Constance keek voor haar uit. Haar jurk scheurde over de grond heen en werd langzamer hand vies. Het was een hele tijd geleden dat ze een jurk gedragen had. Ze was blij dat ze er eindelijk weer eentje kon dragen. Constance moest aan haar laatste moord denken. En al weer kreeg ze overal kippenvel. Hoe moest ze het hem in vredes naam vertellen. Hoe moest ze hem vertellen dat zij het had gedaan. Dat zij verdomme zijn vrouw had vermoord. Hoe zei je zo iets. "Hey Richard luister ik heb je vrouw vermoord." Zo? Nee dat kon ze niet maken. Waarom moest haar vader nou zijn krachten bij haar gebruiken. Ze snapte al helemaal niet waarom ze die mensen moest vermoorden. Hij wou de macht krijgen. Maar dan hoorde je geen onschuldige mensen te vermoorden. Dan kon je de macht toch ook niet krijgen. Of lag het nou aan haar. Misschien kon ze beter niks zeggen. Ja dat was beter. Gewoon verdwijnen en nooit meer weer komen. Dan kon haar vader haar niet meer in de macht houden. En hoefde zij geen moorden te plegen.

Nog nooit had ze zich zo boos gevoeld op haar Anima.
Hij had haar laten zitten, zomaar laten zitten. Hij was nu als een vreemde voor haar.
Met grote boze stappen liep Rose door Rainbow Lake. Ze moest ergens rust vinden, er met iemand over praten. Maar er was niemand die haar geschikt leek.
Rose veegde de tranen uit haar ogen. Waarom deed haar Anima zo gemeen. Hij was altijd zo goed voor haar geweest. En nu.
Ze liep bijna een vrouw omver, omdat ze niet oplette waar ze liep. Ze had zo het water in kunnen lopen en verdrinken. Misschien was dat helemaal niet zo'n slecht idee.
Rose keek verontschuldigend naar de vrouw. ''Het spijt me, ik lette niet op''
Haar onderlip begon te trillen. Ze wou sterk blijven, al kon ze dat niet.
Ze hoopte dat de vrouw niet zo merken dat ze zo in de put zat.

Constance was zo in gedachten dat ze niet hoorde dat er iemand aan kwam lopen.
Ze schrok op toen iemand tegen haar op liep. Ze draaide zich om en keek de jongedame. Nou ja eerde gezegd jonge meid. In elk geval jonger dan haar. ''Het spijt me, ik lette niet op'' "Het geeft niet" Sprak ze met een glimlach. Constance kon gelijk zien dat niet alles goed was met de dame voor haar. "Als wel goed met U vrouwe" Vroeg ze terwijl er een vriendelijke blik in haar ogen verscheen. Constance pakte de hand van de dame en trok haar lichtjes dwingend mee naar een omgevallen boomstam. Ze liet haar op de helft los. Misschien wou het meisje wel helemaal niet met haar praten. Dus ze had altijd nog de keus om door te lopen. Toen Constance zat klopte ze op de plek naast haar.

Rose keek nog steeds met een verontschuldigende blik.
''Het geeft niet'', zei ze vriendelijk. ''Alles wel goed met uw vrouwe'' zei ze.
''Jah, het gaat'' zei Rose schor terwijl haar ogen zich weer vulden met tranen.
Toen nam de vrouw haar bij de hand en ging op een gevallen boomstam zitten.
Ze klopte op het plekje naast haar.
Rose ging er zitten met de ogen vol verdriet. Toen ze de vrouw aankeek begon ze te huilen.
''Het, het het is... Ik snap het niet meer.. Ik weet, weet niet hoor''
Rose kon haar woorden niet eens tot zinnen vormen. Ze keek wanhopig naar de vrouw. Hoe moest ze dit nu gaan vertellen.

'Jah, het gaat' Constance geloofde de jonge dame niet dus besloot ze toch om er voor te zorgen dat het meisje er over kon praten. Toen het meisje eenmaal naast haar zat en ze nog eens begon te huilen wist ze dat ze het goede had gedaan. ''Het, het het is... Ik snap het niet meer.. Ik weet, weet niet hoor'' Constance nam het gezicht van het meisje in haar handen en veegde de tranen weg. "Hey meisje niet huilen." Fluisterde ze geruststellend. "Haal eerst een goed adem en vertel me dan wat er aan de hand is" Ze had er altijd een hekel aan als iemand moest huilen. Al helemaal bij haar in de buurt. Aangezien ze zo mee kon huilen sinds een aantal jaren was ze heel erg emotioneel. Ze hoefde maar een verhaal aan te horen of iets te zien en ze lag al weer in tranen. Eerst dacht ze dat ze zwanger was. Maar dat zou niet kunnen want tja ze heeft nooit iemand gehad. En ze was ook nog nooit met iemand in bed geweest. Constance was dan ook blij dat haar buik niet dikker werd en ze gewoon weer het maandelijkse probleem kreeg.

Rose kon niets anders doen dan blijven snikken, onddanks dat ze diep adem moest halen van de vrouw en het moest vertellen.
Toch probeerde ze het en het hele verhaal ging eruit.
''Het, het is James, mijn Anima'' hikte ze. ''We waren altijd de beste maatjes, maar opeens doet hij zo raar. Hij praat niet meer tegen me, schreeuwt me uit en laatst heeft ie me zelfs geslagen. Zomaar, om niets. Ik ken hem niet meer en het doet zo'n pijn''
Rose begon weer te huilen. ''Er is niets wat ik eraan kan doen hij wil gewoon niet luisteren''
Rose keek naar de vrouw die rustig luisterde. ''Maar, maar ik wil u er niet mee lastig vallen'' Ze veegde haar tranen weg stond op een keek naar het verleidelijke diepe deel van het meer waar de regenboog in begon. Als ze er heen zwom en lang genoeg onder bleef dan was dit alles zo voorbij.

