Lucifer bleef haar aankijken en moest stiekem in zichzelf weer lachen. Ze bleef zo koppig als een ezel ondanks dat ze nu erg benadeeld was. Maar dat vond hij nu juist zo leuk aan haar. Bij haar sissende woorden naar hem toe, kon hij zijn glimlach niet verder tegen houden. Een brede grijns was te zien en hij deed een poging om uiterst serieus te knikken op haar woorden, maar ze moest zelf ook wel door hebben gehad dat hij het alleen maar leuk vond om haar zo te zien. Toen hij haar vroeg wat hij nu precies van haar wilde, had hij precies gezegd wat hij wilde. Ervoor zorgen dat ze veilig was en dat ze niet in zeven sloten tegelijkertijd zou lopen. ‘Dan is mijn taak volbracht. Als je het tenminste ook onthoudt.’, zei hij rustig. Hij luisterde verder hoe haar tirade doorging en hoe het leek alsof ze steeds bozer werd. Ze wilde hem gewoon niet vertrouwen en dat stak hem. Natuurlijk had hij zich niet goed gedragen en had hij haar pijn gedaan, maar kon ze niet inzien dat dat in dit geval moest? Terwijl zijn hand nog steeds zachtjes over haar gezicht streek, bedacht hij zich wat hij hier nu weer op moest zeggen. Hij kon niet zeggen dat hij nu op dit moment naar haar verlangde. Dat hij wilde dat ze die koppige houding opgaf en alles gewoon over haar heen liet komen. Dat ze haar status even moest vergeten en alleen moest concentreren op het hier en nu. Dan zou hij haar nog verder wegduwen. ‘Je bent in mijn ogen veel meer dan een prooidier met een goudkroontje, Lavinia, en ik ben alleen bezorgd om je. Bovendien geef ik meer om je dan je denkt.’, antwoordde hij haar rustig. Probeerde haar te overtuigen van wat hij zei. Haar blauwe ogen waren nog steeds waterig terwijl hij over haar gezicht streek, maar toen ze knikte op de woorden van Espe, liet hij haar gaan. Hij begeleidde haar naar de grond toe en zijn ogen werden even donker bij het zien dat ze van hem wegboog en weer op haar lip beet. ‘Lavinia, hou nou eens op met het bijten op je lip.’, zei hij streng. Strenger dan hij had bedoeld, maar hij kon het niet aanzien. Behalve dat was haar lipbijten een duidelijk teken van hoe onschuldig ze in werkelijkheid was. Een zwakte die door anderen zou kunnen worden uitgebuit.

Toen hij eenmaal bezig was met het hechten van de wond, zei hij verder haast niets. Alleen de noodzakelijke dingen en verder keek hij heel geconcentreerd naar wat hij aan het doen was. Het moest een mooi litteken worden. Tegen de tijd dat hij klaar was, stond hij op en rekte zich uit. Even was er een glimp van zijn buik te zien. Daarna draaide hij zich naar Lavinia en keek op haar neer. Ze leek net een engel zoals ze daar lag en hij bleef gewoon even een tijdje naar haar staren. Hoe haar haren vielen rond haar hoofd, van haar hoofd naar haar hals die slank was en vervolgens naar alles wat verborgen bleef onder de jurk die ze droeg. Het enige teken van leven kwam uit haar ogen die naar boven staarden, want zelfs haar borst zag hij niet bewegen onder haar ademhaling.
:Anima Tell:
Pleoh gromde terug naar Espe. Hij zou haar gemakkelijk aankunnen als het moest. Ze was nu veel te zwak om hem tegen te houden. Toen het bleek dat Espe zich zou gedragen, ging hij op een meter afstand van Lavinia op zijn zij liggen en sloot zijn ogen. Nu rook hij de geuren van iedereen. Het was duidelijk dat het bloed van Espe afkwam en gelukkig was de geur van rotte vis verdwenen. Maar toch rook Lavinia daar niet naar. Ze rook als een bloem die iedereen aantrok om te kunnen ruiken. Hij zuchtte even en gromde daarna naar Lucifer. Ja, hij wist dat hij haar goed had geraakt. Daarom lag ze daar nu ook.

Lucifer kwam uit zijn betovering en ontgespte zijn zwaard uit de schede. Nu hij zijn tas bij de hand had kon hij het net zo goed even gaan slijpen. Met stevige halen sleep hij zijn toch al dodelijke zwaard nog scherper. Niet dat dat nog echt mogelijk was, maar hij moest wat te doen hebben. Hij kon veel bedenken, maar dat hield allemaal in dat hij naar Lavinia keek of iets met haar deed. En dat was dus niet mogelijk. Dus richtte hij zich maar op zijn zwaard.

Lavinia zag dat haar boze woorden hem niets deden. Hij glimlachte gewoon terug. Ze werd een beetje verward daardoor. Zijn witte tanden waren duidelijk te zien. Ergens maakte het haar onzeker dat ze deze man niets kon aan doen met woorden. Alsof hij het alleen maar leuk vond dat ze deed. Het was raar. Ze zuchte even. ''Ik onthou dit maar al te goed,'' Zei ze eerlijk, ze was als het ware weer afgekoeld door zijn glimlach en zijn ogen. Hoe deed hij dat, zelfs Espe kreeg haar moeilijk weer rustig en dat was haar wederhelft die zou haar makkelijker rustig moeten krijgen dan hij, of toch niet? Steeds meer kreeg ze de neiging om op haar lip te buiten. Haar waterige ogen twinkelde lichtjes na zijn woorden. Ze wende haar blik even af en keek hem vervolgens weer aan om te kijken of hij echt de waarheid sprak. Toch wekte hij de nieuwsgierigheid in haar op. Hou zag jij haar dan wel? Zou ze het vragen? Of probeerde hij haar enkel te verleiden? Misschien was dit wel een onderdeel van zijn test om te kijken of ze er echt van geleerd had. Nu kon ze het niet meer laten en beet op haar lip, hij zetten haar echt te veel aan het denken. ''Hoe ziet u me dan?'' vroeg ze op een zachte toon. Ergens was ze heel voorzichtig met deze vraag, want na wat hij gedaan had, kon hij het zo weer doen. Niet waar? Ze beet vervolgens weer op haar onderlip toen Lucifer haar naar achtere duwde. Maar daarvoor bestrafte hij haar met strenge woorden. Ergens wou ze tegen hem zeggen dat hij haar niets bevelen maar ze hield dit keer wijs haar mond dicht en haalde haar tanden weer van haar lip af. Vervolgens werd Espe gehecht en viel de panter vervolgens in slaap, maar als je te dichtbij kwam werd ze zo weer wakker.

