Mikaela keek wat lichtjes verveelt voor zich. haar mantel stevig om haar heen gewikkeld en en haar hoofd goed verstopt onder haar kap. Ze had niet echt zin om iets te doen, maar dorst hat ze wel gekregen. Ze stond nu al weer voor het cafe met Dalech de grote zeearend op haar schouders, die nu door de ruiten keek hoe erg het daar al was. Niet dat het zo erg was, want hij weet dat Mika deze onbekende mannen met gemakjes aankan. Dat is voro haar geen moeite met de training die zij heeft gehad. Het enige probleem voor haar is dat het nogal moeilijk zal worden als iedereen tegen haar is. Niet dat dat het geval zou zijn want de meeste mannen hier hadden en groote mond maar een klein hartje."Laten we naar binnen gaan" Bonsde Dalech zjin gedachten in die van haar.Ze kninkte en stapte toen toch uiteindelijk de luidruchtige cafe binnen. Het stonk er naar naar bier bij de dronkaards hier. wat verderop was er in een hoekje een plaats vrij, Mika wou er juist naar toe gaan toen er een man haar arm vast pakte, opnieuw kreeg ze een stekende pijn in haar hoofd door de aanraking. "Geen goedendag mevrouwtje?" sprak hij wat nog maar half te verstaan was.Ze keek hem gevaarlijk aan, trok haar dolk met een lenige beweging en drukte die tegen zijn keel. "Ik maak mijn woorden nog niet eens vuil voor jou, en raak mij nog een keer aan en ik snij die dikke keel van jou over, begrepen?"Sprak ze dreigend dat ze niet hoorde dat er nog meer klanten binnenkwamen. De man voor haar knikte angstig. Ze stopte haar dolk weg zag dat er een kleine snee op zijn keel zat. Niet dat haar wat kon schelen dus stapte ze ongeintereseerd weer weg alsof er niets was gebeurd, een lichte grijns was er verschenen op Mika haar gezicht ze moest denken aan zijn angstig gezicht. Gewoon hilarisch was het. Toen ze uiteindelijk toch zat zag ze de jonge gast in de cafe. een dienstmeisje kwam aan Mika haar tafel staan en hield de roofzuchtige vogel in de gaten, die haar dreigend aankeek."Water" Was het enige wat ze te horen kreeg, vlug stapte het dienstmeisje weer weg om te gaan halen. Ondertussen keek Mika toch weer de jonge gast strak aan. Maar haar gezicht was niet te zien voor anderen.

(Jaime)

Ergens achterin het café zat een jongeman. Zijn kleding was versleten, maar zijn gezicht was ondanks de bijna onzichtbare stoppeltjes goed verzorgd. Jaime draaide de bronzen kelk een keer rond in zijn hand en bracht het toen naar zijn lippen. De mede gleed zijn mondholte binnen. Het verwarmde hem voor een kort moment.
De sfeer in het café was ontspannen doordat iedereen met zijn eigen zaken bezig was, precies zoals Jaime het graag had. De enige die de jongeman gezelschap hield was een wolf, Paco, zijn wederhelft. Het dier lag comfortabel op de houten vloer te snurken. Hij verdiende zijn rust. Vandaag hadden ze best lang gereisd en weinig pauze gehouden.
Langzaam nam Jaime nog een slok van zijn drinken, waarna hij de kelk in zijn hand liet rusten. Zijn blik gleed met een vlaag van nieuwsgierigheid door de ruimte toen de deur van het café werd geopend. Zijn interesse werd nog meer gewekt door de in een mantel gehulde persoon die binnenkwam. Onbewust trok zijn hoofd iets scheef terwijl Jaime de persoon met zijn donkere ogen volgde en zag hoe hij werd aangesproken. De jongeman had een scherp gehoor dus kon hij net de woorden opvangen die vervolgens gesproken werden. De nieuwkomer was blijkbaar een zij en geen hij… Een bepaalde verbazing ging direct door zijn lichaam. Vreemd…een vrouw alleen in een café als dit? Ze durfde wel! Aan de andere kant leek het erop dat zij niets te vrezen had, maar eerder alle andere klanten. Bijna automatisch tekende een aangename grijns zich op Jaime’s gezicht bij het antwoord van de vrouw en het ontdekken van de dolk. Hij moest zich nog inhouden niet echt te gaan lachen. Ergens mocht hij deze vurige dame nu al. “Auch..” vormden zijn lippen onopvallend. Vanonder zijn wimpers keek hij de vrouw na, voor zover hij haar kon zien, want de mantel verhulde bijna haar hele gelaat. Ze ging aan een tafel vlakbij de zijne zitten en leek zijn richting op te kijken. Jaime wist echter niet of ze naar hem keek of een punt in zijn omgeving, maar toch hief hij even zijn glas naar haar en knikte haar grijnzend toe. Hopelijk zou dat hem geen dolk tegen de keel opleveren… Jaime had niet zo'n trek in een gevecht op dit late uur.

(Haha, die titel 'The smell of drunkards.' xD )

Mika had niet direct gekeken naar de jonge gast maar dat kwam ook omdat ze even wou rusten, Dalech daar in tegen hield de gast en zijn wolf strak in de gaten en had zijn mond zien bewegen. Dalech merkte ook op dat hij haar in de gaten hield dus had hij dat verteld aan Mika die nu een speelse grijns op haar gezicht tevoorschijnt toverde. omdat het hier zo warm was in het cafe kreeg ze het nog warmer onder haar mantel dus deed ze die af. De meeste mannen hier hadden haar toch al gezien zonder kap dus dan heeft eht nu eigenlijk geen zin om haar nog te verbergen. Met een lenige beweging trok ze haar mantel van haar af en hangde die aan haar stoel. Dalech vloog enkele centimeters van haar schouders zodat hij niet zou blijven hangen, uiteindelijk belande hij weer op haar schouder. En kraste even.Mika lachte toen hij iets door har gedachten had gezonden. Als antwoord aaide ze over zijn hoofd en sprak met de zuivere stem." Mischien Dalech mischien." Toen ze de jonge gast aan keek zag ze hem grijnzend zijn glas naar haar opsteken. Wat een vriendelijke dacht ze bij haar zelf. Ze grijnsde rustig terug en keek naar het dienstmeisje dat nu haar water gaf. Die nam vlug het geld aan en rende bijna letterlijk weg van de tafel toen Dalech even had kwaad gekrast naar die meid."Dalech laat ze toch eens met rust" Mompelde Mika stilletjes. Als antwoord sprong hij van haar schouder en ging op de leuning van de stoel naast haar zitten."Laten we die jonge gast begroeten, want hij blijft maar grijnzen" Stuurde Dalech zijn gedachten naar die van Mika. Zonder enige waarschuwing stond ze recht en liep met haar mantel in haar handen op hem af."Jij blijft maar grijnzen?" Vroeg ze rustig, maar ook zij grijnsde nu."Vind je me grappig mischien?" Er was niks dreigends of gevaarlijks te horen in haar stem, alleen nieuwsgierigheid. Als hij zou zeggen dat ze grappig was? Jah dat was dan zijn probleem en niet die van haar. Mika was hier alleen gekomen om te drinken en die man van daarstraks...Die stond gewoon in haar weg waar haar rust was.Ze was best nieuwsgierig naar deze jonge gast.



( ja weet het ^^)

Jaime keek kalm toe hoe de vrouw haar mantel uitdeed en leunde vervolgens van verwondering iets naar achter in zijn stoel. Zo, dat zag er niet slecht uit! Gelijk merkte hij dat andere mannen in het café het er daar roerend mee eens waren. Jaime had geen moeite om zijn gezicht in de plooi te houden, maar er stond toch een bepaalde glans in zijn ogen die zijn interesse weerspiegelde. Even gleed zijn blik weer naar de kelk in zijn hand. Ergens vroeg hij zich af hoeveel drankjes hij al op had. Twee, drie…of meer? Hij had er niet echt op gelet.
Jaime schrok plotseling op van een melodieuze, rustige stem naast hem. Verbaasd keek hij op, recht in het gezicht van de vrouw. Dit had hij niet verwacht, maar hij herstelde zich snel en glimlachte vriendelijk naar haar. “Grappig?” herhaalde hij een deel van de vraag met een toon die zowel verrast als kalm klonk. “Nee, dat niet per se. Ik vind je gewoon…interessant.” Jaime knipperde twee keer snel met zijn ogen als een onschuldig kind en beet kort op zijn onderlip. “Op een hele beleefde en totaal niet nare manier natuurlijk.” voegde hij eraan toe. Er viel een bepaalde humoristische toon in te bespeuren. De herinnering aan de dolk was nog niet verdwenen.
Soepel boog Jaime zich toen iets voorover en kriebelde hij de slapende Paco even achter zijn oor. Hij kreeg een goedkeurend, zacht gegrom als antwoord. De glimlach op zijn gezicht verbreedde iets waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. Langzaam gleed Jaime’s blik weer naar de vrouw. Er viel nu een bepaalde goedkeuring in zijn blik te zien terwijl hij haar ‘onopvallend’ van top tot teen in zich opnam voor hij haar weer in de ogen keek. “Maar ik hoop niet dat ik je gestoord heb met mijn…interesse?” vroeg hij haar uiteindelijk waarna hij nog een slok van de mede nam.

