Terram, claps... Een bos zo groot dat je nooit alles gezien zou zien voordat je leven eindigde. Het bos was mooi, maar vooral gevaarlijk. Je wist nooit wie hier rond liepen. Je kon niemand vertrouwen behalve je instinct. Dat was zwaar voor sommige, vertrouwen op je instict. Maar het moest toch als je wou overleven. Abigail was één van die mensen. Een mens die een 2de kans had gekregen in de nieuwe wereld. Haar voetstappen waren duidelijk te zien in de modder. Elke stap die ze deed was een stap naar de bewoonde wereld. Want er waren in Terram niet alleen bossen. Abigail was bang, bang voor wat er zou gebeuren. Ze wist dat je niemand kon vertrouwen daar. Omkopers, criminelen, onwetende winkelaars. Ze snoof. De meeste daar hadden geen respect voor de natuur. Ze verkochten hout om zich op te kunnen warmen. Terwijl ze natuur niet eens bedankten voor het hout. Ze hakte de boom om alsof het niets waard was. Het was maar een boom. De bomen huilde elke keer als één van hun broeders of zusters ter gronde ging. Maar niemand die het ook maar zou horen, niemand die daar ook maar probeerde te begrijpen. Waren er wel mensen die hun respecteerde? Sommige vonden het maar onzin en genote van hun leven. Maar het leven moest je benutte, wat de meeste niet deden. Haar voeten gleden dieper in de modder. Ze stond er tot haar enkels in. Haar gele kleed -die bruin was uitgeslagen- wat onder de modder en bladeren zat wapperde in de wind. Groen zover als je kon kijken. Een wolvengehuil weer klonk in de verte. Abigail sloot haar ogen en snoof de lucht diep in voordat ze naar het geluid toe liep, heel rustig en voorzichtig. Rennen had geen zin, ze zou kostbare dingen kunnen vertrappen. Opnieuw verklonk het geluid van wolven gehuil. Waar ben je? Abigail zette haar handen aan haar mond en huilde terug. Ik ben hier! huilde ze. Het duurde niet lang of iets wit's kwam aangerend. De spierwitte vacht zigzagde tussen de bomen door. Abigail glimlachtte breed. ''Daar ben je,'' zei ze vriendelijk. De witte wolf stopte op een klein afstandje, Abigail ging door haar knieeën.

Alice had Abigail's huil duidelijk gehoord. Zo snel als haar poten haar konden dragen rende ze tussen de bomen door. Ze vond het heerlijk, zo snel rennen. Abigail kon haar nooit bijhouden dus rende ze meestal voor haar uit, maar dit keer was ze te snel gegaan. Haar staart loze zuster stond daar, te wachten op haar. Op een klein afstandje stopte ze, haar oren gingen even omhoog en daarna naar beneden. Alice maakte niet allen contact met huilen maar ook door andere dingen, door bijvoorbeeld haar haren op te zetten en haar tanden ontblote bedoelde ze meestal Kom niet in mijn buurt. Ze hield haar kop schuin, de staartloze taal van Abigail had ze nooit begrepen. Langszaam kwam ze dichterbij en beet liefdevol in Abigail in haar hand. Abigail had geen vacht zoals zij. Dat vond Alice wat vreemd maar ze respecteerde dat. ''Hier ben ik,'' vertelde Alice door middel van lichaamstaal. Een lachje klonk uit Abigail's mond. Een zacht gejank weerklonk uit haar mond. ''Ik heb je gemist mijn zuster,'' Alice likte de wang van haar zuster, ''Ik zou je nooit verlaten''
Abigail glimlachtte breed en woelde in de dikke vacht van Alice, ze kwam weer overeind en liep verder, gevolgd door Alice die nu rondjes om haar heen aan het rennen was. Ze keek naar Alice, ''Waar gaan we heen,'' vroeg Alice. Abigail keek voorzich uit, ''We gaan de staartloze wereld weer bezoeken,''

Alice legde haar oren weer in haar nek, ze vond de staartloze wereld maar niets. Ze voelde de slechtheid al in haar neus prikken. De wereld daar rook zo vreemd. Er waren zoveel geuren daar, zoals vlees maar ook staartloze geur. De meeste daar stonken heel erg. Naar rotte vis. Ze likte haar lippen af als ze dacht aan het sappige vlees. Er zaten ook goede dingen aan de staartloze wereld. Maar toch, ze kwam er niet graag.

