Haar lichaam bewoog zich elegant vooruit terwijl haar groengekleurde ogen kil naar voren staarden. Gewoon, naar het niets. De jurk die om haar lichaam zweefde werd meegedragen door de wind en ook haar donkerbruine haren werden meegesleurd. Ondanks het vage windje was het hier bloedheet, een beetje te heet naar haar smaak. Maar ze was hier voor een andere reden, namelijk dat dit buiten de hitte een gebied was waar ze zichzelf vond thuishoren. Niet in die vredige plekjes met bloemen en andere dingen, maar gewoon iets kaals waar geen vredige sfeer hing. Ze wou iets waar ze zich gewoon goed bevond en dat was het hier, de hitte wende ze wel aan. Nadat ze hier was aangekomen had ze zich meteen krachtig gevoeld. Dat kwam door een voornamelijke reden, het plan. Hét plan dat binnen kort van start zou gaan, wat Dust zou veranderen. Via alle anderen die hier rondliepen had ze gehoord dat ze een nieuw leven gingen beginnen, de wereld nu wel verbeteren. En dat was iets waar ze niet aan mee ging doen, integendeel. Het was tijd voor wraak, om de wereld alleen nog maar erger te maken dan dat het al was. Dat het zou leven voor het kwade, dat er alleen nog maar kwaad zou heersen. Dat was haar doel, dat was de reden waarom ze hier was en hier zou blijven.

:Anima Tell:

Ze had besloten zich in haar andere gedaante te hijzen, iets wat voor haar alleen nog maar meer krachten bezorgden. Haar ogen die dingen konden aanrichten waren in haar wolvengedaante het sterkst en ook het lopen en springen ging wat flexibeler in dit gedaante. ze was vrijwel meteen zwartgekleurd en haar gifgroene ogen blinkten in het maanlicht. Haar klauwen sloegen zich steeds in de aarde om vooruit te komen en haar oren stonden tegen haar schedel aangedrukt. Haar blik stond star vooruit om alles wat haar weg zou versperren in een simpele reden een kopje kleiner te kunnen maken. Nee, vanaf nu werd het geen vrede meer. Niet nu zij er was.

[Open voor iedereen!]

Ash had ver gelopen, was zeeën overgestoken, en was nu in een land beland waar hij ten eerste nog nooit was geweest, en ten tweede nooit zou willen zijn. Maar hij moest wel. Hij was opweg naar de Firetree, die gekapt moest worden. Zogauw dat gedaan was zou hij weer omkeren en terugkeren naar zijn land om daar met een vakantie te gaan.
Ash keek achterom, in de hoop dat de anderen hem hadden gevolgd. Hij was Aphrodite ondertussen kwijt geraakt, en had de anderen ook niet meer gezien. Het leek nu ieder voor zich.
Hij legde zijn hand op de stoffige grond. Het voelde warm aan en tegelijk ook koud van de dood.
In de verte prijkte de Firetree, die grote massa's zwart stof de lucht in zond.
Ash had niet gedacht dat zoiets zoveel onheil zou produceren.


Trust had dit land al besnuffeld, en vond het maar niets. Het was walgelijk. Het stonk en het was doods.
Opeens rook hij een geur van een mens. Hij snelde er, hoog piepend, heen. Zijn oren stonden rechtop en hij spitse zijn snuit. ''Ash, hier is iemand, vast een Nigris'', riep hij.

Ash liep naar de vrouw toe, die Trust had gespot, en onderzocht haar van top tot teen. Ze was vast een Nigris. Dat kon niet anders dan hier in Bombarda.
Hij stelde zich netjes aan de vrouw voor, en stak een hand uit. Hij kon het niet laten een misplaatste grap te maken.
''Jullie mogen hier wel een keertje afstoffen'', en hij ging met zijn vinger over de stoffige bodem, waar niets op kon groeien.
''Waarom bent u hier op zo''n naargeestige plek??'' Ash keek haar vragend aan, en schudde met zijn hoofd. ''Het kan hier niet gezond zijn''
''Zeg ik ben op zoek naar de snelste weg naar de Firetree, weet u hoe ik daar kan komen??''

