Duwan had zijn gekromde zwaard, dat glansde in de middagzon klaar. Hij keek zijn vijand diep in de ogen, en op het laatste moment, toen zijn slag zou komen, begon hij te lachen, hardop. Hij sloeg zijn 'tegenstander', ofwel een grote bemoste tak die hem de weg versperde, doormidden, en dacht even aan de Grote Boom. Hij was, net zoals iedereen in Dust, een onderdaan van de Vier Elementen en het Stof, en hij mompelde snel een schietgebedje terwijl hij aan de Aarde dacht. Hij verontschuldigde zich voor het weghakken van een ledemaat van een levende boom, en snoof toen. Hij keek om zich heen, en merkte dat zijn trouwe partner niet achter hem liep. Ook niet voor hem. De grote lynx, die vrij uit de kluiten gewassen was, was in geen velden of wegen te bekennen.
'Esau!' Duwan riep de kat, en hakte een laaghangende tak weg met het zilverwitte zwaard in zijn rechterhand. Geen reactie van de kat. Duwan mompelde wat, en begon richting zijn doel te lopen, zijn tas met spullen over zijn schouder gehesen en zijn boog in de koker aan zijn heup, pijlen gevederd en klaar om afgeschoten te worden. Een witte lok haar viel voor Duwan's ogen, en hij veegde de pluk geërgerd weg. Het zweet liep over zijn gezicht, al was het niet erg warm en droeg hij niet uitermate warme kleren.
Duwan had een apart uiterlijk door zijn witte haar en de zwarte tatoeages over zijn gehele lichaam, inclusief gezicht. Zelfs zijn lippen waren betekend met de inkt, die hij met moeite uit bomen in een verre streek van Dust had ontdekt. De inkt was eigenlijk een poeder gemengd met zuiver water en een bepaald soort giftig sap. Het poeder had hij gemaakt door bladeren van dezelfde giftige boom te vermalen en te drogen. Duwan had echter een ander ingrediënt gebruikt voor zijn inkt. Maar daar sprak hij nooit over; zijn zonden waren op zijn lijf geschreven.

Esau rende met grote passen tussen de bomen door, onder takken langs, en klom soms in een hoge boom die hem verbinding verschafte tot een andere boom. Ondertussen keek hij naar beneden. Hij wist dat Duwan hem kon voelen, maar dat de man met het witte haar hem toch niet zou zien. De kat giechelde in zichzelf, en bekraste snel een boom; zo markeerde hij zijn vergane afwezigheid voor andere wezens; hopelijk zou een soortgenoot, een van de laatsten, hem zo kunnen vinden.
De kat snoof even een geur op, waarschijnlijk van een vogel die hij nog niet kende, en keek in het rond. Hij hield zijn kopje schuin, en bewoog even met zijn oren, waardoor de pluimpjes aan de uiteinden zich vrolijk bewogen. Toen draaide de kat zich om, en vervolgde hij zijn weg boven zijn partner, die hem eens riep.
Esau wist evengoed als Duwan dat het roepen in dit woud hen wel eens fataal zou kunnen worden. Als een gezochte door het Magistrerium zou Duwan niet graag gezien worden door de hoge heren in de Grote Boom, maar schijnbaar kon het de getatoeëerde man niets schelen; hij had immers het geld voor deze klus aanvaard zonder tegenspraak. Esau kon niet bedenken waarom Duwan niet had tegengesproken. De witharige wilde het hem ook niet vertellen; dus zweeg de kat, en Duwan zweeg ook. Samen konden ze alles aan, dus waarom zouden ze überhaupt praten. Het maakte de kat weinig uit, en Duwan scheen zich niet te storen aan de stilte.


Duwan stond stil, en keek om zich heen. De open plek die hij had bereikt, was vreemd en angstaanjagend vredig. Geen geluiden. Geen geuren voor de mens. Het was een dode plek, al groeiden alle bomen hier gewoon, en waren ze groen. Duwan keek vervreemd om zich heen, en schudde zijn hoofd. Hij zou hier niet moeten zijn. Zijn kat sprong naast hem op de grond, en draaide een nieuwsgierig, vragend rondje om zijn benen heen. Duwan raakte Esau's geest aan met de zijne en gaf zijn verbazing over de plek aan. Esau reageerde met eenzelfde nieuwsgierigheid.
Opeens stond de kat stokstijf, en keek om zich heen met gespitste oren. Hij bewoog met één poot richting de bosrand, en Duwan haalde zijn boog uit de koker, nadat hij zijn zwaard had weggestoken. Hij legde een pijl aan, en keek om zich heen, zonder een woord te spreken. Hij wachtte, en luisterde...

Catharina dacht terug aan het bad dat ze een paar uur geleden had genomen. Ze had het gevoel dat dat al dagen geleden was in plaats van een paar uur. Ze voelde zich overal plakkerig en dat kwam door de jurk die ze droeg. Haar eigen jurken waren losjes of strak, maar in ieder geval lieten ze voldoende lucht door en dat deed deze jurk totaal niet. Ze kon niet geloven dat haar moeder deze jurk ook had gedragen. Dat ze tegen die warmte kon. Gelukkig reden ze nu onder de bomen door en hielden de bladeren de meeste zon tegen. Eros was totaal niet aan het zweten en ze keek even jaloers naar hem. Het leek wel alsof hij haar blik voelde en draaide zijn hoofd om naar haar te kijken. Ze zuchtte vermoeid en knikte bijna onmerkbaar. De hengst hinnikte even zacht en diep en ging over in een snelle galop zodat de wind door haar haren en gezicht kon waaien. Ze liet de teugels los en haalde haar vlecht uit. Ze genoot van de koele wind die door haar haar ging en voelde zich even bevrijd. Heerlijk was het als je niets anders voelde dan de wind door je haar gaan. Ze leunde naar achteren en kreeg meteen een steek in haar rug. Ze kreunde en hoopte echt dat ze de laatste paar maanden van haar zwangerschap meer rust zou krijgen, maar wist dat dat niet zou gebeuren. Ze was nu op weg naar het hoofd van het Magistrerium, Tempus. Ze moest het met hem over het stof hebben dat een paar weken eerder was gevallen. Maar dan moest ze doorrijden. Ze wist ook helemaal niet of hij er wel of niet zou zijn, maar ze zou wel op hem wachten. Dan had ze meteen een goede reden om uit te rusten. Ze gaf het niet zo snel aan anderen toe, maar ze kon niet tegen pijn waar ze niets aan kon doen en die pijn moest ze nog een paar maanden volhouden. Ze ging recht zitten en nam de teugels weer aan. Ze kende hier alleen maar dit pad dat naar het Magistrerium leidde, maar moest nu even rusten. Ze nam Eros terug tot een kalme galop en draaide van het pad af. Zo reden ze even door het bos totdat ze in de verte een open plek zag. Ze sloot haar ogen en liet Eros de rest van het stuk afleggen. Zij genoot nog van de geluiden in het bos.

:anima: Eros moest inwendig lachen bij het zien van zijn wederhelft in die jurk. Ze haatte dat soort jurken en ze wilde het liefst iets anders aan. Dat wist hij, maar ze hadden geen stof bij zich waarvan ze een nieuwe jurk zou kunnen maken. Bovendien had ze er geen tijd voor. Ze zou nooit een dag willen verspillen aan het maken van een jurk. Hij genoot van de wind door zijn manen en de snelheid die ze hadden. Hij vond het gewoon heerlijk om in het bos te zijn. Overal voelde hij veiligheid, de bomen die hen veiligheid bood. Hij volgde haar aanwijzingen, maar merkte het dat hij de leiding kreeg toen ze haar handen losjes naast zich liet hangen. Hij naderde de rand van het bos en zou zo op de open plek komen. Daar zag hij iemand staan en zijn instinct liet hem meteen stoppen en toen hij zag dat het man was steigerde hij hoog. Het was bedoeld om zijn vriendin te beschermen, maar hij had niet door dat het juist tegengesteld was. Hij hoorde haar schreeuw en vervolgens een pijnlijke steek in zijn achterbeen. Hij kwam neer en keek naar de plek waar zijn wederhelft was. Had hij haar nu net pijn gedaan? Hij snapte niet wat er was gebeurd. ‘Cat?’, vroeg hij zachtjes. Hij lette totaal niet op de man, maar had al zijn aandacht bij Catharina die op de grond lag.

