Caleb liet zijn poten door de sneeuw heen zakken en zette zijn nagels stevig in de sneeuw. Hij stond boven op een berg en genoot van het uit zicht. Zijn Anima Samena vloog boven hem uit. Caleb voelde de koude wint door zijn vacht heen gaan maar hij had er geen last van zijn vacht was behoorlijk dik. Caleb begon plots te rennen en rende naar beneden. Samena vloog achter hem aan. Als andere hem zo zagen zouden ze denken dat de valk de sneeuwpanter aan wou vallen. Toen Caleb beneden was. Veranderde hij al lopent terug. Hij had beter dikere kleding aan kunnen doen toen hij ging rondreizen. Caleb was op zoek naar iets waar hij een vuurtje mee kon maken. Toen hij niets vond deed hij toch zijn shirt uit. Caleb liet zijn vinger er over heen gaan en al snel onstond er een vlam in de shirt. Caleb legde de shirt pas neer toen hij er zeker van was dat het niet uit zou gaan. Hij ging er bij zitten en pakte zijn veldvles met water. Jammer genoeg was het bevroren. Zuchtend van de kou honger en de dorst dacht hij naar. Hij kon zich beter weer terug veranderen naar een sneeuwpanter voor dat hij ziek werd. Al snel lag er op zijn plek een sneeuwpanter. Samena vloog nog steeds rond. Het leek wel of ze aan het jagen was. En ja hoor. Samena vloog er van door en kwam even later weer met een klein baby sneeuwhondje. Samena begon hem kaal te plukken en gaf ook wat aan Caleb. Hij haalde alles er uit en legde het voorzichtig in het vuur. Het was misschien zielig maar wat moesten ze anders. Toen het vlees klaar was pakte hij het met zijn klauwen en begon zijn stuk op te eten. Toen ze klaar waren stonden ze weer op. Caleb maakte het vuur uit en ze gingen weer verder.

Samena vloog voor Caleb uit zodat ze niet zouden verdwamen. Maar naar een tijdje was ze moe. Samena viel uit de lucht en kwam voor Caleb te liggen. Samena veranderde weer terug in haar eigen lichaam. Ze voelde de tanden van Caleb om haar nek en al snel lag ze op zijn rug. Zo gingen ze verder. Samena viel onder tussen in slaap en had het lekker warm door de vacht van Caleb. Zo leek het net als of Samena de mens was en Caleb de Anima maar niets was daar waar van.

Talos rende achter het kleine plukje stof aan die in de lucht bewoog. Het was een soort die hij absoluut nog nooit had gezien. Het was prachtig.
Met de cape van zijn jas wapperde hij het stof de andere kant op, met ongelovelijke snelheid. Aan de andere kant kwam Brennan aan, ook met zijn jas zwaaiend, en rennend naar Talos.
Talos sprintte en probeerde het plukje stof de juiste richting op te laten gaan. Het plukje bewoog zich precies zoals hij dat wilde, richting Brennan.

:Anima Tell:
Brennan had Talos en het plukje stof bijna bereikt. Hij zette het op het sprintten en enkele seconden later had hij Talos bereikt. Hij nam, zoals afgesproken, een sprong, en samen sprongen ze met de jas en de cape in de lucht. Het plukje stof verdween onder de jassen. Het was het gelukt.

Talos straalde toen hij merkte dat het plukje stof was gevallen. ''Brennan, houdt jij de jassen vast, ik pak de fles'' Talos haalde een klein flesje uit zijn zak, en deed zorgvuldig het blauwe plukje stof erin, en gaf het toen aan Brennan. Eindelijk hadden ze weer stof gevangen. De derde vangst van vandaag al.

:Anima Tell:
Brennan pakte trots het flesje, en gaf een high five aan Talos. Hij was blij dat ze weer een beetje met elkaar op konden schieten. Dat voorval in Opacare met de val van het Babylon stof was hij haast weer vergeten.
Talos legde een oog op het flesje stof, en bekeek het aandachtig. Hij zag een Edelweiss. Een prachtige bloem, en zoals hij wist, heel zeldzaam. Hij stopte een kurk op de fles en stopte het veilig weg. ''Een Edelweiss Talos, een stukje zeldzaam geschiedenis van de oude wereld. Hij keek tevreden.
Dit was hun mooiste vangst van vandaag, naast het stof van en Baoab plantje en een lepel uit de oude wereld. Super. Ze zouden dit naar het Magistrerium brengen, en daar zouden ze het stof tot leven wekken. Weer een stukje wereld erbij.
Brennan keek op en zag daar een mens met een Anima. Gek genoeg had de Anima de vrouw in zijn bek, in ieder geval zo leek het. ''Talos moet je eens kijken''

Talos keek op, en zag duidelijk ook het tweetal. Hij stond op en liep er heen. ''Goedemiddag'', zei hij, voor het eerst weer opgewekt.