Lavinia keek even naar Espe die rustig lag te slapen. Ook Pleoh was rustig gaan liggen. Ze keek weer naar boven naar de wolken die rustig voorbij zweefde. Toen ze het scherpe geluid hoorde van een zwaard dat geslepen werd keek ze toch even. Lucifer was zo met zijn zwaard bezig dat hij niet had gemerkt dat ze was op gestaan. Omdat hij zijn rug naar haar toe had gekeerd sloop ze stilletje op hem af. Ze haalde haar zwaard uit haar schenen en prikte de punt in zijn rug. Als hij zou omdraaien zo hij twinkelogen en een glimlachje zien. ''Als je echt van de kunst van het zwaard houd, oefenen dan met mij. Misschien kan ik nog wat van je leren.'' Zei ze kalm met een glimlachje. Ze had wel zin in een spelletje. Espe had haar ogen geopend en keek naar haar wederhelft maar aan de houding van Lavinia te zien, ging ze hem niet verwonden. Espe legde haar hoofd weer op haar poten en keek toe wat er gebeurde.

Ze was veel te mooi als ze zo onschuldig keek en hij moest echt moeite doen om haar niet in zijn armen te sluiten. Zijn glimlach werd breder bij haar vraag. Hij had veel beelden van haar. Sommige zou hij geen eens mogen hebben, maar toch. Als je moest oefenen in het sluipen en het achtervolgen was zij een van zijn lievelingspersonen geweest. Alleen al om het feit dat ze heel snel doorhad dat ze werd achtervolgd, maar er waren ook hele andere beelden die hij gewoon niet kon vergeten. ‘Ik zie jou als dat irritante blaag dat mijn koekje stal en daarna haar tong naar mij uitstak, als het meisje dat ’s nachts stiekem door de tuinen sloop, maar ook als de prachtige, koppige, eigenwijze vrouw die je nu bent geworden.’, zei hij nog nalachend. Pas toen besefte hij wat hij had gezegd. Had hij haar wel prachtig mogen noemen? Hij vermande zich. Het was gewoon een constatering van hoe ze eruitzag en dat zou ze zelf vast ook wel begrijpen. Hij sprak haar streng toe en tot zijn opluchting haalde ze haar tanden van haar lip af en hij liep richting Espe.

Na een tijdje was hij zijn zwaard gaan slepen en dan kon hij pas echt nadenken. Waarom reageerde hij de hele tijd zo op Lavinia? Waarom vond hij het zo erg dat ze op zoek was naar een man? Nou ja, een man was niet het goede woord. Waarom had haar vader hem de opdracht gegeven om haar te beschermen? Hij wist dat Lavinia uit zichzelf nooit wat zou doen wat haar reputatie zou schaden zonder dat ze officieel getrouwd zou zijn, maar waarom moest hij haar helpen met het zoeken naar een man? Hij was ondanks dat hij door haar moeder bij een krijgerfamilie was gestopt of daarna naar Balor was gegaan nooit goedgekeurd als een van de edelen. Alleen omdat zijn moeder hem had achtergelaten en daarna de vulkaan in was gesprongen. Dat was de reden dat hij nooit zou mogen trouwen met een van de edele vrouwen. Hij zou gedoemd zijn tot een bestaan als vrijgezel en alle avontuurtjes pakken die hij maar kon krijgen of met een vrouw van het lagere volk trouwen. Lavinia was verboden terrein voor hem net zoals vele anderen. En hij had de grens allang overtreden door haar zo aan te pakken. Hij moest zich nu echt gaan gedragen als haar beschermer en niet als de charmeur die hij was. Hij zou haar helpen aan een goede man die van haar zou houden. Misschien werd ze zelfs nog wel verliefd op iemand die haar liefde ook beantwoordde. En hij moest die man er altijd aan herinneren dat hij goed voor haar moest zijn en haar moest behandelen als de koningin die ze was. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet merkte hoe ze op was gestaan en naar hem toe was geslopen. Pas bij het zwaard in zijn rug, stopte hij met het slijpen van zijn zwaard. Even glimlachte hij bij het horen van haar stem, maar al snel stond hij rustig op en draaide zich naar haar toe. Hij had wel zin in dit, maar hij moest zich er de hele tijd aan herinneren dat hij haar opzij moest zetten. Te beginnen met zijn taal. Hij mocht haar niet meer bij haar naam noemen en moest zijn handelingen jegens haar zo min mogelijk houden. Niet bij het gevecht natuurlijk, maar als ze alleen waren. ‘Natuurlijk, my lady.’, zei hij toonloos. Hij draaide even zijn zwaard en pakte het daarna stevig vast. Het leek een eenvoudig zwaard en dat was het ook. Hij had van Balor geleerd dat het zwaard alleen maar extra dood gewicht zou dragen door alle juwelen en edelstenen die eraan werden bevestigd. Dat zou je kunnen opbreken. Toch had hij een enkele edelsteen erin verwerkt. Een diamant die bij hem had gelegen toen hij werd gevonden. Maar ondanks dat het zwaard eenvoudig was, was het gesmeed om te doden. En als verlengstuk van zijn arm maakte dat Lucifer gevaarlijk.
:Anima Tell:
Pleoh opende even vlug zijn ogen bij het horen opstaan van Lavinia. Toen hij merkte dat er niets aan de hand was en ze een gevecht wilde, stond hij op. Langs de twee heen pakte hij de slijpsteen, liet die in de tas vallen en bracht de tas een eindje uit de weg waar hij dan weer neerzakte. Vandaar sloot hij zijn ogen weer om weg te vallen in een van zijn droomloze dromen.

