Murron voelde de zon op haar huid. Het was zo warm dat ze er warm van werd. Alles deed haar pijn. Murron deed haar ogen los maar zag niks. Wat heel logies was aangezien ze blind was. Maar toch keek Murron om haar heen om te zien of er iemand hier was. Ze kon namelijk aura's zien. Hier door kon ze ook zien welke kant die gene op was gelopen. Maar zag helemaal niks. Murron probeerde Lorak's ademhaling te horen maar ook die hoorde ze niet. "Lorak" Riep ze angstig en voelde om haar heen. Maar ze voelde niks. Met moeite probeerde ze op te staan. Maar een pijnlijke steek kwam op in haar zij. Vermoeid liet ze zich weer terug vallen. Hoe kwam ze hier? Gister was ze nog thuis. Wacht eens even ze hoorde dood te zijn. Maar waarom leefde ze dan nog? Gisteren waren ze overvallen. Ze wist dat haar ouders dood waren door het geschreeuw. Murron voelde de tranen in haar ogen komen. "Lorak" Riep ze harder. Niks ze hoorde helemaal niks. "Iemand" Schreeuwde ze harder. Daarna hield ze het niet meer vol en legde haar hoofd op het droge zand en liet de tranen de volle loop. Ze ging dood. Ze ging hier sterven. Op deze rottige plek ging ze uitdrogen om daarna op gegeten te worden door dieren. Als die al wel leefde. Plots hoorde ze een gesis. Murron schrok op en keek om haar heen. Ze zag een rood iets. Angstig stoof ze naar achteren. "Help" Schreeuwde ze zo hard ze kon. "Help me dan"

Murron hoorde voet stappen in elk geval dat dacht ze. Misschien waren die er allen in haar verbeelding. Maar het gesis van de slang hoorde ze luid en duidelijk. Waarom moest die heks haar dit nu geven. Waarom haar zicht. Murron schrok toen ze iets naast haar hoorde. "Maak je geen zorgen.. Ik ben hier nu..." Tegen wie had die gene het. Tegen haar? Tegen iemand anders. Ze durfde niet om te kijken. Ze durfde niet van die slang weg te kijken. Maar toen ze huid tegen huid voelde werd ze toch wat rustiger maar nog steeds was ze bang. Ze zag de aura naar haar toe komen waar door ze naar achteren kroop en met haar voeten uit haalde. Maar het hielp niet. Murron trok snel genoeg haar voet weg om aan een beet van de slang te ontlopen. Wonder boven wonder verdween de slang. Daarna richtte ze haar gezicht op de gene naast haar. Ze stak haar hand uit en betaste het hoofd van die gene. Aan zijn stem te horen leek het een jongen of man. Maar zeker wist ze het niet. Toen ze zijn korte haren voelde wist ze het zeker.

"Bedankt" Fluisterde ze met een zachte stem om daarna weer te proberen op te staan. Maar weer voelde ze steken in haar zij. Murron liet haar hand naar haar zij gaan en voelde iets nat. Ze bracht haar hand naar haar neus. "Bloed" Fluisterde ze. Terwijl ze haar wenkbrauwen omhoog trok. Wat was er toch gebeurt met haar. En waar was haar Anima. Murron keek om haar heen maar zag niet meer dan twee aura's. Voorzichtig stak Murron de hand zonder bloed uit om de gene bij de jongen aan te rakken. Maar was bang voor wat het was en trok haar hand terug. Maar ze liet hem wel in de lucht hangen om de een of andere reden. "Ik zou niet weten wat ik zonder u zou gedaan hebben heer" Sprak ze weer zachtjes. Terwijl ze haar hoofd lichtjes naar beneden liet zakken. Om vervolgens weer haar hoofd recht op te houden. Nu pas voelde ze de dorst en de honger die ze had en haar maag begon ook flink te knorren.