:Anima Tell:

Een ander persoon kwam in vicier, die zich ook in zijn dierenhuid had gekropen. Wat voor dier het precies wist ze niet en daar was ze dan ook allesbehalve geïnteresseerd in. Ze hield niet zo van anderen, alleen jonge personen die ze kon stimuleren net zoals haar te worden ook al waren die op dit moment zeldzaam. Ze ontblootte haar tanden wat zodat die blonken in het maanlicht om de jongen - wat het leek haar een mannelijk gedaante te zijn - te laten weten dat ze niet gedient was van flauwe personen. ''Jullie mogen hier wel een keertje afstoffen'' klonk opeens een stem die tot het beest moest behoren en ze snufte waarschuwend. "Als je het hier zo afschuwelijk vind, ga dan lekker terug naar je eigen gebied." siste ze droogjes en rolde met haar ogen. Jezus, als hij het hier zogenaamd zo stoffig vond moest hij maar lekker snel doorlopen om naar een gebied te gaan waar hij zich wel thuis voelde. Niet háár gebied belachelijk maken. Hij bleek vast te denken dat ze één of ander lief wolfje was aangezien hij gewoon doorging met praten, woorden die haar totaal niet interesseerden. Ze had liever gewild dat hij gewoon door had gelopen in plaats van haar tijd hier te staan voordoen. "Ik ben op deze 'naargeestige' plek omdat ik dat wil en omdat ik hier woon." mompelde ze geërgerd terwijl haar gifgroene ogen op hem gericht stonden. Zo te gokken was hij in het echte menselijke leven al volwassen, in tegenstelling tot haar. In zijn dierengedaante had ze geen flauw idee hoe oud hij moest wezen, maar dik volwassen was hij zeker wel, dat was iets wat zeker was. "En wat kan jou het nou schelen of het hier gezond is of niet. Ik vind het hier prima zo." zei ze met haar zangerig hoge stem die daardoor angstaanjagend klonk.
''Zeg ik ben op zoek naar de snelste weg naar de Firetree, weet u hoe ik daar kan komen??'' Haha, hij noemde haar u. Sorry hoor, maar ze was toch echt de helft ofzo van zijn leeftijd, dus een 'u' was ze dus niet. "Die weet ik wel, maar waarom zou ik jou dat vertellen. Ik moet verder met m'n eigen zaken." klonk haar stem innig en kil terwijl haar staart dominant opgeheven stond en haar ogen nog steeds strak op het mormel gericht waren die haar tijd aan het verspillen was.

Ash keek met een lichte minachting naar de wolf die onaardig bleek.
''Nou, wat vrolijk kan toch ook wel. Geniet van de dag, waarvoor ben je hier anders op deze wereld. Alleen om een grumpy, saai en leveloos persoon te zijn. Pff, waarom'' Ash rolde met zijn ogen en keek toen met een lichte glimlach naar Ash.
''Waarom wijst u me nu niet gewoon de weg naar de Firetree, alsof je hem wilt verbergen'' Ash grinnikte sarcastisch, en wees op de boom die ver boven de horizon uittorende. ''Wanneer je die wilt verstoppen moet je een groot man, eeuh, dier, eeuhhh, wat dan ook zijn. Geloof me'' Ash snoof de zwavelachtige lucht op.
''Vertel eens, hoe is het om hier te wonen. Staat hier verderop een gezellig theehuisje met bloemetjes en bijtjes, of wonen jullie in een grot ofzo, als een stelletje holbewoners'' Ash keek de wolf en de vrouw schaapachtig aan. Hij had in een paar seconden al alle respect verloren voor deze mensen. En waardevolle spullen hadden ze vast en zeker ook niet bij zich.

