haar graag laten doen als ze geen klauwen en tanden had waarmee je de bloesem zou kunnen beschadigen. Hij wreef even in zijn handen en bereidde zich voor op een afgang tegenover het meisje want hij was er nog niet zo zeker van dat hij de boom in zou geraken. Hij zette zich af en klom een paar meter verder en kon zich net niet meer vastpakken aan de eerste uitstekende tak. Hij gleed terug naar beneden en na nog een paar pogingen zag hij wel in dat hij dit beter anders kon aan pakken. Het zou misschien met magie kunnen, maar hij wist totaal niet hoe dit meisje tegenover magie stond. "Zoals je ziet bak er niks van" zei hij en glimlachte. "Dus heb jij misschien een idee om die boom in te geraken" vroeg ik nieuwsgierig want ik moest en zou die bloesem te pakken krijgen.

:Anima Tell:
Het eerste wat Astra was opgevallen was de vreemde anima van de vrouw. Het was absoluut geen mens maar ze had ook haar twijfels of het wel een dier was en van alle mythische wezens die ze kende leer er geen enkele op dit wezen. Dat maakte haar ook wantrouwig want ze kon nu helemaal niet inschatten wat deze anima in zijn macht had. Het paarse lichtje dat op zijn hoofd brande trok even haar aandacht. Daarna keek ze naar Kristoffel's verwoede pogingen de boom in te klimmen. Ze schaamde zich bijna voor hem dat het hem niet lukte al was hij er wel niet op uitgerust. Toen keek ze weer naar de anima die ze toch liever in het oog hield.

Dust RPG Lillith.

 De man keek haar aan. Hij was vriendelijk en dat verbaasde haar licht want meestal had de mantel een wantrouwend effect. Dus zoals ze had verwacht zag ze de Anima wantrouwend kijken naar haar Anima. De man stelde zichzelf en zijn Anima voor. Lillith knikte, "Mijn naam is Lillith en dit is Mysterie..." Zei ze kalmpjes met een zuivere stem. Ze had geen haast dus ze nam de tijd om even naar haar trouwe vriendin te kijken die naast haar stond. Ze keek de man weer aan. "Leuk u te ontmoeten, heer Stoffel." Zei ze met mysterieuze klanken in haar stem. Ze had haar wenkbrauw licht op getrokken maar dat was niet te zien wel was te zien dat ze lichtjes lachtte. "Natuurlijk, gaat u gang." Zei Lillith tegen de man die vroeg of hij in een boom mocht klimmen. Ergens vond ze het een rare vraag maar ze zei erniets van. Het verbaasde haar dat de mensen hier heel erg van elkaar verschilde. Ergens was ze er wel blij mee maar het was ook erg vervelend want zo moest je eerst maar ontdekken wat voor persoon die gene was. Ze deelde mensen niet graag in hokjes maar een onderscheid maken tussen goede en slechte mensen deed ze wel. Ze keek toe hoe de man in de boom klom en meerdere malen naar beneden gleed. Ze grinnikte lichtjes maar dat viel amper op. "Ik zie het," Zei Lillith vriendelijk toen hij zei dat niet echt lukte. Toen hij haar vroeg of zij een idee had om de bloesem te pakken keek ze hem kalmpjes aan. "Voor wat heeft u de bloesem nodig?" Vroeg ze beleefd. Ze wachtte kalm op een antwoord en knikte vervolgens. Ze stapte dichterbij heel voorzichtig. Mystrie's lampje werd licht rood en keek de twee wantrouwend aan met een blik in haar ogen dat als haar wederhelft ook maar werd aangeraakt ze in actie zou komen. Lillith strekte haar hand naar de boom uit en liet haar vingers glijden over de barst van de boom. Lillith glimlachtte lichtjes ze fluisterde zacht. Onweerstaanbaar voor de andere. "U mag de bloesem hebben van de boom als u het waardig zult gebruiken." Zei lillith waarna ze Stoffels aan keek. Ze deed twee passen achteruit en hief haar handen op stak deze recht vooruit. Haar vingers begonnen te glanzen door de gebaren die ze maakte. Toen ze haar handpalmen van elkaar af haalde ontstond er een groen bolletje. Ze liet het bolletje tussen haar vingers cirkelen en toen ze in het midden waren bij de top van haar vingers spatten ze uit een. De boom leek zich uit te schudden en zijn takken werden langer. De tak waar aan de bloesem zat bereikte Stoffels middel. "Gebruik het verstandig." Zei Lillith.

((Sorry voor de misschiene flut post maar post met me iphone..))

Stoffel keek naar de tak die tot naar zijn middel reikte. Zij was dus ook bezig met magie. Op het eerste zicht leek het witte en pure magie te zijn het tegenovergestelde van de voodoo die hij gebruikte. Hij gebruikte krachten van de hel en duistere geesten om zijn doel te bereiken dus wat moest hij nu op haar vraag antwoorden of hij die bloesem voor goede doeleinden zou gebruiken. "Wel deze bloesem is erg handig in bepaalde drankjes en rituelen" zei hij maar hij vertelde natuurlijk niet wat deze rituelen waren en in wat voor drankjes hij de bloesem deed. Hij plukte langzaam en uiterst voorzichtig de bloesem en stopte die in een glazen kistje dat hij wegborg in zijn rugzak. Die rugzak was niet bepaald groot maar hij had hem jaren geleden van zijn vader gekregen en wist dat hij betoverd was. Je kon alles kwijt in die rugzak. Stoffel zou er zelf nog in kunnen samen met Astra en toch zou hij nog makkelijk sluiten. Eigenlijk was het voornaamste wat hij met die bloesem wou doen een portaal creëren. Een portaal dat leidde naar de duistere plaats waar zijn vader gevangen zat. Hij wist niet of hij nog leefde maar had wel het gevoel dat zijn hart nog steeds klopte dus moest hij kostte wat kost naar die plaats gaan om hem te redden of enkel nog maar te zien. Het was gewoon zo lang geleden. Bij deze herinnering keek hij even kwaad maar ook verdrietig voor zich uit. In een fractie van een seconde was hij weer terug op de bewoonde wereld maar dat was lang genoeg om te zien dat hem even iets dwars had gezeten.


:Anima Tell:
Astra had gezien hoe het lichtje rood kleurde. Het moest toch iets betekenen want daarjuist was het zeker nog paars. Misschien moest ze toch maar eens wat verder onderzoek doen en de eerste stap zetten. Misschien spraken ze dezelfde taal dus zei Astra: " Wel je moet dit zeker niet onbeleefd opnemen maar wat voor wezen ben jij eigenlijk" vroeg ze en keek naar de vleugels en de vacht en de staart van Mysterie