De jongedame stond voor de spiegel terwijl ze haar haren liet vlechten door haar zus, ze was voor een aantal weken thuis voor ze weer verder ging. Dana kon nooit op een de zelfde plek blijven. Haar blik gleed naar hun spiegel beeld. Haar zus Dany had de zelfde wit blonde haren, ondanks dat ze geen tweelingen waren leken ze sprekend op elkaar. Dana was alleen stukken kleiner. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze terug dacht aan de tijd voor dat Dany, Robb tegen was gekomen. Ze reisden veel samen en hadden het altijd naar hun zin. Door dat ze hun ouders nooit hebben gekend, was Dany veel meer voor haar dan een zus. Ze was een echte moeder figuur en ze miste Dany ook veel wanneer ze op reis. "Dankje." Sprak ze zacht waarna ze zich omdraaide en haar zus een knuffel gaf. "Ik ben even naar de markt." Sprak ze met een glimlach. Dana liep de smalle trap af naar beneden en floot zacht zodat Drogon wist dat ze weg ging. Of hij achter haar aan ging moest hij helemaal zelf weten. Al was dit negen van de tien keer wel het geval. Ondanks dat Dana hem haast nooit zag wanneer ze door drukke gebieden liep wist ze dat hij haar volgde. Voor ze het huis van haar zus verliet pakte ze een van de mandjes waarna ze richting de markt begon te lopen.

  
Drogen tilde zijn kop op zodra hij het gefluit hoorde. Hij liep zijn wederhelft achter na en niet veel later vloog hij hoog boven de straten terwijl hij het meisje met witte haren volgde. Zijn blik gleed door de straten heen en langzaam vloog hij naar een dak waar hij voorzichtig op landde, hij bleef Dana in de gaten houden en genoot ondertussen van de zon die op zijn zwart met rode schubben scheen.

Dana kwam aan bij de drukke markt en langzaam liep ze langs de kraampjes, ze bekeek de spullen die de markt handelaars verkochten en haar blik viel op een kleine pop, meteen moest ze aan Daenerys denken. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze naar de kraan liep en de pop op pakte. Het was een mooi ding, ze hoopte dan ook dat haar nichtje het zelfde zou vinden. "Ik wil graag deze pop" Sprak ze tegen de man die achter zijn kraampje stond. Dana haalde een aantal munten uit haar zak en betaalde de pop waarna ze deze in haar mandje stopte terwijl ze verder liep.

&Jeremiah

(begin posten zijn bij mij altijd wat flut, hoop dat je er wat mee kan.)

Slecht idee: gokken met dieven. Slechter idee: gokken met Vicenzaanse dieven. Slechtste idee: valsspelen bij het gokken met Vicenzaanse dieven. Deze leerzame lessen leerde Jeremiah vandaag. Een onschuldige grijns tekende zich van oor tot oor op zijn zongebruinde gezicht toen een speelkaart per ongeluk uit zijn kleding de tafel op fladderde. Geweldig… Met lichte ergernis in zijn donkere ogen keek Jeremiah opzij naar de man die in zijn dronken bui tegen hem aan was geknald, waardoor het doek voor hem was gevallen. Zes paar ziedende blikken staarden zijn richting op. “Ik…eh…” begon Jeremiah vertwijfeld. Zijn anders zalvende stem was vervangen door iets wat nog het meest op een onzeker kuchje leek. Hij was niet een man die snel bang werd, zeker niet, maar hij moest toegeven dat het zweet hem met de seconde meer begon uit te breken. Voor een moment schoot zijn blik opzij naar zijn trouwe vriend, zijn anima Lyca. Deze schudde echter zijn woeste kop op een manier die zei dat hij allang naar hem had moeten luisteren. Dit was inderdaad geen goed idee geweest, dat bleek maar weer. Maar ja…de klussen waren Jeremiah de laatste tijd niet aan komen waaien en hij moest toch ook eten!
Met gespeelde rust (en diep vanbinnen het gevoel alsof zijn laatste uur had geslagen), stond Jeremiah op. “Heren,” begon hij weer, “kunnen we er niet over…praten?”
Eén van de ruig uitziende kerels gromde nors. Een ander leek naar iets te grijpen aan zijn riem, terwijl een paar anderen bezig waren ook op te staan. Oh mama…
“Dat…is denk ik een ‘nee’.” Concludeerde Jeremiah zelf met een beverig lachje. Zijn ogen gleden weer naar Lyca. “Tijd om te gaan.” siste hij.
Juist op dat moment trokken twee van de mannen tegelijk hun wapens. De één een vlijmscherpe dolk en de ander iets wat op een haak leek.. Ie, dat moest vast ook niet prettig aanvoelen!
Zonder er al te veel bij na te denken (want dat was hij; impulsief), gooide Jeremiah de houten tafel, waar ze zojuist nog hun spel op hadden gespeeld, om. De kaarten vlogen in het rond. Verwedde muntstukken rinkelden en waren voor het oprapen. Glazen en bekers met daarin een sterk geurende vloeistof ketsten op de planken van de vloer. Gelijk van zijn afleiding gebruik makend, zette Jeremiah het op een lopen, op de voet gevolgd door zijn anima en zes bulderende, Vicenzaanse dieven. Het had bijna iets weg van zijn iedere bezoek aan Espadóro toen een oudere dame haar bloeddorstige honden achter hem aan stuurde nadat hij alleen maar beleefd had geweigerd met haar mee naar huis te gaan die avond. Nou, hij had het geweten hoor… Zes weken. Zes weken had het geduurd voor die tandafdrukken uit zijn benen en ehm…achterste een beetje waren vervaagd! Hij zou het niet aan iemand vragen het noch zelf snel bekijken in de spiegel, maar Jeremiah was er zeker van dat ze zelfs nu nog enigszins zichtbaar waren.

