Romana genoot van het zacht ruisen van de wind door de bladeren. De warme ochtendzon verwarmde haar bleke gezicht. Niets was er zo heerlijk als rust om je heen. Voor een ogenblik sloot Romana haar ogen, vertrouwend op haar andere zintuigen en haar Anima. De gemakkelijke laarsjes, gemaakt van hertenleer, met daarin haar smalle voeten verplaatsten zich keurig op een onhoorbaar ritme.



Bacara had de gedaante van een kleine vos aangenomen. Hij wilde zich namelijk voordoen als een dier dat niet te opvallend was, maar ook niet voor alles onderdeed. Het mythische wezen glansde op in het vage licht dat door het bladerdak boven hem scheen. Zijn vacht was pikzwart met daartussen kleine, oplichtende strepen, als minuscule vonkjes vuur. Met zijn goudgele ogen keek hij opzij, naar Romana. Ze zat weer eens te dromen.. Hm, als hij er niet was geweest om de wacht te houden, dan had ze zich al menig keer in ellende gestort! Bacara gromde zacht om dit enigszins duidelijk te maken.

_______________________________________________

Romana slaakte een tevreden zucht en opende langzaam één van haar helblauwe ogen, waarmee ze Bacara ondeugend aankeek. “Zeur..” noemde ze hem met een uitdagende grijns op haar gezicht als reactie op zijn verontwaardigde grom. Hierna ging ook het andere oog open en had ze weer volledig zicht. Het kronkelende bospaadje toonde zich nog steeds voor haar en leek door te lopen tot in de eeuwigheid. Om haar heen was niets te zien dan bomen en struiken. Dus er was ook niets om je druk over te maken. Het leek erop dat Bacara zich weer eens aanstelde. Zachtjes begon de jonge vrouw een lied te neuriëren dat zowel angstaanjagend als oorstrelend kon klinken, het was maar net hoe je het opvatte. De zoete klanken zweefden mee op de opstekende wind en zo langs de stammen van de immense bomen.

Ash hoorde het geschreeuw van de meneer. Hij glipte glimlachend tussen de bomen door, met achter hem Trust. Het buideltje gouden munten rammelde in zijn zak. Een prachtige buit, al zeg ik zelf.
Ash vloog langs de vlierbessenstruiken en de bloeiende boterbloemen. Enkelen werder vertrapt onder zijn voeten door de haast die hij had. De man mocht hem absoluut niet te pakken krijgen, nooit niet.
Trust probeerde de man van het pad af te leiden, en dat leek ook nog behoorlijk te lukken. De oude man, van in de 70, die nog aardig kwiek was, hobbelde achter het slimme diertje aan. Straks zou hij een scherpe bocht maken en verdwijnen in de bosjes, en zo zouden ze ontsnappen. Ash keek achterom om te kijken of hij de man nog zag. Daardoor lette hij totaal niet op het pad voor hem. Met een ongelovelijke snelheid knalde hij in volle vaart tegen een obstakel op. Ash voelde een gedempte gil, en tuimelde over de vrouw, op de kop de bosjes in. Hij voelde nog een staart van een vosachtig dier in zjn gezicht, en bleef toen verdufd liggen. Hij pufte nog van de inspanning en bekeek tegen wie of wat hij was opgeknald.
Ash overwoog te vloeken, maar zodra hij de gevallen mevrouw zag, glimlachte hij, en lachte gemaakt om het voorval.
Ondertussen kwam uit het struikgewas Trust aanrennen. Gelukkig waren ze de man ontlopen.

-beetje kort, ik weet het, maar eventjes best druk met HW-

Romana onderbrak abrupt haar lied toen Bacara zachtjes langs haar been streek en alarmerend gromde. Net op het moment dat ze naar beneden keek om te zien waar hij zich nu weer druk om maakte, werd ze met volle kracht omver gestoten. Wat was dat?! Geschrokken slaakte ze een ijselijke gil voordat haar lichaam de harde grond raakte. Al vloekend – als een zeeman met een kater – probeerde Romana daarna zo snel mogelijk het gewicht van zich af te gooien en overeind te krabbelen.

