De nacht was donker. Dust was stil, op wat stamgasten na die nog door de straten heen waggelden. Zelfs in de straten bij de cafés stierven de stemmen na een poos weg. De maan scheen. Met zijn licht verlichtte hij een deel van de tuin. Ze zag hoe de het licht zwakker werd en uiteindelijk zelfs helemaal verdween. Elina zag iets bewegen in de lucht, het leek wel stof. Elina liep naar het raam, schoof de gordijnen iets verder open en deed het raam een stukje open, zodat ze zag wat er gebeurde. Ze zag hoe er iemand werd overvallen door het stof. Al het stof stroomde naar één punt. Toen opeens een keiharde knal, het stof schoot uit de laag. Eindelijk was het bevrijd. Het ging recht op zijn doelwit af. Het stof landde op het lichaam van de persoon. Geschreeuw drong tot haar door. Pijn zag ze in de ogen van de persoon. Hij viel eerst op zijn knieën. Het leek wel of hij werd geëlektrocuteerd. Elina wilde helpen en rende naar hem toe. Op de een of andere manier kon ze zich niet verplaatsen. “Je kunt niets doen, niemand kan iets doen. Breng jezelf niet in gevaar om er naar toe te gaan.” Luisteren deed Elina niet, ze probeerde opnieuw te rennen. “BLIJF STAAN”, bulderde er een stem. Bevend, trillend en haar wangen nat van de tranen, Elina was wakker.

Elina was wakker. Niet dat ze wakker was geworden, nee ze was al wakker. Dat betekende.. dat het geen nachtmerrie was. Het gebeurde echt. Het gebeurde daar, recht voor haar ogen. Elina kneep zichzelf. Ja, ze was echt wakker.

Elina hoorde geschreeuw van pijn. Het was haar geschreeuw. Ze hoorde nog meer. Elette schreeuwde. Elina begon te denken. Als zij het was die het uitschreeuwde van de pijn en Elette schreeuwde naar haar.. Dat zou betekenen dat wat ze dacht te zien, ze uit de ogen van Elette heeft gezien. Uit angst heeft ze haar eigen gedachtes geblokkeerd. Uit angst kon ze de gedachtes van Elette lezen en zag ze alles wat zij zag. Elina die niet naar het slachtoffer kon lopen, het was dus Elette die niet naar Elina kon vliegen. Het stof wilde haar gedachtes hebben. Uit alle macht probeerde Elina zich te verzetten. Ze blokkeerde haar gedachtes voor het stof.

Het slachtoffer was zij, Elina. Het pijnlijkste was nog, dat ze er niets tegen kon doen. Ze stond daar, terwijl de laag haar aanviel. Trillend en bevend. “Werk mee, laat je gedachtes vrij.” Nooit, dacht Elina. “Als je niet meewerkt, zullen de gevolgen groot zijn.” Die gevolgen zullen vast wel meevallen.

Elina voelde het stof weer uit haar hoofd weggaan. “Je bent nog te sterk, maar op je zwakke momenten zal ik ingrijpen. Dan zal ik je te grazen nemen. Dan word jij alsnog mijn slachtoffer.” Het stof was weer bijna weg. “MIJN slachtoffer.” Nadat het stof weer was teruggekeerd, viel ze op de grond. Haar lichaam lag slap en levenloos op de grond in haar slaapkamer. Het stof was weg uit de kamer, maar de laag was er nog. Hij zou toeslaan. Hij zou zoeken, net zolang tot hij slachtoffers heeft gevonden. Als hij eenmaal sterk genoeg is, zal hij terugkomen naar haar. Hij moest haar hebben.