Lavinia hoorde zijn woorden aan en lachte stilletjes. Als klein kind had ze inderdaad s'nachts door de tuinen geslopen. Maar van dat koekje, wist ze het niet. Maar de laatste woorden verbaaste haar toch wel. Ergens bracht hij haar in verlegenheid maar dat hield ze goed verborgen. Een glimlachje sierde haar gezicht. Erg vond ze het niet, hij was eerlijk en daar ging het om. Want ze zag niets aan zijn houding en ogen dat hij tegen haar loog. En liegen tegen een Lady was gewoon onbeschoft. Lucifer rechte zijn rug en ging verder met Espe.

Zoals verwacht was Lucifer te diep in gedachten en ook te druk met zijn zwaard om haar op te merken. Na haar kalme woorden stond hij op en draaide Lucifer zich naar haar toe. Ze glimlachte lichtjes en hief haar zwaard op. ''Laten we beginnen,'' Zei ze sierlijk. Ze boog lichtjes zoals dat hoorde bij een duel en liep 5 passen naar achtere waarna ze klaar ging staan. Het hef van haar zwaard stevig vast, terwijl haar wijsvinger hem wenkte met een grijnsje. Ze had wel zin in een duel en daarbij als Lucifer echt goed was, kon hij haar nog wat leren ook. Want ookal was Lavinia best goed, je kon altijd leren van iemand. Iedereen had zo zijn eigen trucjes. Met haar fel blauwe ogen volgde ze zijn handelingen. Ze zou de aanval blokkeren als dat nodig was. Want ze stond in de verdedigingspostie.


Espe stond op om meer ruimte te maken voor de twee en klom in de boom waar ze op een tak ging liggen want ze bleef toch echter een panter. Rustig keek ze naar beneden. Lavinia zou zich zelf wel reden nu..

Lucifer boog voor haar en zijn gezichtstrekken veranderden. Van ontspannen en gezellig naar strak en grimmig. Geconcentreerd zou hij het noemen, maar anderen vonden het eerder intimiderend. Dat was nooit zijn bedoeling, maar het kwam wel goed van pas. Na de vijf stappen keek hij haar zonder emotie aan. Bijna alles bij het zwaardvechten was instinctief en getraind door de vele trainingen die hij van haar vader had gekregen. Toch kwam er een kleine grijns door toen ze hem wenkte. Hij hield wel van haar stijl en deed een paar stappen op haar af. Zijn zwaard liet hij iets zakken waarna hij zich afzette en omhoog sprong. In de sprong liet hij zijn zwaard van onder naar boven draaien en gaf het zo snelheid mee om bovenhands op haar zwaard neer te komen. Een techniek die hij niet vaak gebruikte. Alleen als hij in een duel zat waarbij er niet werd gedood. Anders had ze hem allang kunnen raken met haar zwaard in zijn maagstreek en had zijn zwaard niet veel schade uitgehaald. Ze blokkeerde de aanval goed en hij ging weer deed een paar passen terug waarna hij een aanval van haar kreeg.
:Anima Tell:
Pleoh werd weer wakker doordat het duel begon. Geïnteresseerd keek hij toe. De slagen die van beide kwamen waren in het begin afwachtend en onderzoekend naar wat de ander kon, maar het leek wel alsof er op een moment een knop bij Lucifer werd omgezet. Hij begon doelgerichter slagen te geven, doorbrak haar defensie en nam de overhand in het gevecht. Goedkeurend gromde hij hen af en toe toe. Hij ging niet praten zodat hij Lucifer niet af kon leiden. Toen gebeurde iets waar zijn haren van overeind gingen staan. Die actie van Lavinia was niet eerlijk geweest en hij haatte valsspelers. Hij rende op de vrouw af en sprong tegen haar op. Hij had de verschrikte blik in haar ogen gezien en gromde alleen maar terwijl hij zijn gezicht heen dicht bij die van haar bracht. Hij had haar hier wel om kunnen vermoorden en had dat in een officieel duel ook mogen doen, maar nu dreigde hij alleen maar.

Zo gingen ze een tijdje door en het ging nog aardig gelijkmatig op. Alleen was hij degene die telkens haar defensie even kon doorbreken om een snelle aanval uit te geven die ze dan met moeite kon blokkeren. Het zweet stond hem op het voorhoofd en bij haar was het niet veel beter. Na een aanval die hij begon, gebeurde er iets wat hij niet helemaal kon plaatsen. In plaats van dat ze het blokkeerde, ging ze naar voren en liet haar zwaard zakken zodat hij er over heen viel. Zijn zwaard viel uit zijn handen en hij viel op de grond. Even bleef hij verwonderd liggen waarna hij een brul hoorde en hoorde hoe er nog iemand op de grond viel. Nu kwam hij overeind en zag dat het Pleoh was die over Lavinia stond. Zijn sterke poten op haar schouders waardoor ze was gevallen en niet overeind kon komen. Ook haar zwaard was weggevallen. Hij liep snel naar de twee toe en duwde Pleoh van haar af. Haar ogen keken nog steeds verschrikt naar Pleoh die vlakbij haar stond. ‘Pleoh. Ga!’, zei hij woedend. Zijn ogen waren donkerder dan iemand ooit had gezien en zelfs Pleoh schrok ervoor terug. Onderdanig liep hij weg en ging in de schaduw van een boom liggen. Lucifer legde zijn hand tegen haar wang en duwde haar gezicht zijn kant op zodat hij in haar ogen kon kijken. Daarna boog hij naar voren. Hij kon zich niet langer beheersen en legde zijn lippen op haar voorhoofd. ‘Ssst maar.’, prevelden zijn lippen. Daarna kwam hij terug en liet zijn ogen langs haar schouders glijden waar Pleoh haar had geraakt. Zijn mond werd grimmiger toen hij zag hoe de jurk daar gedeeltelijk kapot was en hij bracht zijn handen daar naartoe. Voorzichtig duwde hij de stof aan de kant en zag daar de blote, blanke huid van haar schouders die werd ontsierd door de krassen die Pleoh had veroorzaakt en hoe er uit een paar licht bloed druppelde. Meteen drukte hij zijn vingers erop om zo het bloeden te stoppen. Even blikten zijn ogen terug naar die van haar. ‘Doet het erg veel pijn?’, vroeg hij zacht en hij voelde zich schuldig over wat Pleoh bij haar had gedaan.