Jeremiah haastte zich door de smalle straatjes van Espadóro. Zijn stem schalde in het rond om mensen vriendelijk, doch dringend te verzoeken even aan de kant te gaan. Helaas werden iemands waslijn en bloempot toch slachtoffer van het hele gebeuren. Met een sok over zijn linkerschouder en aarde en een roze bloempje in zijn kastanjebruine haren snelde Jeremiah verder. Zijn zwarte reuzewolf gromde een keer waarschuwend. De achtervolgers kwamen steeds dichterbij…
Plots merkte Jeremiah zijn mogelijke redding op: de markt! Daar was het altijd zo druk dat de mannen hem gemakkelijk konden verliezen in de mensenmassa. Jeremiah wist dat Lyca hem overal zou volgen, dus liep hij zonder aarzelen de menigte in. En ja, zijn plan lukte (voor de verandering) uitstekend! Na iets meer dan tien minuten was er van de dieven geen spoor meer. Jeremiah keek nog een keer oplettend achterom, helaas niet helemaal oplettend genoeg anders had hij de aantrekkelijke jongedame vóór hem wel eerder opgemerkt. Voor hij het goed en wel besefte had zijn lange, breedgeschouderde lichaam haar tere lijfje zo op de grond gewerkt. Verbaasd en tegelijkertijd wat geschrokken keek Jeremiah gelijk weer naar voren. Hij wist zichzelf er nog net van te weerhouden ook op de grond te belanden. Fijn, dat ook nog!
Met een schuldige blik zakte hij direct naast de jonge vrouw op zijn hurken. “Vergeef me,” kwam er verontschuldigend uit zijn mond. Zijn donkere ogen waar zoals altijd een wat speelse glinstering in hing, zochten de hare. “Ik keek niet goed uit. Gaat het?” Terwijl hij wachtte op antwoord, raapte Jeremiah haastig haar gevallen mandje op en stopte daar weer de pop in die eruit was gevallen.

  
Hij had het nog zo gezegd! Hij had Jeremiah nog zo gezegd dat ze nog veel beter een tijd door de wildernis konden struinen en zo hun voedsel bij elkaar konden sprokkelen dan dat ze uitgerekend hier, op uitgerekend deze manier aan hun geld kwamen. En kijk wat er van kwam!
Zijn krachtige poten zorgden ervoor dat Lyca de achtervolgers makkelijk voor bleef, maar hij wist dat als het zo doorging, zijn wederhelft de pineut was. Net op tijd wisten ze te verdwijnen in de menigte.
Lyca was net een iets andere route gelopen dan Jeremiah, waardoor hij pas later bij de plaats aankwam waar de ander zo te zien een meisje omver had gestoten. Jeremiah was een vaardig strijder, maar af en toe... Geduldig en nog net niet kopschuddend ging Lyca naast één van de marktkraampjes zitten en keek hij vanaf een afstandje toe hoe Jeremiah met deze situatie om zou gaan. Hij was benieuwd.

--
(:

Terwijl ze langs enkele mensen heen liep en het mandje voor haar hield merkte ze niet dat er iemand heel dicht bij kwam. En vervolgens tegen haar aan liep waardoor Dana haar evenwicht verloor. Ze liet een kleine gil horen terwijl ze de mand los liet en haar handen uit stak om de val iets af te breken. Hierdoor haalde ze in elk geval wel haar handpalmen open. Verstrikt draaide ze zich om en keek recht in het gezicht van een jonge man. “Vergeef me,” Dana zei enkele seconden niks en keek hem recht aan. "Ik vergeef het u." Sprak ze zacht. Niet echt wetend hoe ze zich anders hier op moest reageren. Ze kon natuurlijk heel boos worden op deze jongeman maar daar had ze weinig aan. Hij was op zijn minst zo vriendelijk om niet meteen weg te gaan en zijn excuses aan te bieden. “Ik keek niet goed uit. Gaat het?” Dana knikte en keek toe hoe hij haar mandje pakte en de pop er weer terug in stopte. "Het gaat wel." Natuurlijk loog ze, Dana voelde duidelijk haar beide handpalmen pijnlijk prikken maar veel moeite ging ze daar niet om doen.

  
Drogon had zijn blik allang ergens anders op gevestigd en zag dus niet hoe zijn wederhelft omver werd gelopen. Zodra hij echter haar gil hoorde en de pijn in zijn klauwen wist hij genoeg. Zijn kop schoot meteen de richting op waar de blondine zou moeten zijn. Meteen sloeg hij met zijn vleugels en vloog naar hen toe. Hij kwam naast haar terecht en grauwde naar de vreemde man die Dana lastig viel. Drogon stapte dreigend dichter bij terwijl hij zijn vleugels uit klapte en dreigend over probeerde te komen. Niet veel later stond hij over Dana heen en bleef deze vreemdeling strak aan kijken en ademde warme lucht in zijn gezicht uit als een dreigement. Vervolgens draaide hij zich om tilde met zijn kop haar armen een voor een op en drukte vervolgens zijn snuit in haar handen. "Je ziet toch dat het niet gaat of ben je blind." Vroeg hij haast kil aan de man, waarna hij Dana begon te genezen met zijn gaven.