Eenmaal weer op beide benen, staarde ze verontwaardigd naar de dader: de man lag nog wat versuft in de bosjes. “Kon je niet uitkijken?!” siste ze hem toe. Haar stem klonk kil, maar haar blauwe ogen schoten vuur. “Ben je blind ofzo?!” ging ze verder terwijl ze aarde en vuil van zich af klopte, de charmante glimlach op zijn smoel compleet negerend. Wat dacht die gozer wel? Hoe durfde hij! Hij mocht van geluk spreken dat Romana er met enkele schrammen en wat kleerscheuren vanaf was gekomen, anders had hij kennis gemaakt met haar dolk of nog erger..

Wacht..waar was Bacara eigenlijk? Romana keek in het rond, maar kon haar Anima nergens ontdekken. Uiteindelijk merkte ze een kleine, zwarte schaduw op welke veranderde in een grote schaduw. Bacara had de gedaante van een wolf aangenomen, waarschijnlijk om meer indruk te maken. Maar Romana kon zich ditmaal prima zelf redden, schatte ze zo in toen ze de man nogmaals bekeken had. Zijn diefachtige voorkomen sprak niet bepaald in zijn voordeel, aan de andere kant was Romana zelf ook niet bepaald een heilige.. Zijn overdreven neppe lach deed een rilling langs haar rug gaan. Ze leek er duidelijk niet van gediend. Met een gezicht dat op onweer stond sloeg Romana haar armen over elkaar terwijl ze de man strak aankeek. Als blikken konden doden... Het mocht wel duidelijk zijn dat ze minstens een enorm excuus van hem verwachtte, maar wat haar betrof moest hij door het stof. Eén moment was ze echter afgeleid van haar furie door een irritant gevoel bij haar arm. Haar blik ging naar de plaats delict. Het bloed was het eerste wat haar aandacht trok, gevolgd door de grote snee waar het uit stroomde. Ook dat nog! Razend streek Romana er één maal langs met haar hand en prevelde ze een scheldwoord. Daarna richtte ze haar aandacht weer op de man die nog altijd veel goed te maken had.



--Geeft niet. Ik ken het. Mijn stukje is trouwens toch ook niet lang. ;')

Het was een mooie ochtend en Oblivios liep door Claps. Zijn bezoek aan zijn oude vriend Jacub gisteravond had hem uitermate goed gedaan. Nu liep hij door het bos met Ramess hoog boven zich vliegend. Zulke dagen vond hij heerlijk: even geen geschreeuw en stress. Hij begroette een oude dikke boom op de Caelos manier, door zijn hand zorgzaam op de stam te leggen. Doordat de boom contact had met alle andere bomen kon hij precies voelen wat er gaande was in het bos. Ergens was hier de rust verstoord in het bos en Oblivios was daar eigenlijk niet erg blij mee. Hij gebaarde de boom gedag en liep rustig het pad verder af. Totdat hij uiteindelijk op een splitsing kwam. Hij wist nog niet welke kant hij uit wilde gaan, maar dat veranderde abrupt toen hij geschreeuw en geritsel hoorde op het rechterpad. De dextera twijfelde geen moment en rende het pad op. Niet veel verderop zag hij een vrouw van een jaar of 20 en een man van begin dertig die in overigens in het struikgewas lag. 'Wat is dit!?' vroeg hij geschrokken aan zijn Anima. De feniks was inmiddels op zijn schouder gaan zitten. 'Het is weer eens een stelende Vincenza. En misschien is deze vrouw wel het slachtoffer geworden.' kraaide Ramess. Oblivios knikte en liep naar de vrouw. Hij gebaarde haar ten eerste te kalmeren door rustig met opgeheven hand naar haar toe te komen, dit was een boedhistisch teken van vrede en rust en gek genoeg snapten zelfs niet-boedhisten het teken. 'Mevrouw, bent u overvallen door die Vincenza-man?' vroeg Oblivios aan hara wijzend naar de man. Hij had de man wel eens eerder gezien en wist dat het een van de onderdanen van Bacari was. Met zijn hand bij het gevest van zijn zwaard en naar de dief kijkend wachtte hij op antwoord.