Lucifer nam dit duel uitst serieus, iets wat Lavinia graag zag. Want ookal was ze een vrouw, het betekende niet dat ze niet met een zwaard kon omgaan. Ze zag het korte grijnsje op zijn gezicht toen ze hem naar haar wenkte, hij deed een paar stappen naar haar toe en zette af. De sprong was elegant maar niet geheel dodelijk. Met gemak blokkeerde ze deze aanval en Lucifer die weer op de grond was gekomen deed een paar stappen achteruit. Lavinia ging in de aanval. Hun zwaarden klinkte doen ze tegen elkaar gingen. Sierlijk draaide ze zich weg waarna ze weer in de aanval ging. Lucifer blokeerde deze goed. Het was een interessant duel om naar te kijken. Beide Anima's keken toe, hoe de twee tegen over elkaar stonden. Wat zweet glinsterde op haar voorhoofd net zoals het voorhoofd van Lucifer. Met een hand hield ze haar zwaard vast terwijl ze met haar ander hand haar mantel los knoopte en die van haar schouders afgleed waarna ze in de aanval ging. Het geluid van hun zwaarden die tegen elkaar aan kwamen galmde nog na in het bos. Ergens was het een mooi geluid vond Lavinia. Een grijnsje sierde haar gezicht. Ze gingen gelijkmatig op, maar na een tijdje nam Lucifer de overhand. Een paar aanvallen kon ze moeilijk blokeren en zijn zwaard gleed langs haar jurk waardoor er een scheur ontstond. Erg vond Lavinia niet, dat kon nou eenmaal gebeuren en zo ijdel was ze niet echt. Haar ogen fonkelde toen hij in de aanval ging. In plaats van keurig te blokkeren gebruikte ze zijn zet om hem uit balans te halen. Omdat dit een normaal duel was, mocht dat. Ze zetten een pas naar voren en liet haar zwaard zakken waardoor Lucifer viel. Met een doffe klap viel hij op de grond, zijn zwaard kwam met zachte plof een meter naast hem neer. Ze greens sierlijk en wou op hem af stappen om haar zwaard op zijn borst te drukken maar in plaats daarvan viel Pleoh haar aan. Geschrokken liet ze zich mee sleuren met de zwaar gebouwde tijger. Met een doffe klap kwam ze op de grond. Haar ogen keken recht in die van Pleoh. Ze stonden wat angstig want ze wist wat hij net met Espe had gedaan. Ze voelde zijn klauwen in haar schouders. Ze zag in haar oog hoeken dat Espe woedend uit de boom sprong en naar hen toe kwam om Pleoh van Lavinia af te halen maar ze stopte toen Lucifer op stond en zijn Anima van haar afduwde. Wat verbijsterd bleef Espe staan. Espe gromde toen Pleoh langs liep. Maar Lavinia was te verbaast over wat er net gebeurde dat ze haast niet op letten. Ze slikte even en haalde uiteindelijk adem want na alles was ze zelfs vergeten adem te halen, gelukkig voor haar had ze grote longen waardoor ze lang haar adem in kon houden. Lucifer liet zich naast haar neer zakken en legde zijn vingers teder op haar wang en draaide haar gezicht naar zich toe. Haar ogen werden enkel groter toen hij naar voren boog. Ze knipperde heftig toen hij haar voorhoofd kuste. Het voelde prettig aan, warm en ergens ook vertrouwd. Ze keek Lucifer wat verward aan. Lucifer gleed met zijn vingers naar het gescheurde stof en schoof deze opzij. Krasen waren te zien. Hopelijk werden dat geen littekens maar aan de kras te zien zou dat niet gebeuren. Maar toen Lucifer zijn vingers er op trok ze een pijnlijk gezicht. Maar keek Luciger rustig aan toen hij iets aan haar vroeg. Haar handen die rustig naast haar had gelegen kwamen iets omhoog en pakte zijn hand vast en haalde deze van haar schouder. Zijn vingers waar nu een paar druppels bloed op zatten stak ze heel even in haar mond. Ze haalde zijn vingers weer uit haar mond toen er geen bloed meer op zat en keek Lucifer rustig aan. ''Ik ben niet van suiker gemaakt, ik kan tegen een stootje..'' Zei ze met een warme glimlach en bleef hem rustig aan kijken. Ze zag Espe kijken in haar ooghoeken maar dat maakte Lavinia niets uit. ''Bedankt,'' Zei ze met een glimlachje. ''Ow, nog één ding. Verwacht altijd het onverwachten...'' Zei ze met een warme stem en keek hem gewoon rustig aan. Lavinia leek nu zoveel op haar moeder. Haar ogen glinsterde lichtjes. ''Ik vertrouw u...'' Zei ze nu eerlijk. Espe keek haar verbijsterd aan na deze woorden en ging mokkend terug in de boom want zij was het absoluut er niet mee eens.