Tempus had een bericht van het Magistrerium gekregen. Een bericht van een vreemd soort stof dat zich een weg baande door het bladerdek naar beneden. Tempus had de exacte coordinaten gekregen, en schrikbarend genoeg was het stof in Claps geland, vlakbij de vesting van het Magistrerium.
Tempus drukte de struiken opzij, en sprintte vooruit. Hij kwam uiteindelijk uit bij het huis van Elina. De schrik sloeg hem wederom om het hart. Hij zag vluchtig een aparte schim weg vluchten. Tempus rukte aan de deurklink. Op slot.
Nu probeerde hij een van de ramen, maar ze waren keurig van binnen dicht gedaan.
Hij keek naar een bovenliggend balkon, die aansloot op een slaapkamer. Hij klom in een naastgelegen boom, en vroeg hem door te buigen naar het balkon. De boom schudde wakker, suiste iets, en boog voorover.
Voorzichtig liep Tempus over de kruin, probeerde geen enkel blaadje te vertrappen.
Toen hij bij het raam aankwam zag hij Elina levenloos op de grond liggen. Tempus schreeuwde, en duwde met alle macht aan de gesloten balkondeur. Wat moest hij nu.
Plots hoorde hij het gerinkel van glas. De boom had een kastanje toegegooid. Het raam lag aan diggelen. De boom schudde het uit.
Tempus snelde naar binnen en boog zich over Elina. ''Vrouwe Elina, vrouwe Elina''
Hij schudde zacht aan haar. Er kwam geen respons. Tempus sprenkelde wat water uit zijn veldfles op haar, hopend op een reactie. Wat was dit rare stof, en wat moest het van Elina.

Het was lang geleden dat ze in Claps was geweest. Ze was er eigenlijk een beetje uit verbannen na dat gedoe met de Firetree. En veel mensen hier hadden haar ook naakt gezien, en dat was niet een herinnering dat ze graag wou ophalen. Maar nu moest ze erheen. Civilis had een bericht per uil onderschept van een machtig stof die ze hoe dan ook moest hebben. Ze wist nog niet wat het was, maar dat zou vast snel duidelijk worden. Misschien was het wel een overblijfsel van de Firetree, of een dingetje dat de Nigris hadden bedacht om aan de macht te komen. Als dat laatste het geval was, was Diadorah niet ingelicht en dat haatte ze.
Zij was toch ook een Nigris.
Diadorah liep vlak achter Tempus. Hij zou haar naar het stof leiden, en dan zou zij het pakken. Ookal zou ze moeten strijden tegen het Magistrerium. Het stof was nu van haar.

-kort, maar ik wilde me in ieder geval al mengen in dit topic-

Athios lag boven in bed toen hij een schreeuw hoorde. Hij schrok wakker. De plek van Elina was leeg en Athios vond het maar eigenaardig. Hij stond op, pakte zijn zwaard en daarvoor zag hij Elina liggen. Maar inmiddels was de balkondeur opengebroken door Tempus. 'Tempus!? Wat doe je in mijn huis en wat is er met Elina?' vroeg hij geschokt. Hij wachtte niet op antwoord en knielde bij Elina neer. 'Elina? Kan je me horen?' vroeg hij wanhopig. Hij wilde haar beschermen, hij moest haar beschermen, maar hoe kan dat als hij het gevaar niet een wist? Athios stuurde direct een uil naar het Magisterium voor assistentie met het onderzoek, iets was hier niet pluis. Maar de uil was nog niet weg of een adelaar vloog binnen. Een bericht uit Egypte. En dit keer van de farao zelf. Het luidde:

'Geachte senatoren van het Magisterium, mijn bevolking is de afgelopen uren slachtoffer geworden van een reeks aanvallen, veroorzaakt door stof! Mijn wetenschappers en lijkschouwers staan voor een raadsel. Zijn bij jullie al enige gevallen gemeld, want ik maak me ernstig zorgen bij Ra! Of zal dit weer eens een streek zijn van de duivelse Seth? Ik reken op jullie oordeel.

Met vriendelijke groet,

Farao Merenptah''

Athios slikte een keer met het lezen van de brief. Wat had dit te betekenen?