Ze opende vol verbazing haar ogen toen ze voelde hoe Eros steigerde en zij er afgleed. Ze had niets doorgehad en probeerde op beide benen te landen. Dat lukte, maar haar rechterbeen kwam niet helemaal goed neer waardoor ze door haar enkel heen ging. Ze was zo geschokt dat ze de kreet niet kon onderdrukken. ‘Au!’, kermde ze uit. Ze was doorgevallen op haar kont. Met meteen daarna een verwijtende blik naar Eros en een grimmige blik op haar gezicht. ‘Eros! Kun je ons de volgende keer waarschuwen als je in een keer gaat steigeren? Ik heb veel van je door, maar lang niet alles!’, siste ze door haar opeengeklemde kaken door. Ze had haar kaken van pijn automatisch dicht geklemd. ‘Wat was er nu precies aan de hand dat je zo raar deed?’, vroeg Catharina en terwijl de hengst beschaamd aan de kant ging zag zij iemand staan. Van hier te zien was het een man en een soort kat naast hem. Was dat niet een lynx? Ze had geen idee. ‘Aha, vandaar.’ Ze vergat even haar pijn en probeerde op te staan. Dat had ze niet moeten doen. Ze zakte weer terug op de grond nadat ze de pijn voelde toen ze even op de voet had gesteund. Ze zuchtte. Geweldig!

Duwan hoorde een schreeuw en rende, pijl en boog in de aanslag, naar de plek waar hij dacht dat het geluid vandaan was gekomen. Hij hief zijn boog op, en trok de pees strak.
Hij had echter niet verwacht een dame in de penarie te vinden, en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de vrouw die op de grond lag, een beetje hulpeloos, alsof ze pijn had, of haar benen verlamd waren. Hij had eerder zulke mensen gezien; geen gevoel meer in je benen leek Duwan verschrikkelijk, aangezien hij al zijn hele leven lang liep, of paardreed.
'Wie bent u mevrouw, en wat doet u hier op de grond?' Zijn stem klonk bijna alsof hij zijn lach onderdrukte, en dat deed hij stiekem ook wel. Zijn gelach werd echter gesmoord door de grote hengst die vlakbij de vrouw stond, en die hem een vrij sterke vijand leek. Niet dat hij bang was. Duwan had geleerd angst om te leiden tot alertheid, of kracht. Hij was echter niet zo stom om zomaar tegen een 600 kilo zwaar paard te gaan vechten met slechts pijl en boog, en daarom hield hij zich wijselijk stil, en liet hij de boog zakken. Hij stopte de pijl en de daarna de boog terug in de houder die langs zijn heup hing, en kwam wat dichterbij.
'Ik bedoel niets kwaads. Mijn naam is Duwan, aangenaam. Heb je hulp nodig?'
Duwan stak een hand uit, en trok een vragende, witte wenkbrauw omhoog.

Esau kwam met grote sprongen aangerend, en bleef sissend naast Duwan staan. De kat had geen enkel oog voor de vrouw op de grond, en hij had allang door dat ze zich had bezeerd in haar val van het paard. Zijn scherpe oren hoorden nagenoeg alles binnen vijftig meter afstand; hij rook haar gewond zijn, zoals hij dat ook kon bij dieren waar hij op jaagde. Hij keek meer naar het sneeuwwitte paard waar het meisje op had gereden, en klauwde een paar keer naar hem, zonder hem echt aan te raken, maar om hem duidelijk te maken wie hier het roofdier was.
Esau bekeek het paard niet als vijand, maar hij had het gevoel dat hij zélf bescherming nodig had tegen het dier, omdat het zo groot was voor hem. 600 kilo versus 30. Het leek hem vrij oneerlijk, en hij stopte met in de lucht te grijpen. In plaats daarvan ging hij zitten, zijn kopje schuin, en keek naar het tweetal tussen de bomen. Eerst naar het paard. Toen naar Duwan.

Ze zag de man op haar afrennen en wierp een blik naar Eros. Die deed een paar stappen naar achteren, maar keek argwanend naar de man en het roofdier dat bij hem was. Pas toen de man dichterbij kwam zag ze wat voor aparte tekeningen en uiterlijk hij had. Zijn haren zo wit als sneeuw en de tekens op zijn gezicht. Gefascineerd keek ze daarna om vervolgens een beetje raar op zijn vraag te reageren. Haar gedachten waren nog steeds bij zijn tekens totdat ze zich realiseerde dat ze niet echt beleefd was. ‘Mijn naam is Catharina. Ik zat niet op te letten en meneer hier,’ ze wees naar Eros, ‘was zo aardig om me van zijn rug te laten vallen.’ Ze had zijn onderdrukte lach niet gehoord, maar lachte zelf wel. Normaal gesproken viel ze niet zo snel van een paard af, maar vandaag was een uitzondering. Het was ook haar eigen schuld geweest. Ze had gewoon op moeten letten. Ze ontspande wat toen hij zijn wapens wegborg. De hand die ze de hele tijd achter zich had gehouden stopte het mes wat ze vast had gehad terug en ze nam de hand van Duwan aan. ‘Ja dank je wel.’ Ze zag de lynx voor haar en keek er naar. Ze schrok toen ze hem in de lucht zag klauwen. Dit zou niet goed vallen bij Eros. Zo snel mogelijk trok ze zich omhoog, negeerde de pijn in haar enkel en draaide zich om. Ze was net op tijd om de hoeven van Eros de lucht in te zien gaan. Ze had het kunnen verwachten. Hij kon zich gewoon niet meer gedragen als er een man in de buurt was en wilde niet begrijpen dat iedere man verschillend was. Alleen bij Tempus had hij niet super raar gereageerd, maar dat was omdat ze haast hadden. Op haar ene voet leunend zocht ze de blik van de hengst. Die was gefixeerd op de lynx. Ze zei niets en wachtte rustig af totdat hij naar beneden kwam. Hij zou haar niet raken. Zodra hij met alle benen op de grond stond, merkte ze pas dat ze de hand van Duwan nog steeds vasthad, erop had geleund terwijl ze op hem wachtte en liet voorzichtig de hand los. Ze hinkelde naar Eros waar ze zich aan zijn manen vasthield. ‘Stomme gek.’, fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Haar blik richtte zich weer tot Duwan. ‘Het spijt me wat er net gebeurde. Eros heeft het niet zo op mannen.’ , zei ze zacht en schudde even vermoeid haar hoofd. Daarna probeerde ze haar vrolijkheid terug te vinden. ‘Maar Duwan, wat doe jij hier?’ Ze probeerde zich op zijn ogen te concentreren en niet op zijn gezicht wat haar wel werd bemoeilijkt. De tekens zagen er erg mooi uit.