Lucifer zag de angst in haar ogen, maar dacht dat die alleen was vanwege wat Pleoh bij haar had gedaan. Zijn lippen die even op haar huid hadden gelegen voelden warm aan en zijn blik schoot heen en weer tussen haar ogen en haar schouders. Om het bloeden te stoppen drukte hij zijn vingers op de wond. Zijn ogen stonden heel verbaasd toen zij zijn hand pakte en van haar schouder afhaalde. Hij moest het bloeden toch stoppen? Zijn mond viel heel even een klein stukje open toen hij voelde hoe Lavinia zijn vingers in haar mond stopte. Haar tong gleed langzaam langs zijn vingers om het bloed er af te halen en hij slikte moeilijk. Zijn hart sloeg iets sneller dan normaal en hij kon de verbaasde blik nog steeds niet uit zijn ogen halen toen zij hem rustig aankeek. Hij grinnikte even bij haar woorden. ‘Pleoh is wel iets meer dan een stootje. Voelde het niet alsof er een boom op je viel? Zo zwaar is hij wel.’, zei hij haar zacht, maar haalde zijn hand niet uit haar greep. Zolang zij zijn hand wilde hebben mocht dat. Al was het alleen maar omdat Pleoh haar had aangevallen. Natuurlijk vond hij het zelf ook fijn dat haar warme slanke vingers om die van hem lagen, maar dat gevoel drukte hij weg. De glimlach die nu op zijn gezicht stond, was niet weg te werken en hij boog als vanzelf wat dichter naar haar toe om haar woorden goed op te kunnen vangen. Het donkere in zijn ogen nam af naarmate zijn woede afnam. ‘Je speelde een gevaarlijk spel, Lavinia. Ik zou dat niet in een officieel duel doen. Dan kan het zijn dat je niet lang meer leeft.’, vertrouwde hij haar toe. Niet doorhebbend dat hij meteen weer haar naam zei in plaats van haar rang, twinkelden zijn ogen vervaarlijk. Bij haar woorden dat ze hem vertrouwde, voelde hij zich nog warmer worden. Eindelijk. Kalm maakte hij zijn hand los uit haar greep en voelde met zijn handen aan de achterkant van haar hoofd door haar haren naar een wond. Ze was hard terecht gekomen, maar tot zijn opluchting was er niets te voelen. Dan hadden ze nu wel genoeg gelegen. Hij tilde haar op door een van zijn armen onder haar knieën te schuiven en de ander onder haar rug. Daarna stond hij op en droeg haar naar de schaduw van een boom. De zon scheen op de een of andere manier veel te hard. Daar liet hij zich zakken en nu zat hij met Lavinia in zijn armen daar in de schaduw. ‘Ik denk dat ik bij mijn beschrijving van jou nog een woord was vergeten. Je bent een prachtige, koppige, eigenwijze en gevaarlijke vrouw geworden.’ Hoofdschuddend moest hij nu lachen. Ze had hem echt goed beet gehad en hij had inderdaad geleerd beter op te passen. Het duurde even voordat hij weer normaal kon ademhalen en zijn lach onder controle had.
:Anima Tell:
Pleoh was zo geschrokken van wat er was gebeurd dat hij onderdanig weg liep. Lucifer was echt heel boos op hem en dan kon hij hem maar beter niet storen. Vanuit de schaduw van de boom keek hij op hen neer. Hij gromde geërgerd en wendde zich daarna af. Hij hoefde dit niet te zien. Hij hoefde niet te zien hoe Lucifer de kant van die vrouw koos in plaats van hem. Hij had gehandeld zoals had gemoeten. Bovendien had hij haar helemaal niet zoveel pijn gedaan. Zijn oren waren wel scherp op ieder bevel dat van Lucifer af zou komen. De komende tijd moest hij maar alles doen zonder tegen te sputteren en wel onmiddellijk anders duurde het nog langer voordat hij was vergeven. Maar zijn ogen gesloten om de zon buiten te houden.

Lavinia bleef Lucifer rustig aan kijken terwijl ze zijn vingers in haar mond had zag ze dat zijn mond een stukje openen gingen. Haar tong gleed langzaam langs zijn vingers die erg teder en zacht aan voelde. Even sloot ze haar ogen en haalde zijn vingers weer een tijdje uit haar mond en deed haar ogen vervolgens weer openen om hem aan te kijken. Ze zag niet dat hij slikte, maar die verbaaste blik in haar ogen deed haar glimlachen. Misschien was Lucifer zo erg nog niet zoals ze had gedacht. ''Uhm, Espe is ook niet erg licht, maar inderdaad. Pleoh is wel zwaar. Maar het is niets, enkel wat schrammetjes.'' Zei ze met een glimlachje. Ook nadat zijn vingers schoon waren hield ze deze vast. Haar slanke tedere vingers gleden door die van hem en hield dit even vast waarna ze weer glimlachte. De glimlach op het gezicht van Lucifer was haast oog verblindend. Ze keek hem rustig aan terwijl hij naar voren boog om haar woorden beter te horen. Ze grinnikte lichtjes na zijn woorden. ''Ik hou van spelletjes spelen, net zoals mijn vader.'' Zei ze eerlijk. ''Maar je heb gelijk, ik zou niet lang geleefd hebben. Maar toch moet je iemand niet onderschatten en het onverwachte, verwachten.'' Zei ze met kalme woorden. ''Pas dan zal je voorbereid zijn.'' ''En daarbij komt ook nog als je denkt dat het zal gebeuren, gebeurt het ook.'' Zei ze met een lichte twinkeling in haar ogen. Sommige zouden denken dat ze hem probeerde te verleiden maar niets was minder waar. Ze was gewoon eerlijk tegen hem en ze was zichzelf. En als zij zelf verleidelijk was, moesten ze het daar maar mee doen. Ze voelde zijn warme arm onder haar knieeën glijden en vervolgens op haar rug, zo werd ze opgetild. Ze keek eerst verbaast naar Lucifer dat hij dit deed, maar glimlachte uiteindelijk. Ze vond het niet erg. Ze sloeg heel voorzichtig haar armen om zijn nek en keek heel even recht in zijn ogen maar wende al snel haar blik af naar de verbaaste Espe. Lucifer liet zichzelf zakken samen met Lavinia in de schaduw. De zon stond op zijn hoogst. Heel even keek ze er naar met dicht geknepen ogen waarna ze Lucifer weer aan keek. Ze lag nog steeds in zijn armen en gek genoeg, vond ze het niet erg. Ze luisterde naar zijn verdere woorden en glimlachte breder. Maar iets zeggen wou ze niet. Alsof ze dan dit moment verpesten. Espe keek er afgekeurd naar, alsof Lavinia nu iets heel stoms aan het doen was. En eigelijk was dat ook zo.

