Claire trok de lange mantel wat strakker om haar heen, de jurken die ze gewoonlijk droeg - dus ook vandaag - boden nooit zoveel warmte en bescherming. Vandaag was het meisje een beetje afwezig, dromeriger dan ze normaal was. Een aantrekkelijke jongeman uit het publiek had haar een ketting aangeboden als ze beloofde later een privé-optreden voor hem te houden. Alle juwelen waren welkom, des te meer geld had ze om te kunnen besteden. Verkocht had ze het alleen nog niet, het hing om haar hals, liet haar opvallen en dat was gedeeltelijk wat ze wilde. Bovendien was ze hier toch wel een vrij bekend gezicht, onder een bepaald deel van de bevolking. Toen het wat drukker werd op straat, begon Claire langzamer te lopen en keek om zich heen, zoekend naar bekende gezichten.
Een hand werd op haar schouder gelegd en verbaasd keek ze om. Iets te laat om te voorkomen dat de ketting van haar nek werd getrokken en de jongeman wegrende. Kwaad begon ze te schreeuwen en achter hem aan te rennen, wat niet zo lekker liep voor haar blote voeten. 'Hé, geef terug! Die ketting is van mij!'

Sheldon liep met grote passen over straat. Zijn blik afwezig voor zich uit en zijn hand op het zwaard, wat in het leren holster gestoken zat. Hij vertrouwde mensen niet heel snel, maar was ook niet heel wantrouwend. Hij wilde gewoon niet graag overvallen of bestolen worden. Zijn gedachten dwaalden even af naar zijn verleden. Gewoon thuis, bij zijn moeder en zijn zusje. Zonder zorgen. Tenminste, geen grote zorgen. Geen dingen die echt móesten. Waarom was hij ook alweer weggegaan?
Sheldon zuchtte even en werd uit zijn gedachten wakkergeschud toen een jonge vrouw begon te schreeuwen. Ze rende zijn kant op. Sheldon's ogen draaide rond in de oogkassen en bleven gericht op een man die wegrende op een hoog tempo. Hij had een ketting in zijn handen en Sheldon begreep wel dat die niet van hem was en dat de ketting de reden was dat de vrouw zo schreeuwde.
De negentienjarige jongen sprong plotseling opzij en ging in het pad van de man staan. De man probeerde om hem heen te komen maar Sheldon greep zijn kraag vast en boog zich wat over hem heen.
"Geef die ketting, klootzak," gromde hij gedempt in het oor van de man. Als Sheldon ergens niet van hield, was het stelen wel.
De man probeerde zich nog los te trekken maar Sheldon hield hem stevig vast. Het was wel duidelijk dat Sheldon beter getrainde spieren had dan de man. Uiteindelijk gaf de man de ketting en begon hij zich weer los te wurmen uit Sheldon's gespierde armen. Sheldon pakte de ketting aan en liet de man toen los. De man rende keihard weg en Sheldon rolden even met zijn ogen. Sommige mensen waren echt laf.
"Hé, deze is van jou, geloof ik?" Sheldon stapte rustig op de jonge vrouw af, die maar een jaartje jongen dan hem leek, en hield de ketting voor zich uit om het aan haar te geven.

Zichtbaar opgelucht pakte Claire de ketting aan en maakte hem weer zorgvuldig vast om haar hals. 'Bedankt,' ze aarzelde hoe ze hem moest aanspreken, hij kon niet veel ouder zijn dan haar, maximaal twee jaar. Dan maar zonder naam erbij. 'Hij betekent heel veel voor me.' Ze wilde de jongen bedanken maar wist niet helemaal hoe. Überhaupt had Claire weinig te delen.
'Wil je misschien wat te eten?' Kon ze hem met je aanspreken? 'Pardon, wilt u...' Nee, dat klonk niet. Verward schudde ze haar hoofd. 'Ik wil je bedanken met iets. Wacht even.' Claire maakte haar tas open en pakte er het brood uit, waar ze een stuk van afbrak. 'Alstublieft.' Vriendelijk bood ze hem het brood aan. 'Ik kan het wel missen.'

:Anima Tell:

Kershaen sprong spinnend van een bankje af en trippelde met een scheef kopje naar Claire en de onbekende jongen toe. Klaaglijk miauwend ging hij aan haar voeten zitten bedelen om ook een stukje brood. Ikke ook, ikke ook, Claire! Om zijn gedachten kracht bij te zetten stond hij op en begon kopjes te geven.