''Nou, wat vrolijk kan toch ook wel. Geniet van de dag, waarvoor ben je hier anders op deze wereld. Alleen om een grumpy, saai en leveloos persoon te zijn. Pff, waarom'' zei de man waarna hij met zijn ogen rolde. Een waarschuwend brommend geluidje verliet haar keelgat als wolf, en in haar menselijke persoonlijkheid zuchtte ze geërgerd. "Ik heb anderen redenen om op deze wereld te zijn. En die redenen gaan je niks aan, en daardoor ben ik zeker niet levenloos. Let maar op." zei ze terwijl ze eventjes haar blik naar rechts wierp waarop een iets lagere hoogte de zwarte en tweede gedaante van haar stond te pronken en net zoals ze haar als mens voelde een afstandelijke houding. "Als je zo graag de weg wilt weten zal ik hem je wijzen, ik heb er toch niks aan je hier om me heen te laten ronddwarrelen." meldde ze hem. ''Vertel eens, hoe is het om hier te wonen. Staat hier verderop een gezellig theehuisje met bloemetjes en bijtjes, of wonen jullie in een grot ofzo, als een stelletje holbewoners'' vroeg hij haar, tenminste, hun. Hij keek naar hen beiden, die beiden haar waren. Allebei toonden ze dezelfde emoties en krachten, zo was ze dan ook sterk gedwongen om zich in te houden en de krachten die ze bezat niet te gebruiken, ook al was dit moeilijk. Ze wist dat dit vooral voor Crush zo moest zijn, in wolvengedaante werkten haar krachten alleen nog maar tactvoller waardoor het fijner was te gebruiken. Maar ze hield zich in, zo lang als het bij verschillende personen en dieren mogelijk was. "Ik woon hier gewoon prima. Alleen. Ik heb geen zin om last te hebben van personen die alleen maar zanikken over zogenaamd vrede en andere argwanende dingen. Ik ben met mijn eigen dingen bezig, hier." zei ze hem terwijl haar donkerbruine, bijna zwarte, lokken nog steeds werden meegedreven door de wind.

Ash wist voor het eerst te glimlachen toen de vrouw zei, ''Alleen. Ik heb geen zin last te hebben van personen die alleen maar zanikken over zogenaamd vrede en andere argwanende dingen''
Ash keek haar aan. ''Daar hebt u helemaal gelijk aan''. Ash pakte een zwart steentje en rolde die tussen zijn vingers.
''Voor vrede moet je in je eentje in de grond gaan zitten, dan heb je vrede, in deze wereld moeten we er gewoon mee dealen, en er zo nu en dan een slaatje uit slaan. Dan heb je er tenminste nog wat aan''
Ash zette een paar stappen. ''Nu dan, u wou me kwijt, wijs me dan maar de weg naar de Firetree, en ik zal u 'waarschijnlijk' niet meer lastig vallen'' Ash keek met spleetoogjes naar de vrouw.
''Wat weet u eigenlijk van de Firetree, weet u ook hoe u hem moet beheersen, dat zou ik wel eens willen zien'' Ash hoopte dat ze het zou tonen, zodat hij dat kon gebruiken om van die ziekmakende boom af te komen. En dan zou zijn beloning niet mals zijn. ''Want alle Nigris hebben de boom toch in hun macht, of bent u nieuw hier''
Ash ging dichter bij haar staan en glimlachtte, ''Show me''

Casper was Ash achterna gelopen, maar omdat hij zo in gedachten en spijt verzonken was, was hij afgewaald. Hij was alleen afgedwaald en was ook nog eens verdwaald. Gelukkig zag hij Ash bij een vrouw staan. Casper liep erheen en ging er bij staan. ''Hallo'', begon hij netjes. Hij keek de vrouw aan en rilde. Ze zag er enigzins spookachtig uit, en haar Anima bezorg hem helemaal de kriebels.
''Wat doen jullie hier, is er iets aan de hand ofzo'' Casper keek naar de boom de stof afgaf.
Nogmaals rilde hij. Die boom moet hier weg.

