''Ik zei het toch, we zijn verdwaald''
Talos liep door de besneeuwde bergtoppen van de Snowy Alpines. Het vroor dat het kraakte en veel kleding had Talos niet bij zich.
Talos keek naar zijn Anima die het gebied bestudeerde. Hij voelde nog steeds de spijt van zijn laatste optreden. Alleen de tijd kon het goedmaken.
Talos schopte tegen de sneeuw, die als poederstof uit elkaar viel en wegzweefde in de lucht.
Normaal hadden we nu in de buurt van Thin Place moeten zijn, maar we zijn de zee verkeerd over gestoken.
De zee was niet eens meer zichtbaar, en Talos hoopte dat ze de weg nog terug zouden vinden, maar in de sneeuw was alles hetzelfde. Niets was zo bedreigelijk als sneeuw.


''Het spijt me Talos, ik ben de weg helemaal kwijt. Het enige wat we kunnen doen is doorlopen. Als we dan nog niets vinden, dan moeten we ergens beschutting zoeken.''
Brennan zocht ergens bomen, maar die waren niet te vinden hier.
Ook het kompas werkte vreemd genoeg niet, alsof er iets in de lucht hing.
Brennan probeerde een punt te vinden om op te kunnen navigeren, maar alles was wit en besneeuwd.
''We moeten op een hoger punt gaan staan, dan kunnen we zien waar we heen moeten. De boom van Claps moet toch zichtbaar zijn''
Brennan zuchtte diep en stapte verder.

Talos zag in de verte een kleine zwarte stip, die leek te bewegen.
''Is daar iemand'', schreeuwde Talos door de besneeuwde bergen
De zwarte stip kwam dichterbij, en vormde zich tot twee zwarte stippen.
Een zachte sneeuwstorm kwam opdagen, waardoor het zicht slechter werd. ''Hallo'', probeerde Talos nogmaals, hopend op een antwoord.

-Iedereen is welkom-

Denise knipperde met haar ogen. Een blauwe lucht hing boven haar. Wolken dreven langzaam voorbij. Denise wreef de slaap uit haar ogen. ze keek opzij, naar Alpha die opgerold naast haar lag. ze haalde haar hand door zijn haren en stond op. Uit een oude zak pakte ze een mantel, die ze om haar heen bond. Haar goud blonde lokken staken uit de mantel. Ze legde haar handen in haar middel. Een zucht ontsnapte uit haar mond. 'hoe zou het geluid hier klinken?' dacht Denise. Dol graag wilde ze eens horen. Ook al was het maar even. Dan zou ze het geluid voor eeuwig opslaan. Het dan elke nacht in haar hoofd herhalen. Maar ze hoorde niks anders dan trillingen. Trillingen van het geluid dat ze zou graag zou willen horen.

:Anima Tell:
Alpha keek om zich heen. Denise lach niet meer tegen hem aan. Alpha stond op. De poeder sneeuw viel van zijn vacht af. Helaas de andere sneeuw niet. Alpha zag een zwarte stip. Alpha rende naar de stip toe. De stip veranderde van vorm. Het werd een mens. Alpha ging voor het mens staan. ''denise! je moet niet zomaar weg lopen!'' zei alpha.

Denise keek naar Alpha die voor haar stond. ''misschien kun je wat langzamer praten. liplezen bij een draak is moeilijker dan bij een mens.'' zei ze. Ze klom op de rug van Alpha en greep een pluk haar. ''misschien is het handig als je de zak met spullen pakt.''

:Anima Tell:
Alpha slaakte een zucht. Hij liep naar de grote stoffige zak en gaf het aan Denise. Alpha spreed zijn vleugels. Een windvlaag kwam onder zijn vleugels terecht en duwde Alpha de lucht in. Het witte landschap zusde onder hem. De wind danste met zijn haren. Alpha genoot van het vliegen, totdat hij twee stippen zag. Alpha begon te dalen. Zijn ogen bleven op de twee stippen gericht. Alpha raakte de grond. hij liet Denise van zijn rug af klimmen en begon langzaam naar de twee stippen te lopen. De twee stippen kregen vorm. Stuivwolken sneeuw doken voor Alpha op. Alpha vouwde zijn vleugels om Denise heen.

Denise keek tegen een muur van veren. Een tijd bleef Denise tegen de muur van veren opkijken. Totdat Alpha zijn vleugels weer in zijn rug legde. Denise knipperde met haar ogen. Twee stippen stonden voor haar. Denise begon te rennen. De twee stippen kregen nogmeer form. De stippen veranderde in een man en een half man. ''Hallo?'' vroeg Denise in de hoop op een antwoord.