Duwan merkte op dat de vrouw naar zijn tatoeages keek, en boog zijn hoofd een klein stukje naar voren.
'Niets bijzonders. Ik ben een zwerver, en dat is wat ik hier doe: zwerven en zorgen dat ik mezelf kan voeden en goed kan slapen, samen met mijn anima.' Hij keek naar zijn benen, en knielde, waarna hij een hand op Esau's rug legde.
'Dit is Esau, mijn beste vriend zolang als ik leef.' Terwijl hij dit zei bedacht Duwan zich dat dat niet zo was... Maar niemand wist dat voor zover hij wist, en daarom hield hij verder zijn mond erover. Dat hij wist wat er meer was buiten Dust, de Eeuwigheid die de mensheid kende, dan had hij waarschijnlijk een boel oproer veroorzaakt; dat was precies dat wat de mens te gronde had gericht, en daarom zweeg hij.
In plaats van te praten, draaide hij zich weer naar de vrouw toe, en glimlachte, met smalle op elkaar gedrukte lippen. Hij lachte niet vaak met zijn tanden bloot.
'Aangenaam Catharina. Zeg, kom jij hier vaker..? Ik bedoel. Deze open plek.. Hij komt me vreemd toe, maar ik moet hier iets zoeken van een vriend van me.. Het schijnt dat het een soort artefact is, een voorwerp uit lang verloren tijden... Misschien is het een deel van de Oude Wereld...' Bij deze laatste woorden sperde Duwan zijn ogen speels open, alsof hij een verraste en enthousiaste reactie uitlokte.

De man met de witte haren en de tatoeages draaide zich nu om, en keek met toegeknepen ogen naar de struiken. Daar lag inderdaad wat... Hij stond op, en keek eens goed. Het was een metaalachtig voorwerp, versierd met mechanische patronen, alsof het een onderdeel van een machine was.. Duwan snoof even, en wenkte Catharina.
'Ken jij dit soort dingen..? Ik bedoel.. Lijkt dit jou iets uit deze wereld..?' Hij snoof nog eens, en merkte op dat de geur van het voorwerp vreemd was; het rook niet zoals iets wat hij ooit had geroken, en dat gebeurde zelden.. Hij had zo ongeveer elke uithoek van Dust gezien.
'Catharina, zou Eros kunnen helpen..?' Duwan keek voorzichtig om naar de witte hengst, en trok een nieuwsgierige wenkbrauw omhoog. Hij wees op de zware tak die hen de mogelijkheid om het voorwerp uit te graven, ontnam.
'Als je een touw hebt, of de teugels gebruikt, kunnen we die tak lostrekken.'
Esau murmelde even wat, en miauwde toen. Hij ging op de tak staan met zijn voorpoten en begon eraan te krabben. Hij hield er niet van om anderen om hulp te vragen.

Terwijl ze op de hengst leunde, gleden haar ogen langzaam langs zijn lichaam, totaal onbewust. Gespierd en goed getraind dat kon ze meteen zien. De zelfverzekerde houding en de manier waarop hij stond maakten dat erg duidelijk. Hij kon dan wel een zwerver zijn, maar dan ondertussen ook een krijger. Ook de tekens die hij droeg maakten dat duidelijk al wist ze niet wat de tekens voorspelden. Bij zijn beweging lette ze pas op. Ze glimlachte naar de lynx. Esau was een mooie naam en inderdaad de beste vriend van zijn wederhelft. Het was heel gemakkelijk. Je kon je anima wel haten, maar dat was een indicatie dat je jezelf haatte. Iemand die zichzelf kende was over het algemeen goede vrienden met zijn anima. Catharina was het gewend dat mensen hielden van de anima en kon zich niet echt voorstellen dat je dat niet deed. Op zijn vraag keek ze rond, maar bleef luisteren. Hij was nog niet uitgepraat. Ze kende de open plek al jaren, maar kwam er alleen als ze alleen wilde zijn. Hier praatten zelfs de voorouders niet met haar, het gras bracht haar smeekbedes niet door en de krachten van bomen wilden niet werken. Haar blik vloog terug bij zijn laatste woorden. Ze kende de Oude Wereld maar al te goed door de gedachtes van haar voorouders en de vele lessen die ze in het geheim erover had gehad, maar hoe kon hij dat weten. De Oude Wereld was verschillend geweest en ze wist niet of ze nou blij of niet moest zijn bij zijn nieuws. ‘Je..’, zuchtte ze. ‘Ja, ik kom hier wel vaker. Het brengt me altijd helemaal tot rust.’ Ze blikte weg. Nou ja, het bracht haar tot rust nadat ze haar krachten eruit had geschreeuwd en huilend in slaap was gevallen. Op zijn laatste commentaar gaf ze maar geen antwoord en hield haar blik afzijdig op de lynx gericht.

Ze zag hem wenken en hinkelde onhandig naar hem toe. Ze haatte het dat ze niet dichterbij kon komen door haar enkel en dat ze zo in het nadeel was. Ze voelde de gespannenheid van Eros die aan de andere kant van haar stond om haar te ondersteunen. Hij voelde het al aankomen. Ze keek hem even aan bij zijn vraag en beet op haar lip. ‘Ik weet het niet. Ik.. Ik heb nooit veel kunnen reizen door mijn opleiding, maar het lijkt niet van deze wereld.’, zei ze zacht. Ze probeerde nog dichterbij te komen en leunde op de tak die over het voorwerp hing. Van over haar schouder keek ze Duwan aan. Een glimlach speelde rond haar mond. ‘Het is niet de vraag of hij kan helpen, maar of hij het wil.’ Ze duwde zich weer omhoog en keek naar de hengst met een warme blik. Die snoof verontwaardigd en brieste, maar daar reageerde ze niet op. ze hield haar hand op en Eros liep er gehoorzaam naartoe nadat hij nog een keer in het gezicht had gebriest. ‘Viespeuk.’, antwoordde ze zacht. Ze maakte de teugels van elkaar los en maakte ze vast op twee plaatsen. Daarna hinkelde ze weg. ‘Esau? Misschien is het handiger als je iets aan de kant gaat.’ Ze knikte Eros toe. Die trok totdat hij een beweging voelde. ‘Cat? Twee handen links van het uitsteeksel.’ Ze rolde met haar ogen en hinkelde terug naar de hengst. Uit een zadeltas haalde ze een mes dat ze gebruikte om hout mee door te snijden. Ze had twee messen daarvoor en hinkelde met beide in haar hand naar de tak. Eros kreeg het niet weg en er moest een soort van draaischroefeffect worden gecreëerd. Ze begon de schors weg te snijden en daarna met het andere mes het midden totdat ze halverwege was. Het was een irritant werkje en doordat ze het precies moest doen was het puntje van haar tong door haar lippen naar buiten gekomen. Dat gebeurde altijd als ze erg geconcentreerd aan het “zagen” was. Met veel moeite duwde ze zich weer overeind en liet zich naast Duwan voorzichtig in het gras zakken. Haar gezicht was rood geworden en ze hijgde iets uit. Ze kon haar conditie niet bijhouden door haar zwangerschap en dat was het enige wat ze tot nu toe eraan haatte. Nu kon Eros gemakkelijk de tak weg krijgen na een paar keer goed trekken. Ze had echter niet de kracht om zelf op te staan en liet Eros naar haar toekomen om de tak los te maken. ‘Graaf jij het maar uit.’, hijgde ze nog. Ze leunde naar de tak toe om de teugels los te maken. Zodra dat gelukt was, zuchtte ze. Ze moest nu echt wat gaan doen aan haar enkel. ‘Eros? Kom eens.’ Hij kwam naast haar liggen en ze stopte de messen terug. Uit een andere zadeltas pakte ze een linnen hemd. Daarin had ze een paar kruiden gestopt die ze nu nodig zou hebben. Ze trok haar schoen zo voorzichtig mogelijk uit, maar het deed nog steeds pijn. Daarna haar sok en ze schrok toen ze de blauwe plek zag op haar enkel. ‘Oh geweldig.’ Het was dus toch geen verzwikking. Ze had een paar bloedvaten gescheurd. Daar ging haar uithoudingsvermogen. Nu kon ze helemaal niet meer trainen en ze kon zich ook niet genezen. Al helemaal niet op de open plek en anders al niet. Haar geneeskrachten waren voor oppervlakkige wonden en niet voor wonden onder de huid. Inwendige bloedingen kon ze niet stoppen, want dan stopte ze al het bloed en dat was nu ook weer niet de bedoeling. In dit geval maakte het niet uit. Dit zou wel genezen, maar veel langer duren. Ze wachtte even om helemaal op adem te komen. Ze zou eerst wel zien wat Duwan had opgegraven.