''Daar hebt u helemaal gelijk aan'' zei hij waarna ze even afwezig knikte. Ze had dan ook wel gelijk, de gelijkheid die hij kon begrijpen. Maar het verhaal dat erachter lag wist hij niet en kon hij dan ook niet weten, maar over een tijd werd daar verandering in gebracht. Dan zou iedereen het weten. ''Voor vrede moet je in je eentje in de grond gaan zitten, dan heb je vrede, in deze wereld moeten we er gewoon mee dealen, en er zo nu en dan een slaatje uit slaan. Dan heb je er tenminste nog wat aan'' zei hij waarna ze even grinnikte. "Zo kun jij het zien. Maar toch zie ik het nog anders." stelde ze vast terwijl ze haar wenkbrauw wat optrok. Eigenlijk was het best wel raar om voor een persoon iemand anders 'jij' te noemen, maar aangezien zij zo iemand was die dit wel deed was ze een van de weinigen. Het deed veel dan ook verbazen, zij was zelf niet van al dat hooggeëerde gedoe. "Ik zul je de weg wijzen. En ik weet veel, zéér veel van de Firetree. En die kennis is iets wat ik allesbehalve met iemand deel. Ik ben niet zo snel af te troggelen. Als ik het zelf zou willen, zou ik hem vernietigen, ik weet dondersgoed dat het veel opbrengt. En dat is sowieso al een reden waarom ik jou mijn krachten en kennis over de boom niet vertel." sprak ze wijs. Haar ogen waren wel op hem en zijn Anima gericht, toch stelde ze ze niet in op de manier waarbij de krachten vrijkwamen. Het was wel een kracht die later erg, maar dan ook erg te pas zou komen als haar plannen werkelijkheid werden. En dat was dan ook iets waarop ze zich zeer verheugde. Niemand zou meer genade kennen, en niemand zou meer aandacht hebben voor een zogenaamde boom waarmee je veel waarde verdiende. Nee, dan waren er andere dingen die je wilde, niet een zogenaamde eer en beloningen. Genade, dat was het enige waarover ze zouden gaan smeken, iets wat hun enige doel zou worden. Wel als haar plannen waar gingen worden, en dit ging lukken ook.

Plotseling kwam er een nieuw gedaante aan. Een jongen die ook tot de volwassenen behoorden maar jonger was dan de andere. Hij voegde zich bij hun en vroeg wat er aan de hand was, nadat hij een blik op haar, Crush en de boom in de verte had geworpen. Iets wat hem kennelijk angst deed toepraten. Er verscheen een vals grijnsje om haar mond. “Er is niks aan de hand. Niks wat jou aangaat. Het enige wat deze hier van me wilt is mijn informatie proberen af troggelen over de Firetree.” siste ze terwijl Crush haar oren tegen haar schedel drukte.

Casper hoorde de vrouw vaag praten. Ze klonk gemeen. Ze was vast een Nigris.
Casper keek haar aan en vroeg; ''Maar wat moet jij hier dan'' Casper vertrouwde haar voor geen meter.


Dallas liep langzaam naar de wolf van de vrouw, die hij nog nooit had gezien. Normaal was hij erg speels bij andere wolven of honden, maar bij deze was hij voorzichtig. Hij snuffelde vanaf een afstandje en bekeek de wolf nog eens goed. Het had groene ogen, die niet aardig leken.
Dallas zei niets, maar liep eens om de wolf heen om hem te bekijken. Maar van een afstandje. Je wist het maar nooit bij die Nigris.

Ze richtte haar ogen nijdig op de jongen die vroeg wat ze hier moest. "Ik moet hier niks. Ik woon hier, ik loop hier gewoon bezig te zijn met mijn eigen zaken." zei ze. Ze wist niks van haar vorige leven, helemaal niks, maar ze hoopte dat ze toen net zoals nu was. Meedogenloos en ingetogen over zichzelf om zo haar eigen plannen te kunnen uitvoeren. Andere vrouwen van rond haar leeftijd waren op dit moment vooral bezig met 'de vrede bewaren' of besloten op zoek te gaan naar een man. Maar met allebei die dingen was ze niet bezig. Echt niet. Doodstil stond ze, alleen haar jurk - die tevens erg kort was voor de middeleeuwse tijd waardoor veel haar schandelijk vonden met hoe ze erbij liep qua kleding, vééls te 'ordinair' - en haar bewoog door de wind. Verder stond ze doodstil en alleen als het moest bewoog ze haar mond om te praten en haar ogen om een weerzinwekkende reactie te plaatsen.