-Jaja, eindelijk weer een post van Oblivios!

Zodra er opnieuw voetstappen klonken, richtte Romana haar aandacht ditmaal razendsnel opzij. Echt niet dat hetzelfde nogmaals zou gebeuren! Maar gelukkig kwam deze vreemdeling in gepaste snelheid aanlopen. Haar lichaam stond nog stijf van de adrenaline en haar hele houding was vrij dreigend, geen wonder dat de vreemdeling haar eerst leek proberen te kalmeren met dat aparte gebaar. Romana mompelde wat binnensmonds en knikte uiteindelijk ten teken dat ze iets rustiger was geworden. Met een lichte argwaan bekeek ze de man eens van top tot teen. Als ze maar niet in één of andere val was gelopen.. Wie weet hoorde hij en de dief wel bij elkaar! Onopvallend legde Romana daarom de hand van haar gezonde arm op het handvat van haar dolk, welke in zijn schede aan haar riem hing.
'Mevrouw, bent u overvallen door die Vincenza-man?' vroeg de vreemdeling haar.

“Maak daar maar gevallen van!” siste Romana met toch nog een lichte stemverheffing. Haar vinger priemde richting de dief. “Die idioot knalde tegen me op, alsof..alsof ik er niet stond!” Plotseling begaf ze zich richting de dader en zette vlug haar voet vol op zijn borst om hem zo met zijn rug tegen de grond te drukken. Zo kon hij er mooi niet tussenuit knijpen! “Probeer iets en je verliest iets.” fluisterde ze hem op dreigende toon toe. Ter ondersteuning van haar woorden liet ze haar dolk boven zijn edele delen bungelen. Als je mannen echt angst wilde aanjagen...

Ondertussen sijpelde wat bloed van haar snee langs haar onderarm omlaag en druppelde het op Romana's 'slachtoffer', maar Romana besteedde er verder geen aandacht aan. Haar ogen gingen even naar de vreemdeling. “Zoals u ziet: red ik mij prima, maar toch bedankt voor uw bezorgdheid!” sprak ze als een waar engeltje. Haar blik verzachtte iets. Hierna verplaatsten haar blauwe ogen zich weer naar de dader onder haar, waardoor haar uitdrukking weer veranderde. “Ik wacht.” zei ze triomfantelijk tegen hem, ten teken dat ze nog altijd tenminste een groot excuus van hem verwachtte.



Bacara, Romana's Anima, volgde ondertussen alles vanuit het struikgewas waar hij verscholen zat. Hij gniffelde. Oh ja: die man had net de verkeerde om ver gelopen..! Geamuseerd keek hij naar de verschillende personen en was benieuwd wat er nu weer zou gaan gebeuren.

Nog steeds met een grote glimlach op zijn gezicht bekeen Ash de vrouw die vuur schoot. Enigzins vermakelijk wachtte hij tot ze was uitgetierd en keek haar doordringend, doch vriendelijk aan. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar sloot deze al gauw weer. Er was niets te zeggen. In plaats daarvan trok Ash nog een bredere grimas.
Hij keek naar Trust die zich deels had verscholen tussen de bosbessenbosjes. Daarachter verscheen een man. En Ash kende hem maar al te goed, helaas. Het was Oblivios, een geducht man waar Ash een hekel aan had. Hij kon altijd alles in de soep gooien.
Zijn grimas verstrakte iets toen hij dreigend aan kwam lopen met de vuurvogel op zijn schouder. Beide keken ze hem doordringend aan, en Oblivios vroeg of hij haar had overvallen. Ash rolde met zijn ogen en keek spottend naar het oude skelet dat zat te preken.
''Nou, waar ziet u me voor aan'', zei hij op overdreven toon.
Op dat moment werd hij door de vrouw tegen de grond geduwd. Hij hapte het verse zand. Ondertussen vloog het buideltje door de lucht, en verdween, haast onopgemerkt in de bosjes. Ash hapte naar adem en spuugte het zand uit, waarna hij zich vlug omdraaide, en nog steeds glimlachend de vrouw aan keek. ''Toe maar, wat een agressie, en dat voor een mevrouw'' Het laatste woord sprak hij heel overdreven uit, alsof de vrouw iets aparts was van een andere planeet.
''En nee, ik heb de vrouw niet overvallen, en nee dat ben ik ook niet van plan. En ja ik heb jaar per ongeluk omver gelopen, en ja mijn excuses daarvoor.'' Wederom sprak hij het laatste woord overdreven en lang uit, om de nadruk erop te leggen. Daarna verscheen weer een grimas.
Met het zwaard boven de ronde tafels bungelend, ging hij wat verliggen en zette zijn handen onder zijn hoofd, om erop te steunen.
''En wat doet u hier op deze wonderlijke dag'', zei hij sarcastisch.