Mika negeerde de rest van de mannen. Mika vond het zelfs grappig dat hij van haar geschrokken was.Zolang die mannen uit haar buurt blijven is het goed. Ze kan ze best wel aan, dat weten ze gelukkig wel of het was hier een bloedbad geweest, waarschijnlijk zou de barkeeper daar niet echt gelukkig mee zijn geweest. even keek Mika naar de wolf. Het waren mooie animas die wolven. Dalech was achter gebleven maar kwam toen toch uiteindelijk van zijn plekje af en kwam wat dichter niet op haar schouders maar hield het gesprek van een kleine afstand in de gaten, ook hield hij de mannen in de gaten. “Grappig?” Vroeg hij. “Nee, dat niet per se. Ik vind je gewoon…interessant.” Mika moest grinniken op zijn antwoord. Op een hele beleefde en totaal niet nare manier natuurlijk.”Verbeterde hij vlug zich snel. Daardoor begon Mika toch wel te lachen. “Maar ik hoop niet dat ik je gestoord heb met mijn…interesse?” Even dacht ze na." ah nee, had helemaal niks te doen. Ben hier alleen maar voor drinken en die mannen weten dat goed genoeg."Ze glimlachte vriendelijk" Ik ben Mikaela en deze grote schattige zeearend is Dalech" Even keek ze Dalech aan. Die leek zich niet te bemoeien met deze jongen dus dat betekend dat hij het deze jongen niet als gevaar beschouwde. Dat vond ze goed, want tegenwoordig heeft ze alleen maar mensen tegen gekomen die Dalech niet echt mocht. Wat jammer was geweest voor haar. "En hoe heten jullie"Vroeg ze weer met de zuivere stem waar er een nu ook interesse in te horen was. Eigenlijk was ze al direct in hem geinteresseers vanaf dat hij had gegrijnsd naar haar. Dit zou nog leuk worden dacht ze bij haar zelf, zolang Dalech maar niet oppeens van gedachten veranderde natuurlijk, ze mocht deze gast wel.

De vrouw moest grinniken en zelfs lachen om zijn antwoord, waardoor Jaime het niet kon laten even eigenwijs een wenkbrauw op te trekken. Zijn mondhoeken krulden daarbij nog iets verder omhoog. Haar reactie had iets ontwapenends en nam de ‘vrees’ voor een mes tegen zijn keel gedeeltelijk weg. Jaime wist niet waarom wat hij gezegd had zo komisch was, maar de lach beviel hem wel. Hij was eveneens blij te horen dat hij haar niet gestoord had, want dat was niet zijn bedoeling geweest. “Gelukkig maar.” antwoordde hij zacht, maar duidelijk. Ondertussen was er een bepaalde speelsheid over hem heen gekomen. Jaime twijfelde of het aan de drank lag of aan het gezelschap, misschien beide. Hij voelde zich in ieder geval beter dan een uur geleden. Toen had hij als een wrak met zijn hoofd op de bar gelegen en was hij nog ingedommeld ook. Maar langzaamaan kwam de energie terug in zijn atletische lichaam. Jaime betrapte zichzelf er ineens op dat hij de vrouw de hele tijd had aangestaard terwijl hij in gedachten verzonken was. Direct voelde hij zijn wangen gloeien, maar het viel nauwelijks op doordat de alcohol zijn lichaam al flink verwarmde. De jonge vrouw, die Mikaela bleek te heten, stelde zichzelf en haar Anima aan hem voor.
“Aangenaam vrouwe Mikaela,” reageerde Jaime op een net iets te verleidelijke toon dan hij van plan was geweest. Ach, hij was tenminste ontspannen. Hij proefde de naam op zijn lippen. Het klonk mooi en paste op de één of andere manier uitstekend bij deze mysterieuze, vurige dame.
Jaime’s geamuseerde blik ging voor een moment naar de prachtige zeearend. “ en Dalech.” voegde hij eraan toe met een bepaalde kundigheid op het gebied van aparte namen uitspreken. De vogel leek andersom totaal geen interesse in hem te tonen, wat Jaime niet bepaald erg vond aangezien het dier inderdaad best groot en niet ongevaarlijk was. Bijna ondeugend keek hij hierna Mikaela weer aan. “Inderdaad: een schatje is het.” mompelde Jaime half lachend een reactie, die een duidelijk een dubbele betekenis had. Vervolgens plaatste hij zijn rechterhand op zijn borst en maakte een lichte buiging. “Mijn naam is Jaime en deze waakzame wolf heet Paco.” Jaime lette erop dat hij zijn achternaam niet vertelde. Hoe minder mensen van hem wisten, des te beter. Je wist immers maar nooit over er leden van de Vincenza clan in de buurt waren die het hem moeilijk wilde maken. Dat zou niet de eerste keer zijn… Hij klopte even op de rug van zijn Anima en slaakte kort een zacht, aanstekelijke lachje. De wolf leek het allerminst op te merken.

Na even geaarzeld te hebben gebaarde Jaime toch naar de stoel tegenover hem. “Ga zitten als je wilt. Ik kan best voor een keer gezelschap gebruiken wat niet een deel van mijzelf is.” Hij doelde op zijn Anima. Het klopte dat Jaime meestal alleen met Paco was. Niet dat hij dat erg vond, want hij was graag op zichzelf. Maar het kon misschien geen kwaad om zich eens met andere mensen in te mengen. “Dat is soms ook zo eentonig, hè?” sprak Jaime verder waarna hij weer twee slokken van zijn drankje nam.

Mika dacht even rustig na. Ze zal hier waarschijnijk langer zitten in de cafe dan ze dacht, wat juist leuk was want, ze bleef alleen maar als ze naar haar zin had. En spreken met deze jonge gast deed haar goed, niet dat ze Dalech niet graag heeft maar na een tijdje zou ze wel bijna kunnen raden wat hij zou zeggen voor hij het nog heeft kunnen zeggen. Dalech had wel door wat ze dacht en keek haar even geirriteerd aan waardoor ze liefjes terug keek. “Gelukkig maar.” Hoorde ze hem nog zeggen. Ze vroeg zich af hoeveel hij al had gedronken want helemaal nuchter zou je het ook weer niet noemen, toch niet zoals Mikaela, het enige wat zij dronk was water. Anders moest ze niets hebben.Aangenaam vrouwe Mikaela,” Hoorde ze hem verleiderlijk spreken. Even trok ze geamuseerd haar wenkbrauwen op en grijnsde. Ze zag dat hij nu even keek naar Dalech en ze grinnikte toen ze de verveelde blik van Dalech zag. Toen keek hij weer ondeugend naar haar en antwoorden. “Inderdaad: een schatje is het.Ze glimlachte weer helemaal, die glimlach bereikte haar ogen die lichtjes begonnen te twinkelen. “Mijn naam is Jaime en deze waakzame wolf heet Paco.” Inneens boog hij vriendelijk voor haar waardoor ze zich gevleid voelde, Dalech daarin tegen kraste even wat tegen zich zelf en Mika lachte luidop vanwege die reactie."Aangenaam Jaime, en natuurlijk ook Paco" En ze keek even naar de wolf. Jaime vroeg toen of ze wou gaan zitten en zei dat gezelschap goed was. Ze grijnsde plagend, en ging toevalig expres naast hem zitten." Ja ik ken dat gevoel" Zei ze en keek toevallig naar Dalech die haar doordringend aan keek maar niets zei. Even zwaaide ze sierlijk met haar hand en vroeg toen weer aan het dienstmeisje voor wat water en gaf haar vlug nog het geld voor ze er weer vandoor ging door de blik van Dalech. Wat een brombeer dacht ze bij haar zelf."Dalech wees niet zo jaloers" Treiterde ze hem"Straks krijg je mijn aandacht hoor" deed ze verder en keek poeslief naar hem. Dalech keek haar opnieuw aan. kraste, dat duidelijk een geirriteerde te horen was.Daarna draaide ze zich weer om en keek Jaime recht in de ogen. " Ben je van plan om nog lang in Dust te blijven?" vroeg ze vriendelijk en wat met een kleine charmante toon niet veel maar ze wou zien hoe hij reageerde en ze was nieuwsgierig ook. Ondertussen hield ze hem rustig in de gaten, niet voor de bewegingen maar om zijn reactie. Even keek ze terug naar de barkeeper die achter de bar mannen drank bezorgte. Ze kneep haar ogen half dicht, schudde toen met haar hoofd en richte haar aandacht weer volledig naar Jaime.