Kristoffel en Astra lagen in een bos dichtbij Claps te slapen toen Kristoffel plots gewekt werd door een stem. Hij knipperde met zijn ogen en wist niet precies hoe laat het precies was of wat hem eigenlijk gewekt had. Hij schrok op toen hij een zwarte schim zag, de geest van zijn vader. Zijn vader die gevangen zat in het rijk der demonen nadat hij een spreuk had uitgesproken die te gevaarlijk was geweest en hem daar naartoe had getrokken. Kristoffel had nooit gedacht hem ooit nog eens terug te en zien en zijn ogen werden groot van verbazing. "Vader wat, hoe" nog voor hij iets kon zeggen antwoordde de wazige gedaante van een oude man al. "Ik kan niet lang contact met je houden maar dit is belangrijk je moet jezelf beschermen, tegen wat weet ik ook niet precies maar het is enorm gevaarlijk, zelfs je magie is niet sterk genoeg om dit kwaad te beschermen" Kristoffel wou nog vragen welk kwaad zijn vader precies bedoelde maar het gedaante was even snel verdwenen als het gekomen was. Nog steeds verbaasd door het hele gebeuren stond hij op en wekte hij Astra die net als hem enige moeite had en liever nog wat wou slapen. Maar nadat hij haar had verteld wat er gebeurd was ze wel klaar wakker. Zelf had ze zo haar twijfels, wie weet had Kristoffel enkel gedroomd, maar de jongen wist wel beter ze moesten zichzelf beschermen, misschien was het zelfs het beste om het Magisterium in te lichten, zij zouden wel weten over wat het ging en wat er gedaan moest worden. Dat was dus de reden waarom Kristoffel en Astra nu stevig doorwandelde richting Claps niet wetend dat daar al een slachtoffer gevallen was.

Evolet had net al een lang stuk gelopen, en zij en Devil waren allebei al uitgeput.Ze wist dat niet lang zo kon doorgaan, zelfs op haar adrenaline kon ze niet voor eeuwig door blijven gaan, hoewel ze dat wel zo graag wilde. Devil vloog laag en zei dat hij niet moe was, maar Evolet wist wel beter. De valk streek neer naast haar en keek hoopvol omhoog. Ze glimlachte en legde haar lederen rugzak neer op de grond. Eerst wist ze het niet helemaal zeker, maar algauw legde ze haar hoofd op de rugzak en even gauw viel ze in een diepe slaap.
Ze werk wakker van een akelig gekrijs, en ze herkende die krijs maar al te goed. Wel nou zeg, wat wilde die vogel nu? Hij mocht dan wel haar wederhelft zijn maar ze kon hem soms echt niet uitstaan. Het was midden in de nacht, waarom moest ze wakker worden? Ze ging rechtop zitten en wreef de slaap langzaam uit haar ogen. Haar bruine haren zaten verwilderd om haar hoofd heen en ze keek omhoog. Het hoopje bruin dat vanuit de lucht naar beneden kwam gevlogen herkende ze ook maar al te wel en ze dacht naar Devil dat hij op moest houden met zijn gekrijs. Hij had haar volledige aandacht, wat wilde hij er nou mee? Hij streek voor de tweede keer in twaalf uur vlak voor haar neer, maar deze keer stonden zijn ogen in angst uitgedrukt. Wat was er toch met hem? "Evolet, we moeten gaan, Stof, heel veel stof! Nu, snel, je moet er achter komen wat het is!" zijn stem klonk dringend en Evolet stond gelijk op. Stof, waar? En hoe, en wat...? Veel tijd had ze niet om hem iets te vragen. Hij vloog al omhoog en zijn goudgele bek werd kort verhelderd door het maanlicht dat over hen heen scheen. Evolet pakte haar rugzak en deed haar lederen jasje weer aan. De avond was niet geheel koud, maar ze kon niks laten vallen, anders was ze het voor eeuwig kwijt in deze donkere nacht! Haar laarzen deden de bladeren knerpen en ze begon slaperig te rennen. De geur van bomen deed haar goed, ze was hier nog nooit eerder geweest en ze vond het heel spannend. Maar ze wist niet wat haar deze keer te wachten stond, iets veel groters dan zijzelf en alles wat ze had geleerd.
Ze bleef door rennen en haar hoofd werd er steeds helderder van. Donkere schimmen in het bos, daar besteedde ze geen aandacht aan. De donkergroene bladeren zwaaide om haar heen en ze voelde hoe ze haar slaapplaats snel achter zich liet. Sommige takken vonden het leuk om haar te grijpen in hun klauwen, en ze hield er weer een paar striemen aan over. Dat vond ze niet zo heel erg, ze was het wel gewend. Wat ze wat minder vond was dat een tak recht over haar gezicht streek, wat een nare schram over haar wang maakte. Ze was er net mee bezig toen ze te laat een gedaante voor zich registreerde. Een klap, een bons, en een terugkaatsing. Verwilderd keek ze omhoog, naar de jongen, of naja jongeman dan, die ze per ongeluk bijna omver had gerend. "Sorry." zei ze, en bleef omhoog kijken. Hij leek ouder en leek ook in dezelfde richting te reizen. "Ga je ook die kant op?" vroeg ze maar, en sinds hij geen hand uitrekte om haar omhoog te helpen deed ze dat zelf maar. Dat kon ze ook prima zelf hoor. Ze keek een beetje nieuwsgierig naar de nieuwe vreemdeling en zijn wederhelft.