Glimlachend om zijn bedelactie bukte Claire en brak ook voor Kershaen een klein stukje af, niet te groot. 'Jij schooier, je weet dat ik geen nee kan zeggen!' fluisterde ze hem toe en kwam toen weer omhoog, haar jurk bewoog vloeiend mee met haar lichaamsbewegingen.
Claires hersenen waren druk aan het werk. Gezelschap was altijd welkom en het was misschien ook wel veiliger voor haar om een bewapende jongeman aan haar zijde te hebben. Dan had ze ook iemand om tegen aan te praten en dat maakte haar verblijf een stuk draaglijker.
'Wat doe je hier eigenlijk in Midnight Glades? Je werk? Familiebezoek?' vroeg Claire, niet te zelfverzekerd maar ook niet te onzeker klinkend.

Sheldon glimlachte lichtjes en knikte kort.
"Geen dank," zei hij tegen de jonge vrouw. "Ik houd niet zo van mensen die stelen."
Hij bekeek het meisje even goed en bleef vriendelijk glimlachen. Ze zag er niet bepaald onaardig of onbetrouwbaar uit. Uit respect haalde Sheldon zijn hand van zijn zwaard af en liet hij zijn arm gewoon wat langs zijn lichaam hangen.
Toen het meisje een stukje brood afbrak en dat voor hem hield schudde hij eerst zijn hoofd en wilde het afwijzen, maar hij hoorde zijn maag protesterend rammelen en besloot het toen toch maar aan te nemen.
"Bedankt," bedankte hij het meisje. In zijn ogen was een kleine glinstering te zien- die er haast altijd in te zien was. Alleen niet als hij ziek was of verdrietig.
Sheldon grinnikte gedempt toen hij een kat zag verschijnen, die zeurde om een stukje brood. Tenminste, dat was wat Sheldon dacht, en dat werd bevestigd toen het meisje de kat een stukje brood voerde.
"Wat ik hier doe?" herhaalde Sheldon de vraag van het meisje. "Ja, dat is eigenlijk een goede vraag. Eigenlijk doe ik hier niks. Ja, rondlopen." Hij grijnsde schaapachtig en keek even weg.
"Ik reis gewoon een beetje rond, help wat mensen en reis weer verder," legde hij kort uit.

De jongeman herhaalde de vraag voordat hij hem beantwoordde. 'Wat ik hier doe? Ja, dat is eigenlijk een goede vraag. Eigenlijk doe ik hier niks. Ja, rondlopen. Ik reis gewoon een beetje rond, help wat mensen en reis weer verder,' legde hij uit.
Claire knikte glimlachend. 'Dan heb je al één persoon geholpen,' constateerde ze. Even dacht ze na of ze ook wat over zichzelf zou vertellen. Nou ja, dat was wel zo vriendelijk en anders wekte ze ook de indruk alsof ze met duistere zaakjes bezig was.
'Ik ben Claire en ik reis ook rond, soort van. En voor mijn levensonderhoud werk ik als danseres.' Bij dat laatste keek ze een beetje verlegen weg, zelf wist Claire ook niet precies waarom. Maar haar publiek was meestal wel op meer uit dan vermaak, ze had alleen nog nooit daaraan toegegeven en daar was Claire blij mee ook. 'Toch kom ik hier vaak terug, ik heb wat vrienden hier wonen en de mensen zijn hier gul.'
Even zweeg ze. 'Mag ik vragen hoe jij heet?' Na dit gevraagd te hebben, hurkte ze en tilde Kershaen op. Liefdevol hield ze hem tegen zich aan.

:Anima Tell:

Kershaen keek de jongen met glinsterende ogen aan. Waarom til je me niet op? Zo zwaar ben ik niet! zeurde hij tegen Claire. Spinnend krulde hij zich op in haar armen en keek met een uitdagende blik naar de manspersoon. Hij was erg benieuwd wat voor Anima deze jongen had, tot nu toe had hij niet de tijd gehad andere Anima's langer dan een uurtje te ontmoeten en kon Kershaen dus ook geen stabiele vriendschappen met ze opbouwen, als hij ze maar een keertje zag. Vraag wie zijn Anima is! drong hij er bij Claire op aan en miauwde luid.

Als reactie schudde Claire alleen maar glimlachend haar hoofd. Ze had al zoveel gevraagd, erg veel voor haar doen. Anders werd ze wel erg opdringerig en het had geen haast.