Het had natuurlijk niet lang geduurd voor haar zwart met rode draak zich bij hen had gevoegd. Hoe Drogon zich echter gedroeg was belachelijk. Toch was ze dankbaar dat hij haar wonden genezen had. Ze keek haar Amina dan ook waarschuwend aan waarna ze hem een zacht duwtje gaf waardoor hij wel wat aan de kant moest zodat ze op kon staan. "Hij heeft zijn excuses aangeboden." "Misschien heeft hij je wel berooft." kreeg ze als reactie. Dana keek toe hoe Drogon zijn bek om de handvat van het mandje deed en deze uit de handen van de man trok. Dana zuchtte terwijl ze het mandje weer oppakte. Ze keek toe hoe Drogon daarna zijn vleugels liet klapperen zodat hij de lucht in ging. Hij bleef er niet van houden om onder de mensen te zijn. Dana trok haar jurk recht en veegde die schoon. "Sorry voor Drogon, hij kan soms nogal." Even viel ze stil terwijl ze nadacht over het goeie woord. "Kil zijn, hij houd niet zo van mensen." Vervolgde ze. Kort bekeek ze haar handpalmen en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zag dat het hem weer gelukt was. "Maar euh, waarom liep u me eigenlijk om ver?" Vroeg ze toch lichtelijk nieuwsgierig. Waarna ze de vreemdeling aan keek.

Een zachte zucht ontsnapte zijn lippen. Jeremiah was zichtbaar opgelucht dat het schijnbaar wel ging met de jonge vrouw en dat ze hem bovendien dit voorval vergaf. Dat was weer een meevaller. Hij had geen zin in een snikkende, gewonde  jongedame op zo’n pechmiddag als deze. Ja, als Jeremiah ergens een zwak voor had, dan waren het de tranen van een vrouw. Daarbij kon hij er totaal niet mee omgaan, die emotionele escapades van het andere geslacht. Daar was hij gewoon een man voor. Mocht het gebeuren dat hij werd meegezogen in een ehm… ‘buitje’ dan kon hij enkel omhelzingen uitdelen en maar wat stom staan glimlachen om haar gerust te stellen. In één klap was de ruige strijder uit het noorden dan veranderd in een houten klungel. Dat moest er vast komisch uit zien.

Plotseling schoten Jeremiahs wenkbrauwen enkele millimeters omhoog toen er onverwacht een draak naast het meisje landde. Die had hij niet aan zien komen. Het dier grauwde nukkig naar hem, waarop Jeremiah direct één hand de lucht in stak, zijn handpalm naar de draak toegestoken, als een gebaar dat hij geen kwaad in de zin had. Al had hij de Peacekeepers verlaten, hij eerde nog steeds hun belangrijkste code dat er geen schade mocht worden toegebracht aan onschuldige burgers. Echter leek het gebaar dit keer niet overtuigend genoeg. Jeremiah verplaatste niet, nog toonde zijn gezicht enige vorm van angst, maar wel leek hij zichtbaar onder de indruk van dit prachtige beest. Zijn blik gleed onderzoekend over het krachtige, geschubde lijf. Dit was zeker een dier om rekening mee te houden. Naast zich voelde Jeremiah Lyca’s blik op hen gepriemd staan. Zijn bruine ogen gingen voor enkele seconden naar opzij en gaven aan dat zijn anima (nog) niet hoefde in te grijpen. Naar zijn mening was er namelijk nog niet iets ernstigs aan de hand. Deze draak moest gewoon de anima van de jonge vrouw zijn. Dat was wel te zien aan te manier waarop hij zich over haar ontfermde. Hij was vast gewoon bezorgd om haar. Mocht het echt uit de hand lopen, dan wist Jeremiah dat Lyca op tijd tussenbeide zou komen.

