Mika stapt rustig op haar gemak over de hele lange muur. Het uitzicht was hier echt prachtig. Ze keek even naar boven naar Dalech die er duidelijk ook van genoot. Hoe zou het zijn om te vliegen? Ze wist dat het woord heerlijk nog niet goed genoeg was om het te omschrijven. ze trok haar cape af en bond het om haar middel heen. Het was warom genoeg. Ze keek even voorzich. En draaide toen geintereseerd naar de rand van de muur en keek naar het prachtige landschap. Het was gewoon ongeloofelijk. Ze zou hier veel vaker moeten komen. Ja dat zal ze zeker doen. Het was hier een rustige plek. Ze had veel liever zo'n grote landschappen dan de dicht bevolkte steden, een dorp viel nog mee maar een stad was toch wel iets lastiger om te blijven rond hangen. Hier zou ze dat goed kunnen volhouden, ookal is het hier soms wel eenzaam. Daarom zou ze ook wel eens binnekort de bevolkte stad gaan bezoeken waarschijnlijk niet te lang maar toch voor heel even. Ze genoot zo van het landschap dat ze zonder echt het te beseffen op de rand gaan zitten zodat haar voeten in het niks lagen te bundelen. Ze hoorde Dalech wel krassen dat er iemand op komst was maar nu was ze gewoon te druk bezig met van het landschap te genieten om op te letten wie het zou zijn.

Ze had even geen zin om te zien wie het was. Trouwens de waarschuwing van Dalech klonk nu ook weer niet zo dringend dat ze haar dolk ofzo zou moeten nemen dus haast had ze nu niet echt nodig.Geniet je van het uitzicht?" vroeg de onbekende aan haar. Met een snelle ruk draaide ze haar hoofd richting van waar hij had gesproken en keek recht een jonge gast aan. Ze dacht ondertussen even na. "Ja dat doe ik" Sprak ze rustig terwijl ze weer even naar het uitzicht zat te kijken en genoot van de warmte dat de zon gaf op haar huid. Het voelde heerlijk aan." Ik ben Mika" ze gaf haar korte naam, want met die korte kun je niks afleiden of rond vragen. Ze dacht na, nam toen Dalech van haar schouder en smeet hem lichtjes weg waardoor hij even genieten zijn ogen sloot zijn vleugels toen spreide en in het rond vloog maar toch uit de buurt van die andere volgels die hij had opgemerkt. Zijn scherpe klauwen glinsterden in de zon die erop begon te schijnen. "En dat is Dalech" voegde ze eraan toe. Even keeek ze hem weer zijdelings aan zodat ze hem in de gaten kon houden.

Ze zag dat hij vriendelijk glimlachten waardoor Mika dat ook deed. Dat is mooi." zei hij en vervolgde toen wat een tijdje later Mika merkte op dat het niet echt een spreker was. Niet dat zij dat ook was maar ze was altijd wel iemand waar je mee kon praten, Dalech was ongeveer het zelfde. Hij sprak wanneer het nodig was om een gesprek te starten. Even dacht Mika rustig na terwijl ze naar het landschap keek. Ze hoorde de jonge gast bewegen waardoor ze haar hoofd draaide en hem iets van haar zag zitten."Aangenaam." Was het enige wat hij zij. Daardoor moest Mika toch wel even antwoorden."Mijn naam is Kyodo." hoorde ze zijn Anima zich voorstellen. Dalech kwam terug gevlogen toen hij de andere anima had horen spreken. Mika moest er toch lichtjes om lachen toen Dalech zich op haar schouder voegde en de Anima vriendelijk aankeek wat hij niet zo vaak deed."aangenaam Kyodo." Even dacht ze na en keek toen de jongen aan."En mag ik jou naam weten?" Mischien antwoord hij alleen maar op vragen en verteld hij anders niks over hemzelf? Mika zou het snel genoeg ontdekken hoe hij ongeveer in elkaar zat.