:Anima Tell:
Trust volgde het buideltje dat zacht in de bosbessenstruikjes belandde. Snel greep hij het, en sloop ermee een vossenhol in. Als Ash weg zou komen, zou hij eruit komen. Nu was er geen bewijs meer dat Ash iets gestolen had. Trust grinnikte bij het sarcasme van Ash. Hij kan het ook niet laten....

Oblivios was dan wel redelijk oud, hij was niet vergeetachtig en zeker niet dom. Evenals Ramess die het wegvliegende buideltje nauwkeurig had gevolgd. Hij vloog als een havik die een muis wou vangen het vossenhol in. 'Geef hier dat geld, het bewijs dat jullie dieven zijn!' kraaide de feniks dreigend terwijl zijn vuur opflamde. Hij dreef het diertje in het nauw en het werd steeds warmer in het nauwe hol. 'Komt er nog wat van kleine rat?' krijsde Ramess.
Oblivios was intussen naar Ash gelopen. 'Eigenlijk was die vraag overbodig, ik weet zéker dat jij wat gestolen hebt jongeman! De bomen vertellen het zelfs!' snauwde hij de dief toe. Opeens pakte Oblivios een rol perkament erbij. 'Eens zien wat het Magisterium hier voor een straf op heeft staan: Oja, een celstraf van een jaar. Blijkbaar heb je daar dus zin in jochie.' sprak Oblivios nogal dreigend voor zijn doen. Oblvios had inmiddels zijn oude vertrouwde zwaard gepakt en hield deze horizontaal onder de keel van Ash. 'Jij beveelt nu je Anima het gestolen goed terug te geven of ik zal je pijn moeten doen, jochie!' dat laatste kwam er extra scherp uit en met een zware klemtoon. Een typisch geval van minderwaardigheid jegens Ash.

Romana negeerde de sarcastische woorden van haar slachtoffer, maar kon het niet helpen licht te grijnzen bij zijn excuses. Wat een kwal.. Daarna richtte ze haar aandacht weer op de oude man en luisterde naar wat hij te zeggen had. Het kon haar eerlijk gezegd weinig schelen dat de dief hiervoor iemand overvallen had, want hé iedereen moest eten, zolang hij maar met zijn poten van haar spullen afbleef natuurlijk. Het ging haar om de meer recentere daad waar zij bij betrokken was. Dit wilde Romana maar al te graag uitleggen, maar ze kwam er gewoon niet tussen. De oude man leek zijn preek wel voorbereid te hebben!

Op de opmerking 'de bomen vertellen het zelfs' van de vreemdeling rolde Romana even onopvallend met haar ogen. Ah, het was er weer zo eentje.. Maar toen de man ook nog eens een rol perkament tevoorschijn toverde, besloot Romana tot serieuzere actie over te gaan. “Luister eens, mijn beste,”, begon ze met een licht geïrriteerde stem, terwijl ze het zwaard op de keel van haar slachtoffer bekeek, “zoals ik al zei, kan ik dit prima zelf af en heb ik geen hulp nodig van u, van het Magisterium of ook maar van iemand anders. Daarbij vind ik deze beschuldiging een bijzondere verspilling van mijn kostbare tijd, dus stel ik voor dat u gezellig uw wandeling vervolgt en mij dit verder zelf laat afhandelen. Oké?” Een zucht ontsnapte aan haar lippen, toch schonk Romana de vreemdeling een gemaakte, liefelijke glimlach. Als ondersteuning voor haar woorden lichtte ze het puntje van zijn zwaard op met haar schoen. Als de boodschap nu nog niet duidelijk was..