Alwin liep verder door de grote bebossing. In de torende de hoogste boom van de wereld uit boven de kruinen van de bomen.
Alwin glimlachte bij iedere boom of plant die hij passeerde. Het was ook zo mooi.
Nu moest hij alleen wel wat te eten zoeken, want geld had hij niet. Hij had het zelfs nog nooit gehad.
Op zijn eiland waren maar weinig bomen. De bomen die er waren, werden gekweekt. Maar goed op een eiland van ijs kan ook niets groeien. Alwin dacht aan de mooie tijden die hij had beleefd op Luxa Island. Maar nu was het tijd de wereld in te gaan, en geld te verdienen. Hij moest toch eten en misschien een huis vinden. Hij wou in ieder geval niet naar de stad. Het was daar te gevaarlijk. Er zaten over Nigis mensen, en wolven.
Voor wolven was Alwin doodsbang. Op Luxa Island is er iemand gedood door een wolf, een zwarte. Het was een Nigris, die stof wou hebben. We hadden dit alleen niet.
De man was woedend en zijn Anima viel iemand aan. Hij en zijn Anima verging tot stof.
Dat stof werd gestolen door de Nigris. Walgelijk.


Salva zag dat Alwin het moeilijk had. Voor zich stond een Appelboom met paarse appels.
Dat waren de lekkerste. Salva klom in de boom, en haalde er twee appels uit.
Een van de appels gooide hij op Alwin's hoofd.
Hij grinnikte. ''Wakker worden''

Alwin voelde een appel op zijn hoofd vallen. Hij keek omhoog en zag Salva zitten. Alwin glimlachte en nam een hap van de appel.
Plots zag hij een schim achter de struiken. Er was daar iemand.

Alice hoorde iets en stond abrubt stil. Ze spitste haar oren, een zacht gejank naar haar wederhelft was te horen. ''Staartloze,'' vertelde het gejank. Alice was altijd op haar hoede. Ze vertrouwde de staartloze niet. Ze zag dat haar wederhelft haar aan keek. ''Waar?'' hoorde ze Abigail zachtjes zeggen. Haar kop ging richting het geluid. Haar wederhelft zetten een paar stappen richting het geluid. ''Pas op!'' Jankte Alice zachtjes, haar oren lagen in haar nek, haar kop hing lager bij de grond. Alsof ze de geur op snoof. ''Staartloze jong,'' ''En een miauwde anima,'' vertelde ze via gejank aan haar weder helft.

Abigail luisterde altijd goed naar Alice, maar Abigail nam altijd de risco's. Ookal zei Alice dat ze dat niet moest doen. Want wat zou een kind nou kunnen veroorzaken. Zelf was ze ook niet erg om te noemen volwassen maar ze was wijs genoeg om te weten dat een jongen haar niets zo doen. En zo wel? Dan zag ze dat dan wel weer. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ze zou kunnen zien van deze onbekende. Uiteindelijk kwam een jongen in zicht, ze schatte hem 10 jaar. Hij had naast hem een Anima, een welp. Die zouden haar toch niets doen? En een praatje maken met deze vreemdeling was ook niet vreemd, toch? ''Abigail, kijk nou uit, schijn kan bedriegen.'' hoorde ze haar Anima nog zeggen. Ze legde haar hand op een eikenboom en kwam tevoorschijn achter de struiken. ''Hallo,'' zei ze vriendelijk met een glimlach.

Alice keek Abigail aan, soms was ze zou koppig als een ezel. Haar voetstappen maakte grote afdrukken in de modder. De geur werd sterker van de staartloze. Uiteindelijk toen ze de struiken waren gepasserd kon ze hen zien. Een welpenjong en een staartloze. Ze leken niet zo gevaarlijk maar schijn kon bedriegen. Dat gaf ze ook aan bij haar wederhelft maar die negeerde dit echter en zei de staarloze vriendelijk gedag in de staartloze taal. Alice ging naast Abigail zitten en keek het welpen jong aan. ''Hallo,'' zei ze tegen het welpenjong.

Salva schrok zich een ongeluk. Achter de bosjes kwam een witte wolf tevoorschijn.
Opeens kwamen de herinneringen aan de man die gedood werd door een wolf weer naar boven.
Salva deinste snel achteruit en sprong met een hoog piepje weg achter te bomen.
Nooit wou hij dicht bij wolven komen, ze waren gevaarlijk.

Alwin voelde dat er iets mis was, en hij liep richting Salva. Hij zat achter een boom verscholen.
''Wat is er'', vroeg Alwin verschrikt.
Salva keek in de richting van de vreemden.
Alwin zijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Het was een wolf. Een vrouw met een wolf.
De witte wolf leek verassend veel op die van de Nigris man die de man op hun eiland had vermoord.
''We moeten weg'', siste Alwin tegen Salva. Met een wolf kunnen we beter geen kennis maken.
Alwin kroop achter de boom, en nam toen een sprint richting het bos. Hopenlijk zouden ze hem niet achterna gaan.