Caleb liep door en hoorde plots wat achter zich. Snel draaide hij zich om. Caleb begon te grommen maar zag toen pas dat het een mens en zijn Anima was. Caleb maakte een snel beweging zodat zijn Anima in zijn poten terecht kwam. Daarna liep hij naar hen toe en onder tussen veranderde hij. 'Goeden middag.'Zei hij wantrouwig. Hij wist niet of hij de man en zijn Anima moest vertrouwen. Onder tussen werd Samena wakker in zijn armen

Samena voelde dat Caleb weer veranderde. Ze deed moeizaam haar ogen los en keek de twee vreemdelingen aan. Plots sprong ze uit Caleb's armen veranderde weer in een adelaar en vloog de lucht weer in. Ze bleef zo dicht mogelijk bij Caleb zo dat hij niks kon over kwam.


Caleb keek glimlachend naar Samena en schudde lichtjes zijn hoofd. Het was al weer een tijdje geleden dat hij andere tegen was gekomen. 'Wat doet u hier.'Vroeg hij nieuwschierig. Plots kwam er een koude wint vlaag. Die hem liet trillen als een gek. Caleb sprong naar achteren en lande met vier poten in de sneeuw. Hij wachtte nog steeds op antwoord en het duurde hem eigenlijk te lang. Ongeduldig zwiepte hij met zijn staart en keek de twee aan.

:Anima Tell:

Brennans ogen werder zo groot als schoteltjes, toen de mens en diens Anima opeens veranderden. Wie was nu de Anima, en wie de wederhelft. De mens.
Ze waren blijkbaar beide mensen die konden veranderen.
Brennan gokte op de tijger als mens en de adelaar aka mevrouw als Anima. maar absoluut zeker wist hij dit niet. Brennan deed zijn jas weer aan met de koude wind die op kwam waaien.
''Wat doet u hier''', vroeg de mens, die ondertussen weer was veranderd.
Brennan keek licht glimlachend op. ''Nou we waren eigenlijk gewoon op zoek naar wat rust, en waar kun je dat beter vinden dan hier'' Brennan vormde het verhaal zo, dat hij niet loog, maar ook niet alles vertelde.

Talos was druk bezig de twee bezig te houden, en ondertussen had Talos alweer wat stofjes verzameld. Ze hadden nog geen beeld, en waren blijkbaar incompleet. Het was jammer dat hij niet wist hoe je de verschillende stofjes samen kon brengen. Die enige die dat kon was Alwin, maar die zou hem vast niet ermee willen helpen. Met een schuin oog keek Talos naar de adelaar in de lucht. Het leek alsof die wat van plan was, en Talos had geen zin in een gevecht, dat zou zijn dag weer verpesten.

Caleb keek de nam aan niet zeker of hij wel te vertrouwen was. Plots keek hij naar de man die stof aan het verzamelen was. Caleb zag dat hij wantrouwig naar Samena keek. 'Kijk maar uit straks pikt ze je oog nog uit.' Grommde Caleb van het lachen.
Hij had niet echt zin in een gevecht niet hier.
Caleb keek naar Samena die woedend naar hem keek. 'Sukkel.' Klonk er uit haar snavel. Caleb 'I love you to my darling.' Caleb moest er om lachen en voelde al snel de snavel van Samena op zijn kop. 'Doe niet zo boos.'Gromde Caleb. Hij sloeg Samena met zijn poten van hem af. Daarna sprong hij op haar vleugels en gromde diep.

Voor dat Samena het in de gaten had lag ze op de grond. Ze veranderde terug en gaf hem een trap tussen zijn benen. Met een klein jankje sprong Caleb omhoog. 'Daar gaat mijn kinder wens.'Gromde Caleb. 'Eigen schuld sukkel.'

Caleb gromde nog even maar liet Samena met rust. Hij draaide zich om naar de twee vreemde mannen. 'Waar gaat jullie reis naar toe.'Vroeg Caleb.
Misschien konden ze met hen mee reizen dat was altijd nog beter dan met Samena allen.