Daar lag ze dan. Uitgeteld op de vloer. Heeft zij zich meegegeven? Heeft iemand haar gevloerd? Onbeschofte gast, haar op de grond laten liggen. Dat niet alleen, een zwangere vrouw zoals zij aanvallen. Hij moest een zwakker iemand hebben en zij had het toegelaten. Een echte vent was het niet.

Elina voelde zich akelig. De grond waar ze op lag voelde hard en koud aan. Elina kreunde van de pijn. Ze wilde opstaan, maar dat ging niet zo makkelijk. Haar hand ging naar haar buik. Die voelde hard aan. Zo snel als ze kon, deed ze haar ogen open. Twee hoofden waren over haar heen gebogen, Tempus en Athios. Ze leken bezorgd, maar dat was toch nergens voor nodig. Elina probeerde terug te halen wat er was gebeurd. Nacht, donker, stof, stem. In een flits herinnerde Elina zich weer wat er gebeurd was. Ze sperde haar ogen wijd open. Dust was in gevaar! Wat deed ze hier nou, haar tijd verdoen met op de grond liggen. Veel te zwak. De kleur die Elina net weer had gekregen, verdween meteen weer toen ze alles herinnerde. Lijkbleek, alle kleur weer uit haar gezicht. Haar ogen nog steeds wijd open gesperd.

Twee paar handen hielpen haar overeind. Nu zat ze weer. Dit ging echt veel te langzaam. Ze moest opstaan. Zweetdruppels waren op haar voorhoofd zichtbaar, terwijl ze kippenvel op haar armen had. Een vlaag van misselijkheid ging door haar heen. Ze moest overgeven. Haar reflex was te traag. Haar hand was nog niet bij haar mond of haar hele lichaam zat onder haar eigen kots. Elina had de kracht niet om op te staan. Ze viel naar achter, opgevangen door een paar sterke armen. Net op tijd, anders was ze nu weggeweest omdat ze haar hoofd hard op de grond terecht was gekomen. Elina hield haar ogen open. Ze moest bij blijven. Ze moest bij blijven.

Kristoffel schrok toen er een gestalte tegen hem rende en ging een paar
passen achteruit maar kon toch nog zijn evenwicht bewaren. Normaal
gesproken was hij helemaal niet zo schrikachtig maar na wat hem net was
overkomen was het best normaal dat hij op zijn hoede was en dat al zijn
zintuigen op scherp stonden. Hij keek verbaasd toen het niet een of
ander monster maar gewoon een meisje was dat hem omver had gerend. "Ga je ook die kant op?" vroeg ze en Kristoffel knikte. "Ik
ben op weg naar Claps ik moet het Magisterium waarschuwen, ik weet niet
of je zelf al door iemand op de hoogte bent gebracht maar er licht iets
op de loer, iets gevaarlijk al zou ik niet weten wat." Hoe
hij aan deze info was gekomen hoefde de vreemdelinge natuurlijk niet te
weten. Waarschijnlijk zou het er enkel voor zorgen dat ze dacht dat hij
gek was en dat kon hij zich op dit moment niet permitteren. Het was
belangrijk dat mensen hem nu geloofden want wat hij vertellen was waar,
daar was hij zeker van. Door het donker duurde het even voordat hij opmerkte dat het meisje een grote schram op haar gezicht had. Hij pakte even zijn leren rugzak en haalde en zocht naar een speciaal soort blad. "Die wonde lijkt me nogal vers als je hier op kauwt geneest hij sneller" zei hij toen hij haar het blad had gegeven. "Zullen we dan maar verder gaan want ik heb nogal haast" Hij stapte al een einde verder voor hij zich omdraaide. "Ow en trouwens mijn naam is Kristoffel" zei hij nog snel en probeerde te glimlachen wat nogal moeilijk ging na wat hij had beleefd.