Bacara veranderde zijn gedaante. Als een kleine kat sloop het wezen nu richting het vossenhol en keek nieuwsgierig naar de taferelen daar. Hij had nog nooit een vuurvogel gezien en vond het dier gelijk prachtig. Met de grootste inspanning probeerde hij diens gedaante aan te nemen, wat nog niet geheel lukte omdat hij het dier nog niet goed bekeken had. Uiteindelijk gaf Bacara het op. Verscholen achter een bosje bleef hij voor toeschouwer spelen.

Opeens ging de dame tot serieuze actie over en wilde ze Oblivios weghebben. Toen keek Oblivios haar kil aan. 'Luister eens jongedame, ik laat me niet door een snotneus vertellen wat ik wél en niet moet doen, begrepen!?' tierde hij woedend. Daar kon hij zeker niet tegen, jonge mensen die hem bevelen gaven. Bij Lady Catharina was dat een andere verhaal, dat was zijn baas, maar dit meisje dacht dat ze even heel Dust de baas was. 'Deze man is een crimineel en moet voor het gerechtshof van Dust verschijnen. Ik kan u net zo goed verzoeken om hier weg te gaan, u hebt hier niks te zoeken, de man heeft zijn excuses aangeboden, IK heb namelijk nog wel wat met hem aftehandelen.' snauwde hij de dame nog een laatste keer toe. Daarna richtte hij zijn zwaard op Ash. 'Komt er nog wat van?' gromde hij. Oblivios was woest nu, en als hij woest was, was hij niet te genieten.

Ash zag dat het Oblivios begon te irriteren, en wederom begon hij weer met het voorlezen van een lange preek, geschreven op een rol perkament.
''Jaja, dat verhaal weten we nu wel'', zei Ash geirriteerd. Dat heb je me al zovaak verteld. Ash zuchtte diep. ''Zeg eens..'' wou hij zeggen, maar op dat moment verscheen het zwaard van Oblivios tegen zijn keel. Iets dat hem nog nooi overkomen was. Ash trok een glimlach en bekeek zichzelf in de weerspiegeling van het zwaard. Toen greep de vrouw in. Ash trok een verleidelijke glimlach naar de vrouw en knikte.
‘’Je moet eens wat minder aangebrand doen Oblivios. Je hebt helemaal geen bewijs dat ik iets heb gestolen…’’

Ramess gritste met zijn vleugelklauwen het geld weg van de Anima van de dief en vloog vervolgens het hol uit. Hij bleef hoog in de lucht vliegen en leit het zakje met geld vervolgens in de handen van Oblivios vallen. Met een scherp oog hield Ramess de vrouw in de gaten aangezien Oblivios met de dief bezig was.

Binnen enkele seconden na dat Ash constateerde dat hij geen bewijs had viel de buidel met geld in Oblivios' handen. Hij zwaaide er triomfantelijk mee. 'Geen bewijs zeg je? En wat is dit dan?' grijnsde hij. Hij stopte het in een speciaal kokertje en stopte het daarna weg. 'Ik weet genoeg, ik zal Lord Athios of Tempus zo snel mogelijk inlichten om je mee te nemen, tot die tijd, blijf ik je gezellig gezelschap houden.' bij dat laatste trok hij een gemene grijns. Hij legde zijn hand om een boom en vroeg de bomen of ze een defensief schild van takken rond hem en Ash wilden maken. Het duurde niet lang of de dikke takken kwamen uit de grond geschoten en maakten een ronde, ijzersterke 'gevangenis' waar Oblivios zolang de wacht hield. Hij zendde Ramess erop uit om iemand van het Magisterium te halen. Hij was ook benieuwd wat de vrouw ging doen.

