Mika rende in volle gang. Verschillende grassprientjes werden door haar gewicht plat en krom gestapt. Een luid gekras was te horen van een prachtige grote Zeearend die hoog boven Mika vloog en haar goed in de gaten hield. Weten dat er wel iets kan gebeuren. Mika haar donker bijna zwarte haren wapperden heerlijk in het rond. De Wind die in haar gezicht botste vanwege haar snelheid was heerlijk. Haar licht grijze ogen hielde af en toe haar Anima ook in de gaten weten dat hij wel iets zou doen om de pret te bedreven wat ze gewoon van hem is geworden. Ze lachte waardoor haar zuivere stem door het hele landschap echode. Het was gewoon heerlijk. Ze is zo lang in grote dichte steden rondgedwaalt dat deze vrijheid haar helemaal deed genieten alsof het haar omarmde en verwelkomde. Ze had deze rust nu gewoon even hard nodig, de drukte maakte haar sneller sagerijnig dan normaal en raakt ze ook veel sneller in de problemen. Natuurlijk is Dalech er om alles weer op orde te zetten, maar je hebt soms zo momenten dat dat geen zin heeft en zich er al vechtend uit moet gaan. even grijnsde ze aan de gedachten van haar laatste gevecht. Ze heeft er eigenlijk geen moeite mee gehad. Zelf niet eens er voor gezweet, het was een zwakke tegenstander geweest en dat had haar lust niet echt gestilt maar je hebt soms zo'n mensen. Even zuchtte ze.Weer hoorde Mika het gekras van Dalech, deze keer klonk het anders. Even verdwaasd stopte ze. Hij had iemand gezien? Hij had gelijk. Wat verderop zag ze een jonge gast, ze schatte hem rond haar eigen leeftijd. Wat deed deze hier nu, zo hier helemaal alleen. Dalech die nu op haar schouders was geland keek haar aan, ze moest lachen. Ze verstond hem volledig door gewoon naar hem te kijken. Lichtjes ongeduldig wachte ze of de jonge gast naar haar toe zou komen of niet. Hoe zou hij zijn?Even ging ze met een snelle beweging door haar haren die nogal warrig lagen door de wind die hier sterk te voelen was. De frisse wind voelde goed aan en gaf een kalmte over haar heen.

(Shiori)

Mika keek de jonge gast strak aan. De houding die hij had maakte haar direct duidelijk dat het nogal een deprimerende is. Wat zou hij meegemaakt hebben? Ze zuchtte. "Wat vind je ervan Dalech?"Ze grijnsde sluw. Hij kraste"Ja ja kga me wel gedragen joch wees niet zo'n spelbreker" Sprak Mika kribbig typisch hem weer altijd haar ideen direct wegwuiven met die reusachtige vleugels van hem. De sluwe grijns verdween en maakte plaats voor een kalme uitdrukking. Even trok ze haar lange rode cape wat goed. Ze stapte op de jonge gast iedere stapt dat ze dichter zet maakte haar helemaal op haar hoede. Dalech was ondertussen op haar schouder geland en had zijn klauwen in haar vel gedrukt. Niet dat het pijn deed omdat ze het gewoon van hem was geworden. Ze voelde dat de onbekende gast geirriteerd was. Even draaide ze lichtjes met haar ogen. Niet om hem maar om de manier hij haar 'begroet'. Even voelde ze dat Dalech waarschuwend zijn klauwen even harder in haar huid zette. Daarop spande ze haar spieren als reactie. "Als je zo geirriteerd blijft kijken zou ik nog denken dat je iemand bent die nogal...Hoe zeg je dat..?" sprak ze tegen de jonge gast en keek toen naar Dalech die haar strak aan kijk." ok ok." Mompelde ze tegen de zeearend. Toen draaide ze zich weer naar de jonge gast." ik ben Mikaela." sprak ze weer met haar zuivere stem."Je hoeft niet je naam te zeggen als je dat wilt hoor, maar anders moet ik je die gast noemen, als je dat liever hebt." Haar rechter hand was de heletijd onder haar cape gestopt. Die hand lag voor de veiligheid op haar nu nog verborgen sabel die nog rond haar middel hangde. Met een sierlijke beweging ploft ze lenig wat verder van de geirriteerde gast neer om hem nog steeds wat ruimte te geven. Toen legde ze haar neer. Haar lichaam lag helemaal ontspannen en haar uitdrukking kalm. Dalech was het tegenovergestelde van haar. Zijn ogen waren strak gericht op de beide aanwezige zijn houding zag er goed kalmpjes uit maar zijn ogen en scherpe snavel zeiden iets heel anders.