Jaime genoot zichtbaar van de lichte twinkeling in Mikaela’s ogen en de duidelijke jaloezie van haar Anima én van andere mannen in het café. Hij lachte er zacht om en schudde zijn hoofd. Er viel een vlaag verwondering op zijn gezicht te lezen toen Mikaela naast hem ging zitten. Oké, opnieuw iets wat hij niet verwacht had maar zeker niet onaangenaam vond. Er was echter iets met die grijns van haar wat zijn aandacht trok… Hij was dan niet helemaal helder meer, maar Jaime had wel sterk het gevoel gekregen dat Mikaela hem wilde testen. Dus..ze wilde een spelletje met hem spelen? Oh, maar daar kon Jaime ook wel wat van. Met dit besef in zijn achterhoofd boog hij langzaam iets naar voren terwijl hij naar zijn gesprekspartner luisterde. Hij haalde even een hand door zijn haar zonder oogcontact te verliezen.

"Dalech wees niet zo jaloers. Straks krijg jij mijn aandacht hoor.” Hoorde Jaime Mikaela zeggen, waarop hij het niet kon laten licht te grijnzen en eerst Dalech en daarna Mikaela met een uitdagende blik recht aan te kijken. “Ja, Dalech, nu ben ik even aan de beurt.” sprak hij toen half fluisterend op dezelfde toon als de vrouw en boog nog iets naar voren. Er bleef een normale afstand tussen de twee bestaan, maar Jaime zorgde zo wel voor iets meer… ‘spanning’. Hij luisterde zwijgend naar haar vraag, leek even na te denken en haalde toen luchtig zijn schouders op. “Voorlopig wel ja, zolang er nog veel,” zijn hoofd leunde nu op zijn rechtervuist. Een charmante lach sierde zijn gezicht. “te ontdekken is.” antwoordde Jaime. Mikaela moest zelf maar uitvinden wat hij hier nog meer mee bedoelde, maar dat, zo schatte hij in, had ze waarschijnlijk allang in de gaten. “Ik zou jou hetzelfde willen vragen, maar…er zijn andere vragen die ik eerst wil stellen.” begon Jaime weer te spreken. “Maar misschien kun je wel raden wat er zoal door mijn hoofd gaat aan vragen als er een mysterieuze, en eveneens niet onaantrekkelijk dame als jij een onguur café als dit binnenkomt, compleet met een zeearend op je schouder en een dolk op zak.” Dit was Jaime's manier om te proberen informatie uit Mikaela te krijgen en zo zijn hongerige nieuwsgierigheid enigszins te kunnen bevredigen. “Als jij mij tenminste iets van die informatie durft toe te vertrouwen.” fluisterde Jaime erachteraan waardoor hij wel voor enkele seconden zijn hoofd vlakbij die van Mikaela moest brengen, anders kon ze het niet verstaan. Het was net lang genoeg zodat het duidelijk een bewuste actie leek, maar hopelijk wel zo kort dat Dalech zodadelijk niet in zijn nek zat. Weer gleed zijn ene wenkbrauw iets omhoog terwijl Jaime zich langzaam terugtrok en even zelfgenoegzaam grijnsde. Deze avond kon misschien nog best leuk worden…

Mika grijnsde speels toen ze zag dat hij mee zou doen. Het was grappig.Mika wist dat Dalech jaloers was. Aan zijn vreemde houding te zien, wist ze dat ze helemaal gelijk had. Dalech kon niets voor haar verbergen. En dat vond ze super. Natuurlijk was het ook omgekeerd. Dalech bleef nog even kijken maar boog toen toch zijn hoofd en ging even met zijn snavel door zijn vleugels toen hij Jaime tegen hem hoorde praten. “Ja, Dalech, nu ben ik even aan de beurt.”Mika keek geestig naar Jaime en toen naar Dalech die duidelijk niet blij was dat ook Jaime nu hem begon te treiteren. Ondertussen had ze wel gemerkt dat hij wat dichter was gekomen met zijn hoofd, ja hij speelde mee. Ze mocht Jaime nu wel echt. Ze voelde dat hij de spanning aan het opbouwen was.“Voorlopig wel ja, zolang er nog veel,” Hij grijnsde charmant en vervolgde. “te ontdekken is.”Hij kon het goed moest ze toegeven.Toen vroeg hij wat zei in dit cafe deed. Even keek ze automatisch naar het cafe. "Leuk spel hoor" Ze hoorde jaloersheid in Dalech zijn gedachten. Ze grinnikte."Trouwens.."vervolgde hij."Je hebt publiek getrokken." Mika volgde Dalech zijn blik en zag een paar mannen van de bar naar hen kijken. Even keek ze dreigend naar hun waardoor ze angstig weer voor hun keken. Jep hier zou ze vaker komen.“Maar misschien kun je wel raden wat er zoal door mijn hoofd gaat aan vragen als er een mysterieuze, en eveneens niet onaantrekkelijk dame als jij een onguur café als dit binnenkomt, compleet met een zeearend op je schouder en een dolk op zak.”Gelukkig bloosde ze niet snel, al was het deze keer wel hem bijna gelukt door zij laatste woorden. En toen hij het over haar dolk had ging ze er toch door gewoonte even door." “Als jij mij tenminste iets van die informatie durft toe te vertrouwen.”De laatste woorden werd gefluisterd waardoor hij dichter bij haar kwam maar zich wel uiteindelijk weer terug trok. Waarschijnlijk voor Dalech. "Laten we zeggen, dat je hier vaak het laaste nieuws weet. Dat is altijd wel nuttig." Zei ze mysterieus zoals hij haar had omschreven. Ze zei wel niet dat ze hoopte dat er geen nieuws over haar ging, daarom was ze hier meestal. En als er niks over haar ging, betekende dat dat ze het goed deed. Ze hoorde in haar gedachten dat Dalech honger kreeg."Ga maar" Sprak ze tegen Dalech, die heel even tegenstribbelde maar toen toch uiteindelijk de deur uitvloog. Ze grijnsde even sluw. Nu was het haar beurt om te fluisteren. Ze boog naar hem toe haar lippen waren vlak naast zijn oor en fluisterde"En heb je al iets interessants ontdekt...Jaime?" zijn nam sprak ze verleiderlijk uit. Haar warme adem was te voelen op zijn oor en nek toen ze had gesproken. Toen ze nog even enkele seconde bij zijn oor bleef hangen trok ze zich uiteindelijk weer helemaal terug. En lachte sluw.

“Laten we zeggen, dat je hier vaak het laatste nieuws weet. Dat is altijd wel nuttig.” zei Mikaela tegen hem.

Jaime lachte een oprechte lach en grinnikte nog iets na. “Hm, in dat geval…moet ik maar oppassen wat ik zeg dan.” reageerde hij uiteindelijk op eenzelfde mysterieuze manier, alsof hij heel wat te verbergen had. Er zat een kern van waarheid in, maar misschien als hij het als een grapje bracht zocht Mikaela er niet meer achter. Zijn donkere ogen volgden de prachtige arend toen hij de deur uitvloog. Indrukwekkend. Vogels bleven Jaime fascineren, maar er was iets, of beter gezegd iemand, die hem momenteel net even meer fascineerde. Die iemand boog zich nu naar hem toe en fluisterde in zijn oor. Ah, zeker een goede zet. Jaime moest zichtbaar moeite doen zijn ‘oerinstincten’ in bedwang te houden en dezelfde kalmte en een bepaalde luchtigheid te blijven uitstralen. Echt niet dat hij zich nu al gewonnen zou geven. Maar Mikaela’s woorden bleven op de één of andere manier in zijn hoofd galmen: "En heb je al iets interessants ontdekt…Jaime?" De manier waarop zij zijn naam uitsprak en haar adem in zijn hals… Het was… Gelijk sprak Jaime zichzelf in gedachten streng toe. Voor zover de alcohol en de hele geladen sfeer dat toeliet moest hij zichzelf beheersen! Hij leek even diep na te denken voor hij Mikaela antwoordde. “Zeker.” Hij leunde nu op twee vuisten en keek Mikaela voor een moment diep in de ogen met een ‘sexy blik’. “Ik weet nu drie of eigenlijk vier dingen:” Jaime haalde een diep keer adem voor hij zichzelf uitlegde. “één: ik heb ontdekt dat Dalech, jouw geliefde Anima, toch niet zo oplettend is als ik dacht, want als hij iets beter naar mijn houding, acties en blik had gekeken zou hij waarschijnlijk wel geraden hebben welke geheime, listige plannen ik nog heb.” Een lichte grijns tekende zich bij deze woorden op zijn gezicht. “Dan was hij vast nog iets langer gebleven, schat ik in.” Via de tafel boog Jaime zich nog iets verder voorover. “Twee: ik heb ontdekt dat niet alleen vrouwen ontzettend jaloers kunnen kijken, alsof ze je bloed kunnen drinken.” Zijn hoofd knikte als extra uitleg richting de bar van waar verschillende mannen hen weer met jaloerse blikken zaten aan te staren. Jaime zwaaide even vriendelijk naar hen, waardoor ze zich zichtbaar geschokt en nors weer op een ander punt in de ruimte richtten. “Drie:” sprak de jongeman verder alsof er niets gebeurd was en hij keek Mikaela weer aan. “Ik heb van mijn leven nog nooit zo losjes met een mooie vrouw gepraat. Normaal klap ik dicht en zegt mijn mond niet wat mijn hoofd wil zeggen.” Bescheiden lachend haalde Jaime zijn schouders op en nam hij een slokje mede voor hij bij zijn laatste punt aankwam. “En tenslotte vier:” voor deze laatste ontdekking boog hij zich zover naar voren dat zijn lippen Mikaela’s oor net niet raakten. “ik heb ontdekt dat een vrouw met een dolk, een enigszins lichtgeraakte zeearend en een vurig temparement zeker wel zéér aangenaam gezelschap kan zijn.” fluisterde hij haar op verleidelijke toon toe, nadruk leggend op de woorden 'zeer' en 'aangenaam' . Langzaam liet Jaime zijn mond toen ‘per ongeluk’ langs een deel van Mikaela’s kaaklijn en hals strijken voordat hij zich terugtrok en zijn uiterst geamuseerde blik voor een moment expres op iets anders in het café richtte. “Dus ja: ik heb al genoeg interessants ontdekt.” Zijn hoofd draaide weer terug naar Mikaela. Met zo’n uitzicht vlakbij je, wilde je natuurlijk ook niet ergens kijken. “Jouw beurt: heb jij wellicht al iets ontdekt? Iets wat je bevalt misschien?” Zijn overdreven brede lach liet zien dat Jaime met dat ‘iets’ natuurlijk zichzelf bedoelde.