Toen hij plotseling de vingers van het meisje tegne zijn huid aan voelde, schrok Kenshi een klein stukje naar achteren, maar hij was nog wel dicht genoeg in de buurt om aan te raken. "Bedankt." hij fronste licht toen he tmeisje opeens op probeerde te staan en stond tegelijk op, waarbij hij he tmeisje voorzichtig weer naar de grond duwde. "Blijf zitten, je wonden zijn nog niet geheelt." hierna richtte hij zich tot zijn anima "Kyodo, kun je schoon water en wat te eten regelen?" de leeuw knikte zijn korte antwoord en rende weer weg. Kenshi's blik dwaalde weer af naar het meisje toen ze zachtjes "Bloed..?" mompelde en hij knielde weer bij haar neer. "Rustig maar, ik zal je wondden verbinden." hij pakte voorzichtig haar hand (die in de lucht zweefde) vast en hielt deze ook eventjes vast. "Ik zou niet weten wat ik zonder u zou gedaan hebben heer." KEnshi glimlachte lichtjes "Voor mij is helpen het enige natuurlijke om te doen." hierna liet hij haar hand los en scheurde een stuk van de mauw van zijn kimono, eigenlijk zonder er over na te dneken wat de mensne di ehet hem hadden gegeven ervan zouden denken en duwde het stuk stof in het meisje haar handen. "Druk dat op je wond." het duurde eventjes voor hij zich realiseerde dat ze blind was en ze de wond dus misschien kon vinden, maar toen hij het door had pakt ehij haad pols voorzichtig vast en bracht haa rhand naar de wond. "Mijn anima komt zo met voedsel."

"Blijf zitten, je wonden zijn nog niet geheelt." Murron Knikte en bleef voor haar uit staren."Rustig maar, ik zal je wondden verbinden." Zonder de ze jongen zou ze het niet gered hebben. Of ze was gebeten door de slang, Ze bloede dood of ze werd op gegeten. Murron schrok lichtjes toen de jongen haar hand pakte. Ze wou hem terug trekken maar deed het niet. Murron kreeg stof in haar handen gedrukt. In elk geval dat dacht ze aan gezien het zo voelde. Maar al snel bleek het te kloppen. "Druk dat op je wond." Murron zuchtte en wou de doek naar haar wond brengen toen ze er bijna was voelde ze hoe de jongen haar hand naar haar wond liet gaan. Waar ze hem wel dankbaar voor was want ze had geen zin om verkeerd te recht te komen en misschien ging het nog meer pijn doen. Wist deze jongen dat ze blind was. Misschien wel. Want volgens haar ouders had ze een was voor haar ogen. Ze zag het zelf niet dus kon ze het ook niet zeggen. Murron drukte hard op de wond en ze beet op haar lip om een kreun van pijn binnen te houden. "Mijn anima komt zo met voedsel." Door het woord Anima dacht ze meteen aan Lorak. Waar zou hij zijn. "Heeft u misschien ook een ijsbeer gevonden" Vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte het zo. Ze zou anders niet weten waar Lorak nu was. Murron keek om haar heen maar ze zag niks. Ze zag verdomme helemaal niks. Hoe kon ze voor haar 24 de liefde van haar leven vinden. Hoe moet ze nu weten of het de liefde van haar leven was. Hoe moest ze die liefde nu vinden. En waar?