“Je ziet toch dat het niet gaat of ben je blind.” Vroeg de draak aan hem met een stem waar menig mens de rillingen van zou krijgen. Jeremiah moest toegeven dat hij dit keer wel enigszins opschrok, aangezien zijn eigen anima alleen in staat was met hem te communiceren en dan bovendien op een non-verbale manier. Fascinerend!
Zijn blik verplaatste zich van het machtige dier naar de jonge vrouw. Ze had best een leuk gezicht en zeer apart, maar prachtig haar…en-
Focus! Schoot Lyca’s stem ineens door zijn hoofd.
Oh ja, focus.
Jeremiahs blik gleed verder naar beneden en nee niet op één of andere perverse manier. Hij keek simpelweg waar zij zich dan bezeerd moest hebben. Nu pas ontdekte hij de bezeerde handen van zijn ‘slachtoffer’. Oeps… “Oh.” Was het eerste wat uit zijn mond kwam. Even wist Jeremiah niks te zeggen, maar al snel herstelde hij zich toen de draak haar wonden weer begon te genezen. Dat was nog eens handig! Bij hen was Jeremiah altijd degene die met zijn geneeskrachtige kruiden aan kwam zetten wanneer ze voor de zoveelste keer ‘per ongeluk’ in een gevecht terecht waren gekomen of…wanneer één van hen weer in een giftige struik had gestaan of een ziedende ‘killer-eekhoorn’ (zoals hij die beestjes passend noemde) achter zich aan had gehad of, oh ja, als dat ene heldere meertje tóch bloedzuigers bevatte. Die laatste was nog het pijnlijkst geweest.
Jeremiah deed zijn uiterste best om niet gelijk achterover te vallen toen het mandje ineens ruw uit zijn hand werd getrokken. Zijn andere hand greep het hout van één van de kraampjes vast. Hij had geluk dat het niet één of ander goedkoop kraampje was waarvan het hout al begon te rotten. Anders had hij misschien het hele ding in één keer omgetrokken en dan waren ze nog verder van huis geweest.
Vriendelijk, maar ook enigszins waakzaam omdat de draak nog steeds in de buurt moest zijn nadat hij opgevlogen was, hielp Jeremiah de vrouw overeind en ging zelf ook staan.
“Sorry voor Drogon, hij kan soms nogal.” begon ze te spreken. “Kil zijn, hij houd niet zo van mensen.”
Dat was een understatement. Jeremiah glimlachte een vrolijke glimlach. Kleine kuiltjes stonden in zijn wangen. “Dat geeft niet. Je hebt geluk met zo’n goede beschermer!” antwoordde hij eerlijk. Hij deed verder geen moeite om haar met ‘u’ aan te spreken. Daar viel aan te merken dat hij enkele beleefdheden vergeten was, omdat hij toch de meeste tijd in de wildernis doorbracht.
Als deze draak, ‘Drogon’, haar wederhelft was, dan was Jeremiah enigszins nieuwsgierig naar het meisje. Een wederhelft werd niet voor niets zo genoemd. Er moest iets aan haar zijn wat deze anima bij haar deed horen. De meeste vrouwen die Jeremiah had ontmoet hadden simpele zangvogeltjes bij zich of andere schattige bosdieren, maar een draak? Nee. Eigenlijk was er maar één persoon die hij kende die ook een draak als anima had gehad: Bronn. Maar om zijn dag niet alsnog te verpesten, besloot Jeremiah niet verder aan zijn overleden pleegvader te denken.
Nog net ving hij daarna de vraag van de jonge vrouw op. De nieuwsgierigheid was te horen in haar stem. Zijn ogen vonden de hare. Zou hij haar vertellen dat hij op de vlucht was voor een bende woeste dieven die graag hun zwaarden in zijn vlees wilden zetten en hem levend wilden villen? Nah, dat leek hem nou niet echt een goed idee, wilde hij niet alsnog Drogon achter hem aankrijgen. “Zoals ik al zei, keek ik gewoon niet goed uit.” antwoordde Jeremiah vaag, maar nog steeds glimlachend. In zijn ooghoek zag hij zijn eigen spiegelbeeld in een glimmende vaas. Hij had er beter uit gezien, zelfs in de bossen. Nonchalant begon hij daarom het aarde van zijn gezicht en uit zijn haar te verwijderen, waardoor de bloem ook op zijn laars viel. De sok was ondertussen al ergens op de grond gevallen. Van de gelegenheid gebruik makend, raapte Jeremiah het kleine, roze bloempje weer op, klopte deze voorzichtig af om het meer in zijn oorspronkelijke staat terug te brengen en overhandigde het daarna met een klein lachje aan de jonge vrouw. “Jeremiah.” Stelde hij zich daarbij voor. Hij knikte richting de zwarte reuzewolf die hen ondertussen was genaderd. “Dit is Lyca. En met wie heb ik het genoegen?” Hij dacht even na. “En zou ik het misschien goed kunnen maken met je op de één of andere manier?” volgde er nog een vraag. Afwachtend bleef Jeremiah de vreemdelinge recht aan kijken.


  

Lyca had het hele gebeuren vanaf een afstandje waargenomen. Toen de draak zich erbij voegde, twijfelde hij even of hij er naartoe moest gaan. Jeremiahs blik zei echter genoeg. Hij wist wat hij deed. Daarom bleef Lyca rustig op zijn plek zitten en genoot van de warme middagzon. Toch bleven zijn zintuigen op scherp staan om te peilen of die dieven niet inmiddels waren teruggekeerd of dat die draak net te ver ging.
Lyca ging iets verzitten en gromde binnensmonds toen Jeremiah, zoals verwacht, even afgeleid dreigde te raken door het uiterlijk van de vrouw. De jongeman had duidelijk weer eens te lang alleen in de wildernis rond gezworven... Hem tot orde roepend, mompelde Lyca het woord 'Focus!' tegen zijn wederhelft.
Pas toen de draak weer weg vloog en Jeremiah en de jonge vrouw opstonden, kwam Lyca zelf langzaam dichterbij. Hij hoorde hoe hij werd voorgesteld, waarop zijn gouden ogen zich nieuwsgierig op het meisje richtten. Vriendelijkheid viel in zijn glimmende irissen te lezen. Eindelijk leken ze ook contact te hebben met iemand die voor de verandering géén bedreiging vormde, op die draak van haar na dan misschien...

Dana durfde te wedden dat ze morgen wat blauwe plekken zou hebben en wellicht spierpijn. Maar dat had je nou eenmaal als je zou vallen. Ze zag de uitdrukking op zijn gezicht zodra Drogon te voorschijn kwam. Ondanks dat Drogon een draak was, had hij nog maar de grote van een hond. Waarschijnlijk zou hij veel groter worden wat zou betekenen dat ze Drogon niet vaak bij haar zou kunnen houden. Ondanks dat ze dat toch wel liever had. Maar ze kon natuurlijk niet alles willen. Meteen moest ze terug denken aan haar 'vader' ze begreep maar niet hoe hij zo tegen haar had kunnen liegen. Kort beet ze op haar lip waarna ze onderzoekend de vreemdeling bekeek, het verbaasde haar zich dat deze niet een angstige uitdrukking had door Drogon. Vaak was dit namelijk wel het geval. Niet iedereen was zeer blij met een draak. En dat terwijl hij nooit wat deed. Hij was juist heel zorgzaam en beschermd. Een betere anima kon je niet hebben. Kort liet ze haar vingers over de schrubben van Drogon gaan. Hij was eigenlijk de enige bij wie ze zich altijd thuis had gevoeld. Bij wie ze zich zelf kon zijn en die haar echt begreep. Uiteindelijk liet ze haar hand zakken en wist dat hij daarom ook meteen door had dat haar hand palmen kapot was. En niet alleen pijn deed, die hij eerder gevoeld had.