Het gesprek werd alleen maar interessanter vond Mikaela, ze herinnerde zich zelf iet eens meer of ze het al eens eeerder had meegemaakt., ja flirten ja maar niet iedere jonge man kon dat. Deze daarin in tegen was er echt een kei in. Ze merkte goed op dat hij zich flink moest inhouden waardoor Mika haar lach maar amper kon inhouden. Mika had wel verwacht dat je wat jongere mensen beter konden flirten dan oudere. Dat was altijd al zo geweest, en waarschijnlijk zal dat ook wel zo'n beetje blijven. “Ik weet nu drie of eigenlijk vier dingen:” Ze keek hem rustig aan, maar luisterde aandachtig toen ze merkte dat hij ging opsommen.“één: ik heb ontdekt dat Dalech, jouw geliefde Anima, toch niet zo oplettend is als ik dacht, want als hij iets beter naar mijn houding, acties en blik had gekeken zou hij waarschijnlijk wel geraden hebben welke geheime, listige plannen ik nog heb.” Mika keek hem grappig aan. "Ja maar mischien is het ook wel mijn schuld dat hij even is gaan jagen." Even grijnsde ze wat ondeugend.. Twee: ik heb ontdekt dat niet alleen vrouwen ontzettend jaloers kunnen kijken, alsof ze je bloed kunnen drinken.”Mikaela volgde zijn blik en zag de mannen door Jaime weer weg draaien waardoor ze geamuseerd zich snel weer naar jaime keek. Bij opsomming drie moest ze lachen."Wat heb ik dan een geluk zeg." Sprak ze op haar normale zuivere toon. Toen boog hij zich naar zich toe en hij fluitsterde net als zij voor opsomming nummer vier. Zijn warme adem dat tegen haar oor en nek botste zorgde er voor dat ze een rilling kreeg en haar nekhaartjes lichtjes overeind kwamen te staan. Toen voelde ze heel even zijn lippen op haar huid, en liet tintelende sporen achter waar hij haar had aangeraakt. Snel kreeg ze het nog warmer, waardoor ze nu pas besefte dat ze haar adem heel even had in gehouden die ze nu weer langzaam uitblies en ervoor zorgte dat ze wat kalmeerde, hij was super goed. Jouw beurt: heb jij wellicht al iets ontdekt? Iets wat je bevalt misschien?”Even deed ze alsof ze moest nadenken."Tuurlijk niet zoveel als jij maar toch, voor mij heel interesant. En het bevalt me zeker." Ze grijnsde." Laten we zeggen dat ik niet verwacht heb een heel interessant gesprek te hebben in een kroeg als deze." Even gebaarde ze naar het cafe zelf. Daarna vervolgde ze." En zeker niet een jonge gast, die nogal durft" Sprak ze nu helemaal charmant." Want weet je zo'n gasten, mag ik wel" Heel even zweeg Mikaela en liet het enkele seconden een stilte tussen hen maar ging toen uiteindelijk verder."Van mij hoef je niet bang zijn hoor, van de dolk is dat weer een ander verhaal." Sprak zei ze toen hij het over haar dolk had gehad. Even stond ze recht en hielp naar het raam dat achter hem was. Toen draaide ze zich om en stond nu vlak achter hem. Mikaela grijnsde even. Hief haar handen toen op en liet het over zijn schouders glijden, toen naar zijn nek en dan weer naar zijn schouders, ze maakte tedere kringen voorzichtig met haar handen. Want af en toe voelde ze toch nog een bobbel. Ze weet niet waarom, maar dat waren haar zaken ook niet."Dus ik denk dat ik hier wel vaker zal komen, als ik merk dat er een gesprek interessant kan worden. Mikaela boog zich gaf een vluchtige kus op zijn oor en stapte toen geamuseerd terug naar haar plaats. "en alleen domme meisjes slaan een gesprek af met een gast als jij" Sprak ze terug op haar neutrale toon verder." Mischien zorg ik er wel voor dat je hier ook vaker komt" Lachte ze vriendelijk en keek hem strak aan zonder met haar ogen te knippeneren."Wat vind je daar van Jaime, leuke ontdekking van mij zeker weten."

Jaime genoot met volle teugen van Mikaela’s reactie op zijn, schijnbaar geslaagde, flirtpogingen. Haar gezichtsuitdrukking en houding toen hij haar net had gestreeld met zijn lippen waren gewoonweg…kostelijk! Ja, zij was goed in dit spannende spelletje, erg goed zelfs, maar Jaime kon wel een waardige tegenstander genoemd worden. Met half toegeknepen, nieuwsgierige ogen die glansden van plezier staarde hij haar zwijgend aan terwijl zij haar bevindingen meedeelde.
“Laten we zeggen dat ik niet verwacht heb een heel interessant gesprek te hebben in een kroeg als deze.” Die gedachte van Mikaela, moest Jaime toegeven, deelde hij zeker dus knikte hij glimlachend. Maar er was in feite zoveel wat de jongeman niet verwacht had aan te treffen op deze plek. Een vrouw als Mikaela bijvoorbeeld. Oeh, die ogen van haar en die…
Nee nee, hij moest de controle houden. Hm, dat begon langzamerhand steeds lastiger te worden…
Snel richtte Jaime daarom maar voor enkele seconden zijn blik op het tafelblad. Echter werden zijn ogen bijna automatisch weer naar Mikaela toegetrokken bij haar volgende woorden. Dus hij was een jonge gast die nogal durfde? Nou, die benaming voor hemzelf had hij nog niet eerder gehoord, in positieve zin dan aangezien de jonge vrouw zulke gasten wel mocht, zo bleek. In de stilte die toen volgde bleef Jaime Mikaela diep in de ogen staren, alsof hij recht door haar heen kon kijken. Ongemerkt deed hij zijn bekende ‘speelse wenkbrauwheffing’ en stond er een aangename grijns op zijn gezicht. “Werkelijk? Dus ik beval jou wel?” concludeerde hij tenslotte zacht, maar duidelijk. “Interessant…” het was meer een poging om Mikaela uit de tent te lokken dan dat het een ‘verrassing’ voor hem was. Inmiddels was Jaime zich namelijk allang bewust van het feit dat er een bepaalde aantrekkingskracht tussen hem en deze vurige dame was.
Hij kon het niet laten even te grinniken door Mikaela’s opmerking dat hij niet bang voor haar hoefde te zijn. Nee, hij was ook helemaal niet bang voor haar, nooit geweest ook. Het eerste wat hij had gevoeld bij haar was pure interesse, en nu – Jaime keek half opzij terwijl Mikaela zijn hals en schouders masseerde – voelde hij een wild verlangen, zo groot dat hij de drang om haar kleren gewoon van haar lijf te rukken met de grootste moeite moest onderdrukken. Het klamme zweet stond in zijn handen en zijn hart bonkte zowat uit zijn borstkas. Haar zachte handen die zijn huid streelden…het maakte hem gek! Nog even en Jaime zou iets vreselijks impulsiefs gaan doen… Maar net toen hij op het punt stond dit ook echt te doen, was Mikaela na een (mmm heerlijke) afscheidskus weer terug naar haar plaats gelopen. Hoewel Jaime nog altijd weigerde zich gewonnen te geven, viel iets inmiddels duidelijk in zijn ogen te lezen: lust. Ergens speelde hij met de gedachte dat er nog iets anders in de mede had gezeten dan alcohol, dat hij zich dit daardoor allemaal verbeeldde en zich voor de rest van het café enorm voor schut zette nu. Maar dat was niet zo; Mikaela was hier echt. Hij zag haar niet alleen, maar hij voelde haar, rook haar zoete geur en wat zij met hem deed…dat kon gewoon geen verbeelding zijn.
Het kostte de nodige energie, maar Jaime wist enigszins de controle terug te vinden nu Mikaela weer iets verderop zat.