Duwan snoof, en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de witte hengst. Het dier was magnifiek. Een prachtpaard. Maar duidelijk niet een dier met een man-vriendelijk karakter, en dat stoorde Duwan, vrij veel zelfs. Hij had geleerd van de fouten die de mens ooit maakte.. Die hij zelf had gemaakt in zijn vorige leven. De Oude Mens bestond dan niet meer, maar zelfs het Stof zuiverde de instincten van het dier in alle wezens niet. Duwan had geleerd zich hieraan over te geven, maar zich ook terug te trekken van dierlijke acties als spelen met gewonden of het opzettelijk laten lijden van een dier. Sommige dieren als hagedissen en veelvraten vertoonden dit gedrag. Duwan verfoeide het.

Terwijl Duwan aan het mijmeren was, keek hij naar
de tak die zich langzaam liet verplaatsen, maar wel zonder enige moeite van het paard. Hij keek echter ook bezorgd naar Catharina, en besteedde eerst aandacht aan haar dan aan het voorwerp. Dat zou wel blijven liggen.
'Catharina.. Vrouwe. Mag ik?' Duwan bewoog zich dichterbij, en hield op een paar passen afstand. Hij keek naar Eros, en boog diep voor het paard, handen op zijn voorhoofd; een gebruik van zijn vroegere volk, dat vergaan was tot Stof. Hij hoopte zo het vertrouwen van de Anima te winnen, en diens respect. Hij wist dat sommige Anima extreem beschermend konden zijn; sterker nog, Esau was zo'n Anima. Hoewel hij zich vaak afzijdig hield en deed alsof de affaires van mensen hem weinig konden schelen, Duwan wist wat de kat dacht, en zag diens roodbruine ogen elke actie volgen die anderen maakten jegens zijn geestverwant.
Duwan bewoog zich nog wat dichterbij, en hurkte neer op gepaste afstand van Catharina.
'Gaat het..? Het lijkt alsof er een paar aders zijn gescheurd. Maar verder geen stekende pijn in je hiel..? Ik ken dit soort blessures; ze kunnen venijnig uitpakken als je pezen hebt verrekt of gescheurd. Mag ik..?'
Duwan stak zijn handen langzaam uit naar de blote voet van Catharina, en merkte opeens iets op, waardoor zijn handen in de lucht bleven zweven, vlak boven haar voeten. De buik van de vrouw was opgezet, en hoewel nog niet meteen zichtbaar, was Catharina duidelijk in verwachting. Een zwangere vrouw. Alleen. Duwan kon zich niet voorstellen dat dat goed was.. Hij snoof even, en keek haar aan, vanonder zijn wenkbrauwen en witte haar.
'Waar is de vader,' vroeg hij en hij legde zijn handen voorzichtig op Catharina's warme voeten.


Esau keek met zijn diepe donkere ogen naar het metalen voorwerp in de grond. Het had geen geur. Geen bekende tekeningen. Geen herkomst... Esau vreesde dat zijn metgezel één missie teveel had aanvaard voor geld en betalingen in Stof. Het voorwerp glom gedempt, met een pastelkleurige, of paarlemoer-achtige tint.

Esau dacht aan een deeltje gedeelde kennis van Duwan.. Het ging over een bepaald artefact, een relikwie uit de Vergane Tijd. Iets uit de Oude Wereld.

Een stuk van de Codex.

Ze keek op van haar voet naar Duwan. ‘Maar natuurlijk, ga je gang.’ Ze keek hem ontspannen aan. Haar intuïtie vertelde haar niet dat hij haar pijn zou doen dus vertrouwde ze hem voor nu. Ze knipperde verbaasd bij zijn gebaar naar Eros. Soms was het handig om de leidster van the Caelos clan te zijn, maar zo zag ze ook vele dingen waarvan ze had gedacht ze nooit meer te zien. Dat volk zou niet meer bestaan dat had ze gehoord, maar ze zag nu toch echt het kenmerkende gebaar.

:anima:
Eros lag naast zijn wederhelft en hield de man en zijn kat goed in de gaten. Hij wist hoeveel pijn Catharina had doorstaan en hij wilde niet dat haar zoiets ooit nog zou overkomen dus was hij extra beschermend als er een man in de buurt was. Hij was er de vorige keer niet geweest om haar te beschermen, maar dat zou hem niet nog een keer gebeuren. Hij kon er niet tegen als zij pijn had of leed, maar als zij wilde dat hij die man niet aanviel dan moest ze dat zelf weten. Als hij ook maar één foute beweging zou maken dan zou hij overeind schieten en haar beschermen. Toch werd hij iets gerust gesteld door de actie van de man. Hij knikte de man toe en liet zijn hoofd iets zakken. Voor de man een teken dat hij hem tijdelijk vertrouwde.

Catharina ging iets rechter zitten en legde haar voet rechter neer wat haar weer een pijnsteek opleverde. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, het doet alleen pijn als ik erop leun en ik kan zo niets met die voet. Echt weer iets voor mij om dat nu te krijgen.’ Het laatste werd zuchtend gesproken. Ze was normaal niet een struikelaar, niet sinds ze training had gehad, maar op de een of andere manier kwam het altijd wel terug als ze er geen tijd voor had. Haar gedachten werden weer teruggebracht naar dit moment door zijn vraag. ‘De vader? Ik heb geen idee waar hij is. Ergens op deze wereld dat weet ik wel.’ Ze grinnikte. Ze had hem zelf weer netjes naar haar eigen wereld gebracht. Haar hand ging automatisch naar haar buik en streelde er zachtjes overheen en haar gezicht betrok iets. ‘Dit kind is ook de reden van Eros gedrag. Ik ben verkracht en Eros was er die avond niet op tijd bij om me te helpen en is sindsdien nogal beschermend. Hij wil niet dat me zoiets nog een keer gebeurt.’ Ze had geen idee waarom ze het vertelde aan Duwan, maar het kwam er vanzelf uit. Ze zag dat de hengst weer was verstrakt onder haar woorden en keek hem meelevend aan. Ze nam het hem niet kwalijk. Ze had zelf haar wapens bij zich moeten hebben. Duwans handen voelden heerlijk koel aan op haar warme voet. ‘Misschien heb je hier iets aan.’ Ze wees naar de linnen doek met kruiden.

'Dat heb ik zeker.' Duwan pakte de tas beet, en keek, terwijl hij dit
deed, voorzichtig naar Eros. Het dier ademde rustig en drukte een zekere
nobelheid uit, die hem deed denken aan een edelman of een Magistreriër
die iemand veroordeelde. De trotse, bijna arrogante houding van een
wezen dat bedoelt was om te regeren.
Duwan wendde zich weer tot Catharina, en legde zijn koele handen weer op haar voet. 'Dit kan even pijn doen. Maar dat weet je zelf vast ook wel.'
Hij merkte op dat Catharina toch nog verder in verwachting was dan hij had gezien net. Het licht viel nu goed op de zijkant van haar buik, en hij zag dat de vrouw een dikke buik had, dikker dan hij had kunnen zien in het vreemde licht van de zon gefilterd door de bladeren van Terram.

Terwijl Duwan een mengsel van kruiden in een verband legde, stak hij ook een ander blad in zijn mond. Hij kauwde er stevig op, en rilde even van de bittere smaak; hij had veel over voor zieken. Altijd al een zwakte geweest van hem.
Ondertussen, terwijl hij de bittere smaak probeerde te verdrijven, dacht hij na. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voor Catharina moest voelen, de baby van een vreemde man in je buik te hebben.. En dan nog wel zo'n monster als vader.. Het zou voor het kind even erg zijn als voor Catharina, merkte hij bij zichzelf op, en hij keek even naar Esau.
De kat keek hem diep in de ogen aan, en leek te knikken; het was niet zo merkbaar, maar Duwan zag alles wat Esau hem wilde vertellen. Geen geheimen voor elkaar...