Een kleine grijns verscheen op haar gezicht zodra ze de reactie zag toen Drogon begon te praten. Zijn stem was onmenselijk en paste perfect bij wat hij was. Door zijn gaven kon hij elke taal verstaan en spreken zonder ook het ook maar te leren. Vandaar ook dat hij de taal van de mens sprak. Echter sprak hij niet veel, iets wat Dana respecteerde. Ze kon hem namelijk moeilijk dwingen om te praten. Ze wist vaak toch wel wat er door hem heen ging door enkel maar naar zijn gedrag en houding te kijken. Terwijl ze haar aandacht weer op de vreemdeling vestigde zag ze hoe hij zijn blik over haar heen liet gaan. Kort had ze in om hem een duw te geven maar waarschijnlijk deed hij dit enkel om de woorden van Drogon. Dus hield ze zich in maar bleef hem in de gaten houden. Het leek ook niet lang te duren voor hij het gezien had merkte Dana. “Oh.” "Het geeft niet" sprak ze vervolgens. Ergens was het ook haar eigen schuld dat ze 'gewond' was, Ze had haar gave kunnen gebruiken en een windvlaag creëren zodat ze niet om zou gaan vallen. Maar daar had ze eerlijk gezegd niet bepaald bij na gedacht. Iets wat ze wel vaker had in dit soort gevallen.

Dana was redelijk blij dat de jongeman haar hielp met op staan. Ze keek hem dan ook met een glimlach aan en legde uit waarom Drogon zo was. Ergens was ze dan ook blij dat het hem niet uitmaakte. Bij de woorden dat ze een goeie beschermer had verscheen er een grotere glimlach op haar gezicht. "Een betere zou er waarschijnlijk nooit zijn." Gaf ze eerlijk toe. Nu pas zag ze hoe hij er uit zag. Ze trok haar wenkbrauw dan ook vragend op. Zijn antwoord was ook al redelijk vaag. Ze keek toe hoe hij de aarde van zijn gezicht en haren af begon te vegen. Toen hij klaar was stak ze aarzelend haar hand uit en veegde wat aarde op zijn kaak weg voor ze haar hand terug trok. "Je euh,had daar nog wat zand." Sprak ze. Dana keek toe hoe de jongeman de bloem die uit zijn haren was gevallen op raapte en keek hem enkel verbaasder aan. Wat moest hij nou met een bloem in zijn haren. Zodra hij de bloem naar haar uit stak pakte ze deze voorzichtig aan terwijl haar wangen lichtjes rood begon te worden, door dat ze begon te blozen. Haar blik gleed kort naar de grond voor ze hem weer terug aan keek. “Jeremiah.” De vreemdeling had eindelijk een naam gekregen. "Aangenaam Jeremiah" Sprak ze zacht. Haar blik gleed naar de wolf die zich bij hen had gevoegd. Dat was zeker zijn Anima, haar blik gleed over de wolf heen en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Het was een mooi dier. Al leek hij wel wat groter dan alle andere wolven die ze gezien had. “Dit is Lyca. En met wie heb ik het genoegen?” Dana keek meteen terug naar Jeremiah en bleef hem aan kijken. "Dana," Antwoordde ze, net op het moment dat ze afscheid wou nemen van deze jongeman begon hij weer te praten. “En zou ik het misschien goed kunnen maken met je op de één of andere manier?” Kort bleef ze stil staan terwijl ze nadacht. Ik moet nog enkele kisten ophalen voor ik naar mijn verblijf terug keer," Terwijl ze die woorden uit sprak bekeek ze kort zijn lichaam. "Misschien wilt u helpen? Ik kan die kisten nooit allemaal in mijn eentje dragen." Sprak ze. Zonder ook maar op antwoord te wachten stopte ze de bloem tussen haar wit blonde haren, draaide zich om en liep verder. Ze zou vanzelf wel merken of deze jeremiah haar zou willen helpen.



Zuchtend volgde Drogon alle handelingen van die vreemde man. Hij vertrouwde hem niet, zoals hij niemand vertrouwde in de buurt van Dana, door haar zachte karakter -die ze overigs niet altijd had, ze kon net zoals hem gevaarlijk en dodelijk zijn- dachten mensen en vooral mannen vaak dat ze makkelijk te gebruiken was. En hij was de persoon die haar voor die fouten moest behoeden. Vandaar ook dat hij zo kil deed tegen iedereen, natuurlijk dacht Dana dat hij een hekel had aan mensen en daarom zo tegen ze deed. Maar het was Drogon's enige manier om haar te beschermen.