Lucifer moest een kreun onderdrukken toen ze langzaam met haar tong langs zijn vingers gleed. Ze was veel te goed in wat ze aan het doen was. Maar hij wilde ook zeker niet dat ze stopte. ‘Die schrammetjes zijn al veel te veel.’, zei hij even duister, maar zijn glimlach bij wat ze aan het doen was overwon dat al weer snel. Haar hand was zo zacht dat hij niets durfde te doen. Maar hij moest wel. Hij knikte alleen licht op haar woorden. Ze had gelijk bij wat ze zei. Hij bracht haar naar de boom en was blij toen ze haar armen om zijn nek heensloeg. Zo lag ze nog dichter tegen hem aan. Zijn sterke armen tilden haar gewicht met gemak en al snel zat ze bij hem op schoot in de schaduw van de boom. De arm onder haar knieën werd verplaatst naar bovenop haar bovenbenen en lag half over haar buik heen zodat zijn hand bij haar middel kon leggen om haar beter neer te zetten. Dat het nog dichter bij hem was, merkte hij niet op. Onbewust deed hij alles om haar dichter bij hem te krijgen. Zijn ogen bleven echter de hele tijd in die van haar gericht en ze kwamen steeds dichterbij. Heel even gleed zijn blik af naar haar lippen, die volle lippen die hij maar al te graag wilde kussen. Hij schrok niet van zijn gedachten, maar deinsde wel terug met zijn hoofd. Hij mocht haar niet kussen. Niet nu, nee nooit. Ze zou alleen de man waarmee ze ging trouwen kussen. Hij wilde zijn blik afwenden, maar dan zag hij weer haar blote schouders die de krassen van Pleoh’s bevatte. Het zou verboden moeten worden om zulke mooie schouders te hebben. En het stemmetje in zijn hoofd begon te zeuren. Dit mocht en dat mocht niet. Na een paar seconden gaf hij eraan toe en bracht zijn arm die haar rond haar middel had vastgehouden terug naar haar knieën. Hij tilde haar op en zette haar naast zich neer. Daarna maakte hij zich los uit haar armen. Er was spijt in zijn blik te zien, maar hij kon haar dit niet aandoen. Niet nu ze hem net vertrouwde. Hij stond op. ‘Misschien moet je een andere jurk aandoen. Ik beloof dat ik niet zal kijken.’ Zijn hand lag even op zijn hart waarna hij zich omdraaide en wegliep naar de zwaarden die nog steeds op de grond lagen. Hij pakte ze allebei op en bleef kalm staan. In de zon wachtend totdat Lavinia klaar zou zijn.
:Anima Tell:
Pleoh kwam overeind en liep naar zijn wederhelft. Met zijn rug naar Lavinia ging hij naast hem zitten. Ben je nog boos op me? Even keek hij naar Lucifer die strak voor zich uit keek. Nee. Pleoh zuchtte bij dit antwoord. Dat was sneller dan hij had durven hopen. Maar als je het waagt om haar nog een keer pijn te doen dan ben je overgeleverd aan Espe’s genade en die zal denk ik niet zo snel vergevingsgezind zijn. Pleoh gromde even naar hem, maar ging daarna gehoorzaam liggen. Een teken van dat hij zou doen wat hem werd gevraagd. Nu bukte Lucifer dan ook om hem even te aaien over zijn kop.

Lavinia vertrouwde Lucifer, ook nadat zijn Anima Espe en ook haar had verwond. Maar eenmaal haar vertrouwen te hebben gewonnen zou ze ook meer openen staan. En dat betekende dat ze meer van zichzelf zou tonen meer van haar innerlijk althans. Lavinia merkte wel dat Lucifer haar dichterbij trok en legde ook haar hoofd op zijn borst. Espe snoof, ''Ik hoop voor jou dat je weet wat je doet, Lavinia...'' spookte er plosteling door haar hoofd heen. Lavinia's ogen werden iets groter maar ze kalmeerde al weer naar een tijdje en glimlachte naar Lucifer. Lucifer leek steeds dichterbij te komen maar deinsde uiteindelijk toch terug. Lavinia bleef hem gewoon rustig aan kijken en voelde zijn handen weer verschuiven. Hij tide haar weer op en zetten haar naast zich neer. Ergens voelde het wel prettig bij hem op schoot. Veilig en warm. Haar moeder had gelijk gehad over deze jongens, al zien ze er soms net zo gevaarlijk uit ze hebben een klein hartje en eenmaal die in je greep zul je er achter komen dat ze niet alleen krijgers zijn maar ook geliefde. Haar moeders woorden waren zo wijs geweest. Want ookal zag Lucifer er gevaarlijk uit, hij was heel zorgzaam en vriendelijk las hij dit wou. Misschien iets te vriendelijk maar dat maakte Lavinia niet uit. Maar als haar vader dit had gezien, dan was ze zuur. Nouja, Lucifer was zuur want niemand mocht aan haar komen. Maar Lavinia ging dit niet vertellen. Nee, absoluut niet. Al zou ze dit wel moeten doen, dit was haar geheim. Er was spijt in zijn ogen te zien. Ze vroeg zich af waarom. Espe kwam naast Lavinia liggen. Die jongen was nog verstandig geworden. Want Espe was niet dom, ze had allang door dat de jongen wou van Lavinia. Lavinina knikte, ''Ja, dat zal ik maar eens gaan doen.'' Ze stond op toen hij weg liep en keek naar Espe die weg liep om haar tas te halen die bij haar mantel lag bij een andere boom. Met haar tas en mantel in haar bek liep ze terug naar Lavinia die de spullen dankbaar over pakte. Ze propte de mantel terug in de tas en haalde er een korte zwarte jurk uit. Enkel aan de achterkant werd de jurk was langer, maar dat zag er enkel mooier uit vond Lavinia zelf. Ze keek even naar Lucifer en ging vervolgens achter de boom staan. De trok de jurk uit en gooide die op Espe die lichtjes gromde. Lavinia pakte de andere jurk over uit de bek van Espe en trok deze aan. Haar benen kwamen er nu mooi onderuit en werden niet meer verborgen onder haar jurk. Ze kwam er weer achter de boom vandaan en keek naar Lucifer en Pleoh. ''U mag zich weer omdraaien, ik ben klaar.'' Espe rolde met haar ogen. ''Niet helemaal my lady. U rits..'' Lavinia knikte en liep op Lucifer af. ''Wilt u mijn jurk dicht ritsen, mijn heer?'' vroeg ze waarna ze zich omdraaide. Espe gromde en ging liggen in de schaduw, waarom liet Lavinia haar dat nou niet doen. Mokkend keek ze voor zich uit, ze snapte niets van haar wederhelft.