Romana keek de oude man met een al even koude blik aan en wachtte, half gedwongen, tot hij eindelijk uitgesproken was. Haar irissen veranderde geleidelijk aan van een oceaanblauwe in een ijsblauwe kleur. “Ten eerste is mijn naam Ro-ma-na.” sprak ze uiteindelijk zo kalm mogelijk uit, maar de afkeer viel duidelijk in haar stem te horen. Ze lette erop expres nadruk te leggen op elke lettergreep in haar naam alsof de man anders te doof en/of achterlijk zou zijn om het te begrijpen. Het was bedoeld ter verbetering van zijn termen voor haar: jongedame en nog erger..snotneus! Wie dacht die vent wel niet dat hij was?! Het vorige moment was het oudje vrolijk aan komen wandelen en nu wilde hij háár dader arresteren, alleen omdat hij zich dan ineens belangrijk voelde ofzo? Achterlijk en aanstellerij vond ze dat. Wat het allemaal nog net iets erger maakte, was het feit dat de man blijkbaar voor het Magisterium werkte aan zijn rol perkament te zien. En als er iets was waar Romana een gruwelijke hekel aan had... “Ten tweede..” ging ze gedreven verder. “wie zei dat na een simpel excuus alles vergeven zou zijn?” Ze trok even hooghartig haar kin op. “U kent mij totaal niet – en geloof me als ik zeg dat u dat ook echt niet wilt – dus hoe zou u nou kunnen weten wat mij tevreden zou stellen? Wie weet had ik nog wel meer plannen met die 'crimineel'.” Romana's blik gleed kort naar haar dader. “Nee, niet op die manier.” prevelde ze snel tegen hem voordat hij weer met één of andere gevatte opmerking zou komen als reactie op die laatste zin van haar. Romana merkte hoe het vuur in haar binnenste meer en meer begon door te klinken in haar stem, vooral toen de oude man een soort gevangenis leek te ontwerpen uit de bomen voor hemzelf en de dief. Als ze haar inmiddels gesmeden plannetje wilde uitvoeren, moest ze snel zijn voordat die ouwe hier ook nog mee weg zou kunnen komen! Voor ze aan de eerste stap begon, zuchtte ze even diep. Kalm nu, gonsde het in haar hoofd. “Maar goed..aan de andere kant heb ik er het volste vertrouwen in dat het Magisterium wel raad weet met deze dief, dat moet ik toegeven.” Uit alle macht probeerde Romana de woorden niet sarcastisch te laten klinken (ze meende er natuurlijk niets van) én leek ze zogenaamd zeer geïnteresseerd in het bouwwerk van bomen. “En, hoewel het me enige moeite kost om toe te geven, wil ik u toch zeggen: u mag hem hebben hoor.” Het verlangen om te grijnzen was nu groter dan het sarcasme. Het leek wel alsof ze vee aan het verhandelen waren..! “Straf hem maar op de manier die het Magisterium voorschrijft, dat zal wel de beste zijn.” Hm, nee..het sarcasme-verlangen was toch sterker. Plotseling onderdanig – het soort gedrag dat Romana normaal gesproken totaal vreemd was - deed ze een pas naar achteren alsof ze weg wilde lopen. “Nou, dan ga ik maar..” mompelde ze met een gespeeld pruillipje en misnoegde blik, maar onopvallend en enkel zodat hij het kon zien knipoogde ze naar de crimineel, waarna ze kort omhoog keek naar de vuurvogel. Vervolgens floot Romana één keer luid en duidelijk om haar Anima te roepen, leek het, toen de feniks eindelijk verdwenen was, maar het diende niet alleen daarvoor..