Jeremiah schrok lichtelijk op toen zachte vingertoppen zijn kaak in een vlaag betastten. Er ging direct een vreemde tinteling door zijn lichaam die hij al lange tijd niet had gevoeld. Hij wist nog net een lichte blos van zijn wangen te houden door even diep in en uit te ademen. Geen moment liet hij zijn blik echter van zijn gesprekspartner afgaan.
“Je euh, had daar nog wat zand.” Sprak de jonge vrouw.
Jeremiah glimlachte dankbaar. Dit keer was zij degene die begon te blozen toen hij haar het bloempje aanreikte. Jeremiah besloot er verder niet op in te gaan om te voorkomen dat ze zich misschien ongemakkelijk zou gaan voelen. Eigenlijk vond hij haar roze wangen wel wat schattigs hebben. Het kleurde in ieder geval leuk bij haar lichte huid en haren. Zelf blies hij even een eigenwijze, donkerbruine pluk haar voor zijn gezicht weg.
“Aangenaam Jeremiah.” Reageerde de jongedame toen hij zichzelf en Lyca had voorgesteld.
Jeremiah knikte kort toen zij zich daarop voorstelde. “Ook aangenaam,…Dana.” Hij leek haar naam op een wat bedenkelijke manier uit te spreken, het had wel iets weg van een dromerige fluistering. De naam paste in zijn ogen perfect bij haar. Liefelijk, maar met een zekere dieperliggende betekenis... Toch kon hij er zijn vinger maar niet op leggen.
Kort daarna kwam Dana met een voorstel, waardoor Jeremiah het goed zou kunnen maken met haar. Sjouwen met kisten? Dat klonk inderdaad wel als iets waar hij van pas zou kunnen komen. Dingen sjouwen was één van de klusjes die Jeremiah wel vaker deed als hij aan geld wilde komen in de stad.
Net toen hij wilde antwoorden, had het wonderlijke meisje met de draak zich plotseling omgedraaid en begon ze al weg te lopen. Een paar tellen keek Jeremiah haar na, verwonderd, tot Lyca zachtjes met zijn kop tegen zijn been stootte, alsof hij wilde zeggen “Waar wacht je nog op?”
“Eh…juist!” mompelde Jeremiah tegen niemand in het bijzonder, waarna hij enkele, grote stappen deed zodat hij naast Dana liep. “Wijs me de weg maar.” Sprak hij vrolijk. Zijn ogen schitterden in het warme zonlicht toen hij haar richting op keek. Even, heel even was hij het hele gebeuren met de dieven alweer vergeten. Tja, even…
Het duurde niet lang voor Jeremiah een gezicht tussen de menigte opmerkte dat hem best wel bekend voorkwam. Eén van de rovers…
Dat was niet goed, dat was zeker niet goed! Gelukkig leek de man hem nog niet gezien te hebben. Snel draaide Jeremiah zijn rug naar hem toe, zodat die kerel hem hopelijk niet zou herkennen. Om het Dana niet te laten opvallen, liet hij het lijken alsof hij gewoon geïnteresseerd was in haar en hun gesprek. Hij haalde even nonchalant zijn schouders op. “Dus, wat brengt jou hier in het zonnige Espadóro, Dana?” vroeg hij daarom, haar naam op dezelfde, bijna ‘zwoele’ wijze uitsprekend. Zijn blik boorde zich in de hare. “Als ik dat mag vragen natuurlijk.” voegde hij er met een halve glimlach aan toe. Vluchtig keek hij achterom, maar de man leek verdwenen te zijn, of in ieder geval weer uit het zicht. Gelukkig..!
Als Jeremiah dit zo een tijdje volhield, dan waren die rovers hem vast wel weer vergeten en gingen ze niet meer naar hem op zoek…eh...hopelijk.

  

Lyca volgde zijn wederhelft en het meisje wat zich als Dana had voorgesteld op de voet. Eén voordeel was dat ze nu exact de andere richting op liepen dan waar de dieven verbleven. De grote wolf keek zijn ogen uit. Volgens hem waren ze nog niet eerder in dit gedeelte van de stad geweest. Het maakte hem tegelijk enigszins verontrust, maar ook nieuwsgierig. Dana en Drogon leken betrouwbaar, dus het zou vast goed komen. Zijn blik ging naar omhoog, naar de draak. Wat een apart dier… Zolang hij maar niet voor problemen zorgde, dan vond Lyca zijn aanwezigheid prima. De wolf was er overigens altijd al voor om iedereen eerst een kans te geven zichzelf als vriend of vijand te bewijzen. Vandaag hadden zes mannen zich in ieder geval al gevoegd bij de tweede groep..

Misschien had Dana hem beter niet aan kunnen raken en het gewoon hadden moeten zeggen. Maar nu kon ze het niet meer terug draaien, misschien vond hij haar wel een raar persoon omdat ze zonder toestemming aan hem zat. En ze was nog wel een vreemde voor hem ook nog. Kort beet ze op haar lip en glimlachte wat ongemakkelijk terug. Je moest ook nooit zomaar een vreemde aan raken. Dat haar vader, haar altijd geleerd en toch deed ze het. Een kleine rilling gleed door haar lichaam heem terwijl ze dacht aan wat Javert haar altijd zei. Enge ziektes tot aan dingen waar ze nu echt niet aan wou denken. Zodra ze begon te blozen had ze eerlijk gezegd verwacht dat Jeremiah een opmerking zou maken maar het bleef aardig stil aan die kant. Iets waar ze wel blij om was, mocht hij er wel wat over gaan zeggen dan zou ze veel meer blozen en zich nog ongemakkelijker voelen. Wel keek Dana veel vaker weg en hoopte dat de rode kleur snel weg getrokken was. “Ook aangenaam,…Dana.” Ze keek wat vreemd toen ze hoorde hoe hij haar naam uit sprak. Het was niet echt op een normale manier, en al helemaal niet toen ze door had dat het op een dromerige fluistering ging. Kort schudde ze haar hoofd en liep al weg.