:Anima Tell:

Crush keek met dezelfde starende en zielloze ogen naar de hond, de Anima die de jongen blijkbaar meedroeg. Zijzelf was trots op haar sterke gelaten, wijsheid en kracht als wolfzijnde. Het beest kwam dichterbij waardoor ze automatisch waarschuwend bromde en haar ogen stonden met zijn felgroene kleur verbitterd op de gevlekte hond gericht. Hij bleef dan wel op een afstand, ze was niet gediend van oplettende en nieuwsgierige wezens. Ze sloeg even met haar staart in de lucht die ze nog steeds dominant omhoog sierde en schudde haar grote, zwarte kop even heen en weer.

Ash keek glimlachend naar Casper, die met het korte lontje.
''Heey, je bent me gevolgd, nou daar valt wel wat voor te zeggen'' Ash keek met een speelse glimlach naar de vrouw die daar ongeduldig zat te wachten. Ze leek ergens mee te zeggen.
''Maar mevrouwtje, ik weet niet eens hoe u heet, mag ik uw naam weten, weledele dame''
En Ash boog naar haar.

-sorry beetje kort, maar moet ff eten-

Het eerste wat hij zei boeide haar niet zoveel, het was bedoeld voor die andere die zich erbij had gevoegd en aan de woorden van de man te horen was hij hem gevolgd. Whatever, het maakte haar verder toch niet veel uit. Wat kon haar het nou schelen of hij hem achtervolgde, moest hij weten. De tweede keer dat hij woorden uitbracht deed haar echter wel wat, aangezien die dan ook voor haar bedoeld waren. Mevrouwtje? Mevrouwtje? Oké, zo iets belachelijks had ze echt nog nooit gehoord. "Mijn naam is Délune." zei ze toonloos terwijl ze zag hoe hij boog. De uitslover. "En, dan vind ik het wel zo eerlijk als jij je naam ook zegt." mompelde ze terwijl ze haar tweede ik even over haar kop aaide, gewoon, zomaar. Het was trouwens nog best wel knap dat Crush haar krachten niet had gebruikt, iets wat maar weinig voor kwam bij de pikzwarte wolf. Meestal wist ze ook in menselijke vorm zich te beheersen, maar soms was dit ook een moeilijke opgave. Het was immers wel een soort hevige kracht vanbinnen tegenhouden, die het liefst de andere wou uitrazen. Nog steeds staarde ze zonder enige emotie te tonen naar de vier, waarvan twee echte menselijke personen waren en naar wie ze dan het meeste oog voor had. Die dieren zochten het onderling maar uit, ze had dan nog liever contact met mensen dan met dieren. Het liefste had ze helemaal geen contact met anderen, maar soms was het niet te vermijden.

Ash genoot van het humeurige gedrag van de vrouw. ''Délune, een mooie naam'', zei hij knikkend. ''Nou mijn naam is Ash, en deze jongeman hier heet Casper'', zei Ash zonder af te wachten wat Casper deed.
Toen wees hij naar de twee Anima's. ''Mijn Anima heet Trust''
Hij keek trots naar zijn Anima, die ondertussen uit pure verveling in een bolletje was gekropen om een dutje te doen. ''Nou, we kunnen wel blijven praten, maar er is nog werk te doen, De Firetree Déluuunnneee'' zei hij overdreven, alsof hij moeite had met het uitspreken van de naam. Ash knipoogte even en zette alvast een uitnodigende stap vooruit.


