Oranje, gele, en bruine bladeren dwarrelden uit de bomen en sommigen bleven in Aaliyah’s haar hangen en in Afraima’s vacht. Beiden wisten eigenlijk niet goed wat ze hier deden, maar ze waren hier verzeild geraakt en proberen er het beste van te maken. Aaliyah merkte dat Afraima moe werd en sprak tegen de wolf dat deze wel even mocht gaan rusten terwijl zij nog wat te eten zocht.



Aaliyah liep op blote voeten. De bladeren prikten zachtjes in haar voeten, maar ze vond het fijn. Ze bereikte een struik waar bessen aanzaten waarvan ze wist dat ze eetbaar waren. Ze plukte er een aantal, en liep terug naar Afraima. De wolf lag rustig te slapen. Aaliyah gong naast haar zitten en streelde de vacht van de wolf. Haar gedachten gingen in toptempo door haar hoofd, maar ze werden ruw onderbroken door een geluid. Ze keek in de richting van het geluid en zag dat er iets in haar richting liep.

Daemon liep flink door over het paadje. Hij had in dagen geen eten meer gehad. Zijn maag deed pijn van de honger. Maar hij was nu op zoek naar stof. Zijn kleren waren nog steeds doorweekt van de regen. Mustor rende zenuwachtig van links naar rechts over het kleine paadje. ‘Ga maar kijken’ zei hij tegen de wolf. Hopelijk had Musto iets te eten geroken. Musto schoot er als een speer vandoor. Daemon rende achter de zwarte wolf aan. Opeens hoorde hij Musto grommen en zag dat zijn nekharen overeind stonden. Het was hetzelfde meisje dat had gezorgd dat hij en Musto op het Ministerie terecht waren gekomen. ‘JIJ WEER!’ schreeuwde Daemon kwaad. Hij beende snel op haar af. Door haar was hij veel tijd verloren. Tijd waarin hij stof had kunnen vinden. Musto deed grommend een paar stappen naar de andere wolf. Die was de vorige keer ook niet vergeten. Daemon greep het meisje bij haar keel en trok haar ruw overeind. ‘Dat van de vorige keer ga je duur betalen!’

Aaliyah had argwanend gekeken naar het ding dat in haar richting liep. Ze kon een zwarte wolf onderscheiden, waarvan ze het gevoel had dat ze die kende. Waarvan wist ze alleen niet meer. Het kwam door de jongen die achter de wolf aanrende dat ze kippenvel kreeg over haar hele lijf. De ging in aanvalshouding staan, maar het had weinig zin. De jongen had haar al bereikt. “JIJ WEER!” schreeuwde hij naar haar. “SCHREEUW NIET ZO!” Riep Aaliyah terug. Snel beende de jongen op haar af. Ze zag ze zwarte wolf naar Afraima grommen. Afraima liep ietwat voorzichtig naar de wolf toe. Ze wist nog dat hij haar de laatste keer een forse snee had bezorgd.

De jongen viel weer terug op zijn oude methodes. Hij greep haar bij haar keel en trok haar overeind. Leuk, altijd al een flashback willen hebben. dacht ze sarcastisch. Hij dreigde dat ze het duur zou betalen, dat wat ze de vorige keer had gedaan. “Zeg kun je geen originelere manieren verzinnen om me omhaag te krijgen, bijvoorbeeld prikken met een stokje in plaats van dat eeuwige bij de keel grijpen?” ze beledigde de jongen hier waarschijnlijk mee, maar dat maakte haar niet uit, had hij haar maar niet zo ruw overeind moeten halen. Opeens merkte ze dat de jongen graatmager was. hij mocht haar dan op het moment bijna aan het wurgen zijn, en haar de vorige ontmoeten hebben willen vermoorden, maar ze kon hem moeilijk laten verhongeren.

“Ik heb net wat bessen geplukt voor Afraima en mijzelf, maar jij en hij daar,” ze gebaarde richting de wolf. “ zien eruit alsof jullie het beter kunnen gebruiken dan wij. Het zit in mijn tas. Als je me loslaat dan pak ik ze en mag je hebben. ik beloof, nee ik zweer, dat ik niet zal vluchten of op elke andere mogelijke manier om hulp zal roepen of zal proberen te ontsnappen.” Ze wist dat dit veel te aardig was, nadat hij haar bijna had vermoord, maar ze vond het gewoon zielig.

Op het moment dat de andere wolf in de buurt van Musto kwam, viel Musto aan. Hij gooide de wolf omver en beet de ander. Bloed stroomde in zijn mond. Hij had genoeg waarschuwingen gegeven, al vond hij dat zelf.



Er veranderde iets de in de ogen van Daemon toen ze begon over dat het wel orgineler kon. Een veel kwadere blik. Ze had wel lef zeg! ‘Waar bemoei jij je mee’ snauwde hij toen ze over eten begon. ‘En ik kan ze ook zelf wel pakken. Daar heb ik jou niet voor nodig’ Bovendien vertrouwde hij haar niet op haar woord. Dacht ze nu echt dat hij ineens zou kalmeren en leuk met haar zou gaan picknicken? Ze vormde nog steeds een bedreiging voor hem als ze nog kon staan. Beter er zeker van zijn dat hij veilig kon eten zonder ineens in de rug kunnen worden aangevallen. Daemon liet een hand los, maakte er een vuist van en sloeg haar hard in haar maag. Hij liet haar vallen en schopte nog een keer tegen haar buik aan. Hij zou dan zo’n 5 tot 10 minuten hebben om hier het eten te pakken en weg te komen, als de wolf van haar niet raar begon te doen. ‘Blijf daar maar liggen’ grinnikte hij. Daemon pakte de tas en haalde het ondersteboven, alles wat hij kon gebruiken nam hij mee. De rest liet hij op de grond liggen. ‘Prettig om je nog een keer te ontmoeten’ zei hij sarcastisch. Helaas had Daemon weer geen stof gevonden. ‘Laat dit een les voor je zijn, ik laat niet met me spotten!’ Hij draaide zich om, floot Musto en liep weer weg.

