Leonidas stapte op zijn gemak. Hij zuchtte en ging met zijn ene hand vermoeid door zijn zwarte haren. Een koude neus drukte gerustmoedend tegen zijn been. Leon keek even naar beneden en keek Pablo dankbaar aan. Woorden hadden geen van beide nodig. Samen zijn ze opgegroeid en daarom moesten ze elkaar maar aankijken en ze wisten beiden wat ze dachten. Vreemd wat Leon verstond geen euh...wolven taal. pablo zijn trouwe volgeling. Alleen tegen hem sprak hij ookal had hij niet gejankt voor Leon zijn aandacht. Leon bleef liever even uit de buurt van de steden die hij zo vaak tegen kwam en vaak er weer uitvluchte gevolgt door mensen. Een charmante grijns kwam op zijn gezicht aan de laatste stad waar hij was geweest. Was met een jonge vrouw aan de haal geweest en drie dagen later met haar geld er vandoor gegaan. Niet dat hij het graag deed want lelijk zou je hem nu ook weer neit roepen. Harten breken deed hij liever niet, en zou dat ook het meest vermijden. Een triestige jank verstoorde zijn gedachten.Pablo keek hem aan met zijn zielige blauwzeegroene ogen aan. Alleen door maar naar die ogen te kijken ontdooide hij gewoon. Leonidas boog lenig door zijn benen en krabde Pablo achter zijn ogen."Kom jongen we gaan ergens gaan zitten." Na deze worden stapte hij wat verder van de zee weg en ging ontspannen liggen. Pablo volgde zijn voorbeeld maar vloog al direct weer recht. En gromde lichtjes.Leon volgde zijn blik en zag wat verderop een jonge vrouw zijn kant opkomen. "Blijf" Was het enige wat hij zei toen de vrouw wat dichter was. Gehoorzamend ging Pablo gaan liggen in het zand en hield de vrouw in de gaten.

(Lady diahla)

Dahlia had Denna dit keer achter gelaten om voor hun kamp te zorgen. Dahlia zou nu gaan jagen al was daar nog niks van gekomen. Aangezien ze er geen zin in had. Dahlia genoot van de zon en liep door. Dahlia liep met sierlijke stappen verder. Het leer dat ze aan had was weer helemaal schoon. Gister had ze namelijk iemand moeten doden. Maar zij kon er ook niks aan doen. Had die man Denna maar niet moeten aanvallen. Dahlia was diep in gedachten gezonken en hoorde een lichte grom in de verte. Haar hand gleed even naar haar Agiel maar liet hem al snel weer los toen de wolf waar het geluid vandaan kwam in stilte werd gebracht. Dahlia liep naar de gene toe en wist dat als deze man kwaad in zich had dat ze het wel kon overleven. Dahlia was licht nieuwsgierig wie daar lag. Ze stond even stil en keek met een schreef hoofd naar hen. Snel vertelde Dahlia aan Denna dat ze iemand was tegen gekomen. Daarna liep ze op de man af. Eenmaal daar bekeek ze hem. Ze moest toe geven dat hij er goed uit zag. "Halle heer".Sprak ze met een zachte stem.

Leon keek de vrouw aandachtig aan. Iets ouder mischien? Niet dat het hem iets kon schelen. Zijn zilvergrijze ogen keken de vrouw strak aan. Door gewoonte nam hij de vacht van de wolf Pablo stevig vast. Pablo was niet zijn huisdier die hij kon bevelen... Oke eigenlijk wel maar als Pablo zijn zintuigen hem waarschuwen zou hij niet luisteren.Gelukkig luisterde hij nu wel dus de vrouw had waarschijnlijk momenteel nog niet iets van plan om hem kwaad te doen. uit ervaring weet Leon dat hij een vrouw niet moet onderschatten, dat was pijnlijk in zijn borstkas gedrukt. Automatisch gleden zijn handen even voorzichtig over zijn borstkas. De diepe lange snee deed nog steeds zeer na die week, maar hij word er gelukkig niet door verzwakt. Hij haalde zijn hand er van af en gleed die weer door zijn haren. Wat waarschijnlijk vanzelf een gewoonte is geworden sinds hij die iets langer heeft laten groeien. "Halle heer". sprak ze met die zachte stem. Zijn ogen gleden even snel over het leer. Hij zuchtte."Hallo" zijn stem was laag maar niet schor of hees het leek nog op een redelijk jongens stem maar dan toch laag van een man. Vreemde combinatie wist hij, maar hij kon er nu helemaal niks aan doen."En jij heet?" Vervolgde hij maar, ondertussen krabte hij geruststellend onder de oor van Pablo