Bacara zat zich nog steeds te verwonderen over het schepsel in het vossenhol terwijl deze inmiddels al weg was gevlogen, tot hij plotseling de toon hoorde. Goed getraind (mede door vele ervaringen) en sterk -en vooral geestelijk- verbonden met Romana, wist hij direct wat dit geluid inhield. Zonder te aarzelen veranderde Bacara zichzelf in een grote adelaar, vloog – na kort om zich heen gekeken te hebben- recht op Oblivios en de dief af en spuwde een ongelofelijk vlam magisch vuur naar de bomen rondom hen. Hij kon zweren dat hij de bomen bijna hoorde kermen van pijn. De magie zorgde ervoor dat het schors met inhoud volledig verschrompelde. Romana leek dit goed genoeg te vinden, dus richtte Bacara zich op zijn andere taak: onverwacht liet het mythische wezen zichzelf uiteen vallen in een grote, dikke wolk rook die tot ver het bos in reikte. Overal waar men keek in de directe omgeving was het nu donker, leek het, de zon was onzichtbaar en de wolk maakte dat je geen hand meer voor ogen zou kunnen zien, behalve dan een zekere snotneus die er zelf in getraind was om haar weg te vinden in de donkerte, al dan niet min één van haar zintuigen..

________________________________________________________________________


Vlug schoot Romana naar voren en trok de dief – al dan niet wat ruw- bij de vlammen vandaan. Daarna hees ze hem zo snel ze kon overeind en sleurde ze hem bij zijn arm mee het bos in. Zich concentrerend op haar andere zintuigen en met haar hand stevig om de arm van de jongeman geklemd, sprintte Romana verder over gevallen boomstammen, dode takken en bladeren, struiken en andere boselementen. “We moeten bij een rivier zien te komen!” riep ze achterom naar de dief ter verduidelijking. “Dan kan die ouwe onze voetsporen niet volgen!” en ze rende verder. Gek eigenlijk: normaal was Romana totaal niet het type om te vluchten. Ze ging bij wijze van spreken nog liever de strijd aan met drie volwassen kerels, dan dat ze zich al wegrennend met de staart tussen de benen gewonnen zou moeten geven. Maar nu was het anders; op de één of andere manier vermoedde Romana dat de oude man in werkelijkheid veel meer in zijn mars had dan dat hij tot nu toe al had laten blijken en daarbij was er nog die vreemde vuurvogel van hem die zich gelukkig wel op enige afstand bevond inmiddels.. Hm, nee het leek inderdaad het beste om zelf weg te gaan, voor nu dan..




Bacara hield zich ondertussen nog steeds bezig met de afleiding. Zijn rook kringelde in het rond. Hij vond het prachtig! Niet alleen kon hij zo Romana uit de brand helpen, maar hij kon ook nog eens laten zien wat hij allemaal in zich had! Ha! Daar hadden hun tegenstanders vast niet op gerekend!

Oblivios had er inderdaad niet op gerekend wat de vrouw en haar Anima in hun trucendoos hadden. Diverse bomen werden verschrompeld en dit deed Oblivios weer denken aan de Nigris-clan en Firetree. Misschien was ze wel een Nigris of nog erger een priesteres van de Firetree! Dit kon Oblivios niet op zich laten zitten. Hij riep in zijn gedachten Ramess terug en die zag al snel de rookpluimen het bos uitkomen. Met een duikvlucht vloog de feniks het bos in. Het was een voordeel dat de feniks zelf van vuur was, daardoor kon hij door de dikke as en rookwolken heenkijken. Niet veel later trof hij Oblivios aan.

Oblivios had zich eigenlijk ook al wel voorbereid op een aparte actie van één van de twee, maar het viel hem smerig tegen dat de vrouw toch een voorvluchtige was en misschien zelfs wel een Nigris of erger. Gefrustreerd liet hij zich door Ramess begeleiden naar een oude eik, de 'leider' van dit bos. De eik kreunde zacht, hij voelde de pijn van zijn soortgenoten. Maar hij liet de vrouw en de Vincenza in het bos zien doormiddel van een visioen. De eik was ook woest en doormiddel van de handoplegging van Oblivios kon de eik zijn werk doen: rechtonder de vrouw en de man kwamen razendsnel wortels de grond uit schieten. Ze reikten erg hoog en wikkelden razendsnel een dik 'touw' van wortels om de vrouw, de dief en hun Anima's heen. Hij wist dat ze toch wel los zouden komen, voreg of laat, maar dit versloomde ze gelukkig wel en zo had Oblivios wat meer tijd om zich door Ramess naar de twee voortvluchtigen te leiden. Als hij terug was bij Opacare zal hij een algemeen arrestatiebevel over de twee aanvragen bij Lady Catharina voor de Caelos clan, en bij Lord Athios voor een internationaal arrestatiebevel. 'Die twee zullen zwaar boeten Ramess, alleen, weten ze het nog niet.' grijnsde hij. Het was lang geleden dat Oblivios voortvluchtigen achtervolgde. De laatste keer was met de opkomst van de slechte koning van Midnight Glade.