Trust had geen zin om te lopen, maar helaas. Ze hadden werk te doen. Hij kroop uit zijn warme plekje en rekte zich uit, en gaapte uitgebreid. Toen schudde hij het stof van hem af en keerde zich om naar Ash. Hij snoof een keer naar de wolf en Dallas, alsof hij zonder woorden wou zeggen, 'Gaan we nog een keer, in plaats van elkaar zo aan te gapen'

- Ter Info. De Firetree staat er nog, hij is niet gekapt. Het is de taak van de Nigris, de slechte Clan om het te beschermen. Zij hebben de macht erover. De Caelos, Dustseekers en het Magistrerium probeerd af te komen van de Firetree, omdat het de voor hen zo kostbare bomen ziek maakt. -

Hij zei dat ze een mooie naam had en ze knikte afstandelijk. ''Nou mijn naam is Ash, en deze jongeman hier heet Casper'' klonk zijn stem waardoor er weer een nieuwe opmerking naar boven schoot. "En, is deze Casper zelf zijn tong verloren?" vroeg ze terwijl ze haar wenkbrauw wat spottend optrok en haar blik wierp op de Casper die er bij stond, samen met zijn Anima naast hem. ''Nou, we kunnen wel blijven praten, maar er is nog werk te doen, De Firetree Déluuunnneee'' zei hij waarbij ze haar ogen weer op de andere, Ash, richtte. "Nou, deze Déluunneee is van plan om hier te blijven en jou echt niet naar de Firetree te brengen." zei ze. Als hij zo graag naar die boom ging ging hij maar mooi zelf, zij had wel wat beters te doen. Ze was al geïrriteerd aangezien hij zich met haar haar zaken bemoeide en haar tijd alleen maar verdrong. Moest hij weten dat hij naar de boom wou, zij bleef mooi hier en had geen reden om naar de Firetree te gaan, anders was ze er allang beland.

:Anima Tell:

Haar ogen stonden nog steeds op de hond gericht en nu het andere beest ook in beweging kwam besloot ze om ook dat ding even in de gaten te houden. Blijkbaar had de Anima van die Ash de hele tijd geslapen want al gapend en uitrekkend kwam hij weer te voorschijn. Crush snoof even toen hij ook snoof, alleen klonk het bij haar niet op een toon van "Kom je mee, we moeten gaan." Maar eerder van "Ga allemaal lekker je eigen gang en laat mij en Délune met rust." Ze bleken het niet te begrijpen want ze stonden immers nog steeds om hun heengedrongen, te zeiken over die boom. Ze gingen maar lekker, maar aangezien ze Délunes steun niet kregen en ook zij geen reden zag hun te helpen ernaar toe te leiden bleef ze mooi hier. Dahag.

[Dankje voor de info, nu snap ik het! ^^]

Ash keek de vrouw spottend aan.''Je wou me toch brengen naar de boom, en nu niet meer. Je bent ook wel een mooie'' Ash keek haar aan, en zette enkele stappen in haar richting, ''blijkbaar iemand om niet te vertrouwen''
Ash keek haar doordringend aan en wou weglopen. ''Kom Trust we gaan zelf wel'' Hij spendeerde totaal geen aandacht meer aan.

Trust keek afkeurend naar de macho wolf, en had geen zin om nog maar een druppel aandacht te schenken aan het raar ogige beest. Iedereen in Bombarda was hetzelfde. ''SAAHHAAAIII'' wierp hij eruit, en hij stak zijn tongetje uit naar de wolf, en wenkte de hond die er als bevroren bij stond.
Weg hier.

"Ja, ik wou je naar de boom brengen maar aangezien je alleen maar misbruik van mij maakt en ik je helemaal niet ken en niet gediend ben van andere onbekende persoontjes, doe ik het niet." zei ze minachtend en snoof even. Dacht hij nou echt dat ze hem naar de boom liet gaan zodat hij hem kon vernietigen en alle roem krijgen die hij daarmee zou verdienen. Echt niet. Ze was dan wel niet het persoon die als taak had deze boom te beschermen, maar toch had ze geen zin om anderen de weg te wijzen om de boom eigenlijk te vermoorden. Daarvoor vond ze de boom veels te leuk, vooral dan ook het feit dat de boom andere bomen ziek maakte. Dat was hetgene waarom ze hem niet gedeerd wou zien, de Firetree mocht lekker doorgaan met het verwoesten van de natuur, haar een zorg. Ash riep zijn Anima die kennelijk Trust heette erbij en zei dat ze dan zelf maar gingen zoeken. "Succes." mompelde ze, zeker wetend dat het hun niet ging lukken. En als het wel dreigde te zijn dat dit wel het geval was zou ze er wel een stokje voor kunnen steken.