Esau had ademloos geluisterd naar het verhaal van de mensenvrouw. Hoewel verkrachting maar weinig voorkwam onder de dieren van de wereld, hij wist dat eenden het wel eens deden, en dat menig dier zich gedwongen voelde om te paren met een ander. Zo werkte de natuur, en Esau had zich er allang bij neergelegd dat dieren anders waren dan mensen, al deelde Esau nu meer menselijke dan dierlijke gedachten met zijn zielsverwant.
Duwan. Denk jij wat ik denk..? Je weet hoe weinig dit gebeurt in Dust... Ik heb een vreemd voorgevoel..


Duwan keek zijn metgezel begrijpend aan, en keek toen weer naar Catharina. Later misschien, zou hij het haar vertellen. Maar hoe kon zij hem toentertijd hebben herkend, want hij zag er immers anders uit dan nu.. De man die te laf was om een weerloze vrouw te helpen, gewoon omdat hij zijn eigen problemen niet onder ogen wilde komen...
'Pas op. Dit doet pijn.' Duwan legde een klodder opgekauwde kruiden op zijn duim, en begon deze hard in te masseren op de beurse plek. Hij was niet hardhandig, maar wel stevig aan het masseren, en hoopte dat hij niet te hard drukte. Ondertussen keek hij haar slechts aan, zonder enige emotie.

Catharina zette beide handen achter haar neer zodat ze haar buik voldoende ruimte kon geven en haar haren niet in de weg zaten. Ze vond wat Duwan nu deed niet echt pijnlijk. Zijn handen waren als het water van de zee die haar afkoelde na een warme zomerdag. Gelukkig kwam het eind van de winter eraan en ze kon niet wachten totdat de lente weer echt helemaal in volle bloei was. In de lente zou haar kind ook worden geboren. Dan mocht ze haar voor 5 jaar helemaal zelf houden zoals Daemon had gezegd, maar dan zou hij haar komen halen. Catharina was niet bang voor hem, maar kon niets doen. Het moest de keuze van haar dochter zijn en niet die van haar. Ze had het Daemon vaak genoeg gezegd, maar hij luisterde zoals gewoonlijk niet. Als hij haar met geweld zou weghalen en ze wilde het niet dan kon hij het wel schudden. Wie hij dan ook meenam om haar op te halen. Haar gedachten kwamen weer bij het nu toen hij zijn handen op haar voet legde en haar ogen richtte ze op Duwan zelf. Zijn handelingen en zijn blikken naar Esau.

Het was duidelijk dat hij echt veel wist over bepaalde wonden. Het was te zien aan de manier waarop hij met de kruiden omging en alles goed klaarlegde. Ze zette zich schrap toen hij klaar was met de kruiden en nu naar haar voet ging. Ondanks zijn waarschuwing deed het nog meer pijn dan ze had gedacht en haar handen werden vuisten die totaal gespannen werden. Haar hele lichaam werd gespannen en probeerde de pijn op de een of andere manier weg te krijgen, maar dat lukte niet. Ze legde haar hoofd in haar nek en keek naar boven. Ze kende een manier om de gedachten weg te sturen en de pijn te verdragen, maar die wilde ze niet inzetten. Één was vaak genoeg geweest. ‘Kun je niet iets zachter doen? Het doet haar pijn.’ Ze moest lachen om de woorden. Natuurlijk merkte Eros haar pijn en gespannenheid op en hij wist dat hij daar niets aan kon doen dus probeerde hij het op de andere manier. ‘Dank je Eros, maar laat Duwan zijn werk maar doen.’ Ze zou ook graag willen dat hij iets zachter deed, maar dan zou het langer duren en daar had ze al helemaal geen zin in. Ze moest proberen zichzelf af te leiden van de pijn en de enige manier die ze wilde was praten. ‘Waar staan je tekens voor, Duwan?’, vroeg ze. Haar stem was niet helemaal normaal, je kon de pijn erin doorheen horen. Ze keek hem nog steeds niet aan, maar naar de lucht boven haar. Ze kon door de bladeren enkele strepen blauwe lucht zien en af en toe een stukje van de zon. Zodra de massage was afgelopen haalde ze opgelucht adem en haalde haar hoofd uit haar nek om weer richting hem te kijken. Ze ontspande iets en de pijn trok iets weg.

Duwan keek met een veelbetekenende blik naar Catharina toen hij stopte met masseren, en pakte, terwijl hij even nadacht hoe hij zijn verhaal zou formuleren, een stuk linnen, dat hij besmeerde met het restant van de kruiden die hij had gekauwd. Hij snoof even, en wees op zijn lip.
'Dit staat voor de macht van het spreken; de twee puntjes met het streepje ertussen staan voor de balans tussen eerlijkheid en demagogie. Dat laatste is het betoveren van mensen met mooie woorden en desnoods leugentjes om bestwil.'
Duwan keek haar met een vriendelijke blik aan, en glimlachte flauwtjes.
Nu wees hij op zijn wangen, en hij volgde de lijnen van de tatoeages met zijn wijsvinger. 'Deze staan voor het verdriet dat de mensheid heeft getroffen. De reden van het bestaan, naar mijn volk zijn ideeën.' Duwan knikte even vragend, ware het alsof hij vroeg of ze het begreep.
Toen wees hij op zijn voorhoofd, waar een set lijnen en punten een teken vormden dat leek op een zon. 'Dit staat voor de kracht van ieder mens, van binnen. Dezelfde kracht die in jou en mij zit, de kracht om kinderen te krijgen en niet te bezwijken aan de pijn bijvoorbeeld. Of de kracht om naastenliefde te tonen..' Hij kneep zachtjes, liefkozend bijna, in Catharina's voet, en wond de linnen om haar enkel heen. Niet te strak, maar ook niet te los.
'Samen met mijn andere tatoeages vormen ze een ideologie. De manier om een puur leven te lijden. Geloven in jezelf is de kern; je eigen kracht gebruiken voor je eigen bestwil en dat van anderen.'

Duwan stond op, en reikte Catharina de hand. Haar windsel was klaar, en hij hoopte dat de pijn aan haar voet zou wegebben na niet al te lange tijd. Ze zou sowieso al pijnlijke voeten hebben wegens haar zwangerschap, dus dit leek hem niet erg prettig.
Hij wendde zich nu even snel tot het voorwerp dat nog steeds, half in de aarde verborgen, op de grond lag. Hij pakte het op met een klein rukje, zodat het los zou laten, en bekeek het aandachtig. Het was een magnifiek voorwerp, gemaakt door een uitstekende smid. Althans, in deze wereld zou dat het geval zijn. Hij wist dat dit voorwerp niets met het oude vakmanschap te maken had gehad..
Dit deel van de befaamde Codex, waarvan Duwan het doel nog niet precies had gevonden, was een product van de industriële maatschappij van de mens voor haar ondergang. Dit was een machine met immense kracht. Maar wat voor kracht..?
Duwan stopte het metalen voorwerp met de mechanische tekens er overheen in zijn tas, en keek naar Catharina. 'Waar ga je heen, Catharina? Ik wil je graag vergezellen. Ik voel me verplicht een gewonde en zwangere dame te escorteren.' Hij glimlachte vriendelijk, en pakte zijn spulletjes bijeen.