Abigail keek naar het welpenjong dat zich snel achter een boom verschool. Ze keek even opzij naar Alice die haar aan ook vreemd aan keek. De jongen liep naar zijn anima, blijkbaar had hij hun niet gezien, want toen hij hun zag werden zijn ogen zo groot dat zijn oogballen haast uit zijn oogkast zouden vallen. Abigail zag dat Alice zich niet op haar gemak voelde. ''Hoor je iets?'' ''De staartloze wil weg,'' beantwoorde Alice haar vraag. Abigail trok haar wenkbrouw op. Had ze iets gedaan. Een wind waaide door de bomen, die wind tilde haar rode haren een beetje op. Ze zag de jongen een sprintje trekken. Ze keek Alice weer aan.

Alice vond het maar dat de staartloze zo raar deed. Zij had toch niets gedaan? Ze voelde zich niet erg op haar gemak bij de staarloze jongen. Hij deed alsof ze slecht was, maar Alice was alles behalve slecht. Zelfs haar slachtoffer behandelde ze met gerespect. Haar wederzijde gebruikte alles van het dier wat ze had gedood. Zodat er niets verspild werd. De staartloze trok een sprintje gevolgd door zijn anima. Ze keek Abigail aan. ''Moeten we er achter aan gaan?'' vroeg ze via een wolven jank aan Abiagil.

Abigail vond het maar raar dat de jongen weg rende. ''We doen jullie niets!'' Riep ze hem achterna. Ze keek naar Alice, langszaam schudde ze haar hoofd. Ze legde haar hand op de boom. De bomen wisten alles. Langszaam sloot ze haar ogen en probeerde ze contact te leggen. Angst, angst voor een wolf. Abigail keek de boom aan met een glimlach. Bomen wisten alles, meer dan je zou denken. ''Laat ze maar gaan Alice, ze zijn bang. Als we ze achterna zouden gaan, zouden ze alleen maar banger worden van ons. Nouja voor jou.''

Alice keek Abigail aan, ze snoof.''Bang voor mij, wat heb ik hun dan wel niet misdaan dat ze zou ver weg rennen.Ze rennen richting het grote nat.'' Haar wederhelft keekhaar aan met de blik die Alice zo lief had. De blik van vertrouwen. ''Als ze het eenmaal door hebben dat wij ze niets doen, zullen ze terug komen.'' ''Daar ben ik het niet zo zeer mee eens, maar hé. Ik heb het wel vaker fout gehad.'' Een raar gejank wat haar wederhelft lachen noemde werklonk door de bomen. Het was een vriendelijk lachje. Een warme lach om beter te zijn. Alice keek in de verte naar de jongen en zijn anima, zouden hun terug komen of zouden ze blijven rennen naar het grote nat.

Opeens twijfelde Alwin aan zijn besluit. Niet alle wolven hoeven persé slecht te zijn.
Het is oneerlijk om andere personen te beoordelen op de daden van één persoon.
Alwin riep zijn Anima en liep richting de vrouw en de wolf. Onddanks dit dappere besluit was Alwin nog steeds als de dood voor de wolf, en zo te zien zijn Anima ook.
Maar goed, je moet er toch een keer overheen stappen.
De vrouw zat nog steeds rustig met haar Anima in het gras.
''Hallo'', begon Alwin voorzichtig, en keek vanuit zijn ooghoeken naar de wolf, die zat te genieten van de zon en de omgeving. Iets kwaads had de witte wolf niet.
Alwin was al iets meer opgelucht, misschien kwam hij nu eindelijk over de angst van wolven.

Abigail was gaan zitten tegen de boom aan. Alice was naast haar komen liggen. Ze zouden zo wel weer verder gaan. Eerst wachten of de jongen mischien nog zou terug keren. Ze vond het jammer dat de jongen was weg gerend. Maar ach, deze wereld zit vol met gevaren en mysteries. En zo'n klein jongetje zou best bang kunnen zijn in deze grote wereld. Ze begreep het wel. Een wolf stond niet echt bekend om een vriendelijk dier. Want het bleef tenslotte toch echter een roofdier. Ze keek naar Alice toen hij zijn kop ophief. ''Is er iets?'' vroeg ze aan Alice. Alice keek haar aan. ''Ik hoor voetstappen,'' Abigail glimlachtte toen ze in de verte de jongen weer zag terug komen. ''Ik denk dat je het toch weer eens mis had Alice, ze komen wel terug...''

Alice snoof even kort maar kwispelde uiteindelijk toch met haar staart heen en weer. De zon scheen op haar witte vacht. Haar wederhelft had inderdaad gelijk gehad. De staartloze jongen kwam weer op hen af. Maar hij was wel uitermate voorzichtig. Maar dat maakte niet zoveel uit. Alice was al blij dat de staartloze jongen weer contact met hen wou opzoeken en was ook allang blij dat de voetstappen van hem afkwamen.

Abigail glimlachtte toen de jongen dichterbij kwam. ''Hallo,'' zei ze met een vriendelijk glimlach. ''Had ik je de net aan het schrikken gemaakt?'' vroeg ze met een lichte spijt in haar stem. ''Hallo,'' zei Alice rustig tegen de staartloze en zijn anima.