''Vreemd'', zei Talos toen hij de zwarte stip in de lucht zag gaan. Dat kan geen mens zijn. Misschien is het wel een dier.
Talos keek toe, hoe de stip dichterbij kwam en een gestalte begon aan te nemen. Het was groots en zag een enorme grote vogel op het af doemen.
Talos schreeuwde naar zijn Anima, die wat verder weg stond. ''Pas op, Brennan!!''


Brennan keek in de lucht, en viel van schrik op de grond. Het poedersneeuw was gelukkig zacht.
Boven hem vloog een enorme vogel, die er erg gevaarlijk uitzag.
''Rennen, vlug''
Brennan zette het op het lopen, en keek om naar zijn wederhelft, die nog steeds met grote ogen zat te kijken.
Plots zag Brennan dat er een meisje van de vogel afstapte. Blijkbaar was het monster de Anima van het meisje.
Brennan keerde om en liep naar Talos heen.

''Hallo'', vroeg het meisje.
Talos was nog buiten adem van de schrik en wist nog net een woord uit te brengen. ''Hoi'', verzuchtte hij.
''Wat is dat voor een dier'', was zijn onmiddelijke vraag.

Een golf van trillingen kwam op Denise af. Doordat de jonge zo snel zijn volgende zin gaf was het voor Denise moeilijk te liplezen. Gelukkig had ze Alpha. Die kon nog wel horen. "Ik ben alpha. De draak van Denise." zei hij. Alpha boog naar voren en keek het half mens aan. "en wie ben jij?" vroeg hij nieuwschierig. Alpha zag nogsteeds een kleine angst in de ogen van het half mens. Alpha knikte. Hij dé een paar stappen achteruit en sloot zijn ogen. Zijn lichaam begon te veranderen. Eerst zijn grootte. Alpha begon te krimpen. Zijn kop kon nog net bij met middel van een mens komen. Nu was zijn uiterlijk aan de beurt. Op zijn staart en lichaam begonnen hordes haar te groeien. En nu was zijn lichaamsbouw aan de beurt. Zijn lichaam veranderde in die van een kat. "vind je dit minder eng?" vroeg Alpha.

Met een glimlach keek Denise naar Alpha. Ze bond haar handen om Alpha heen, en tilde het in de lucht. Ze gaf steun aan het lichaam door haar arm onder de kat te houden. Met de hand die ze nog vrij had begon ze Alpha te aaien. "eng is hij niet. Alleen wat groot." zei Denise terwijl ze Alpha weer op de grond zette.

:Anima Tell:
Alpha keek naar het half mens dat voor hem stond. Hij liep richting de benen van het half mens, en begon er rondjes om heen te lopen. Een spinnend geluid kwam uit zijn keel. Waar nog niemand van wist hoe ze dat deden.

Talos keek verwonderd hoe de grote vogel veranderde in een kat.
''Ooh, het is dus je Anima'', zei Talos.
Talos voelde de trillingen van de schrik nog steeds, terwijl hij nu niet bang meer was.
Hij keek achteruit en zag plots een grote massa sneeuw naar beneden komen, opweg naar hen.
''Pas op, er komt een Lawine naar beneden'' riep Talos en hij rende naar zijn Anima en trok hem mee.
Het sneeuw bromde hun kant op en overspoelde de bergen in een witte waas.
Talos kon niets anders doen dan toe kijken. Rennen zo overbodig zijn.
In ieder geval moesten ze dicht bij elkaar blijven.
Hij rende naar het meisje toe, met haar kat, en greep haar hand vast. ''Er komt een lawine, hou je goed vast''
Talos pakte ook de hand van Brennan vast, en Brennan pakte op zijn beurt de kat vast, die nu helaas geen vogel meer was, wachtend op de dreun en de kracht van het sneeuw.

Massa's trillingen schoten door de grond en door de lucht. Ze waren om gek van te worden. De jonge zei iets. Voordat Denise het had kunnen liplezen wist ze het al. Die trillingen waren van een lawine! De jonge derde naar Denise toe en greep haar hand vast. En de hand van het half mens die Alpha weer pakte. Denise hield de hand van de jonge stevig vast en maakte zich klaar voor de dreun. De lawine kwam steeds dichter bij. Waardoor de trillingen steeds harder werden. Denise kromp in elkaar van het geluid. "Denise!" haarde ze Alpha nog zeggen. Daarna werd alles zwart.

