,,Hogo, zijn we er al bijna?" vroeg Imoto aan haar anima, ze gaapten tegelijk en hij bleef gewoon door lopen. ,,Je bent moe." zei Imo droogjes en ze liet zich van Hogo's rug afzakken. ,,Misschien kunnen we hier even rusten." zei ze, terwijl ze met haar hand naar die van haar Anima reikte, die ging gewoon zitten zonder haar hand te pakken en keek even om zich heen. Imoto keek haar ogen uit op deze plek, het was zo mooi hier, het meer glinsterde door de zon en in de lucht stonden verschillende regenbogen, ze wist bijna zeker dat het stof was.

,,Stof kan mooie dingen doen." mompelde Hogo even met een lichte glimlach, waarna ook zijn blik naar de regenbogen ging. Hij wist dat er een groep was die stof wou stelen en er slechte dingen mee wouden doen, maar hij kon niet echt geloven dat stof slechte dingen zou kunnen doen... Dat kon ook niet, toch?

Aaliyah liep zoals gewoonlijk weer op blote voeten. Boven haar prijkten twee regenbogen aan de hemel. Aaliyah keek naar Afraima die met twinkelende ogen naar de kleurrijke bogen keek. Afraima had altijd al een zwak gehad voor kleurrijke dingen, en al helemaal voor grote kleurrijke dingen in de lucht. Druk sprong de wolf heen en weer, en Aaliyah glimlachte naar haar. Ze kende de buien van Afraima, en als ze weer druk was, was ze niet te stoppen. De wolf liep van haar weg en liep weer druk blaffend terug. Lachend aaide Aaliyah haar en de wolf begon weer heen en weer de drentelen.

“doe toch eens rustig.” Smeekte ze lachend. Ze moest altijd lachen om Afraima als ze weer druk was. zeg nou zelf, wie zou niet lachen als je een wolf voor je op en neer zag springen. Aaliyah liep weer verder en Afraima begon achter haar staart aan te rennen. Plotseling stopte de wolf en keek strak naar een bepaalde plek. Aaliyah volgde Afraima’s blik, en zag twee gedaantes in de verte zitten. Afraima begon in hun richting te rennen, en Aaliyah restte niets anders dan haar te volgen. Toen ze de plek bereikten zag Aaliyah dat het twee mensen waren. Vreemd, waar zouden hun anima zijn? Vroeg Aaliyah zich af. Haar blik gleed over het meisje en de jongen. Het meisje kon onmogelijk ouder zijn dan 13, maar van de jongen kon ze de leeftijd niet zo raden.

Aaliyah richtte haar blik op Afraima, aan haar was de taak om te beslissen of deze mensen te vertrouwen waren. Afraima had inmiddels haar snuit tegen de hand van de jongen gedrukt en likte die. Dat was voor Aaliyah het teken dat deze mensen te vertrouwen waren. “Hoi.” Begroette ze de twee. “Mag ik?” zei ze gebarend naar een lege plek naast het meisje.

Hogo's ogen gingen direct naar zijn hand toen hij er iets nats tegenaan voelde komen, hij knipperde gewoon even en leek de wolf onderzoekend aan te kijken. Uiteindelijk glimlachte hij gewoon maar lichtjes en gaf de wolf een paar vriendelijke klopjes op haar kop.

Bij de begroeting van het meisje groette Imoto vrolijk terug, waarna ze vriendelijk knikte als teken dat ze het goed vond dat het meisje naast haar kwam zitten. ,,Ik ben Imoto." stelde ze zichzelf met een stralende lach voor, daarna wees ze even naar Hogo ,,En zijn naam is Hogo." deze tilde gewoon zijn hand op en bedoelde het als een vriendelijk gebaar.

Walgelijk, die uitspattingen van vrede en geluk in de lucht. Begrijpen ze dan niet dat er niet zoiets als geluk is.
Diadorah liep met grote passen door Rainbow Lake. Het is dat ze hierlangs moest als ze naar Bombarda wou, maar goed.
Ze stak haar hand in het water. Het bevroor vrijwel meteen.
Dit is beter, dacht ze, en keek omhoog naar de lucht.
Regenbogen zijn ook van water. Laten we eens kijken hoelang vrede en geluk in de lucht bleef hangen.
Ze floot naar haar Anima, Civilis.
''Laat de lucht de kou voelen, Civilis, mijn trouwe vogel''
Ogenblikkelijk vloog Civilis de lucht in.
Diadorah liep het water op. Onder haar voeten bevroor het water in een dikke laag glas.
Ze genoot van de wolkjes kou die eraf kwam. ''Heerlijk''


Civilis vloog hoog de lucht in en wapperde hard met zijn vleugels in de lucht. De kleine kleurrijke druppeltjes bevroren voor het ogen en vielen naar beneden.
Na enkele minuten waren de kleuren verdwenen.
Een laagje mist vulde het gebied rond Rainbow Lake.
Opeens zag Civilis drie mensen en een wolf lopen.
Hij vloog onmiddelijk terug naar Diadorah en fluisterde in haar oor.
Is er nog meer leuks te doen.

Diadorah genoot van de oplossende kleuren in de lucht, en de ijzige nevel die opsteeg en het gebied afsloot.
Civilis landde op haar schouder en fluisterde iets.
Er waren mensen. Ze glimlachtte. Laten we onze bezoekers eens gaan begroeten.