Tempus keek verschrikt naar de arme Elina, die langzaam weer bij kwam. Hij hielp haar overeind en zette haar op het bed. ''Je moet rusten, en nu aan niks denken, het is niet goed voor je'' Tempus keek naar Athios en knipperde een paar keer met zijn ogen. ''Wat is hier aan de hand, wat staat er in die brief Athios''
Tempus zag Athios lijkbleek worden. Er kwam een naar onderbuik gevoel in hem op. Toch niet weer gevaar voor Dust. Ze waren net van de meeste ellende af, en nu begon er weer iets nieuws. ''Wat is het'', vroeg Tempus zuchtend.
Tempus keek zenuwachtig naar het raam. Waar bleef zijn uil met de post. Hij had het Magistrerium dringend om een verklaring gevraagd, maar er kwam maar niets.

Ondertussen brandde de brief van Tempus knisperend in het haardvuur. Ron Conim zat rustig voor de haardvuur met een glas wijn in zijn hand. ''Stof in de lucht dat mensen aanvalt, dat komt me perfect uit'' Ron floot een uil bij zich en schreef vlug een klein briefje naar de andere leden van het Magistrerium:
''Het stof is ongevaarlijk. Loos Alarm. Geen verder onderzoek nodig''

Athios vond het te gevaarlijk om Elina hier te laten liggen en om vervolgens onderzoek te doen, hij pakte haar op en legde haar op het grote bed. Toen floot hij een keer heel hard op zijn vingers en vervolgens kwam Jaques binnengedraafd. De butler keek met grote ogen naar de ingeslagen balkondeur maar liep vervolgens naar het bed. 'Wat is hier gebeurd Athios?' vroeg de butler, die inmiddels gewoon 'Athios' mocht zeggen tegen zijn meester. 'Jaques, ik wil dat je Elina in de gaten houd, het gaat echt slecht met haar.' zei hij ernstig. Toen liep Athios naar Tempus om hem uit te leggen wat hij zojuist had gelezen. 'Het is bericht van de farao uit Egypte. Mensen zijn aangevallen en gedood door stof! En de farao maakt zich zorgen en vraagt om een verklaring van het Magisterium.' zei hij tegen Tempus.

Athios zei wel dat het slecht met haar ging, maar dat ging het helemaal niet. Ze was Elina, die kon wel tegen een stootje. Ze laat zich niet zo maar kennen, maar om Athios niet al te veel last te geven, ging ze maar naar hem luisteren.

Elina merkte dat ze weer kleur kreeg. Er waren in totaal twee dingen die ze wilde doen: in bad en slapen, maar niet te lang. “Jaques, misschien wil je voor mij het bad vol laten lopen. Athios, zou jij mij in bad willen helpen? Het is verstandig om dat niet alleen te doen, ik sta nog niet echt stevig op mijn benen. Om mezelf uit te kleden en in bad te krijgen, is iets teveel gevraagd. Jaques, misschien wil jij dan ontbijt voor de mannen maken? Terwijl zij eten, kan Elette jullie wel vertellen wat er is gebeurd. Daarna is het slim als jullie vertrekken en doen wat Elette zegt, het is een bericht van de voorouders en ik kan het nu niet waarmaken.” Dat waren een heleboel zinnen in een keer. Elina raakte er bijna buitenadem van.