Catharina keek hem geïnteresseerd aan. Ze was echt benieuwd naar waar de tekens voor stonden. Waren ze een teken van zijn volk of van hemzelf? Ze luisterde naar zijn woorden en er kwam een glimlach op haar gezicht. Ze vond het een mooie ideologie die niet zomaar voor iedereen was. Het was een geloof, maar dan toch voor jezelf. Ze voelde nog een kleine steek in haar voet toen hij haar zachtjes kneep, maar die was lang niet zo pijnlijk als het eerste was geweest. Daarna leunde ze naar voren om haar sok aan te doen. Ze moest het maar even tijdelijk zonder rechterschoen stellen, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze had haar enkel zelf lang niet zo goed kunnen verbinden als Duwan nu bij haar had gedaan.

Ze greep zijn hand en ging staan. Voorzichtig zette ze ook gewicht op haar rechtervoet. Ze kon in ieder geval recht staan zonder dat ze al te veel pijn had, maar had het gevoel dat het wel een tijdje zou duren voordat ze echt van de pijn af was en weer gewoon kon lopen en rennen. Ze keek Duwan na die het rare ding oppakte. Naast haar was Eros ook opgestaan en op het moment dat Duwan het voorwerp wegstopte verdween zijn beeld. Ze keek om zich heen. Ze zag niemand meer, behalve de bomen en een persoon die daar stond. Maar het was niet Duwan. Het was een vrouw die ouder was dan haar, maar nog steeds niet duidelijk was. Ze moest een paar keer ademhalen om tot rust te komen. Ze was opgeroepen door iemand op deze plek.
:anima:
Hij knikte de man dankbaar toe en stond op om zijn wederhelft te helpen. Toen merkte hij de wind op en de blik in Catharina’s ogen. Hij wist dat ze hem nu niet kon horen, maar probeerde het toch. ‘Cat? Waar ben je?’ Zoals hij al had verwacht kwam er geen antwoord. Hij gooide zijn hoofd omhoog en voelde hoe de wind toenam en de geluiden terugkwamen. Met een schok besefte hij waardoor het kwam. Het was dat voorwerp dat nu uit de grond was en in de tas van Duwan zat. Het had altijd de kracht tegengehouden en hij wist niet hoe dit af zou gaan lopen. Hij keek gespannen naar het gezicht van Catharina die veranderde in verbazing. Hij zou alles kunnen volgen wat er werd gezegd alleen kon Catharina niets zien of horen uit deze wereld. Ze was opgeroepen door haar voorouders. Net zoals bij een ritueel zou iedereen kunnen volgen wat zij deed, maar zij niet wat iedereen deed.

‘Mam? Ben jij dat?’ Haar stem was klein en zachtjes. Ze had niet door wat er aan de hand was. Ze had deze plaats altijd meegemaakt als een rustpunt. Een punt waar ze haar krachten van zich af kon schudden en even alleen Catharina kon zijn en niet de toekomstige Domina Sacrum Arbor. ‘Ja, lieverd. Ik ben het.’ De schim kwam dichterbij en werd duidelijker. Nu zag ze het bekende gezicht van haar moeder. ‘Waarom heb je me opgeroepen?’ Haar stem begon krachtiger te worden en ze ging recht staan en lette niet meer op haar enkel. ‘Dat heb ik niet gedaan. Dat heb je zelf gedaan.’ Ze verbleekte. ‘Hoe?’ Haar moeder leunde naar voren en keek naar haar enkel. Blijkbaar was het goed gedaan, want ze ging weer recht staan. ‘Al die keren dat je hier kwam om je krachten weg te gooien, werd het opgeslagen voor de dag dat het aan je terug kon worden gegeven. Herinner je je niet meer wat ik altijd heb gezegd?’ Nu legde haar moeder haar warme hand tegen haar wang. ‘Jawel. Je kracht kun je niet weggooien, alleen tijdelijk ergens bewaren. Maar weet dat je kracht altijd terugkomt op het moment dat je het niet verwacht. Zo goed?’ Haar moeder knikte. ‘Nu dat vervloekte ding eindelijk weg is, is de plek niet meer zoals je het kende. De krachten die je had verscholen in de bomen worden onrustig en willen terug naar jouw lichaam. Je moet je krachten omarmen en verwelkomen, lieverd. Niet verstoten. Hoe vaak heb ik je dat nou niet gezegd?’ Catharina maakte een gebaar van ontelbaar. Haar moeder had het haar inderdaad allemaal zo vaak gezegd, maar ze had de krachten niet kunnen beheersen en de omstandigheden waren niet echt optimaal geweest. Ze wilde als een normale jonge vrouw door het leven gaan en had haar krachten hier vaak zo uitgeput dat ze dan weer een paar maanden er tegen kon. Haar moeder had er nooit iets van gezegd, maar moest het hebben geweten. ‘Loop naar die boom en leg je hand op de stam. Dan zal de boom der bomen weten dat je eindelijk je echte verantwoordelijkheid op je neemt. Zelfs al ben je nu nog twintig zal hij je aanvaarden als rechtvaardige Domina. Vervolgens ga je zo snel als je kan naar Thin Place zoals je bedoeling eerst ook was geweest.’ Er kwam nog even een hand langs haar wang en toen verdween haar moeder. In deze toestand had ze nergens last van en liep zonder ook maar iets van pijn te voelen naar de boom waar ze haar hand op de stam legde. Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht en ze voelde haar hele lichaam gloeien. Ze voelde hoe de wortels van de bomen gingen en uiteindelijk aankwamen bij de boom der bomen. ‘Uw Domina in mijn hart, uw dochter in mijn verstand en uw geloof in mijn ziel.’, fluisterde ze tegen hem. Haar krachten kwamen en ze verlangde er voor het eerst in haar leven naar. De extra energie die ze had weggegooid, haar vermogen om het hart te zien was klein geweest, maar was toch teveel voor haar geweest op dat moment en had ze ook weggedaan. Toch wilde ze één ding niet. De zekerheid van bescherming. ‘Een geschenk voor een ongeboren kind.’ Toen was de connectie weg en ze knipperde verbaasd. Was ze terug? Ze keek om en zag Eros staan. Die stond een eindje van haar af en keek ingespannen naar haar. ‘Ik ben terug, lieverd.’ Eros rende meteen op haar af en legde zijn hoofd in haar armen. Ze leunde iets op hem om haar enkel te verlichten. Het enige wat ze haatte tijdens de gebeurtenis. Ze voelde in de andere wereld geen pijn zodat dat haar niet af kon leiden, maar nu klopte haar enkel pijnlijk. Daarna zochten haar ogen die van Duwan. Ze had geen idee hoe het er voor hem uit had gezien.

- Ik weet niet wat jij gaat doen, maar als je die wereld niet kan betreden dan hoor je alleen het groene en het paarse.

Duwan keek met toegeknepen ogen naar Catharina. Ze bewoog zich als ware
zij in een roes, en ze keek met een diepe, ernstige indruk op haar
gezicht, de leegte in. Hij voelde hoe er iets anders aanwezig was op deze plek, want hij voelde zijn littekens branden... Het Stof bewoog zich in vreemde patronen al ging het gezegde, en bij Duwan rees nu langzaamaan de gedachte dat dit wel eens veel meer zou kunnen kloppen dan men tot nu toe had gedacht.
Hij had al gehoord van de magie van de Clan Caelos en dat soort figuren, en had zelf al genoeg ervaringen gehad met magie, maar dit voelde niet als magie. Dit voelde als iets heel spiritueels, iets wat hij nog niet vaak had gevoeld, behalve in de lege woestenijen die hij had doorkruist, aan de randen van Dust.. Hij voelde zich nu als ware hij daar thuis, en hij keek met een diepe frons naar Catharina. Hij besefte zich nu dat zij van Caelos moest zijn, en vloekte binnensmonds. Niet het beste gezelschap, al was zij duizendmaal beter in zijn ogen dan de hoge piefen van het Magistrerium.
Hij snoof, en trok terloops zijn flinterdunne mes, dat bevestigd zat aan de binnenkant van zijn riem, en zo vrijwel onzichtbaar was. Hij hield het in de palm van zijn hand geklemd, slechts vast met een paar vingers, en begon naar de vrouw toe te lopen. Ze stond nu stokstijf stil, alsof ze betoverd was. Een Caelos betoverd, bedacht Duwan zich, en hij grinnikte.