Als hij niet mee wou dan zou hij er voor kiezen om haar alleen te laten gaan en niet achter haar aan te lopen. Even dacht ze dan ook dat hij haar inderdaad niet wou helpen. Maar het duurde niet lang voor hij zich bij haar voegde, een kleine glimlach verscheen op gezicht na het horen van haar woorden. Ze gaf enkel een knik en liet haar blik kort naar de lucht gaan. Drogon vloog al ver voor hun uit, natuurlijk wist hij waar ze heen moesten. Dana liet haar blik weer naar voren gaan en liep richting de steegjes, “Dus, wat brengt jou hier in het zonnige Espadóro, Dana?” Ze hoorde maar al te duidelijk hoe hij weer haar naam op zo'n manier uit sprak. Waarom wist ze niet, en misschien wou ze het niet eens weten ook nog. Daarom deed ze ook maar gewoon alsof ze het niet opgemerkt had. "Natuurlijk mag je het vragen." Ze bleef hem aan kijken terwijl ze antwoord gaf. "Het is zonnig." Was haar enige antwoord. Dana liep een steegje in en keek weg van Jeremiah. "Hier heen." Na enkele steegjes door lopen te hebben, kwamen ze bij een kleine winkeltje die goed verborgen was. Dana liep naar binnen en zag Drogon al binnen zitten. Dit was de enigste plek waar Drogon graag naar binnen liep. Meestal omdat de winkelier vaak wat lekkers voor hem had. "Aah daar ben je." Hoorde ze de oude man zeggen.

Dana keek toe hoe de man drie kisten tevoorschijn haalde, ze liep er heen en keek kort in een van de kisten. "Dank u" Fluisterde ze zacht. Dana haalde een zakje met munten te voorschijn en gaf die aan hem. "Je mag een van deze kisten dragen." Glimlachte ze naar Jeremiah. Waarna ze een kist op tilde en die naar drogon bracht. Ze maakte de kist vast aan de net die hij onder zijn buik had hangen. "Zie je straks kleintje. Wees voorzichtig." Fluisterde ze waarna ze haar hand kort over zijn kop liet gaan. Vervolgens pakte ze ook zelf een kist en keek Jeremiah aan, "Ik zal voor je uit lopen." Sprak ze enkel waarna ze het winkeltje verliet en een kortere weg nam naar haar verblijf plaats. Het duurde niet lang voor ze de binnen plein op liep en de deur voorzichtig los maakte. Eenmaal binnen zette ze de kist naast de kist die Drogon mee had genomen en keek om naar Jeremiah. "Heel erg bedankt." Dana zette haar mandje op de tafel neer en keek om haar heen. "Zou je misschien wat te drinken willen?" Vroeg ze waarna ze al naar de kleine keukentje liep en twee glazen pakte en een kan waar wijn in zat. Dana zette de glazen en de kan op tafel en schonk de twee glazen vol, zodat ze hem eigenlijk geen andere keus gaf dan om te blijven. tenzij hij echt al wou gaan.

Een bescheiden grijns tekende zich op Jeremiahs gezicht toen Dana net zo vaag op zijn vraag antwoord gaf als hij eerder bij haar had gedaan. “Zonnig…” herhaalde hij binnensmonds. Een aanstekelijk lachje verliet zijn keelgat. Nee, als hij meer over deze dame te weten wilde komen, dan zou hij toch echt beter zijn best moeten doen.
Braaf liep Jeremiah achter Dana aan een steegje in. Steegje naar steegje liepen ze door. Het leek wel een doolhof en Jeremiah begon zich af te vragen of hij zonder haar hier nog wel uit zou komen later. Zijn ogen keken nieuwsgierig in het rond. Dit gedeelte van de stad was hem zeker vreemd, toch ademde heel Espadóro wel dezelfde, zuiderse sfeer uit. Zijn blik bleef hangen op de karakteristieke balkonnetjes boven zijn hoofd, volledig versierd met bloemen die als kronen op de hekjes stonden. De met de hand bewerkte stenen van de smalle huizen waren zandkleurig en straalden op zichzelf al warmte uit. Dit effect werd alleen maar versterkt door de brandende middagzon. Het was echt een prachtige dag!

Jeremiah keek net op tijd weer naar voor, zodat hij Dana in een klein winkeltje zag verdwijnen. Aarzelend liep hij haar achterna, aangezien hij niet wist of dat de bedoeling was. Misschien waren de kisten bijvoorbeeld wel ergens buiten opgesteld. Zodra hij binnen stond, moest hij direct een aantal keer knipperen met zijn ogen om aan het afgenomen licht te wennen. Een oude man kwam naar hem toe en leek Dana te begroeten. Jeremiah glimlachte enkel vriendelijk naar hem uit beleefdheid.
Zwijgend keek hij toe hoe Dana de kisten aangereikt kreeg.
“Je mag een van deze kisten dragen.” Zei ze daarna tegen hem. Ah, dat was zijn teken!
Eigenlijk wilde hij voorstellen om ook haar kist te dragen, aangezien dat voor hem geen probleem was. Maar Dana leek vastbesloten ook haar bijdrage te leveren en begon al voor hem  uit te lopen. Zonder moeite hees Jeremiah dan maar één van de kisten op zijn schouder, groette de winkelier en liep achter Dana aan de winkel uit. Warme zonnestralen begroetten gelijk zijn gezicht en deden zijn haren met een gouden glans oplichten.

