Kristoffel zat hoog op een heuvel in de highlands. Hij zat met zijn ogen gesloten en in kleermakerszit. Astra stond vlakbij hem en speurde de omgeving af naar indringers. Het was haar idee geweest om hier te komen zitten voor zijn ritueel zodat ze de verder omgeving goed in de gaten kon houden voor als er iets zou gebeuren. Kristoffel was nu immers niet helemaal meer op de normale wereld. Hij zat eigenlijk tussen twee werelden en probeerde via zijn geest contact te zoeken met zijn vader die vastzat in de hel. Het amulet rond zijn nek gloeide wat dus eigenlijk betekende dat hij zich in een andere wereld begaf. Meestal kwam hij weer terug in de echte wereld nog voor hij zijn vader had gevonden gewoon omdat verder gaan te gevaarlijk was. Nu zat hij al in de hel elke stap die hij dichter bij zijn vader kwam maakte het hem makkelijker om er de volgende keer helemaal te geraken. Hij voelde dat zijn vader vlakbij moest zijn en zag plots het gehandhaafde gezicht van een oude man. Hij herkende meteen zijn ogen. De ogen die precies hetzelfde waren als de zijn. Hij kon geen woord over zijn lippen krijgen en bij de man was dat hetzelfde geval. "Vader" zei hij en de man knikte alleen maar. Hij zag er zwak uit alsof hij nog maar even te leven had en Kristoffel kon het niet laten om een traan over zijn wang te laten glijden. Het was jaren geleden dat ze elkaar gezien hadden.

Met krachtige slagen vloog Terras, met Pancho op zijn rug, door de lucht. Pancho zat in volle gevechtsuitrusting, met de speer leunend op zijn voet, in de lange nek van het edele dier. Oplettend speurde hij de omgeving af, zoekend naar een of ander teken dat duidelijk maakte dat hij daar zijn moest voor de opdracht. Hier in de buurt hadden ze afgesproken. Na een tijdje bemerkte hij, boven op een heuvel een jonge man. Zijn benen waren gekruist en hij leek daar goed te zitten. Een lynx zat aan zijn zijde en bewaakte hem oplettend. Nee, dat was niet de man die hij zocht. Maar misschien wel een bode van hem? Voor de zekerheid nam hij zijn lans stevig vast en begon te roepen:"Hallo! Daar beneden! Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?" Zodat ze het zeker gehoord zouden hebben dook hij nog eens tot op een meter of vijftig van de grond en riep weer:"Hallo daar beneden! Hallo! Wie zijn jullie en wat doen jullie hier?

:Anima Tell:

Plots kwam bijna vanuit het niets een majestueus wezen naar het toe gevlogen. Astra zag iemand op zijn rug zitten die helemaal uitgerust was met wapens en al. Veel goeds kon dit zeker niet betekenen. 'Kristoffel nu terugkomen er zijn mensen en het lijkt me echt gevaarlijk kom gewoon terug ik smeek je' stuurde ze hem angstig via gedachten, want dat was de enige manier hoe ze hem nu terug kon halen want duwen en trekken zou niet helpen.
____________________________
Hoe blij Stoffel nu ook was hij hoorde maar al te goed de angstige stem van zijn anima en wist dat het zijn plicht was nu terug te gaan. Hoe graag hij nu ook hier bij zijn vader wilde blijven. Hij keek hem nog een keer aan en keerde toen terug naar zijn lichaam. Hij voelde dat zijn echte wang ook nat was geworden van de traan. De lucht boven hem was zwart en hij was zeker dat het een tijdje terug nog zonnig moest geweest zijn. Hij schrok dus erg toen hij een doodsbange Astra zag die naar omhoog keek en zelf ondervond wat voor wezen daar in de lucht vloog. Hij besloot dus maar gewoon te antwoorden. "Wij zijn Kristoffel en Astra en wij zijn gewoon op doortocht en mogen wij ook weten hoe jullie heten en wat jullie hier precies komen doen" riep hij terug naar de man die op de draak reed.

Een grijns gleed over zijn goed beschermde gezicht toen hij de jongeman zag wakkerschieten. Die had geluk dat hij geen kwade bedoelingen had gehad. Zijn eigen naam zou hij niet geven. Het was gevaarlijk je naam zomaar te zeggen, en aan het nog lichtjes geschrokken gezicht van de jongeman te zien had die ook niet gelogen... "Ze noemen mij de drakenrijder. Een van de..." antwoordde hij maar. Dat was ruimschoots voldoende informatie. Die jongen was duidelijk niet om hem gestuurd, anders had hij wel beter uitgekeken. "Ik zou maar beter oppassen als ik jouw was knul, ik had je zo kunnen spietsen aan mijn lans, nog voordat jij of je anima er iets van gemerkt hadden... Snel draaide hij zich om en trok een kippenbout uit zijn rugzak. "Een kippenbout voor je als je me kan vertellen waar ik Siegfried von Tratsberg kan vinden!" riep hij naar beneden, de bout duidelijk met zijn schildhand omhoog houdend...