Esau keek met lome ogen naar het schouwspel dat zich afspeelde voor hem. Hij geeuwde ongeïnteresseerd, om zich een houding te geven, en merkte dat het niet lukte, aangezien niemand toch op hem lette. De kat rekte zich uit, maar voelde toen hoe Duwan's hand naar het mes gleed onder zijn riem. Hij snoof, en keek naar Eros. Het paard had Duwan door. Dieren konden altijd beter opletten dan mensen. Toen het paard zich bedacht om te bewegen, vermoedde Esau althans, bewoog hij zich, en ging voor het paard zitten.
De kat schudde zijn hoofd, en keek het paard aan. 'Vertrouw me. Duwan mag haar.. Geen gevaar. Hij beschermt haar misschien wel van een ander kwaad..' Esau draaide zijn hoofd, en keek nieuwsgierig maar kalm en geïntrigeerd naar Duwan die Catharina langzaam naderde...

Het enige wat ze zag waren de bomen en haar moeder die tegen haar sprak. Ze snapte nog steeds niet hoe het kon. Ze had hier nooit iets kunnen doen. Had altijd veilig kunnen zijn voor wat er op haar afkwam en het was weg. De kracht die ze hier had achtergelaten riep haar meteen op om terug te komen. Ze begon een beetje licht in haar hoofd te worden en wilde terug. Ze snapte niet wat er was gebeurd. Het beeld van Eros was verdwenen. Alsof het een illusie was geweest verdween hij weer en zag ze een ander beeld.
De mannen om haar heen vochten. Ze vochten om de plek. Broers tegen broers en ze vielen een voor een. De een beschermde iets en de ander wilde het hebben. Ze kon niet zien wat het was, maar zag wel dat het werd begraven. Daarna kwamen er meer mensen die nu vochten. Haar lichaam deed niets meer en keek alleen maar. Ze kon haar ogen zelfs niet sluiten voor de beelden. Alles stroomde binnen en begon haar langzaam gek te maken. Ze wilde dit niet zien. Ze wilde haar ogen sluiten en terugkomen in haar eigen wereld. Waarom lukte het dan niet? Omdat je het moet zien. Je moet zien wat er is gebeurd. Met afschuw zag ze hoe voor haar neus een keel werd doorgesneden en had het gevoel dat de druppels bloed op haar vielen. Ze moest hier weg voordat ze haar op zouden merken. Maar het kon niet.
:anima:
Eros had de hele tijd op dezelfde plek gestaan. Rustig kijkend, wetend dat er niets aan de hand was. Toen kwam er een geluid binnen. Een geluid dat hij niet wilde horen en draaide zijn hoofd in de man en zijn kat. Zijn ogen registreerden het wapen en hij wilde al op de man aflopen toen hij werd tegengehouden door zijn anima. Nerveus keek hij naar Duwan die Catharina al dichter naderde. Hij vertrouwde hen alleen omdat Catharina hen vertrouwde. Hij had de mens altijd meer vanaf een afstandje bestudeerd of juist gepronkt met zijn kracht als daarom werd gevraagd, maar hij voelde zich hulpeloos nu hij niets kon doen en moest vertrouwen op iemand anders. Hij zag het gezicht van Catharina veranderen. Het was niet meer vrolijk en serieus, maar ze keek bang. Zenuwachtig begon hij met zijn hoef te schrapen. Toch stond hij stokstijf toen Duwan zo dichtbij was dat hij haar aan kon raken.

Dat is ook wat Duwan deed. Met het mes nog steeds in de mouw van zijn
tuniek verborgen, niet van plan om het te gebruiken ook, sloeg hij één
arm om haar schouders, van achteren, alsof hij haar wilde knuffelen. De
andere arm sloeg hij om haar middel, net onder haar borsten. Hij hield haar even zo vast, zonder iets te zeggen, en keek slechts met haar mee. Maar waar zij spoken zag, zag hij slechts stille bomen en bladeren die niet of nauwelijks meedeinden op de wind. Alsof de bomen hun takken tegen de wind in duwden, en de bladeren zich vastklemden aan hun thuis.
Duwan bleef daar zo een tijdje staan. Catharina bewoog nog steeds niet, en was nog altijd diep in trance. Op dat moment besloot Duwan dat het genoeg was. Hij draaide zich een stukje naar haar toe, bewoog zich van haar achterkant naar haar voorkant, maar liet haar niet los. Hij keek haar diep in de ogen, en voelde hoe zijn tatoeages branden. Het leek alsof alles wat er hier op deze open plek gebeurde momenteel, uit Catharina zelf kwam. Hij fronste, en keek haar in de glazige ogen die in de leegte voor haar staarden.
'Catharina.' Duwan's stem klonk kalm en ijzig, bijna emotieloos, maar zo bedoelde hij het niet. De ernst van de zaak en de diepe trance waarin de leidster van Clan Caelos zich in bevond maakten hem bezorgd, en hij legde een hand voor haar ogen, en zijn voorhoofd tegen het hare.
Hij murmelde in een lang vergeten taal om haar gezondheid, en hield de slanke hand, wiens huid slechts onderbroken werd door wat kleine littekens, op haar ogen.
'Wordt wakker, Vrouwe van Caelos,' fluisterde hij zacht in haar oor, en toen liet hij haar los. Duwan's handelingen hadden moeten leiden tot een breuk met de spirituele wereld waarin Catharina zich nu bevond, en hij keek haar scherp aan, alsof hij niet zeker wist of zijn bezwering zou werken.

Ze zag alleen die beelden totdat ze voelde hoe iemand zijn armen om haar heen sloeg. Maar toen ze naar beneden keek zag ze geen armen. Inwendig zuchtte ze van opluchting. Er was maar een iemand die dat op dit moment zou kunnen zijn en dat was Duwan. Zou hij haar uit die trance kunnen helpen, want het lukte haar zelf niet meer. Iets of iemand liet haar niet gaan. Ze voelde hem enkel draaien toen en wilde haar eigen armen opheffen om die van hem niet weg te halen, maar hij ging niet weg. Hij kwam zelfs nog dichterbij. Ze zag alles nog toen hij zijn hand op haar ogen legde, maar dat zicht ging iets weg en ze kon steeds meer de contouren van een hand zien die het licht en de schemer weghaalde en er donker voor in de plaats gaf. Van heel ver hoorde ze nu ook woorden die tegen haar werden gezegd en haar eigen gedachten kwamen terug. De laatste woorden die Duwan zei waren echt te verstaan en klonken glashard door haar gedachten heen. Ze sloot haar ogen en stuurde de laatste resten van de andere wereld weg voordat ze haar ogen weer open wilde doen. Het eerste wat ze zag was het gezicht van Duwan en haar hand kwam langzaam omhoog om op zijn gezicht te blijven liggen. ‘Ben je nu wel echt?’ Haar stem was fluisterend en haast niet te verstaan, maar ze kon nog niet geloven dat ze terug was in haar eigen wereld.

:anima:

Eros probeerde de hele tijd rustig te blijven, maar dat werd hem erg moeilijk gemaakt toen Duwan zijn armen om haar heen sloeg. Hij wilde er bijna naartoe rennen toen hij iets van opluchting merkte bij zijn wederhelft. Hij keek verbaasd naar de twee. Ze vond het fijn wat hij deed? Vol verbazing keek hij naar wat er verder gebeurde en voelde een verandering plaatsvinden. Hij zag voor zijn ogen hoe die man haar wederhelft terug haalde uit de andere wereld. Hoe kon hij dat? Waar had hij dat geleerd? Hij wist tot nu toe alleen van Catharina zelf dat ze mensen uit een andere wereld kon halen, maar dit was nog nooit gebeurd trouwens. Haar krachten hadden haar nooit de weg terug geblokkeerd. Bij haar stem deed hij een stap naar voren. Nu ze er weer was wilde hij haar bij zich hebben en troosten. Hij voelde hoe hard ze het nodig had.