Mika keek de leeuw vriendelijk aan toen hij sprak.Jij ook." Mika keek de leeuw rustig aan en glimlachte. Je kon zien dat de leeuw toch wel socialer was dan de jonge gast. toen ze had gevraagt naar zijn naam begon hij zo iets onozel te grijnzen, daardoor kon Mika raden dat hij onzekerder werd. "Kenshi, ik ben Kenshi" Stelde hij zich voor. Even keek ze hem lichtjes plagend aan. De plagende gedachten van Dalech kwamen in die van haar binnen gedrongen."Mika doe niet zo onozel straks is hij zo onzeker dat hij niks meer durft zeggen. Doe niet zo nieuwsgierig meisie" Mika moest lachen door zijn woorden, Mischien had hij gelijk. Ze deed het eigenlijk echt niet expres, natuurlijk wist Dalech dat maar nu plaagde hij haar. Ze glimlachte gewoon omdat ze bij de neus was genomen door haar eigen Anima. "Kenshi, je hoeft echt niet te antwoorden hoor als je dat niet wilt, ik ga heus niet je beginnen te plagen gewoon omdat je niet wilt antwoorden op mijn vragen" Sprak ze vriendelijk terwijl ze even aan de kop van Dalech begon te aaien. "Je kon het weer niet laten Mika" sprak Dalech. Ze glimlachte en die bereikte haar ogen die begonnen te twinkelen.



Dalech wist dat ze het niet expres deed maar hij kon het gewoon niet laten door haar nu te treiteren. En ze trapte er altijd weer in." Let maar niet op haar ze kan het gewoon niet laten." hij dwong deze gedachten naar de anima Kyodo en Kenshi hij had zich nog nooit laten horen in onbekende mensen hun gedachten, maar hij kon het gewoon niet meer aanzien hoe Mika de jongen onzeker maakte. Straks zou hij moeten wegvliegen omdat hij zijn lach niet meer kon inhouden. Typisch voor haar. Dalech wist dat Mikaela een heel lief en vriendelijk jonge dame was als er niemand in haar weg stond of haar uitdaagde zoals nu en was dan gezellig mee om te gaan.

Mika keek even Kenshi aan en toen naar Kyodo. Beide hadden verschillende karakters maar toch waren het zelfde, zoals iedereen natuurlijk maar ja. Even nam Mika een afgebrokkeld steentje van de muur en liet het over de rand vallen en volgde het tot ze het niet meer zag. Ze zat stillaan lichtjes met haar gedachten van de wereld te gaan, bijna maar ze kon zichzelf op tijd tegen houden waardoor ze snel weer naar de twee naast haar keek. Alle twee keken inneens verward en schitig rond.? Ze snapt het niet echt waarom, wat hadden die twee oppeens nu nog voor ze het kon laten sprak Kyodo inneens tegen het niets? "Oh, dat geeft niet hoor." Wat was er hier aan de hand. Ze keek wat verward eerst naar Kyodo en toen naar Dalech die heel even kraste alsof hij antwoord gaf."Ok, wat heb ik hier gemist?" Vroeg ze verdwaasd. Wat had zij niet gezien of gehoord en zij wel. Er is iets gebeurd dat weet ze wel bijna zeker."Hm... Waar kom je vandaan?" Vroeg Kenshi aan haar waardoor ze even de verwarde gedachten weg stopte."euh...Wel...Dat weet ik niet."Mompelde ik wat afwijkend. Mika haar eerst zo vrolijk gezicht veranderd inneens zo onverwacht. Het eerst zo grappig vrolijke jonge dame was omgeslagen naar het inzichzelf getrokken dame. Dalech merkte het meteen en duwde zijn kop even tegen die van haar maar ze reageerde er niet meteen op.

Dalech zag de blik van Kyoko en sprak tegen de leeuw."Ik leg het Mika nog wel eens uit.."Mika probeerde zichzelf te kalmeren ze moet nu niet zo depressief worden. Dat zou haar mentor laf noemen. En dat wil ze zich niet veroorloven."Hé... Je komt er uiteindelijk wel achter, toch?" sprak Kenshi troostend. Even keek ze hem verbaasd aan. Ze zag dat hij zijn hand op haar schouder legde. Plotseling toen zijn hand op haar schouder lag kreeg ze een rilling dat gevolgt werd door een hevige hoofdpijn. Al kreunend legde ze haar hand tegen haar voorhoofd,"Waar komt dat vandaan." Dacht Mika bij zichzelf maar wat ze niet door had was dat die gedachten ook werden gezonden naar Kyodo. snel verdween verdween de pijn net als die was gekomen. alsof het er nooit geweest was.Dalech had niets gemerkt, had zelfs haar pijn niet gevoeld."Als je blijft reizen, dan kom je het uiteindelijk wel tegen. De plek waar jij vandaan komt, jouw thuis..." hij sprak het vaagjes"Zal wel" Sprak ze luchtig en probeerde zich normaal te gedragen alsof er niets was gebeurd. "Ja, dan zal je het zeker vinden." voegde Kyoko eraan toe."We zullen wel zien..." antwoorde ze maar de zichzelf getrokken dame verdween langzaam.