''Het, het is James, mijn Anima We waren altijd de beste
maatjes, maar opeens doet hij zo raar. Hij praat niet meer tegen me,
schreeuwt me uit en laatst heeft ie me zelfs geslagen. Zomaar, om niets.
Ik ken hem niet meer en het doet zo'n pijn'' Constance wist niet wat ze moest denken. Het leek haar erg als dit tussen Athos en haar gebeurd. Ze moest dit meisje helpen. Het moest gewoon. Maar hoe ging ze dat doen. ''Er is niets wat ik eraan kan doen hij wil gewoon niet luisteren Maar, maar ik wil u er niet mee lastig vallen' Ze keek toe terwijl het meisje op stond. Maar al snel pakte Constance haar arm en trok haar terug. "Meisje luister eens je valt me er niet mee lastig. Ik wil je helpen," Sprak ze. Misschien kon zij met hem praten. Ze kon het proberen. Constance keek even voor haar uit terwijl ze naar dacht. Ja ze zou best met hem kunnen praten. "Lieverd, Laat me je helpen." Fluisterde ze terwijl ze haar aan keek. "Vertel me waar hij is en ik praat met hem" Misschien kon ze ook nog wat anders doen. Maar zeker wist ze het niet. Ach ze ging het proberen. Ze kon niet toe kijken terwijl dit meisje zo verdrietig was.

Rose werd teruggetrokken door de vrouw. "Meisje luister eens je valt me er niet mee lastig. Ik wil je helpen,"
Rose keek de vrouw hoopvol aan. ''Wil je dat echt doen''
"Lieverd, Laat me je helpen." Fluisterde ze terwijl ze haar aan keek. "Vertel me waar hij is en ik praat met hem"
Rose durfde niet te zeggen waar James was. Ze schaamde zich voor hem en durfde hem niet te tonen. Maar misschien kon ze inderdaad wel helpen.
Rose stond op en wees richting de rand van het Moeras Muddus.
''Daar ziet ie ergens tussen de struiken''
Rose trilde op haar benen toen ze de vrouw de weg wees. ''Maar wees voorzichtig want hij is erg onvoorspelbaar en met de raarste dingen bezig.

:Anima Tell:
James gooide de verschillende kruiden in een pot en sprak rare woorden. Hij moest deze drank brouwen, het was het perfecte vergif. Er staken blauwe en paarse vlammen uit de pot
Dat was een goed teken.

Constance zag de hoopvolle blik in de ogen van het meisje. Nu kon ze geen stap meer terug zetten. 'Wil je dat echt doen'' Ze glimlachte en knikte. "Dat wil ik inderdaad doen" Sprak ze. Constance keek toe toen het meisje weer op stond en de weg wees. ''Daar ziet ie ergens tussen de struiken Maar wees voorzichtig want hij is erg
onvoorspelbaar en met de raarste dingen bezig" "Maak je geen zorgen ik red me wel" Constance sloot kort haar ogen en stond nu op. Een tweede Constance zat nog steeds op de bank. Ze deed haar ogen open duwde het meisje weer terug op de bank. "Blijf hier tot dat ik terug ben oké? Zij blijft bij je" Sprak ze terwijl ze naar haar tweede ik wees. Ze was blij met haar gaven dat ze zich kon klonen. Hier door kon ze op twee plekken te gelijk zijn. Soms nog wel meerdere. Ze gebruikte het altijd voor school. Als ze bijvoorbeeld een keer geen zin had stuurde ze haar andere ik er heen. Gelukkig was haar tweede ik precies zo als zij. Constance liep richting de plek waar het meisje naar gewezen had. Een vieze geur gleed haar neus binnen. Door dat ze in een wolf kon veranderen waren haar zintuigen ook scherpe. Nou zo scherp als haar wolfseinde. Maar ze kon gewoon goed horen, ruiken en beter zien. Constance volgde haar neus en al snel kwam ze bij een jongen uit. Als goed was moest dit James zijn. Constance ging door haar knieën en keek in de pot. "Gevaarlijk spul maak je." Sprak ze. Zelf kende ze het ook wel. Ze had het vaak genoeg gebruikt om er iemand mee te vermoorden.

:Anima Tell:
James was druk bezig toen hij opschrok van een vrouw naast hem.
Hij schrok zo erg dat het hele flesje met de hete pepers in het drankje viel.
James slaakte een gil van schrik. Het brouwsel begon enorm te borrelen en de dampen. Nog geen twee seconden later ontplofte het hele drankje. Een enorme schokgolf blies hem weg en duwde hem het moeras in. Een steekvlam steeg op uit de bosjes die in brand waren gevlogen.
De vrouw was nergens te bekennen. Waarschijnlijk was ook zei weg geblazen, of erger. Maar het allerergste was. Zijn hele drank was verpest, dagenlang werk. Weg.
Als die vrouw nog leefde, en dat mocht ze niet hopen, zou hij haar een lesje leren.

Rose keek bang toe toen de vrouw de struiken in gang. Ze hoorde een korte gil en wat er daarna gebeurde...
Er volgde een enorme ontploffing, en Rose schreeuwde en gilde het ui. ''Neee, alsjeblieft nee'' Rose schoot te hulp, maar kon de vrouw niet vinden. Als haar iets gebeurde was het haar schuld. Laat er aljeblieft niets zijn.