Duwan keek met zijn ogen, die de bleke kleur van een mistige oceaan hadden, in de hare, en hij snoof even, en trok één wenkbrauw omhoog...
'Jij mag mij vertellen wat dat was, voordat ik vreemde ideeën ga krijgen.' Duwan's stem klonk niet kwaad, maar deed denken aan de stilte voor een storm. Letterlijk; niets op de open plek maakte lawaai of überhaupt geluid, behalve Duwan zelf. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte af.
Catharina was hem een verklaring schuldig, al wist hij deels wat er aan de hand was.
'Ik heb vaak genoeg gezien dat iemand verdween in de andere werelden voorbij deze. Maar die mensen waar gek; lustig naar de macht die ze hadden in hun eigen magische stukje wereld. Dit is de echte wereld, en ik heb nog nooit iemand gezien, die goed bij zinnen was, en alsnog zichzelf verloor. Leg mij eens uit hoe dit is gebeurd.'
Duwan keek met een diepe frons naar Catharina, maar verzachtte toen zijn stem.. 'Wie leidde je ernaartoe..? En wat zag je..?'
De witharige man met de tatoeages, die glommen in het zonlicht, stond daar maar, omgeven door bladeren, die als bij toverslag begonnen te vallen, langzaam en wiegend in de wind, richting de vochtige aarde...


Esau keek nog steeds naar Eros, als een wachter die zijn aandacht nooit liet verslappen. Hij knikte het paard toe, en glimlachte. Duwan was geslaagd in zijn opzet, en de kat was stiekem erg trots op zijn vriend, die in dit soort gevallen altijd een uitstekende leerling te zijn; hij had al zijn duizenden trucjes en vreemde mysterieuze krachten opgedaan door gereinigd te zijn geweest, ooit, lang geleden. Esau keek naar Eros, en draaide zijn hoofd maar niet weg, simpelweg om te kunnen zorgen dat hij Duwan's rugdekking behield. Esau vertrouwde het paard nog altijd niet, zelfs al leek deze slechts beschermend te zijn...

Haar hand viel weer terug naar de plek waar die eerst had gehangen toen ze zeker wist dat ze in haar eigen wereld terug was. Bij zijn woorden richtte ze haar blik op de grond. Deze grond daar kwam het allemaal door. Een stuk grond dat betoverd was door iets uit de Oude Wereld. ‘Ik was opgeroepen.’ Een paar simpele woorden die niet helemaal waar waren, maar ze had niet meer tijd, want Duwan praatte al weer. ‘Als je alles wilt weten dan zal ik bij het begin beginnen. Ik ben de dochter van de oude Domina Sacrum Arbor. Op een reis naar Thin Place kwamen we langs deze plaats. Ik werd er meteen door betoverd. Een plek waar ik alleen kon zijn en waar me niets gebeurde. Tegen de tijd dat ik vijftien, zestien was, begon ik hier vaker naartoe te komen. We woonden hier dichtbij en Eros kon me zo brengen. Ik had last van mijn krachten, maar ik kon niets uitzetten.’ Ze blikte met haar ogen naar de boom waar ze daarvoor haar hand nog tegen aan had gelegd en hief haar hand op. ‘Dat is de plek waar ik dan zat. Het enige wat ik deed was mezelf uitputten. Ik gebruikte mijn krachten zoveel dat sommige krachten van me hier werden opgenomen zodat ik ze tijdelijk niet hoefde te dragen. Andere krachten werden zo verzwakt dat ik na een nacht slapen weer naar huis kon en thuis rustig kon zijn zonder dat ik ieder moment van de dag werd geplaagd door hen. Het werd lastiger voor mijn voorouders om me op te roepen en ik had tijd om aan mezelf te denken.’ Ze was nu achteraf niet trots op wat ze had gedaan, maar op dat moment had het goed geleken. Ze kon er niet mee leven. Ze had geen tijd gehad om alles op een rijtje te zetten en door middel van deze plek lukte dat wel. ‘Als dochter van de Domina had ik automatisch het recht om haar plek over te nemen toen ze stierf. Die plaats heb ik dan ook met trots op me genomen vier maanden geleden. Ik heb het recht en de plicht om mezelf in andere werelden te begeven als dat wordt verlangd. Ik kan ieder moment van de dag de tijd hier stopzetten en naar mijn voorouders verblijf gaan. De geestenwereld is magnifiek en als ik wil dan kan ik zelfs iemand meenemen naar die wereld. Als ik echter word opgeroepen dan zal ik automatisch antwoorden en kom ik geestelijk in een andere wereld terecht. Het is de taak van Eros om me te beschermen als dit gebeurt.’ Ze draaide haar hoofd even om om naar Eros te kijken. Snel knikte ze hem toe. Het was goed. Waarom zou ze het niet vertellen? De krachten van een Domina waren ook al vermeld in een paar boeken. Niet zo uitgebreid zoals zij dat nu deed en vast niet helemaal volledig, maar toch. Nu gleed haar blik in die van Duwan en werd iets strakker. ‘Blijkbaar hadden mijn krachten die ik die dagen hier had verscholen me opgeroepen omdat dat ding dat je had opgeraapt uit de grond weg was. Ik wilde daarna weggaan en dacht ook dat ik terug was, maar het was een illusie. Ik heb nog nooit illusies gehad en wat daarna gebeurde was gewoon eng. Ik kreeg een stuk geschiedenis te zien. Geschiedenis die ik moest zien volgens een of andere stem. Overal vechtende mensen en mensen werden gewoon voor mijn ogen vermoord. Begrijp me goed, ik kan tegen bloed en vechten, maar die gezichten. Die gezichten van de mannen die stierven en daarna het gezicht van de overwinnaar. Hij voelde zich zo machtig omdat hij een mens had vermoord. Hoe kan de mens zo zijn? Hoe kun je je machtig voelen als je iemand vermoordt?’ Haar blik werd iets troebel en ze knipperde een paar keer om de tranen weg te stoppen. Waarom moest ze hier nu weer bijna van huilen? Dat kwam vast doordat haar hormonen op hol sloegen door haar zwangerschap. Wat er een maand eerder was gebeurd was ook al zo raar geweest. Haar krachten werkten normaal niet in de echte wereld. Dan kon ze ze alleen aanwenden en de bomen vragen om haar wens in te willigen. Maar toen had een krachtige windvlaag haar in een keer naar achteren gegooid en was ze tegen de muur van haar huis aangekomen. Of het waren de krachten van het kind. ‘Wil je nog meer weten?’ Het kwam er misschien een beetje scherp uit, maar was niet zo bedoeld. ‘Hoe heb je me eigenlijk teruggekregen? Ik heb nog niemand leren kennen die ook een manier weet om iemand terug te krijgen.’ Haar scherpte was verdwenen en haar nieuwsgierigheid nam de overhand.
:Anima Tell:
Eros was de hele tijd al aan het opletten op ieder detail van Catharina. Toch kwam hij nog niet dichterbij. Ten eerste omdat er geen behoefte toe was en ten tweede omdat die kat nog steeds voor hem zat. Bij zijn verhaal dacht hij zelf even terug. Vaak waren ze gevolgd en hadden ze grote stukken om moeten rijden voordat hij dichterbij durfde te komen. Hij zag hoe ze naar hem knikte en hij knikte terug. Daarna draaide hij zich om en stapte weg. Op de plek waar de schoen lag stopte hij en pakte het rare ding op. Hij draaide zijn nek naar achteren en stopte het rare ding in een van de zadeltassen die open stond. Via zijn ooghoeken keek hij naar de twee mensen.