Toen het bad vol was gelopen en Tempus en Athios haar naar de badkamer hielpen, was ze even alleen met Athios. Ze gaf hem voorzichtig een kus. Haar buik voelde gelukkig weer normaal aan. De kleine begon te schoppen. Elina pakte vlug de hand van Athios en legde die op haar buik. Telkens als ze voelde dat het kind leefde, voelde ze een gelukzalig gevoel door haar lichaam heen. “Doe alsjeblieft voorzichtig. Ik wil je niet kwijt. Die kleine hier wil haar papa ook niet kwijt.” Haar ogen gingen even naar haar buik, maar al weer snel terug naar Athios. Vlinders gingen door haar heen. Mensen zeiden altijd dat het overging, dat verliefd zijn. Dat het snel “houden van werd”, maar Elina voelde zich nog net zo verliefd als eerst.

Hij wist hoe zij was. Als ze enigszins in staat was om te helpen zou ze dat doen. Morgen zal ze hen achterna reizen. Ze zou door Elette precies weten waar ze waren. Ze zou wel aan de zijlijn blijven, want ook dat was verstandig.

Evolet nam de jongen lichtelijk in zich op. Als hij een gevaar zou gaan vormen, zou ze nog eens diep in de nesten kunnen geraken. Maar hij leek alleen juist meer geschrokken dan zij, en dat verbaasde haar eigenlijk wel. Devil landde lichtjes op haar schouder en keek de vreemdelingen onderzoekend, maar vijandig, aan. Zo was hij nou eenmaal. Evolet daar in tegen dacht na over waarom deze jongeman zo geschrokken leek te zijn geworden. Was hij ergens mee bezig geweest..? Of het lag gewoon aan haar. Ja wie is er nou niet verbaasd als een wildvreemd en verwilderd meisje uit de bosjes komt aan rennen en je praktisch gezien bijna aanvalt. Ach ja, hij leek wel aardig, en dat was goed. Toch?
De jongen zei dat hij naar Claps toe ging om het Maistrerium te waarschuwen. Goh, Evolet had eigenlijk geen idee gehad van waar ze was, maar kennelijk dus dichtbij Claps. Kwam daa het rare stof vandaan? Als iemand van de Vincenza zou ze dit grondig uitzoeken. De jongen reikte haar opeens een blad een zijn woorden haalden haar uit haar gedachten. Wond, blad, wat? Oh, die schram op haar gezicht? Was íe zo goed te zien? Nouja klaarblijkelijk. Ze nam het blad dankbaar en wreef het in de wond zodra ze het gekauwd had. Hmm, dat voelde fijn afkoelend.. Ze wilde hem net bedanken toen hij begon over doorgaan en gelijk voelde ze Devil omhoog rijzen, terug de lucht in. Hij krijste twee keer fel en vloog toen richting Claps. De jongen stelde zich voor als Kristoffel en Evolet glimlachte terug. Het was haar taak om te weten wat wel en wat niet echt was, maar daar had ze nu nog niet zo heel veel zin in. "Evolet." stelde ze zichzelf voor. "En die malle krijserd daarboven, hij heet Devil." voegde ze er met een vriendelijke knipoog toe. Het was waar, Devil krijste veel. Hij kon dan ook niet veel anders doen om te communiceren, maar toch. Ze keek nog eventjes omhoog en ging naast Kristoffel lopen. "Zeg, weet jij wat het is? Devil waarschuwde me voor stof, een raar soort stof, maar ik heb geen idee.." Misschien was het riskant om zomaar te vragen en misschien vond hij het wel helemaal niet aan haar om te vragen, maar vragen deed ze het toch. Dat deed ze meestal wel.

