Duwan kwam met de snelheid van een vogel over de vlaktes en velden aangereden. De hoeven van zijn paard, een sterk wit dier, donderden over de grond, alsof de donder door de grond bewoog. Duwan voelde zich een koning te rijk, zelfs al was zijn hoofd gevuld met zorgen, en waren zijn gedachten beneveld. Hij miste een deel van hem, en het voelde alsof hij leeg was. Hij keek om zich heen, instinctief, om te zien of zijn trouwe Anima Esau met hem mee rende, maar hij wist dat hij niets zou zien.
Op de een of andere manier was de Anima van hem gescheiden, en Duwan kon zich niet meer compleet voelen zonder zijn metgezel!
Duwan had echter een belangrijker missie. Een missie die hem, en vele anderen zou kunnen redden. Hij voelde zich als een redder van de wereld als hij heel eerlijk was. Hij genoot ervan, al was hij er van overtuigd dat deze laatste poging tot gehoor waarschijnlijk zijn dood zou worden. Toen hoorde hij iets. Een trillende boogpees. Langs hem vloog een pijl, en hij keek met snelle blikken om zich heen. Hij zag niets, maar hij voelde hoe er een volgende pijl langs zijn rug schoot, en hij versnelde zijn vaart. Hij werd bejaagd! Als een wild dier, dat vluchtte voor een stroper probeerde Duwan de pijlen voor te blijven, maar hij werd moe, en zijn prachtige paard begon te hijgen van vermoeidheid...
Toen zag Duwan de wouden van Claps voor hem oprijzen. De enorme bomen spreidden zich over de gehele horizon, en hij voelde hoe de zon werd geblokkeerd door de zon van de gevaartes.
Toen hoorde hij een tak kraken, rechts van hem, en hij zag een zwarte schim op hem afkomen. Een klap tegen zijn hoofd, een gemene lach, en Duwan stortte tegen de grond, evenals zijn paard.

De leegte strekte zich ver voor hem uit. Achter hem ook. Esau keek om zich heen, en net zoals Duwan voelde hij zich niet op zijn gemak in deze woestenij. Toch zei Duwan dat ze hier moesten zijn, en hij vond het best. De jager en zijn lynx hadden allebei moeite gedaan om hier te komen, en nu ze hier waren, omgeven door rotsen en ruw gras, geen dieren in de wijde omtrek, leek het Esau alsof Duwan gek was geworden. De jager zelf voelde zich ook zo. Toch was hij zeker dat hij hier moest zijn. Hij had beredeneerd dat hij op deze plek, diep in de Grenslanden, waar Dust eindigde en het Stof zich eeuwig voort verplaatste en de omgeving veranderde. Duwan navigeerde op de sterren, en vertrouwde op het instinct van Esau. Toch waren ze blijkbaar nog geen meter dichterbij gekomen dan ze gisteren waren geweest. De sterren waren gedraaid, en ze waren de foute richtingen op gelopen, elke dag weer. Het Stof zorgde ervoor dat Duwan en Esau rondjes liepen. Grote rondjes. Rondjes die eindeloos doorgingen, en waaruit ook geen ontsnapping mogelijk weer was.
'We zijn er.' Duwan liet de kaart uit zijn handen vallen, en keek Esau met een verbijsterde grijns aan. Voor hen, honderd meter ongeveer, achter het zandduin waar ze nu op stonden, was een glanzend voorwerp te zien. Het leek de bovenste helft van een poort, gemaakt van glimmend metaal. Duwan grijnsde, en lacht hardop, als een gek. Hij rende naar de 'poort' toe, en hij bekeek het ding. Er stonden vreemde letters in de boog gegraveerd, maar Duwan herkende ze. Hij zocht niet naar de letters, maar naar een ontbrekend stuk. Een plek waar hij zijn voorwerp in zou kunnen passen...

Toen Duwan wakker werd, zag hij niets. Zijn ogen waren vertroebeld, en zijn beeld wazig. Ook waren er talloze rode vlekjes op zijn netvlies, en hij ontdekte dat zijn ogen vol waren van, en besmeurd waren met bloed dat uit een snee op zijn voorhoofd stroomde. Duwan voelde aan de snee, en voelde een scheurtje in zijn schedel. Het brandde alsof er heet ijzer in zijn hoofd zat, en hij schreeuwde hardop. Toen merkte hij dat het nacht was. Hij zag zijn paard niet meer, maar wel een schaduwachtig figuur, bij een kampvuur. Hij richtte zich op, en vroeg op een vragende toon: 'Wie ben je?'

(Iedereen welkom, en graag zelfs! )

[ Sorry voor late reactie, maar beter laat dan nooit! ]

Kevan rende ook door de bossen, niet achter de witharige man aan, in tegen deel zelfs, hij rende zo hard mogenlijk achter degene die op de man joeg aan. "Laatste missie, laatste missie..." hoorde hij de mokkende stem van zijn anima, die naast hem vloog, in zijn hoofd "Hoe vaak heb je dat wel niet gezegd, Kevan..." Kevan greens gewoon en rende verder, hij genoot van de wind door zijn haren, het feit dat hij nu voor één keer niet alleen iemand doodde voor het geld, maar ook nog iemand beschermde en wist de man al snel bijna in te halen. "Ace, een dolk, snel!" commenuseerde hij zo snel mogenlijk door zijn gedachten, hij hielt zijn hand omhoog en niet veel later was de vlinder verdwenen en zat er nu een werpdolk in zijn hand. Deze worp hij richting de man die hij moest doden en deze werd geraakt en viel stijf naar achteren. Kevan liep er heen, keek eerst naar zijn 'doel' en pakte bij deze een persoonlijk teken uit zijn zak, zodat zijn opdracht gever niet kon zeuren dat hij zijn taak niet volbracht had. Daarna ging zijn blik naar de witharige man en hij zuchte "Ace, leeft hij nog?" vroeg hij, nu gewoon hard op, de dolk veranderde terug in een vlinder en zweefde even over de man zijn hoofd. "Ik denk het..." antwoorde hij twijfel achtig. "Het blijkt dat we geen andere keuze hebben." hij tilde de oudere, zware man op en liep met hem op zijn rug verder.