"Hallo" Dahlia slikte moeizaam toen ze hoorde hoe hij dit woord uit sprak. Het was precies de stem van de meester. Haar meester. De enigste man waar ze ooit echt om had gegeven. Dahlia schudde lichtjes verbaast haar hoofd. "En jij heet?" Dahlia boog lichtjes haar hoofd. "Lady Dahlia. Heer"Fluisterde ze nu. Ze moest weten of dit haar meester was en daar kon ze maar een manier achter komen. Om hem te dienen maar hoe ging ze dat ooit doen. Hoe kon ze deze man dienen. Misschien wou hij het helemaal niet. In elk geval moest de meester nog leven aangezien haar Agiel het nog deed. Zonder de meester deed hij het niet. "Wat is uw naam heer.Fluisterde ze nieuwsgierig.

Leon hield de vrouw goed in de gaten. Eigenlijk moest hij dat niet doen want Pablo deed dat al voor hem. Maar extra paar ogen kon geen kwaad. Leon voelde de natte tong van Pablo even over zijn hand geleiden. "Lady Dahlia. Heer"Fluisterde ze. Hij keek haar strak aan. "Wat is uw naam heer.Fluisterde Dahlia. Hij hoorde de nieuwsgierigheid maar bleef haar zonder enige echte emotie aan te kijken.Onverwacht stond de pikzwarte wolf recht en liet op de vrouw af. Leon volgde de lenige bewegingen van zijn dieren vriend, die even aan de vrouw snuffelde en toen haar even aankeek en weer naast hem ging liggen. Pablo vond haar wel goed? Dat was hij niet gewend van de wolf en keek pablo even verbaasd aan. Maar al snel glimlachte hij even vriendelijk naar Dahlia en sprak weer met zijn jonge mannelijke stem."Leonidas is de naam. Het is vreemd maar Pablo heeft je graag,Niet echt een gewoonte van mijn vriend." Met een korte beweging stond Leon en stak zijn hand uit en wachte tot Dahlia die zou schudden. Ondertussen stapte Pablo naar de zee en ging er helemaal in. Al mompelend schudde Leonidas zijn hoofd." Die moet nu niet in mijn buurt komen"Mompelde hij wat tegen zichzelf.

Dahlia was meteen voorzichtig toen de wolf naar haar toe liep. Haar hand gleed naar haar zij waar vlak onder haar Agiel zat. Als het dier haar wat aan zou don kon ze niks anders dan hem pijn doen. Maar de wolf deed iets heel anders. De wolf rook aan haar en daarna liep het weer weg. Dahlia vroeg zich af waarom de wolf dat deed. Dahlia schudde al weer haar hoofd en keek naar de jongeman toen hij sprak. "Leonidas is de naam. Het is vreemd maar Pablo heeft je graag,Niet echt een gewoonte van mijn vriend." Dahlia glimlachte lichtjes maar nam de hand niet aan. Zo iets deed je gewoon niet. Wat aardig van uw vriend. Dahlia keek toe hoe de wolf het water in liep. Het zag er wel schattig uit. " Die moet nu niet in mijn buurt komen" Dahlia grinnikte en keek de man aan. Waarom niet.? Vroeg ze.