Terwijl Mika naar de lucht keek zag ze in haar ooghoeken dat hij kleermakers zat richting haar dus zette ze met wat tegenzin haar nu ook recht en keek hem vriendelijk maar toch gevaarlijk strak aan. Ze weet maar al te goed waarom Dalech zijn klauwen in haar sloeg. Maar omdat het zo lang was begon het lichtjes te tintelen. "Geen idee, zeg jij het maar." ze keek hem even waarschuwend aan. Niet dat hij moet oppassen maar gewoon dat hij niet zo bot moest doen gewoon omdat hij dacht dat ze het tegen hem had maar eigenlijk het tegen Dalech was. "Aangenaam kennis te maken, Mikaela." ze zag hem uitdagend glimlachen. Even was ze er van plan om erop in te gaan, weten dat het roekeloos zou zijn maar ze had wel zin in een vecht partij maar de sneeuwluipaard gromde naar hem. Waarschijnlijk was ze de nuchterste van de twee. Dalech zou je dat eigenlijk ook kunnen noemen."Grapje." zei hij toen"Tuurlijk" Kaatste ze terug. Niet er echt over nagedacht maarja.Mijn naam is Shiori." toen wees hij naar de luipaard."deze brompot hier is Matia." Mika voelde de greep van Dalech ontspannen hij mocht haar dus wel. Om eerlijk te zijn mocht Mika de luipaard ook. Van die Shiori kon ze nog niets zeggen. Hij is gewoon nogal gesloten. Maar ze heeft wel zo'n vreemd gevoel bij hem. Het gevoel dat ze weer roekeloos wil doen. Even werden haar ogen wazig toen ze weer aan haar eigen moordpartij's dacht, de roekeloze tijden noemt ze dat tegenwoordig. Ja....Vlug zette ze de gedachten van haar af."ow ja en dit is Dalech" en ze wees vlug naar haar eigen zeearend. Even bekeek ze hem nu wat beter en wreef toen in haar ogen. Ze had door die muffe steden niet kunnen slapen. Ze kan er best wel zonder maar dat kan natuurlijk niet voor eeuwig blijven."Ben je hier al trouwens lang" Vroeg ze op een iets geheime toon. Alleen zij weet wat er achter die ineens geheimzinnigheid zat. In haarzelf grijnsde even sluw en toen speels.

Ze keek hem nog even aan en liet haar ogen toen uiteindelijk weer even naar de lucht glijden."Waar?" was het vage antwoord. Ze probeerde de korte antwoorden te negeren. Wat nogal moeilijk is. Hij maakte het haar echt lastig. Deed hij dat nu eigenlijk expres of niet?"We waren hier ongeveer een half uur voor jij hier kwam." Even kneep ze haar ogen half dicht met keek hem toen weer normaal aan. "Dus... Wat kom je hier doen?" De vraag van hem overdonderde haar een beetje en keek daarom even verdwaasd aan maar toen ze de gespannen lijfje van Dalech voelde wist ze dat ze moest oppassen met wat ze zei. "euh gewoon... Genieten van de rust.." Was haar nu wat afwijkende antwoord.Ze wou er nog aan toevoegen dat het dankzij hem niet echt lukte maar ze kon de woorden nog op tijd weg slikken. Maar ze was het beu dat hij neit echt moeite deed voor een gesprek. Haar lichaam begon lichtjes even te trillen. Ze voelde de blik van haar Anima maar negeerde het."weetje je maakt het me eigelijk best lastig om een gesprek aan te maken ik probeer het een beetje aan te houden maar jij doet eigenlijk daar niet de moeite voor ik...." Mika zuchtte nog eens zwaar. "laat het maar" snauwde ze nogal meer tegen zichzelf. Het word snel tijd om een slachtoffer te vinden om zich daarom af te reageren. En natuurlijk weer wat pret te krijgen."Waarom doe je eigenlijk zo, je weet dat je toch nu wel op mijn zenuwen werkt he" Vroeg ze toen maar en dacht bij zichzelf dat ze wou zien hoe hij hier over zou reageren.

Mika keek hem strak aan met half gesloten ogen. Hoe komt het toch dat hij zo asociaal was. Mischien had hij iets ergs meegemaakt? Mika kon dat van haar eigen niet echt zeggen want ze herrinerde het haar niet, alles was van haar verleden een zwarte vlek die haar treiterde."Als ik echt niet met je wou praten dan had ik mijn naam niet gezegd, dan had ik niet uit mezelf een vraag gesteld en dan had ik je gewoonweg genegeerd, denk je niet?" Ze luisterde niet naar hoe hij het zei maar luisterde naar wat hij zij. Daar had hij wel een goed argument. En daar moest ze toch even over nadenken. Kan ik er wat aan doen dat ik..." zijn stem stierf weg. Mika was direct aandachtig maar liet het niet merken. Ze had het dus goed geraden, er was iets vreselijks gebeurd. Zonder dat ze het eigenlijk echt besefte kreeg ze medelijden met hem. Wat zou er met hem gebeurd zijn. Die ene vraag spookte pijnlijk door haar gedachten."Als ik je echt zo op je zenuwen werk, waarom ga je dan niet gewoon weg?!" zei hij. even haalde ze diep adem en dacht na over zijn woorden. Een speelse grijns kwam op haar gezicht."Ah ja jij hebt me op mijn zenuwen gewerkt nu blijf ik hier om op die van jou te werken"Sprak ze koppig maar een geamuseerde grijns was te voorschijnt gekomen.Weer drongen de klauwen in haar schouder en ze wist direct wat Dalech wou"Ga maar Dalech anders laat je mijn schouder niet met rust." ze had het nog maar juist gezegt en hij vloog weg en cirkelte hoog boven hun hoofden genieten van het uitzicht en de wind tegen zijn vleugels.Even wreef Mika pijnlijk over haar rechter schouders waar hij nog daarnet had zitten knijpen.Genieten ging ze weer gaan liggen."Ik weet dat er iets ergs is gebeurd met jou..." Ze wou niet opdringen bij hem, Mika weet dat dat soms erger kan zijn dan hem niet helpen maar ze kan er niet tegen dat hij zo deprimerend was door zijn verleden,"Als je er wilt over praten.....Het kan je last verminderen." Gespannen beet ze op haar onderlip, gespannen wachtend op zijn reactie. Haar vingers knepen ondertussen krampig in het gras.