Niet veel later liepen ze een binnenplaats op. Terwijl Dana zich al naar binnen begaf, hield Jeremiah even stil om rond te kijken en omdat hij het niet gepast vond als hij zomaar het huis van een vreemde zou binnenwandelen als dit nog niet aan hem gevraagd was. Zijn donkere ogen bestudeerden de nabije omgeving aandachtig en bleven hangen op een erg jong meisje dat verderop voor haar voordeur aan het spelen was. In haar kleine handje hield ze een speelgoedleeuw vast. Het was gemaakt van eikenhout en niet groter dan Jeremiahs vuist. Het kindje gromde bij het spelen als een echte leeuw en leek helemaal op te gaan in haar eigen fantasiewereld. Het deed een glimlach rond Jeremiahs lippen verschijnen. Die leeuw kwam hem erg bekend voor! Geld ‘stelen’ van dieven was namelijk zeker niet de enige manier waarop Jeremiah zijn geld verdiende in de stad. Eén van zijn beste inkomstenbronnen was het maken van speelgoeddieren en beelden uit hout. Het was iets wat zijn moeder altijd had gedaan in het dorp waar hij oorspronkelijk vandaan kwam en zodoende had Jeremiah ook het één en ander van haar geleerd.
Hij dacht even na, maar aarzelde nauwelijks een moment. Voorzichtig zette de jongeman de kist naast zich neer en voelde eens in zijn schoudertas om daar vervolgens een speelgoedpaardje uit te halen. Het beeldje was nog niet af, dus eigenlijk nog niet klaar voor de verkoop, maar met enkele bewerkingen van zijn dolk wist Jeremiah er voldoende een ‘echt paard’ van te maken. Rustig, om haar niet te laten schrikken, liep hij vervolgens naar het kleine meisje toe en hield haar het paardje voor. “Kijk.” Zei hij vriendelijk.
Twee glimmende, groene ogen keken hem nieuwsgierig aan, maar ging al snel naar iets veel interessanters; het paardje.
“Als je weet hoe dit dier heet, dan mag je hem hebben.” Vervolgde Jeremiah met een grinnik.
Alsof ze zojuist een echt wild paard voorbij had zien galopperen, keek het meisje hem aan. Op een zelfverzekerde manier rechtte ze haar rug een beetje. “Paard!” blèrde ze daarop triomfantelijk. Haar koperkleurige gezicht lichtte op toen Jeremiah haar met een goedkeurend knikje gelijk het speelgoeddiertje overhandigde.
“Heel goed!” kwam er lachend uit zijn mond. Eigenlijk wilde hij nog iets zeggen, maar het meisje leek alweer afgeleid. Niet zo gek natuurlijk. Daarom stond hij langzaam op en liep terug naar de kist. Achter hem was er nu een mengeling van gegrom en gehinnik te horen.
Jeremiah droeg de kist richting Dana's verblijfplaats en bleef bij de deuropening staan. Zijn glimlach verbreedde iets toen zij hem bedankte. Hij knikte ten teken dat hij haar graag had geholpen. Nadat hij de kist naar binnen gedragen had, leek het Jeremiah een goed moment om weer te vertrekken. Dana zat er waarschijnlijk toch niet op te wachten dat hij nog langer bleef rondhangen. Ze kenden elkaar niet eens! Een jonge vrouw zoals zij vond het vast niet prettig om zo’n kerel als hem in haar huis te hebben.
Het tegendeel bleek echter waar, althans…zo leek het: “Zou je misschien wat te drinken willen?” vroeg ze plotseling.
Jeremiah leek geen tijd te hebben om te protesteren, want voor hij het goed en wel besefte werd er al een overheerlijke glas wijn voor zijn neus gezet. Tja, daar kon hij natuurlijk geen nee tegen zeggen! Zijn hand pakte één van de glazen op en bracht deze naar zijn mond. Niet veel later gleed de smaakvolle vloeistof langs zijn gehemelte naar binnen. “Dankje.” Zei hij met zijn blik nog op het glas. Dit smaakte in ieder geval stukken beter dan de goedkope mede die hij gewend was! Zijn ogen gingen terug naar het blonde meisje voor hem. “Helemaal omdat jij míj in ieder geval al niets verschuldigd was.” Voegde hij er met een lachje aan toe. Genietend van de wijn nam hij nog een slokje.

Ineens popte er bij hem een idee in zijn gedachten op. “Weet je,” begon Jeremiah vrolijk te spreken, na nog wat slokjes wijn. De bekende lachkuiltjes stonden bij hem alweer in zijn wangen. “Ik zat er al over te denken om vanavond naar een leuk, lokaal café te gaan bij de havens. Daar hebben ze echt de beste formucella die je ooit geproefd hebt!” In zijn enthousiasme deed hij een stapje richting Dana. “Formucella is dat bekende, Vincenzaanse gerecht wat iets van pasta weg heeft.” legde hij maar voor de zekerheid uit, al ging hij er eigenlijk van uit dat Dana wel wist waar hij over sprak. Even was het stil. “Als je het leuk vindt, zou je met me mee kunnen gaan?” klonk daar de vraag die Jeremiah in zijn hoofd had gehad. Afwachtend bleef hij Dana aankijken. Zou ze het aandurven? Zou ze met hem meegaan? Hij kende haar nog niet, maar zij leek hem in ieder geval wel leuk gezelschap.

  

Lyca was de hele weg braaf met iedereen mee gelopen. Eenmaal bij de binnenplaats aangekomen, zakte hij ergens in de schaduw op de grond neer en maakte het zich gemakkelijk. Niet veel later kwam het kleine meisje waar Jeremiah iets aan gegeven had bij hem zitten. Met een zucht liet het grote dier toe dat het kleintje zijn vacht aaide en hem constant ‘puppy!’ noemde. Ach ja, als zij er blij van werd…