“Dus ik denk dat ik hier wel vaker zal komen, als ik merk dat er een gesprek interessant kan worden en alleen domme meisjes slaan een gesprek af met een gast als jij.” hoorde hij zijn gesprekspartner zeggen. Het bracht een gespeelde zelfgenoegzame uitdrukking op zijn gezicht. Grijnzend maakte Jaime daarna een getinte handbeweging. “Oh stop! Je maakt me nog verlegen.” lispelde hij lacherig. En daar was het ineens: zijn kans! En het was juist Mikaela die hem die kans bood met deze woorden: “Misschien zorg ik er wel voor dat je hier ook vaker komt.”

Jaime greep zijn kans. Eerst reikte zijn hand naar Mikaela’s gezicht waar hij een verdwaald plukje van haar haar weer achter haar oor schoof. Toen plaatste hij zijn vingers onder haar kin waardoor ze hem wel recht aan moest kijken. “Als dat echt is wat je wilt…”, begon Jaime zacht te spreken op een zwoele toon die hij nog niet eerder had gebruikt. Ondertussen boog hij zich verder en verder naar voren en het leek alsof hij Mikaela op de mond wilde gaan zoenen, maar zo gemakkelijk kwam ze er niet vanaf. “dan wil ik wel érg graag zien wat jij dan zou doen waardoor ik hier vaker wil komen.” sloot hij zijn zin af waarna hij zijn lippen toch voorzichtig op haar wang drukte. Hij kon het gewoon niet laten.
Jaime trok zich terug, maar liet zijn hand nog op haar kin rusten. Langzaam gingen zijn vingers uiteindelijk langs haar kin en hals naar beneden. Echter voor ze een echt betekenisvolle aanraking zouden geven, trok hij zijn hand naar zich toe. Puur genietend van dit moment en deze hele avond liet Jaime zich met een luide, tevreden zucht achterover in zijn stoel vallen, sloot zijn ogen voor een moment en sprak kalm en verleidelijk: “Nou, ik wacht. Mmm, en ik brand van nieuwsgierigheid…” Zijn ogen openden zich weer, gleden even met een verlekkerde blik over Mikaela’s hele lichaam en bleven toen in haar ogen hangen. Eens zien wat ze nu zou doen…

Ze zou graag eens weten hoe de mannen wat verderop het zagen door hun ogen. Ze vroeg zich even af hoelang Dalech nodig had om in een stad eten te vinden. Waarschijnlijk niet lang, Daarom moet ze er nu nog van genieten dat Jaime nog in haar buurt kan komen. Ze grijnsde lichtjes door de gedachten. “Werkelijk? Dus ik beval jou wel?” concludeerde hij tenslotte zacht, maar duidelijk. “Interessant…”Ze lachte om zijn gedrag."Natuurlijk beval je me anders zou ik toch niet met je praten zoals die andere dronke mannen?" Mompelde ze wat. De mannen die het hadden het gehoord bromden wat omdat ze zo over hun had gehad.Oh stop! Je maakt me nog verlegen.” Nu begon ze toch wel wat luider te lachen toen hij dat had gezegt. Ze voelde zich op haar gemak bij hem, en hij duidelijk ook bij haar. Af en toe zag ze zelf dat hij zich in moest houden, wat haar een zelf genoegzame grijns op haar gezicht kreeg. Ze voelde zich ook tot hem getrokken, maar zij is een meisje en Mika kan zich goed onder controle houden, van jongens is dat weer eens wat anders maar toch zag ze de lust in zijn ogen waardoor ze poeslief glimlachte naar hem. Hij daagde haar uit, en zij daagte hem uit simpel als wat. En wie zou er eerst toegeven. Het leek wel een wedstrijd.

Ze had het wel verwacht maar haar ogen gingen toch even wat wijder open toen hij vooroverboog dichter naar haar toe en voorzichtig haar kin vast nam. Waar zijn vingers haar huid aanraakte begon het te tintelen, waar ze het daarna wat warmer kreeg.“Als dat echt is wat je wilt…”, Haar ademhaling werd zwaarder en dieper dan normaal door de woorden die hij op een zwoele toon sprak. Zijn lippen waren zo dicht bij die van jaar(dat hielp ook al niet om helder na te denken) gleden haar ogen heel even naar zijn lippen maar ze keek al snel weer in zijn ogen. Net als hij had ze af en toe het gevoel om het op te geven en de eerste stap te zetten, maar door even haar adem in te houden lukte het haar om iets helderder te denken en nog neit direct op te geven.. “dan wil ik wel érg graag zien wat jij dan zou doen waardoor ik hier vaker wil komen.”Een sluwe grijns maar toch ook nog verleiderlijke manier keek ze hem aan. Heel even had ze gedacht dat hij de eerste stap zou doen maar hij kuste op haar wang waardoor hij aan gaf dat het spel nog niet gedaan was. Zijn hand gleed naar haar hals, waardoor hij toch een spoor vol tintelingen achter liet. “Nou, ik wacht. Mmm, en ik brand van nieuwsgierigheid…”hij leek wel ongeduldig. Ze had een plan ze zou het langzaam doen zodat hij gek zou worden als hij niet de eerste stap zette. "Geduld is een schone zaak, Jaime" Grapte ze"Nu is het mijn beurt" sprak ze gevaarlijk kalm."En wil je echt weten wat ik zou doen? Mischien keten ik je hier wel vast tot ik nog eens terug kom" Sprak ze rustig. Alsof dat vast ketenen haar normale zaak van de dag was."Maar ik zou het jammer vinden dat je dan op sommige momenten dan zo alleen zou zijn. En jou kus was heerlijk" Even gleed ze expres over haar wang. Ze daagde hem uit. Ze legde teder haar hand op zijn linker hand."En ik ben nog niet begonnen hé" Legde ze wat stilletjes uit. Haar duim ging naar zijn lippen en gleed er even over. Mika keek hem weer poeslief aan. Haar beide armen lagen over zijn schouders heen. Ze waren zo dicht bij elkaar dat ze hem hoorde ademen.Terwijl ze terug naar zijn oor ging gingen haar handen onder zijn t-shirt op zijn blote maar o zo warme huid en wreef over zijn rug." Wat is er Jaime, je bent zo gespannen." huigde ze in zijn oor. Zijn rug aan raken was nu ook weer niet niets voor haar, het deed ook iets met haar. Misschien had ze dit beter niet moeten doen, maar ze is nu zo ver. Ze kan het toch nog wel eventjes volhouden. Mika gaf een zacht kusje op zijn oorlel en gleed toen langzaam met haar lippen naar zijn hals en gaf hem daar nog enkele kusjes."Hou je het nog vol" zei ze "Jaime." Zijn naam sprak ze met passie en articuleerde het langzaam en zacht.

“Geduld is een schone zaak, Jaime.” grapte Mikaela vanwege zijn ongeduld, waardoor Jaime even overdreven met zijn ogen rolde en ontspannen grijnsde. Bij het ‘nu is het mijn beurt’ was hij echter gelijk weer op zijn hoede. Hoe kon zij toch zo kalm blijven? Veel tijd om hierover na te denken, kreeg Jaime van zichzelf niet. Er waren belangrijkere dingen waar hij zijn hoofd bij moest houden. Zijn ogen volgden alle bewegingen, alle kleine acties van Mikaela nauwkeurig. Als het op dit spel aankwam, vertrouwde hij haar helemaal niet. En dat vond hij prachtig.
“En wil je echt weten wat ik zou doen?” sprak Mikaela rustig, mmm..zo rustig. Jaime knikte kort. “Misschien keten ik je hier wel vast tot ik nog eens terug kom.” vervolgde ze toen.
De opgewonden jongeman kon het niet laten even te glunderen van genot en zacht te lachen bij deze woorden. Zijn lach was niet sluw, eerder…verrast, maar hij wist zijn gezicht in de plooi te houden. “Dus denk je nu echt dat je mij dan moet vastketenen terwijl jij van plan bent nog eens terug te komen?” reageerde Jaime uiteindelijk zacht en charmant. Hij begon zich deze verleidelijke toon steeds meer eigen te maken. Er viel een gespeelde verbazing op zijn gezicht te lezen. “Maar mijn vurige vrouwe, jij hoeft het enkel te vragen en ik blijf hier op je wachten, hier aan mijn tafeltje met een brede grijns op mijn gezicht. Precies zoals je het graag hebt.” Langzaam sloten Jaime’s ogen zich en leek hij innig van het beeld achter zijn netvlies te genieten. Zijn mondhoeken krulden iets verder omhoog. “Mmm, door jouw idee kan ik nu enkel nog denken aan wat ik dan bij jouw terugkomst allemaal met je zou doen…” Jaime opende één oog en keek Mikaela hiermee uitdagend aan. “En geloof me: je zou het…heerlijk vinden.” Die zat. Hij meende elk woord. Eigenlijk was de jongeman van plan om direct nog zo’n bijdehande, getinte opmerking op tafel te gooien bij Mikaela’s volgende zin, maar ineens kon hij de woorden simpelweg niet meer vinden zodra ze haar hand teder op de zijne legde. Jaime staarde er even verdwaasd naar. Voor even was hij uit het veld geslagen en probeerde hij zich enkele seconden later weer te herstellen. Hoelang kon hij dit nog volhouden? De barre kou van de toppen bij Hiems trotseren leek daarbij een eitje.. Om het er allemaal nog moeilijker op te maken gleed Mikaela’s duim over zijn lippen. Jaime’s hoofd duizelde. Min of meer onbewust likte hij haar vinger en liet hij het voor heel even toe om te laten zien hoe erg hij van haar streling genoot. De handen die plotseling onder zijn shirt verdwenen maakte het ademen zwaarder. Zijn hart bonkte nu zo snel, dat Jaima haast vreesde dat het te horen was. En dan had hij het masseren al onweerstaanbaar gevonden, dit…deze aanraking was gewoon… Nee, hij kon er niet meer tegen.