Die nacht pas, werd de man wakker, Kevan zat een eindje verder naar het kampvuur dat hij in de avond gemaakt had en zweeg. "Kevan, hij is bwakker." waarschuwde Ace hem, Kevan keek even om en glimlachte bij de man zijn vraag "Kevan." antwoorde hij vriendelijk, waarna hij opstond en wat dichter naar de man toe liep "En wie bent u?" vroeg hij wat beleefd, hij keek even naar de man zijn wonden. De withaar moest van geluk spreken dat hij nog leefde "En waarom werd u gevolgd door die man, als ik het vragen mag..?"

Lady Catharina reed in een rustig tempo door de bossen van Claps. Ze zou door Claps rijden en dan de rivier doorrijden en vanaf de Highlands naar Opacare gaan. De nacht was helder en ze vond het heerlijk om er in te rijden. Het was de laatste dagen heter geworden. Misschien kwam dat doordat het zand vanuit de woestijngebieden deze kant op was gekomen, maar ze vond het fijner om door de koele nacht te rijden en dan knoopte ze haar mantel wel beter om dan dat ze door de zon moest rijden. De kinderen hielden er ook niet van om de zon recht in de ogen te krijgen en om hen te beschermen, hield ze hen dan in de schaduw. Haar ene hand lag op de zadelknop en hield de teugels vast, terwijl de andere geruststellend op de boog lag. Ze zou de boog in een tel kunnen grijpen en een pijl hebben afgeschoten, maar ze hield het zekere voor het onzekere. Het was dan ook de schreeuw die haar liet schrikken en haar boog vast liet grijpen. Maar het gevaar was niet hier in de buurt. Het was verderop en ze liet de boog weer zakken. Haar kinderen waren wakker geworden door de schreeuw en ze suste hen weer terug in slaap. Ze begon zacht het slaapliedje te zingen dat ze kende en dat ze weer in slaap suste. Pas toen dat was gebeurd, kwam er een grimmige blik op haar gezicht en stuurde ze Eros in de richting van de schreeuw. Haar handen hadden de boog en een pijl alvast vast. Ze vertrouwde het niet en het was beter om voorbereid te zijn. Eros nam grote passen en merkte de geur van bloed op in de lucht. Ook merkte hij iets raars op. Hij merkte twee mensen op, maar geen twee anima’s. Wat was hier aan de hand?

Na een paar minuten waren ze bij de plek aangekomen en Catharina richtte haar boog op de personen. Ze liet het iets zakken bij het zien van wie er waren. De man met witte haren was duidelijk te herkennen. Duwan. Ze had hem een half jaar voor het laatst gezien en toen had hij zo vreemd gereageerd op Tempus. Ze had hem nog willen vragen waarom hij zo deed, maar ze was het door de omstandigheden totaal vergeten. En vlakbij hem was nog een andere jongen die jonger was dan haar en die stond over hem heen gebogen. Ook al mocht Eros Duwan niet, hij had wel respect voor hem en vertrouwde hem licht, maar daar bleef het bij. Hij was misschien ook dankbaar voor dat hij Catharina had geholpen met haar enkel nadat hijzelf het had verprutst, maar dat liet hij nu maar achterwege. Catharina duwde haar hakken in de buik van Eros en hij stapte naar voren. Ze wist alleen maar dat er iets aan de hand was met Duwan en wat het ook was, het was niet goed. Ze richtte haar boog op de jongen die bij hem stond. ‘Wat heb je hem gedaan?’, vroeg ze kwaad. Ze kon er niet goed tegen als iemand die ze kende of beschouwde als haar vriend dat die dan gewond raakte. En hij was degene die haar nu de enige verdachte leek. Eros stopte en ze stapte af terwijl ze dichterbij kwam en Eros haar taak over nam en dreigend op de jongen afkwam. Hij dreef hem verder naar achteren en Catharina hurkte bij Duwan neer. Ze legde haar boog aan de kant en legde haar handen op het gezicht van Duwan. Ze keek bezorgd naar zijn wond. Hoe had hij dat nu weer opgelopen en waar was Esau? ‘Gaat het?’, vroeg ze zachtjes aan hem. De blik in haar ogen was bezorgd en ze keek in zijn aparte ogen die nu allemaal rode vlekjes bevatte. Ze kon niet geloven dat hij zich zo te pakken had laten nemen door die knul. Ze boog iets voorover, ging op zoek naar de wond en ging voorzichtig met haar vingers op zoek naar de plek. Ze merkte dat ze het had gevonden toen Duwan weer een pijnkreet slaakte. ‘Sorry.’, prevelde ze snel en haalde haar vingers weer weg en ze zakte weer terug op haar knieën om hem aan te kunnen kijken.