"Nee, niet gezien." Murron zuchtte en schudde haar hoofd. Waar kon Lorak nu zijn. Waarom hadden ze hen uit elkaar gehaald? Murron voelde een vochtige doek in haar handen. Wat moest ze hier nu weer mee. Niet wetend wat liet ze haar vingers over de doek gaan. "Daar moet je op zuigen, er komt water uit." Niet wetend of ze hem moest geloven bracht ze het doek aarzelend naar haar mond en zoog er voorzichtig aan. En inderdaad er kwam water uit. Waar ze heel dankbaar voor was aangezien ze het langzamer hand ook wel nodig had. "Ik ga even hout zoeken, als je iemand nodig hebt dan is Kyodo hier." Murron kon niks anders dan knikken en het doek wat ze had tegen haar wond duwen. Toen de jongen eenmaal weg was keek ze om haar heen om de aura van Kyodo te zien. Aarzelend deed ze haar mond open om wat te zeggen maar ze klapte die al snel weer dicht. Wat moest ze in vredes naam tegen Kyodo zeggen. Vragen waarom ze in de woestijn waren? Murron liet haar hoofd zakken en beet op haar lip. Waarom was ze verdomme blind. Waarom had ze die verdomde vloek.

Murron keek voor haar uit, "Wat doen jullie in de woestijn" Vroeg ze zachtjes. Niet wetend of hij wel kon praten. Misschien kende hij de taal niet en praten ze tegen elkaar via hun gedachten net zo als Lorak en zij. Man wat miste ze die ijsbeer. Echt ze miste hem zo erg. Al werd ze soms gek van hem. Murron was in gedachten dat ze niet hoorde dat hij weer terug was. Toen ze plots zijn stem hoorde keerde ze weer terug. "Ik hoop niet dat je vegetarier bent?" Murron knikte haar hoofd. "Nee ik ben geen vegetariër" Fluisterde ze. Murron probeerde achter te komen wat deze jongen aan het doen. Was plots merkte ze de warmte van het vuur op. Murron ging wat dichter bij zitten aangezien ze het toch lichtjes koud kreeg. "Wat is uw naam heer" Sprak ze met een zachte stem. Maar hield haar gezicht naar het vuur gericht.

[Haha maakt niet uit iedereen heeft het wel eens druk.]
"We waren eigenlijk op doorreis richting onze woonplaats. Maar mijn mens raakte afgeleid door jouw stem en we besloten je te helpen." Murron knikte wat. En was blij dat Kyodo niet vroeg wat zij hier deed. Of hoe ze hier kwam. Ze was er nog steeds niet achter. En ze maakte zich steeds meer zorgen om Lorak. Misschien was hij wel ziek. Nee dan moest zij dat ook zijn toch? In elk geval moest ze dan ook pijn voelen. Murron zuchtte en schudde haar hoofd. Hoe kon ze hem nu kwijt raken. Hoe kon ze nu een ijsbeer kwijt raken. "Ik stond eigenlijk op het punt dezelfde vraag aan jouw te vragen." Murron knikte en liet haar hoofd zakken. Wat was het leven saai nu ze blind was. "Mijn naam is Kenshi en zoals je al door had heet mijn anima Kyodo." "Mijn naam is Murron" Kenshi hmm die naam kwam niet vaak voor. In elk geval ze had er nog nooit van gehoord. En Kyodo al helemaal niet. Al vond ze de namen wel leuk.
Zou ze zeggen hoe haar Anima hete. Waarom zou ze die was er niet eens. Murron wreef over haar armen heen. Wat ze altijd deed als ze zich zorgen maakte. Of nog erge. Al ze toch ergens bang was. Misschien was Kenshi en kyodo misschien wel helemaal niet aardig en hadden ze slechte bedoelingen met haar. Murron beet op haar lip en plukte zenuwachtig aan haar haren.

"Murron?" Murron knikte zodat Kenshi wist dat hij het goed uit sprak. "Ik geef je zo een stuk vlees aan." Weer knikte Murron dat ze het begreep. "Het is nog wat warm, dus kijk uit..." "Dankje" Sprak ze. Daarmee doelde ze op dat hij haar hielp. Murron nam aarzelend een hap van het vlees. Het smaakte niet verkeerd. "Wees maar niet bang, he tis niet vergiftigd." "Dank u voor het zeggen dat het niet vergiftig is" Zei ze met een klein lachje. Waarna ze verder at.. "Het is lekker wat is dit" Vroeg ze.