:Anima Tell:

"SAAAHAAAAI." klonk de stem van het lelijke mormel dat tegenover haar stond en ze wierp een ijskoude blik op het misvormde ding. Wie was er hier nou saai, hij was degene die het saai maakte met die stomme Ash van 'm. Vond hij het maar saai, moesten ze gewoon een eindje oprotten, werd het voor haar en Délune ook meteen minder saai. Toen de zogenaamde Trust zijn tong naar haar uitstak grauwde ze even richting hem, ontblootte haar vlijmscherpe tanden en liet nogmaals een gerauw horen. "Rot een eind op." siste ze tussen haar tanden door. De eerste keer dat haar stem klonk en ze wist zeker dat dit nieuwe kijkers ging opwekken aangezien haar stem zo kil klonk dat het gewoon.. Doodeng was.

Trust keek lichtelijk vermaakt naar de Anima van de vrouw. En liep met grote trippelpassen weg. ''Jullie horen precies hier thuis, in een zwart land vol niets, echt jullie stijl''
Trust liep achter de anderen aan die opweg waren naar de Firetree. ''Tijd om dat boompje van jullie een kopje kleiner te maken''
Geamuseerd daagde Trust de Anima uit, terwijl hij steeds verder uit het zicht verdween.

Ash liep met grote passen weg van de vrouw die hem toch niet wilde helpen. ''Nou dan niet'',zei hij geirriteerd, en hij liep weg. Dan hak ik die boom zelf wel om.
Ash had geen zin meer om tijd te verspillen. Hij had zin om brandhout te maken voor een vreugdevuur. En raad eens wat voor een boom daar perfect geschikt voor was.

:Anima Tell:

Crush merkte de vrolijkheid van het beest op, iets waar ze zich dodelijk aan irriteerde. "Wij horen hier inderdaad thuis. Jullie niet, dus maak snel dat je weg komt." klonk haar stem lichtelijk grommend door de irritatie die duidelijk van haar klanken afspatte. Ze kon niet goed tegen van die té vrolijke wezentjes die je probeerde uit te dagen en dachten dat ze grappig waren. Nee, deed haar maar personen en dieren zoals zij en Délune, die wisten tenminste wat het leven inhield en wat voor doel ermee te bereiken was. En dat was allesbehalve gelukkig en vol vrede ronddwarrelen en al het slechte wat er in Dust stond vernietigen. Nee, dat was nou bepaald niet iets waar zij haar tijd mee besteedde.

Délune keek naar de man. "Nee, dan niet." antwoordde ze droogjes terug terwijl ze hem met een emotieloze blik aankeek. Hij draaide zich om om weg te lopen en wist dat ze richting de Firetree gingen. Aangezien ze verder toch niks te doen had, besloot ze om even te gaan kijken hoe ze er precies voor zouden willen zorgen hoe de Firetree tot zijn einde zou komen. Één ding wist ze zeker: dat ging ze dus allesbehalve lukken. Met een groep zou het niet eens lukken en dan moest je nu van een man en een stomme Anima uitgaan. Belachelijk. "Kom Crush." zei ze bitter tegen de gitzwarte wolf naast haar en terwijl ze in beweging kwam liep Crush naast haar mee. Op een afstandje achter de man en zijn Anima, op weg richting de Firetree.

Ash keek de vrouw aan die plots toch mee kunt nemen.
''Kunt u het verlangen naar mij niet weerstaan'', opperde hij plagerig.
Ash liep stug door met Trust, trippelend, achter hem aan.
In de verte doemde de Firetree verder op. Nog nooit had Ash zo'n grote boom gezien. Snel zoemde hij naar de meters dikke stam toe, en zette zijn handbijltje erin. Hij zou diegene zijn die als eerste schade zou toebrengen aan de boom.

-sorry beetje inspiloos-