“Wat is er Jaime, je bent zo gespannen.” vroeg Mikaela hem, waarop Jaime enkel kreunde. Hij moest zien los zien te maken van haar greep, maar ergens wilde hij dat helemaal niet. Zijn huid die gekieteld werd door haar vingers, haar zachte lippen op zijn oor en in zijn hals. Wat dit allemaal met hem deed, wat zíj met hem deed was gewoon onbeschrijfelijk. Zijn verlangen was nog gegroeid, terwijl hij eerst niet had ingeschat dat dat had gekund. Maar één ding was al die tijd duidelijk geweest: hij verlangde ontzettend naar Mikaela. Dus waarom nog wachten? Eigenlijk was het vanaf het begin een feit geweest dat hij dit spelletje zou verliezen, om één hoofdreden: Jaime was een man. Maar hij voelde zijn mannelijkheid met de minuut krimpen naarmate Mikaela hem meer in haar macht kreeg.

“Hou je het nog vol, Jaime?” klonk het plotseling. Het was alsof ze een persoonlijke uitnodiging aanreikte met deze woorden. Zijn naam klonk ineens als een goddelijk geschenk over haar lippen.

Toen, eindelijk, pakte Jaime Mikaela stevig vast met beide armen trok haar naar zich toe en net voordat hun lippen elkaar zouden raken fluisterde hij: “Nee, niet meer. Ik wil je, hier…nu!”. Hierna kuste hij haar vol op de mond. Zijn bloed begon spontaan sneller te stromen. Zijn kus was passievol en gaf teken van zijn brandende lust en verlangen. Ondertussen trok Jaime Mikaela dicht tegen zich aan. Om nog enigszins zijn waardigheid te behouden, trok hij zich tenslotte na niet al te lange tijd terug. Gelijk mistte hij haar lippen al. “Gefeliciteerd, vrouwe.” sprak hij toen zacht in haar oor. “Je hebt gewonnen en kunt nu doen met me wat je maar wilt…” Het klonk verrassend serieus, maar dat was het dan ook. Haast zonder te bewegen, op snel ademhalen na dan, bleef Jaime Mikaela diep in de ogen kijken, benieuwd naar haar reactie. Ja, hij had verloren, maar omdat hij in plaats van de winst te behalen het initiatief had mogen nemen om Mikaele te zoenen, maakte het hem niets uit.

Mikaela lette de hele tijd op zijn reactie, dat was zo vermakelijk. Niet dat ze het grappig vond, maar hoe hij reageerde. Dat voldeed haar. Hoe zijn lichaam duidelijk reageerde op die van haar. Het was te voele die intieme spanning dat rond hun zweefde, het was gewoon weg heerlijk. En die spanning werd alleen maar sterker met iedere beweging dat ze beide maakte. “Maar mijn vurige vrouwe, jij hoeft het enkel te vragen en ik blijf hier op je wachten, hier aan mijn tafeltje met een brede grijns op mijn gezicht. Precies zoals je het graag hebt Ze genoot van zijn verleiderlijke woorden."Wat ben jij toch een heer Jaime, Ik denk dat ik nog aan je verslaafd kan geraken." Dat vond ze echt van hem,alleen is hij niet een heer op zo'n formele manier maar ook nog een uitdaagende, dat ervoor zorgde dat ze er heerlijke rillingen van kreeg, waar ze niet genoeg van kreeg. Ze zag dat hij haar maar amper aankon. “Mmm, door jouw idee kan ik nu enkel nog denken aan wat ik dan bij jouw terugkomst allemaal met je zou doen…” Die woorden liet haar echt niet koud. Het zorgde ervoor dat ze even haar adem inhield en onbewust even op haar onderlip beet, waarna ze grijnsde. “En geloof me: je zou het…heerlijk vinden.”Ook zij zag het nu even voor haar. Waardoor haar fantasie op hol sloeg."Dat geloof ik maar al te graag." antwoorde ze wat hees door de gedachten.
Ze genoot hier zo van, en ze had echt geluk dat ze Dalech even had weg gestuurd. Waarschijnlijk zouden ze de helft niet eens hebben mogen doen van hem. Ze grijnsde wat door aan hem te denken en hoe hun zou hebben gestopt. Er gewoon waarschijnlijk tussen springen. Ze zal hier waarschijnlijk niet snel mee kunnen stoppen bedacht Mika voor zichzelf, ze genoot er gewoon weg te veel van. Even veegde ze haar haren uit haar gezicht die wat in de weg lagen. Even had Mika haar ogen gesloten gehad toen ze zijn tong over haar vingers had gevoeld. Dat ze aan het winnen was had Mika ook wel door maar momenteel dacht ze er niet meer aan. Ze zuchtte genieten van het moment.


Onverwacht pakte Jaime haar vast en trok haar naar hem toe waardoor haar lippe weer dicht bij die van haar waren.“Nee, niet meer. Ik wil je, hier…nu!”. Toen drukte hij zijn lippen op die van haar, automatisch sloot ze even haar ogen. Ze proefde bijna letterlijk zijn hele lust, die hij had voor haar.Zijn lippen waren warm en smaakten goed. Ze voelde dat hij zich terug trok waardoor ze grinnikte, toen ze besefte waarom. “Gefeliciteerd, vrouwe.” sprak hij toen zacht in haar oor. “Je hebt gewonnen en kunt nu doen met me wat je maar wilt…” Niet dat het haar nu eigenlijk wat kon schelen of ze gewonnen hand of niet." Kan mij helemaal niks meer schelen of ik nu heb gewonnen of niet." Als bewijs ging ze op zijn schoot zitten en drukte weer haar mond op de zijne, terwijl ze zich vastklampte aan zijn T-shirt alsof haar leven er vanaf ging. Even gleed haar rechter hand naar zijn nek ging even door zijn haren terwijl ze de kus langzaam met tegen zin stopte" Dat was zoals je zei heerlijk" sprak ze hees. Haar zuivere stem was helemaal verdwenen. Stillaan zou ze er wel verslaafd geraken, aan die kussen van hem. Alles dat eerst op de achtergrond was hoorde Mika zelfs helemaal niet meer. De enige die er nu wat met haar deed was Jaime." vind je het jammer dat je hebt verloren?" vroeg ze nieuwsgierig, als dat zo was zou ze wel een verlierserscadeau ofzo geven. Ze grijnsde wat door de verschillende cadeau's die ze in gedachten had voor hem.

“Kan mij helemaal niks meer schelen of ik nu heb gewonnen of niet.” zei Mikaela tegen hem. Jaime dacht er hetzelfde over.
Hij grijnsde breed toen zij op zijn schoot ging zitten. Met een triomfantelijk gezicht keek hij vervolgens enkele toeschouwers in de kroeg aan en likte zijn lippen. Hierna ging zijn lustige blik terug naar de mooie zilveren ogen voor hem. Het was zonde om zijn tijd te verspillen aan de rest van zijn omgeving, terwijl maar één iemand zijn gedachten vulde: Mikaela. Toen ze hem kuste, voelde het alsof er duizenden stroomstootjes door zijn lichaam trokken. Elke spier in zijn lichaam spande zich aan. Genietend van haar lippen op de zijne, plaatste Jaime zijn handen op Mikaela’s onderrug en liet zelfs eentje nog iets verder naar beneden glijden. Ze was helemaal niet zwaar, maar echt niet dat hij haar anders van zijn schoot af had gehaald.

Jaime voelde hoe zij zijn shirt vastgreep en onderdrukte de neiging om dat kledingstuk gelijk uit te trekken zodat het enkel zijn lichaam was waar ze zich aan vastklampte. Terwijl haar handen heerlijk door zijn haar woelden, vonden Jaime’s vingers soepel hun weg over Mikaela’s hele rug en andere delen van haar goddelijke lichaam, waar hij nog steeds te weinig van had gezien.