Sheldon knikte kort toen het meisje zei dat hij al één persoon had geholpen. Een glimlach stond op zijn gezicht.
"Leuk je te ontmoeten, Claire," zei hij toen het meisje haarzelf voorstelde en wat over haarzelf vertelde.
"Natuurlijk mag je vragen hoe ik heet," glimlachte Sheldon. "Ik ben Sheldon. Reis wat rond, zoals je al weet. Vroeger woonde ik gewoon bij mijn ouders en zusje, maar ik ben vertrokken nadat mijn vader en in nogal ruzie kregen over verschillende dingen."
Sheldon keek richting de kat van Claire die ze optilde en bleef glimlachen.
"Leuk dier," zei hij over de kat. "Hoe heet hij?"
Terwijl Sheldon wachtte op antwoord keek hij om zich heen om te kijken waar Jessy uithing. Toen hij hem nergens zag bracht hij zijn hand naar zijn mond en floot hij op zijn vingers. In de verte klonk een luide blaf.
:Anima Tell:
Jessy lag heerlijk te slapen in de schaduw van een boom toen hij wakker geschud werd door gefluit. Sheldon! De kleine hond sprong overeind en gaf een harde blaf, waarna hij met een kwispelende staart richting het geluid rende. Op de tegels klonk getik van Jessy's nagels en al snel kwam hij aan bij Sheldon. Hij ging zitten naast zijn baasje en bleef vrolijk kwispelen. Zijn blik onderzocht de vrouw die tegenover hem stond en daarna haar Anima. Zijn kop kantelde ietwat.

'Insgelijks,' antwoordde Claire glimlachend, 'en dat is vervelend. Ik hoop dat het weer goedkomt tussen jullie.'
Toen Sheldon vroeg hoe haar Anima heette, lachte ze vrolijk. 'Kershaen,' antwoordde ze eerlijk.
Ze zag hem om zich heen kijken en had al zo'n vermoeden dat hij zijn Anima zocht. Dat werd bevestigd toen er een hond aan kwam rennen. Claire schoot in de lach. 'Wat een schatje,' complimenteerde ze hem, 'een beetje een schoothondje zeker? Erg groot is hij niet, hè.' Kershaens reactie was wel te voorspellen, blazend zette de kat zijn klauwen in haar blote arm en gaf niks om haar berisping.
'Zullen we anders ergens wat eten of drinken? Ik heb dorst en dan kunnen we elkaar eventueel beter leren kennen,' stelde Claire voor, 'we kunnen ook gewoon even ergens gaan zitten in het gras of zo, de Aestas Taverne is een beetje onrustig dus daar zit ik liever niet. En ik heb ook niet zoveel geld mee.' Vragend keek ze Sheldon aan.

:Anima Tell:

Blazend trok Kershaen zijn nageltjes uit en plantte die in Claire's armen. Honden mocht hij niet, zeker geen blaffe drukdoenertjes als dit soort beesten. Hoe kleiner, hoe irritanter, hoe nuttelozer. Op Claire's 'niet doen' reageerde hij niet, dan moest ze hem maar neerzetten zodat hij een hoge plek kon kiezen. Ik haat honden, zet me neer. Maar er werd niet naar hem geluisterd deze keer. Met vlammende ogen keek de kat de hond aan. Als dat beest ook maar in zijn buurt kwam, vloog hij hem zo aan.

'Ach,' begon Sheldon weer, toen Claire zei dat ze hoopte dat het weer goed zou komen tussen hem en zijn vader. 'Ik denk niet dat dat nog goed gaat komen.'
Hij glimlachte lichtjes en grinnikte gedempt toen Claire vroeg of Jessy een schoothondje was, aangezien hij niet bepaald groot was.
'Nou, ik zal maar oppassen voor hem,' grinnikte Sheldon. 'Hij kan namelijk in moeilijkheden een behoorlijk eind groeien. Dan is het niet echt een schoothondje meer.'
Hij keek op naar Claire toen zij voorstelde om ergens te gaan drinken en knikte kort. Eigenlijk was hij wel toe aan een pauze, hij liep nu al een hele tijd.
'Ik vind het allemaal goed,' glimlachte hij, toen Claire erbij vertelde dat ze weinig geld had en liever niet bij de Aestas Taverne zat.
Toen het hem opviel dat Jessy groeide zuchtte hij even. 'Aansteller, doe normaal,' mompelde hij de hond kort toe.

:Anima Tell:
Jessy bleef naast Sheldon zitten en keek naar de kat, die nogal vijandig deed. Hij stond langzaam weer op en trok zijn kop recht. Hij trok zijn lippen iets op en liet een donker gegrom horen, wat eigenlijk niet bij zo'n klein hondje paste. Ook liet hij zich langzaam maar zeker groeien tot een grote, brede Dobermann Pincher. Hij negeerde de woorden van Sheldon; hij mocht toch zeker wel zelf weten wat hij deed?