toen Leon merkte dat Dahlia niet de hand zou schudde trok hij zijn hand schouder ophalend weg. Wat aardig van uw vriend.zei ze. Leon kneep even zijn ogen achterdochtig half toen maar keek dan snel weer gewoon.Waarom niet.? vroeg ze. Leon keek haar verdwaasd aan."Omdat mijn kleren nog maar juist droog zijn. Hij weet dat maarja...Wat kan ik eraan doen." Pablo sprong eruit en liep in een snel tempo op Leon af. Pablo sprong, maar juist toen hij op Leon zou vallen stapte die met een korte stap juist uit zijn buurt waardoor Pablo op het stand belande en verdween. Hij had de hand van Dahlia zien gaan naar een rood staafje. Het kwam hem bekend voor. Heel bekend maar omdat hij het waarschijnlijk lange tijd neit meer heeft gezien zou het hem waarschijnlijk niet belangrijk meer zijn geweest. Weer keek hij met die achterdochtige ogen naar het rood staafje."volgens mij komt me dat bekend voor, wat is het ookal weer." Waarschijnlijk zou ze maar 1 iets erover moeten vertellen om zijn geheugen op te frissen. Ongalant stak hij zijn handen in zijn broekzak en stond in zo'n slome macho houding. Pablo sprong tevoorschijnt en legde een dood konijn voor Leon zijn voeten. Die boog zich door zijn knieën nam een korte dolk sneed de nek open en liet de rest dan aan Pablo over. "Als ik ik u was zou ik uit zijn buurt blijven. Hij is nogal beschermend over zijn eten." Sprak Leon wat kribbig, terwijl hij het mes met een doek afveegde en weer opbergde.

."Omdat mijn kleren nog maar juist droog zijn. Hij weet dat maarja...Wat kan ik eraan doen." Dahlia gaf deze man gelijk. Ze had liever ook niet dat haar kleren nat waren. Leer en nat dat ging niet echt samen vond ze. Dahlia keek toe hoe de Anima van de man uit het water ging en naar de man toe liep en op hem wou springen. Dahlia volgde de Anima en keek later weer naar Leonidas. Dahlia zag hoe hij naar haar Agiel keek. "volgens mij komt me dat bekend voor, wat is het ookal weer." Dahlia keek even verbaast. Dit was de eerste keer dat iemand zei dat haar wapen hem bekend voor kwam. Of hij wist van de Mord Sith of hij heeft er een zelf mee gemaakt en heeft het overleefd. "Dit is een Agiel"Vertelde ze hem dan ook maar. Dahlia keek hoofd schuddend naar het dier dat terug kwam met een konijn. Ze keek toe hoe hij er aan begon. ""Als ik ik u was zou ik uit zijn buurt blijven. Hij is nogal beschermend over zijn eten." Ik kan hem wel aan.Zei ze glimlachend maar toch bleef ze uit de beurt.

Leon bestudeerde dahlia nu eens goed. Het leer... "Dit is een Agiel" sprak ze waardoor hij uit zijn gedachten werd gehaald. Nog steeds in zijn macho houding dacht hij over de naam na. Ja, hij dacht al dat hij dat kende. Hij weet hoe pijnlijk dat kan zijn. Gelukkig nooit meegemaakt, maar heeft gezien wat zo'n Agiel kan doen. Een vriend van hem heeft dat meegemaakt. Vreselijk om hem te hebben gezien toen het op hem werd gebruikt. Een rilling ging door hem heen. Ik kan hem wel aan.Zei ze glimlachend. Een grijns kwam op zijn gezicht. Leon weet niet of Pablo die pijn kan verdragen, mischien wel mischien niet. Maar uittesten zou hij op zijn Pablo nooit doen. Het dier zou waarschijnlijk tegen hem keren en Leon houd teveel van het beest."Als ik denk dat ik weet wat je bent, is het dan niet de bedoeling dat je rond dwaald in steden..." Mompelde hij"In plaats van op een verlaten strand als deze"Zijn breede zwaard begon wat te wegen. Normaal gezien niet maar omdat hij nu al een tijdje stil stond voelde hij het zwaarder worden. Hij nam het vlug van zijn rug en stak het in het zand. Geen uitleg aan Dahlia verschuldig. Even keek hij geintereseerd naar de golven die over het strand spoelde en toen weer naar de zee ging. Ondertussen had Pablo het hele konijn op, en ging naast Leon gaan zitten als een trouwe waakhond.

."Als ik denk dat ik weet wat je bent, is het dan niet de bedoeling dat je rond dwaald in steden.. In plaats van op een verlaten strand als deze" Dahlia schrok toen hij wist wat ze was. Niemand had het ooit geweten. Dat gaat nog al moeilijk ik ben op zoek naar mijn zusters. Vertelde ze hem. Terwijl ze de waarheid sprak. Dahlia keek raar aan toen hij zijn zwaard af deed en die in het zand zette.


-sorry flut-