Lucifer genoot van hoe ze samen zaten. Dit kon hij wel eeuwig volhouden, maar helaas mocht dat niet. Niet van zichzelf en niet van haar vader. Terwijl hij daar stond te wachten totdat ze klaar was, liet hij de afgelopen minuten door zijn gedachten stromen en herhaalde ze de hele tijd. Ze had haar hoofd op zijn borst gelegd en was geen centimeter naar achteren gegaan toen hij dichterbij was gekomen. Alsof ze helemaal niet doorhad wat hij van plan was geweest. Hoe kon ze zo verdomd onschuldig zijn? Hij zuchtte diep en draaide zich om toen ze zei dat ze klaar was. Het eerste waar zijn ogen zich op richten waren haar blote benen die goed uitkwamen onder de jurk. Hij slikte even moeilijk terwijl ze op hem afkwam. Ze was echt veel te gevaarlijk. Hoe kon hij haar nu weerstaan? Het was dat hij een enorme beheersing had anders had ze allang in zijn armen gelegen en had hij haar gekust. Maar die beheersing viel bijna totaal weg zodra ze zich omdraaide zodat hij haar jurk dicht kon ritsen. Het was dat haar haren zo lang waren anders had hij haar hele rug gezien. Toch moesten de haren aan de kant om de jurk dicht te kunnen doen. Zijn handen gingen naar boven en raakten de huid bij haar nek aan en streelden zachtjes de huid om alle haren mee te kunnen nemen. Die haren legde hij over haar schouder neer en ging daarna met zijn handen naar de rits helemaal beneden. Een van zijn handen plaatste hij op haar rug –wel op de jurk- en de ander gebruikte hij het dicht te ritsen. Het ging aardig soepel en zodra hij klaar was, pakte hij haar haren weer en liet die over haar rug vallen. ‘Klaar.’, zei hij en hij schrok van de heesheid in zijn stem. Daarom draaide hij zich om om haar zwaard te pakken en gaf die aan haar. Zijn eigen zwaard zat alweer in de schede.

Na een paar seconden beende hij langs haar heen naar zijn tas. Hij ontweek de blik van Espe en Pleoh die hem duidelijk ook in de gaten hielden. Hij moest hier zo snel mogelijk weg en hij zou haar hier ook weg krijgen. Hij gooide zijn tas over zijn schouder en pakte daarna die van Lavinia die hij over zijn andere schouder hing. ‘We gaan.’, zei hij snel. Hij zei zo weinig mogelijk, want zijn stem was nog steeds niet onder controle. Ze maakte te veel impact op hem en als hij wilde dat ze puur het huwelijk in zou gaan dan moest hij zorgen dat hij zo snel mogelijk van haar af was. Pleoh liep al in de goede richting en hij keek even snel naar Lavinia waarna hij de tijger volgde. Ze zou hem wel volgen al was het alleen maar om haar tas terug te krijgen.

Lavinia had zich omgedraaid zodat hij de rits kon dicht doen. Ze sloot haar ogen heel even en voelde zijn hand langs haar rug strijken om haar haren weg te halen. Waarna ze de rits dicht hoorde gaan. Ze glimlachte breed en keek naar Espe die nog steeds afkeurend naar Lucifer keek. Ze zuchte even toen de rits dicht was en haar haren weer op haar rug neerdaalde. ''Dankje,'' Zei ze vriendelijk en draaide zich om om Lucifer aan te kijken. Zijn stem klonk hees. Ze vroeg zich af waarom. Lucifer gaf haar zwaard weer terug en liep vervolgens zonder ook nog iets te zeggen langs haar heen. Lavinia keek naar haar zwaard en stopte deze in haar schende waarna ze naar Lucifer keen die pakte zijn tas op en hing deze over zijn schouder. Ze keek toe hoe hij haar tas op pakte en trok haar wenkbrouw op. Wat was hij van plan met haar tas? ''we gaan?'' herhaalde Lavinia. ''Waar heen?'' vroeg ze nu weer. Lavinia moest naar Midnight glade om daar een huis aan te vragen. De avonden zou ze dan naar de kroegen gaan om daar te kijken want daar waren toch echter wel de meeste mannen te vinden. Ze zou de eerste dagen misschien beter een kamer in een herberg kunnen huren. Misschien was dat een beter idee. Ze dacht even na maar zag dat Lucifer al begon te lopen ook zijn Anima achter Lucifer aan. Lavinia zuchte en keek naar Espe die rustig op stond. Ze knikte haar toe en liepen Lucifer zwijgend achterna. Espe keek Lavinia aan, ''Waarom deed je net zo?'' vroeg Espe rustig. ''Is er dan iets?'' ''Uh, ja duidelijk. Lavinia je moet oppassen. Je wild toch puur het huwelijk in gaan..'' Lavinia zuchte, ''Er is toch niets gebeurd..'' ''Nou, hij kon zich net beheersen. Je bent de koningin van het schaakspel maar nu word je bedreigd door een pion..'' Zei Espe. ''Lucifer is geen pion..'' Zei Lavinia fel. ''Nee wat dan, een koning?'' Lavinia slikte, ''Nee, maar..'' ''Maar wat Lavinia...'' ''Ik weet het niet..'' Zei ze zachtjes. ''Nou, volg de raad op van je Anima...'' Lavinia verwachten een preek en keek naar de grond maar in tegendeel. ''Volg je hart..'' Lavinia keek Espe verbaast aan. ''Wat bedoel je?'' ''Precies wat ik zeg, volg je hart.'' Lavinia beet op haar onderlip maar knikte uiteindelijk.