De man was duidelijk ouder als hem, maar dat betekende niet dat hij zo op hem mocht neerkijken. Hij zou eens laten zien dat een gewone jongen zonder enige uitrusting of wapens toch nog gevaarlijk uit de hoek kan komen. Hij toverde zijn tarotkaarten tevoorschijn en concentreerde zich op de man en de draak. Dit zou makkelijk moeten zijn gewoon een naam. Hij schudde de kaarten en legde ze allemaal voor zich uit. Daarna zocht hij naar een paars poeder dat hij eroverheen blies waarna alles kaarten verdwenen behalve één. Van boven zou het waarschijnlijk een raar zicht zijn geweest om na een vraag te hebben gesteld niet meteen een antwoord te krijgen maar te zien hoe één of andere vreemde jongen opeens met rare kaarten begon te spelen. Hij nam de kaart op en bekeek die goed. Een gewoon mens zou er niks uit kunnen opmaken maar hij kon er het hele leven van iemand in zien, maar nu nam hij genoegen met zijn naam. "Wel ik ken niemand met die naam en heb in mijn reis hierheen niemand gezien. Hij zal zich dus waarschijnlijk verder in het westen bevinden Pancho Villa zei hij en sprak zijn naam net iets luider uit dan de rest van zijn zin. "Mag ik die kippenbout nu of bent u nu toch van plan die aan Terras te geven." Weer deed hij hetzelfde en legde hij de nadruk op 'Terras'. Nu wou hij wel eens weten wat de man over hem dacht.

:Anima Tell:
Waar was Kristoffel nu toch mee bezig. Deze man was gewapend en reed op een draak en nu moest hij zich gaan bewijzen en allemaal dingen over hem te weten komen die deze man voor hem wou verborgen houden. Die Pancho zoals hij dus te weten was gekomen kon nu hij misschien teveel wist hem makkelijk doden alsof hij een insect was.

De glimlach die zijn gezicht sierde verdween als sneeuw voor de zon zodra hij hoorde wat de jongeman zei "Wel ik ken niemand met die naam en heb in mijn reis hierheen niemand gezien. Hij zal zich dus waarschijnlijk verder in het westen bevinden Pancho Villa" Het ontging de jonge krijger niet dat die onbeschaamde vreemdeling duidelijk de nadruk legde op zijn naam. "Mag ik die kippenbout nu of bent u nu toch van plan die aan Terras te geven." Wat er nog over was van zijn glimlach was nu verdwenen in een ijskoude, moordende blik. Hoe haalde die kleine kleuter het in zijn hoofd hem te bespioneren. "Ik mag jou soort niet, jonge tovenaar. Ik mag jouw soort helemaal niet... Behalve vuile trukjes uithalen kunnen jullie namelijk niet veel... Jullie zijn maar een stukje profiteurs, mensen die hun werk maken van een klein talent dat ze toevallig ergens geleerd hebben en waarmee ze maar al te graag mensen afpersen... antwoordde hij zo bot mogelijk. En met een korte gedachte maakte hij Terras duidelijk wat te doen.

Even later zat de jongen gevangen in een grote cirkel gloeiend heet vuur. "Heb je nu nog zoveel praats?" Als beloning voor het keurige werk voederde hij zijn draak de kippebout, samen met de rest van de kip...

"Heb je nu nog zoveel praats?" zei de man, maar Stoffel gaf zich niet zomaar gewonnen. De vlammen waren warm en er druppelden een paar druppeltjes zweet over zijn voorhoofd, maar toch bleef hij kalm en viste een klein paars boekje uit zij binnenzak. Hij bladerde er wat door en liet zijn vinger op een bepaalde spreuk vallen."barafu" zei hij en vanuit het niets doken blauwe schaduwen op die van het brandende vuur ijs maakten en daarna verdwenen. "kuvunja" zei hij daarna waarna het ijs hevig begon te trillen en daarna in duizenden stukjes uiteenspatte. Ik mag jou soort niet, jonge tovenaar. Ik mag jouw soort helemaal niet... Behalve vuile trukjes uithalen kunnen jullie namelijk niet veel... Jullie zijn maar een stukje profiteurs, mensen die hun werk maken van een klein talent dat ze toevallig ergens geleerd hebben en waarmee ze maar al te graag mensen afpersen...
Kristoffel liet zich niet zomaar doen door die gast die dacht beter te zijn dan al de rest van de mensheid, of toch zeker beter dan al de tovenaars. "Ik heb jaren getraind om al mijn zogenaamde trucs uit te kunnen voeren en elke keer dat ik ze uitvoer moet ik eigenlijk vrezen voor mijn leven. Ik zou ze ook nooit voor afpersing gebruiken en gebruik ze enkel ter verdediging tegen bijvoorbeeld arrogante types zoals u." Zei hij want het was waar dat elke spreuk bij hem mis kon gaan. De magie die hij gebruikte was zeker niet wit en ontstond doordat hij eigenlijk een bepaalde geest opriep die dan voor hem het werk deed. Maar deze geesten kon je niet eens zien. Maar het kon altijd gebeuren dat zo'n geest zich tegen je keerde toen je hem opriep en hij kon je dan net zoals met zijn vader was gebeurt meenemen naar de hel.