Luid gegrom doemde op uit de dichte begroeing toen het meisje werd geslagen en op de grond werd gegooit. Toen Kenshi hem toestemming had gegeven te kijken waar het gegrom vandaan kwam had hij niet verwacht dit tegen te komen. Wat onwennig zette hij een stap buiten de bebgroeiing, in het zichtsveld van beide mensen en hun Anima, Kyodo hielt zijn kop opgeheven en keek waarschuwend naar de jongen, hij versperde zijn pad. ,,Dingen stellen van een weerloos wezen." was nog vaagje shoorbaar door zijn grommen heen ,,Hebben jullie geen eer?" hij en zijn mens hechtte altijd veel waarde aan eer, Kyo wist niet dat anderen dat meestal niet deden.

Aaliyah krop in elkaar. Afraima was net gebeten door de andere wolf, en zij kreeg een stomp in haar maag. Ze viel op de grond, en de jongen gaf haar nog een trap na. Hij zei dat ze daar maar moest blijven liggen. Goh, ik wou nou net een uitstapje maken naar Midnight Glade. Hij liep naar haar tas en pakte er een aantal dingen uit. de rest gooide hij op de grond. “Laat dit een les voor je zijn, ik laat niet met me spotten!” zei hij terwijl hij zich omdraaide, de zwarte wolf naar zich toe floot en weg liep. Afraima rende achter de wolf aan en kreeg zijn staart te pakken. Stevig beet ze erin, en er was bloed te zien. Afraima liet de staart weer los.

Uit het bos kwam een dier naar hun toelopen. Het was te breed gebouwd en te groot om nog een wolf te zijn, maar Aaliyah kon niet zien welk dier het dan wel was. het kwam dichterbij en Aaliyah zag dat het dier lange manen hat die zijn kop sierden. Het was een leeuw.

Afraima jankte van de pijn. De wolf tegenover haar had haar op de grond laten vallen en had haar toen hard gebeten. Bloed stroomde over haar vacht, en ze probeerde op te staan om de andere wolf weer aan te vallen. Ze zag dat Aaliyah op de grond lag, en wou haar helpen, maar daarvoor moest ze eerst opstaan, en dat lukte niet echt. Na een paar tellen flink zwoegen stond ze weer op vier poten. Ze wolf was zijn mens achterna gegaan. Afraima begon te rennen, zo goed en zo kwaad als het ging, en beet de wolf in zijn staart. Dat zou hem leren. Ze liet de staart los en proefde bloed in haar bek. Ze hoorde geritsel en keek opzij, waar ze een groot dier zag, dat waarschuwend naar de jongen keek. Hij stond in de weg. ”Dingen stellen van een weerloos wezen.” Kon Afraima horen. “ Hebben jullie geen eer?” Afraima jankte instemmend, en ook van de pijn. De wond was erger gaan bloeden en hij was ook erg diep. Ze hoopte dat er nog wat aan gedaan kon worden.

Grommend keerde Musto zich naar de leeuw. Hij schoot vooruit en beet in de lucht om de leeuw uit te dagen. Bang was hij zeker niet. Zijn nekharen stonden overeind en hij bleef dreigend staan, wachtend op een reactie van de ander. Opeens voelde hij tanden in zijn staart. Musto piepte kort en draaide zich woedend om. Meteen viel hij uit naar de wolf. Hij zette zijn tanden in het vlees en trok er hard aan om de wolf zo veel mogelijk pijn te doen.



Daemon grinnikte naar de wolf. Daarna werd hij weer bloedserieus. ‘Weg leeuwtje, je hebt hier niets mee te maken. Ga je eigen eten maar zoeken’ Daemon wilde weer verder lopen toen hij Musto hoorde piepen. Hij werd gebeten door de wolf. Nu was Daemon het echt behoorlijk zat, hij liep naar de wolf van het meisje en gaf die een flinke schop. ‘Stoute hond!’ zei hij beschuldigend. Vervolgens draaide hij zich weer om naar de leeuw. ‘Laatste waarschuwing, laat me erlangs. Probeer nu niet de held te gaan uithangen.

Kyodo zette een paar stappen in hun richting toen de bruinige wolf aangevallen werd, maar voor hij in kon springen was het al voorbij en rcihtte de jongen zijn blik weer op hem. Kyo ging gewoon rechtop zitten, met een opgeheven hoofd, niet vanplan op te geven. Tja, op geven was nou eenmaal niet hun ding. ,,Hrm... Hoe lang denk je dat jij en je gewondde wolf het uit kunnen houden tegen mij..? Een wezen dat groter én sterker is..?" blufte hij, hij wist niet eens zeker of hij echt sterker was, maar één ding was zeker, hij was niet bang om te moorden. De leeuw stond op, zodat hij nog groter werd en stortte zich op de jongens Anima, uiteindelijk drukt ehij zijn poot en zijn nagels diep in de nek van de wolf om deze op de grond te houden. ,,Je kan nog terug." zei hij rustig ,,Als je de spullen teruggeeft en je wolf met je mee roept dan zal niemand je volgen."