Pas op het moment dat Mikaela jammer genoeg de kus stopte en zich terugtrok, nam Jaime de tijd om adem te halen. Het was eigenlijk meer hijgen wat hij deed. Met moeite wist hij zijn teleurstelling voor een deel te verbergen.
“Dat was zoals je zei heerlijk.” sprak Mikaela hees. Die heesheid beviel hem wel, het prikkelde zijn gehoor.
“Daar,” begon Jaime aan zijn antwoord terwijl zijn handen via haar rug helemaal naar beneden gleden. “moet ik je gelijk in geven. Maar als je denkt dat dit het enige heerlijke was wat ik met je wil doen, dan heb je het goed mis.” voegde hij er met een verlekkerd gezicht aan toe en beet op zijn onderlip. Zijn hoofd rustte nu op Mikaela’s schouder en zijn lippen lagen vlakbij haar hals. “Want er is nog zoveel meer dat ik met je wil doen en je zult versteld staan wat ik allemaal nog meer kan, als je me de kans geeft.” sloot Jaime af en drukte nog enkele tedere kusjes in haar hals voor hij zijn hoofd terugtrok om Mikaela aan te kunnen kijken toen ze sprak.
“Vind je het jammer dat je hebt verloren?” vroeg ze hem. Haar stem alleen al deed weer een rilling door hem heen gaan.
Jaime leek daar even over te moeten nadenken, maar eigenlijk wist hij het antwoord al. Hij wilde gewoon Mikaela’s geduld eens op de proef stellen. “Normaal ben ik niet echt een goede verliezer.” antwoordde hij uiteindelijk met een bedenkelijke blik die gelijk verzachtte en plaatsmaakte voor een charmante glimlach. “Maar nu vind ik het helemaal niet erg, want ik hield het geen seconde meer uit.” Snel boog hij zich naar haar toe. “Je maakt me wild.” en leunde weer iets naar achteren. “Maar als je mijn verlies misschien toch heel zielig voor me vindt, mag je me best…opvrolijken.” klonk het ineens half gefluisterd, waarna een aanstekelijk, zacht lachje volgde. Jaime’s ogen glinsterden daarbij ondeugend en zijn blik had weer iets uitdagends gekregen. Nee, voorlopig was hij nog niet klaar met haar. En eigenlijk wist Jaime niet precies te vertellen wanneer dat wel zou zijn…

Net op het moment dat hij Mikaela opnieuw wilde zoenen, (hij had nu wel lang genoeg gewacht), werd er iets geroepen vanaf de bar. Door zijn tijdelijke, of misschien…echte, obsessie voor Mikaela, had Jaime er geen gehoor aan gegeven, maar de barman die het geroepen had wilde blijkbaar dat hij het echt hoorde, dus keek Jaime hem uiteindelijk licht geërgerd aan.
“Ga ergens anders maar verder met dat geflikflooi, maar niet in mijn bar!” riep de barman met een zekere agressie in zijn blik en stem. “Andere klanten proberen hier tot rust te komen en dat lukt niet met jullie jongelui in de buurt. Dus hup, wegwezen!”
Normaal gesproken had Jaime dit niet echt licht opgevat en zou hij de barman wel even duidelijk gemaakt hebben, dat hij zelf wel bepaalde wat hij deed en waar hij dat deed, maar deze keer zag hij het eerder als een kans. Dus knikte hij de beste man vriendelijk toe, glimlachte zelfs, en richtte toen zijn ogen weer op Mikaela. “Hm, wat denk je ervan? Zullen we deze mensen maar even hun rust gunnen?” begon hij zacht te spreken terwijl hij zijn ene hand in zijn broekzak stak en daar iets uithaalde. Vervolgens hield Jaime een klein, bronzen sleuteltje omhoog en slingerde deze tussen duim en wijsvinger voor Mikaela’s neus heen en weer. “En laat ik nou net één van de weinige kamers hierboven voor de nacht gehuurd hebben.” Langzaam kwam hij iets naar voren zodat zijn lippen die van Mikaela nog net niet raakten. “En?” Jaime hoopte dat ze toe zou stemmen. En als ze ergens problemen zag, bijvoorbeeld door Dalech, dan zouden ze daar vast en zeker een oplossing voor kunnen vinden. Wat Paco betreft… het gebeurde wel vaker dat hun wegen voor enige tijd scheidden, dus dat was geen probleem. Jaime kon nauwelijks zijn gevoelens bedwingen, maar door zich voor even te concentreren op zijn ademhaling, wist hij zich in te houden en te wachten op Mikaela’s antwoord.

Mikaela keek hem rustig aan. Ze had zijn reactie gevoeld toen ze hem kuste. Het voelde gewoon heerlijk hoe ze tegen hem leunde toen ze hem kuste. Alles was verdwenen geweest toen ze hem had gekust. Alleen hij stond was te bekennen in de duisternis. Een mooi zicht was het geweest.“Daar,” begon Jaime aan zijn antwoord terwijl zijn handen via haar rug helemaal naar beneden gleden. “moet ik je gelijk in geven. Maar als je denkt dat dit het enige heerlijke was wat ik met je wil doen, dan heb je het goed mis.” voegde hij er met een verlekkerd gezicht aan toe en beet op zijn onderlip. Zijn hoofd rustte nu op Mikaela’s schouder en zijn lippen lagen vlakbij haar hals. “Want er is nog zoveel meer dat ik met je wil doen en je zult versteld staan wat ik allemaal nog meer kan, als je me de kans geeft.” Mikaela voelde een heerlijke rilling door haar llichaam schieten toen hij zo sprak tegen haar. Een beeld kwam in haar op doordat haar fantasie weer in volle gang ging, heerlijke beelden waren het. Het was een verukkelijk voorstel dat ze niet zou afslaan gek was ze als ze dat wel zou hebben gedaan."Ik zou gek moeten zijn als ik dat verrukkelijke aanbod af zou slaan." fluisterde ze zodat hij het maar juist kon horen.

“Ga ergens anders maar verder met dat geflikflooi, maar niet in mijn bar!” riep de barman met een zekere agressie in zijn blik en stem. “Andere klanten proberen hier tot rust te komen en dat lukt niet met jullie jongelui in de buurt. Dus hup, wegwezen!” Hoorde ze de barman roepen naar hun. Ze grinnikte, waarschijnlijk jaloers dat een gast zo jong als Jaime haar kon krijgen en die dronkaards niet. “Hm, wat denk je ervan? Zullen we deze mensen maar even hun rust gunnen?” Ze lachte geamuseerd."Dit is nogal altijd een openbaare kroeg we zullen wel moeten, niet dat het erg is." Ze keek nieuwsgierig toe hoe ze zag dat hij een sleutel van een van de kamers voor haar liet bungelen. Voor hij het al te goed besefte had ze lenig de sleutels al uit zijn handen gegrits, hem bij zijn hand vast genomen en mee naar boven aan te trekken. Onderweg keek ze naar de nummer. Ze kende de kroeg vanbuiten dus wist dat de kamer niet zo ver was. Met een lenig hand gebaar draaide ze het deur van het slot en liep met Jaime achter haar aan naar binnen, en duwde hem op bed."Ah ja, toevallig dat je een kamer huurt." sprak ze charmant. In plaats van dat ze direct naast hem ging zitten doolde ze een beetje rond waardoor je haar maar amper kon horen stappen. even pakte ze een borstel en kamte alsof ze niets te doen had haar haar. Uiteindelijk hield ze het niet meer en ging weer op zijn schoot zitten en hield met haar ene hand zijn shirt vast en met haar andere hand legde ze het op zijn borstkas waar ze zijn hart voelde kloppen, dat goed voelde hoe dat wel leek te duwen tegen haar hand. Ze kon zelfs zijn hartslag bij houden. Even legde ze haar hoofd op de plaats waar eerst haar hand had gelegen en sloot haar ogen even om te luisteren naar zijn harstlag dat sneller ging dan normaal waardoor ze moest grijnzen toen ze direct snapte aan wie dat lag. Langzaam gleed haar hand onder zijn shirt en wreef langzaam over zijn borstkas."Laat maar zien wat je in je gedachten had Jaime" Fluisterde ze ondertussen met een uitdaagende glimlach op haar gezicht. Weten dat hij dat wel zou doen.

(oeie inspi geraakt op. Zal meer mijn best doen voor de volgende Xd)

Jaime keek geamuseerd toe hoe Mikaela de sleuteltjes van de kamer gewoon uit zijn hand griste en liet zich vervolgens bij de hand gedwee meevoeren. Net voor hij de bar verliet stak hij nog zijn duim op naar ieder die hen nors zaten aan te staren waarbij een bescheiden grijnsje zijn gezicht tekende.

Eenmaal boven aangekomen liep hij kalm de gehuurde kamer binnen. Zijn gezicht stond redelijk neutraal, maar van binnen gierde de adrenaline door zijn lijf en dit werd alleen maar versterkt toen Mikaele hem op het bed duwde. Wat een vrouw! En wat was hij een geluksvogel! Haast zonder te knipperen volgde Jaime de vurige dame nauwlettend en zwijgend met zijn donkere ogen terwijl zij gespeeld nonchalant door de kamer struinde. Zij zou vanzelf wel komen, schatte hij in, en anders zou hij daar zelf wel voor zorgen.