:Anima Tell:
Alpha probeerde zich uit de armen van het half mens te wurmen. Wat lukte, door de sneeuw rende Alpha naar Denise toe. Zijn lichaam veranderde weer in die van een draak. hij ging naast Denise liggen en hield zijn vleugel over haar heen. De enorme sneeuw massa ging over Alpha en de anderen heen. Alpha zette zijn poten in de sneeuw totdat ze bij een hard stuk waren. Tot op zijn buik zat Alpha in de sneeuw. Met Denise nogsteeds onder zijn vleugel. Langzaam werd de snelheid van de sneeuw steeds minder. Totdat het gestopt was. Alpha trok een van zijn poten en begon te graven. Kleine licht stralen kwamen tussen de sneeuw door. Alpha trak zijn andere poot uit het zand en begon nog sneller te graven. Een gat verscheen in de sneeuw. Alpha pakte Denise in een van zijn klauwen en klom de sneeuw uit.

Talos hield zijn adem in, en klom traag omhoog uit de enorme massa sneeuw. Hij had geluk gehad. Aan zijn hand had hij Brennan nog vast. Met een ruk trok hij hem uit de massa sneeuw.
Hij kuchte een paar keer en keek in het rond. Het leek alsof er niets gebeurd was. Alles was nog even wit. Je kon niet zijn dat er een lawine was geweest. Dat was het gevaarlijke hieraan.
Talos rilde van de kou. Ookal waren het slechts een paar minuten onder het ijs, het was zo koud als het ijs van Diadorah.


Brennan schudde zijn haar uit. En keek of het meisje zich daar ergens bevond. Ze was uit de sneeuw gekropen samen met haar Anima, ze hadden het geluk ook gehad.
''Gaat alles goed'', vroeg Brennan aan het meisje en diens Anima.
Toen voelde hij weer trillingen. ''We moeten niet te hard spreken, straks komt er weer een lawine aan''
Brennan wenkte naar Talos om te komen. Ze moesten bespreken wat ze moesten gaan doen.

Talos liep naar de drie toe. ''Waar gaan we nu heen, weet jij misschien de weg,eeuuhh, meisje''
Talos keek naar de lucht. Er moest toch iets te vinden zijn.

Denise werd neer gezet door Alpha. Denise begon de sneeuw uit haar mantel te schudden. hopen sneeuw plofte op de grond neer. En verdwenen weer op hun eigen manier. Een tijdje bleef Denise zo door gaan. Totdat er weer een laag trillingen op haar kwam. Denise keek in de richting waar ze vandaan kwamen. De jonge en het half mens waren ook uit de sneeuw geklommen. De liepen naar Denise en Alpha en vroegen of hun de weg wisten. Demise keek even in het rond. Ze had geen idee meer waar ze vandaan was gekomen. "nee." antwoorde Denise. "misschien kan Alpha de weg vinden van uit de lucht?" stelde Denise voor. Iets dook in Denise op. Waar was de zak? Demise begon zenuwachtig in het rond te kijken. Hij moest hier ergens lichen. Dat moest wel! Demise zakte door haar knieën en begon in de sneeuw te graven. "hij moet ergens zijn." vluisterde Denise. Een klein lapje stof werd zichtbaar onder de sneeuw. Demise greep het lapje stuf en trok het omhoog. Een bruine versleten zak kwam uit de sneeuw. Denise kaakte de zak open n begon er in te graaien. "nee." zei Denise dit keer harder. Ze gooide de inhoud uit de zak en keek alles nog eens na. Haar verfspullen, doeken, en tekeningen lagen nu versprijd over de sneeuw. Ze had alles nog, behalve het schilderij van haar moeder. Denise begon weer in de sneeuw te graven. Hij moest hier gewoon ergens zijn.

-sorry denise voor mijn late bericht, maar ik kon een tijd niet op internet-

Talos zag hoe het meisje begon te zoeken in de sneeuw. Ze leek wanhopig en lichtelijk bang. Talos wist niet wat ze kwijt was, maar hij moest in iedergeval helpen met zoeken.
De trillingen werden steeds luider, en dof gerommel doemde op uit de verte. Hopenlijk niet weer een lawine. Ze moesten hier weg.
''Meisje, we moeten hier weg, het is te gevaarlijk, nu''
Hij keek het meisje aan, die nog steeds aan het graven was.
''Kom'' Hij trok haar aan de arm, en wilde dat ze mee ging. Weg van hier.
Niets kan toch zo belangrijk zijn als een leven??