:Anima Tell:

Het buideltje met geld werd door de feniks uit het hol gegrist. Nog net op tijd wist Trust de meest kostbare dingen erui te halen. Er restten zich alleen nog maar een paar centen, en stenen.
De rest lag nu bij hem, veilig en wel.
Trust gebruikte het hol om ongezien het bos uit te komen. Ash zou hij ophalen zo snel hij kon.

Ash werd gevangengenomen, maar het deerde hem niet. Hij ging er gemakkelijk bij zitten en at een appel terwijl een baken van wortels over hem heen kwam. Het hele schouwspel met de vrouw en verbrandde bomen bekeek hij alsof het een show was. ''Wat een entertainment zeg'' opperde hij met mond vol, terwijl hij met schitterende ogen naar Oblivios keek. Hij deed geneens de moeite te ontsnappen, ook niet toen takken hem vastgrepen. Smakelijk kauwde hij op een appel, terwijl de vrouw en diens Anima ook gepakt werden.
''Goh, u ook hier, lang niet gezien'' Zei hij met consumptie.

Terwijl Romana zich, zonder effect, probeerde los te wurmen uit de greep van het bos, keek ze met een ruk opzij toen de dief tegen haar sprak. Het leek hem allemaal verbazingwekkend weinig te kunnen schelen. Nijdig tikje ze met haar vrij gekomen hand op zijn achterhoofd -die overigens praktisch in haar schoot lag-, als een schooljuf bij haar ongehoorzame leerling zou doen, waardoor de appel op de grond viel. “Luister eens jij..” siste Romana hem venijnig toe. “ik ben niet van plan om ons te laten pakken door jouw stommiteit en onverschilligheid.” Ze haalde even diep adem, voor de tak rond haar hals nog strakker zou gaan zitten. “En denk maar niet dat ik je uit de handen van het Magistrerium heb gehouden, puur omdat ik zó barmhartig ben, want dat ben ik niet. Ik heb je namelijk nog nodig.” Romana grijnsde samenzweerderig naar hem, maar trok al snel een verleidelijke blik. “Het is precies zoals ik zei: ik heb wel meer plannen met je.” Bacara was haar ondertussen vragend blijven aanstaren. “Ga je gang.” sprak zij tegen hem, waarop het wezen hen opnieuw van de takken bevrijdde met zijn magische vuur. Romana knikte daarop goedkeurend naar haar Anima, sleurde de dief weer met zich mee en richtte kort haar helblauwe ogen op zijn gezicht. “Maak jezelf eens nuttig, Vincenza: enig idee hoe we uit dit verdomde bos kunnen komen zonder gepakt te worden?” vroeg ze hem met niet al te hoge verwachtingen. Fijn! Had zij weer: had ze de enige Vincenza 'gegijzeld' die per se gearresteerd leek te willen worden! Ongelooflijk maar waar..hmpf..

''ik heb wel meer plannen met je'', zei de vrouw tegen Ash. Hij slikte de appel door en keek grijnzend naar de vrouw die hem bevrijdde en hem meesleurde het bos in.
Ash liet het maar geworden en keek vermakelijk naar de voorbij suisende omgeving. Op een gegeven moment werd hij losgelaten en sprak de geirriteerde vrouw weer tegen hem. Ash keek haar toe en onderzocht haar blik, maar kon niet te weten komen wat er aan de hand was.
Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ''Er zijn meerdere wegen die naar de uitgang leiden. Zeg maar waar je heen wil, en ik zal je brengen. Hij schopte een losse steen weg en keek hem na. Met een boogje verdween hij in de bosjes.
''W-A-A-R W-I-L-T U H-E-E-N'' articuleerde hij en keek haar grijnzend en spottend aan. Zij een plan. Hij een list.