Lucifer had haar tas gepakt en liep weg. ‘Midnight Glade.’, zei hij snel en zweeg verder. In plaats daarvan liep hij snel door tot dat hij bij Pleoh liep. Zwijgend liep hij door en Pleoh keek de hele tijd naar hem op en dan weer strak vooruit. Zo liepen ze een tijdje door, maar al snel kon Pleoh er niet meer tegen. Hij gromde een keer luid en duwde met zijn lijf tegen Lucifer aan. Hij moest nu snel hem vertellen wat er aan de hand was. ‘Komt wel weer goed, Pleoh.’, zei hij. Zijn stem had hij weer onder controle, maar Lavinia moest niets raar gaan doen anders kwam het snel terug. Wat is er nu precies aan de hand dan? Lucifer keek naar de tijger. ‘Heb nu geen zin om te praten., jochie.’, zei hij zuchtend. Daarna ging zijn blik weer naar voren. Na twee kilometer lopen kwam hij op een splitsing en daar stopte. Hij wachtte totdat Lavinia bij hem was, maar keek haar niet aan. ‘Hier moeten we afscheid nemen, my lady. Het pad naar links leidt naar Midnight Glade.’ De tas van haar haalde hij van zijn schouder en hield het naar voren. Nu keek hij haar eindelijk aan. Die jurk was veel te bloot voor als ze in Midnight Glade wilde gaan lopen en trok snel de tas terug voordat ze het aan kon pakken. Even zocht hij naar iets, maar het lag bovenop en de mantel was er al snel uit. De tas dropte hij voor Espe en met de mantel liep hij op haar af. Hij bleef voor haar staan, terwijl hij het bij haar omknoopte. De haren liet hij in de kap vallen en zette de kap daarna overeind. ‘Pas goed op jezelf, Lavinia.’ Zijn stem was weer iets heser geworden, maar hij kon zich nog niet wegdraaien. Even een laatste blik om haar gezicht in zich op te nemen en de helblauwe ogen die hem gevangen hielden. Hij kon zich niet meer wegdraaien. Pas wanneer zij haar blik zou afwenden of zou sluiten. Toch zag hij haar weer op haar lip bijten en bracht zijn hand naar boven. Nu hield hij zichzelf niet tegen en legde zijn duim op haar lip om die te bevrijden van haar tanden. ‘Ik zei toch dat je niet op je lip moest bijten.’ Mompelend en zachtjes maar voor haar nog net hoorbaar. Daarna zakte zijn hand weer langzaam naar beneden.

Lavinia keek stug voor zich uit. Wat bedoelde Espe daar nou weer mee. Haar hart volgen? Hoe? Hoe wist ze wat haar hart wilde? Ze wist dat het nooit kon. Ze had haar vader beloofd, ze zou een man vinden van haar status. Maar ergens wou ze dat niet meer maar dat zei ze niet. Ze beet op haar onderlip en zuchte even. Espe keek even omhoog maar daarna voor zich uit. Hoe kon ze nou haar hart volgen als het niet mocht. Ze zou hun familie ten schande maken en haar vader zou haar keuze niet accepteren en de man doden voor haar ogen en zou daarna zelf een man aanwijzen. Een man waar ze dan niet van hield. Ze keek naar haar voeten en daarna weer naar het pad. Het pad splitste zich en Lucifer stopte, hij wachtte op haar maar keek haar niet aan. Ze bleef staan voor hem en knikte na zijn woorden. Lavinia stak haar hand uit om haar tas te pakken en keek vervolgens naar Lucifer. Espe keek aandachtig naar Pleoh maar vervolgens toch naar Lavina. Lucifer trok haar tas terug en Lavinia keek hem even aan. De tas werd voor Espe geworpen die met een gegrom achteruit stapte. Lucifer kwam iets dichterbij en Lavinia keek Lucifer aan, ze slikte even. De mantel werd opgeknopen en haar kap werd opgedaan. Ze bleef Lucifer aan kijken. ''Zal ik doen, Lucifer.'' Zei ze kalm en glimlachte lichtjes. Voor een moment staarde ze recht in zijn ogen. Ze beet zachtjes op haar onderlip, haar ogen twinkelde lichtjes. Toen ze zijn duim op haar onderlip voelde keek ze hem aan. Het was alsof een vlam over sloeg. Maar ze wist dat deze vlam er niet mocht zijn. Lavinia glimlachte, ''Ja dat zei je..'' Zei ze zachtjes. Ze keek weer in zijn ogen en boog iets naar voren en ging op haar tenen staan. Ze drukte een klein teder kusje op zijn wang en ging weer op haar voeten staan. ''Tot snel, heer Lucifer..'' Zei ze met een glimlachje. Ze pakte haar tas op en hing deze om haar schouder. Ze wierp nog een blik op Lucifer. Ergens wou ze nog niet weg. ''Tot ziens..'' Zei ze met een haast waterig glimlachje en draaide zich om, om weg te gaan. Espe was ook gaan staan, ze knikte nog naar beide en liep daarna Lavinia achterna, die in een slakkentempo weg liep.

Lucifer knikte op haar woorden dat ze goed op zichzelf zou passen. Hij had niet anders verwacht. Ze was de dochter van een Nigrisman en hij was ook nog eens de clanleider. Ze zou super voor zichzelf kunnen zorgen. Zijn ogen werden weer iets donkerder zodra hij haar kip aanraakte en bij haar stem sloeg zijn hart een slag over. Toen kwam ze naar hem toe en kuste hem op zijn wang. Hij deed alles wat hij kon om zichzelf nu tegen te houden. Het liefst sloot hij haar nu in zijn armen om haar te kussen totdat hij geen adem meer over had, maar dat kon niet. Ze zou met een hoogstaand iemand moeten trouwen en zijn kinderen moeten baren zodat de clan niet zonder troonopvolger zou komen te zitten.'Ik zie je snel weer, mijn vrouwe.', zei hij haar zachtjes ma. Lucifer keek toe hoe ze wegliep en bleef haar nastaren totdat hij haar niet meer kon zien. Toen pas wenkte hij Pleoh dat ze verder gingen. Hij zou haar stiekem blijven volgen, maar van voldoende afstand zodat hij hoopte dat ze hem niet op zou merken. Hij zou haar beschermen, maar dat hoefde ze niet te weten.

((OOC: Topic uit?))