En ja hoor: daar kwam ze uiteindelijk. Jaime liet het moeiteloos toe dat Mikaela op zijn schoot kroop, graag zelfs.
Maar haar hoofd op zijn borst, deed zijn hart nog sneller slaan en zij kon het nu horen. Hierdoor verscheen er toch iets van schaamrood op zijn kaken. Echter zouden ze als het goed was zo dadelijk druk bezig zijn met andere dingen, waardoor Mikaela daar niet meer op lette.
“Laat maar zien wat je in je gedachten had Jaime.” fluisterde zij, al wrijvend over zijn borstkas.
Tergend langzaam, hij wilde hier zo lang mogelijk van genieten, kwam Jaime daardoor met zijn hoofd dichterbij. “Oké, maar jij vroeg erom…” fluisterde hij terug in haar oor waarna hij met zijn tong haar hals likte. Toen, uit het niets, greep hij haar vast en draaide haar in één soepele beweging op het bed waardoor zij daar op haar rug lag en hij ook bovenop haar lag. Met zijn krachtige armen die een deel van zijn lichaam opdrukte, bewaarde Jaime nog een bepaalde afstand tussen hen waardoor hij haar niet zou pletten. “Zo, dat is beter.” mompelde Jaime zacht en grijnsde. De mannelijkheid stroomde weer rijkelijk in hem terug. “Nu heb ik je precies waar ik je hebben wil, vrouwe.” vervolgde hij als laatste. Hij was klaar met praten, het wat tijd voor andere dingen. Bijna met een zeker ongeduld kuste Jaime Mikaela’s lippen terwijl hij tegelijkertijd zijn shirt wist uit te trekken.
Alsof het zo hoorde, gleed Jaime’s tong soepel haar mondholte binnen en begon het een spelletje met de hare. Nu een deel van zijn kleding uit was, was het wel zo eerlijk om alles weer in evenwicht te brengen, vond de jongeman, dus trok hij, zonder de tongzoen te onderbreken, Mikaela’s bovenstuk uit. Jaime kon het daarna niet laten toch voor heel even de kus te onderbreken om van haar in enkel een bh gehulde bovenlijf te genieten. Ze was ook zo mooi…

Automatisch gingen zijn lippen niet veel later weer terug naar de hare om de zoen te vervolgen. Zijn handen streelden haar buik en rug, maar in feite was dit slechts een slinks plannetje om..oeps!...de bh los te klikken. Ja, dit bracht voor even weer evenwicht.

Na nog zeker twee minuten van strelen, dit keer ook over nieuw onthulde delen van Mikaela’s lichaam, en zoenen geven op de mond en op andere lichaamsdelen, trok Jaime zich weer even terug. Dit keer was het om al hijgend adem te halen en wederom van het prachtige uitzicht te genieten. “En?” hijgde Jaime breed grijnzend. Zijn gespierde borstkas ging als een gek op en neer. “Bevallen mijn gedachten je tot nu toe, Mika?” Zijn rechterwijsvinger gleed vanaf haar voorhoofd, over haar neus, lippen, kin, hals en borst helemaal naar beneden tot zijn weg belemmerd werd door resterende kledingstukken. “Als jij ondertussen ook op ideeën bent gekomen.. hou je vooral niet in.” fluisterde Jaime vervolgens en boog weer voorover. “Ik sta overal voor open.” lispelde hij lustig en ging met zijn lippen langs haar kaaklijn. Hierna trok hij zijn hoofd weer iets terug, trok een wenkbrauw op en staarde Mikaela uitdagend aan. “Dus kom maar op, als je durft.” siste hij met glanzende ogen en een stem vol verwachting. Als Mikaela hem al gek wist te maken met kleine strelingen, dan kon hij zich haast niet indenken wat er zou gebeuren als ze verder ging dan dat..
Dan zou hij haast de controle over zichzelf verliezen. Mmm, dat klonk als een volstrekt onwijs en heerlijk idee..
Eigenlijk stonden ze opnieuw op het punt een spelletje te beginnen, zo voelde het althans. Alleen ging het er dit keer niet om wie als eerste toegaf aan de verleidingstechnieken van de ander, maar wie de beste minnaar was...wie de andere helemaal gek wist te maken. Jaime zag zijn kans op revanche al dichter en dichter naderen, want hij wist wat hij op dit vlak kon doen.

De snelle ritme van zij hart dat sneller dan normaal sloeg klonk als muziek in haar oren. Het was een geluid dat in haar oren zong. ze zou waarschijnlijk niet snel nog iemand vinden die zo goed was in het flirten, en haar waarschijnlijk snel in bed krijgen. Ze lachte wat in haar zelf door de gedachten. Ze kende hem nog maar van vandaag maar toch waren ze al in zijn kamer. Een grappige dachte merkte ze op.Even keek ze hem weer aan. “Oké, maar jij vroeg erom…”Ze glimlachte waardoor de haar ogen reikte en ervoor zorgde dat die geamuseerd twinkelde. Ze moest toegeven dat hij gelijk had, maar dat zou ze niet in zijn gezicht zeggen dus weerde ze zichzelf.
"Zelfs als ik het niet had gevraagt..."Even liet ze er een stilte tussen haar zin, zodat Jaime even er over kon nadekenk wat ze zou zeggen."zou je het waarschijnlijk het me wel laten zien, dat weet ik gewoon" sprak ze weer heesjes. Hoorde ze hem fluisteren dat gevolgt werd door een warme rilling toen ze zijn tong in haar hals voelde. Dit was gewoon niet te omschrijven, zo heerlijk was het gewoon.
Ze voelde zijn handen rond haar heen en voor ze het maar al te goed besefte lag ze al op bed en Jaime boven op haar. Waardoor ze even met een sexy grijns geschrokken hijgde.“Nu heb ik je precies waar ik je hebben wil, vrouwe.” Ze lachtte luidop. Haar lange bruine haren lagen helemaal verspreid over de kussen waar haar hoofd op lag. Mikaela keek Jaime recht in de ogen aan, en zag dat zijn ogen wat donkerder waren geworden door zijn lust. Ze durfde zelf te wedden dat die van haar niet meer zilver, maar nu donker grijs waren."Perfect" nogal tijd met de hese stem."Voelt lekker aan" vervolgde ze verder. Automatisch deed eze haar mond weer open toen Jaime weer dichterbij kwam, zonder te aarzelen speelde ze zijn tongespelletje weer mee. Mikaela had geen iee hoe hij het deed maar toch zonder dat de zoen werd verbroken had hij zijn shirt uitgedaan.

Haar vingers begonnen te jeuken. Ze wou hem strelen. De jeuk werd zo hevig dat ze het niet meer kon negeren, waardoor ze haar nagels in zijn rug zette. Ook kreeg hij zonder te wrikkelen haar boven kleren uit waarna ze alleen nog maar haar bh aan had. Hij keek haar aan. Als hij die mond van hem niet snel zou toe doen of ergens anders heen zou brengen dan zou Mikaela waarschijnlijk hem al snel zien kwijle bedachte ze grappig."Bevalt het je?" Sprak ze weer op haar hese toon waar je haar lust in kon horen. Al snel zoenden ze weer verer, ze merkte dat hij vond dat hij al veel te lang had gewacht. Al snel hoorde ze de klik van haar bh. Een rilling was eerst te voelen in haar buik en werd toen gevoelgt door een in haar rug waar Jaime voor had gezorgt.
“Bevallen mijn gedachten je tot nu toe, Mika?” Ze voelde zijn vinger een weg banene naar onderen todat hij helemaal niet meer verder kon vanwege haar onder kleren waardoor ze een uitdagende lach in te horen was." Wat denk je, toch niet dat ik nee zou zeggen jaime?" kon ze maar amper uitspreken doordat ze voelde dat ze naar hem verlangde."Ja die gedachten bevallen me zeker." vervolgde ze toen. dus hij staat voor alles open he? “Dus kom maar op, als je durft.” Een gemene maar nog steeds een charmante grijns kwam op haar gezicht tevoorschijnt."Nu vraag jij erachter jaime." Sprak ze Mysterieus.
Zonder hem te waarschuwen zorgde ze er voor dat zij nu op hem lag en hij vanonder waardoor ze even keek naar zijn geschokte gezicht. Waarschijnlijk had hij niet verwacht dat ze zonder moeite het spel had omgewisseld. Haar handen waren vlak naast zijn hoofd gezet. Even boog ze haar hoofd zodat haar lippen maar heel even die van hem raakte. Toen kuste ze zijn kin en vervolgde haar weg naar zijn nek toen naar zijn gespierde borstkas , dat daarna vervolgd werd naar zijn buik en stopte toen bij zijn broek. Een kreun ontsnapte haar keel toen ze de knoppen van zijn broek los deed. Zonder te waarschuwen trok ze die af waardoor er opnieuw een kreun uit haar keel ontsnapte. En hij alleen in indergoed overbleef. "Heerlijk" Mompele ze meer bij haar zelf. En omdat ze wist dat hij liever een evenwicht had dus deed ze het zelfde bij haar waardoor ook zij alleen in een ondergoed overbleef, en grijnsde met wellust.