Tempus luisterde naar Athios, die de brief van de farao voorlas. Hij schrok zich een ongeluk.
Met grote ogen keek hij naar Athios. ''Maar, maar hoe kan dat, waar komt dit stof vandaag. Wie heeft het stof deze kant op gestuurd''
Hij begon paniekerig te ijsberen door de ruimte. ''Er bestaat geen stof dat mensen aanvalt, dat zou iets nieuws zijn, er moet iemand achter zitten''
Tempus keek door het gebroken raam. ''Stof dat mensen aanvalt is rampzalig. Het is onmogelijk om elk deeltje te pakken. Stof gaat waar het niet gaan kan, wat moeten we hiertegen beginnen''
Tempus brein maakte overuren. ''We moeten hopen dat hier iemand achter zit, dan kunnen we diegene uitschakelen. Maar als het stof dit uit zichzelf doet, zal het moeilijk worden om het te bestrijden''
Tempus liep weer naar Athios. ''Er moet een manier zijn om mensen te beschermen tegen dit stof, alles is in evenwicht, voor alles is een tegenpool, dus voor dat stof ook. En we moeten dit vinden, zo snel mogelijk''

-sorry beetje laat en kort-

Diadorah luisterde het gesprek af dat plaatsvond in de slaapkamer van Elina.
Ze begon steeds meer te grijnzen. Er was dus stof dat mensen zou aanvallen. Maar wat doet het met mensen. Dood hij ze? En grijpt het stof ook Anima's
Diadorah wilde hier meer van weten. Ze besloot gewoon naar binnen te gaan, en te doen alsof het stof haar wilde grijpen.
Half rennend en strompelend kwam ze binnen. Ze hijgde overdreven.
''Oh wat ben ik blij dat jullie er zijn. Ik werd net aangevallen door een massa stof. Het probeerde me te grijpen.'' Diadorah steunde op de schouder van Lord Athios, alsof ze was verlamd van vermoeidheid.
''Wat heeft dit allemaal te betekenen, wat doet dat stof, en arme Civilis is nog buiten. Gaat het stof hem grijpen''
Ze deed overstuur, terwijl Civilis ondertussen lekker in een boom zat te slapen.
Diadorah pufte en kreunde en keek toen naar de volzwangere Elina. ''Wat... heeft het stof jou ook aangevallen'', vroeg ze verschrikt en verbaasd aan Elina. Ze wachtte het antwoord niet af. ''Het is gevaarlijk we moeten iets doen''
Diadorah keek hoopvol naar de drie mensen in de kamer. Haar toneelspel moest nu toch wel werken. Ze moesten toch wel enige medelijden voelen.

Mikaela zat al de hele tijd te rennen. De woorden van Dalech hadden haar verward. Ze begreep het niet. De wind raasde door haar ravenzwarte haren. De zeearend vloog dicht bij haar, ze wist dat ze hem niet kwijt wou geraken dus had ze hem bevolen vlak bij haar te vliegen en geen haar te veranderen van richting. Gelukkig was Dalech dat ook nooit van plan geweest. Mika zat nog neit meteen te hijgen, maar ze wist als ze nog lang zou blijven willen lopen dat dat snel zou komen, ze mocht dan wel een goede conditie hebben maar zo hard lopen als dit kan ze wel niet eeuwig volhouden. Eigenlijk had Mikaela trouwens geen enkel idee naar waar ze zou moeten rennen. Ah wanneer ze moe was zou ze daar wel eens goed over nadenken. Vluchtig gebaard Dalech dat hij voorop moeten vliegen om alles te gaan controleren. Meteen deed hij dat en kwam snel weer terug."Kristoffel" Was het enige wat hij in haar gedachten stuurde. "Bedankt" Mompelde Mika, terwijl ze nog een tijdje rende maar haar vaart toch verminderede toen ze Kristoffel."He Kristoffel, wat is hier toch aan de hand, en wat is dat met die stof?" Vroeg ze weer op haar normale emotieloze toon terwijl ze naast hem stopte."O hallo" Sprak ze tegen het meisje naast hem.

'Een soort stof, dus daar moesten ze voor oppassen.' dacht Kristoffel toen Mikaela ook plots uit het niets leek te verschijnen. "Ow hey Mikaela" zei Kristoffel. "Evolet dit is Mikaela, Mikaela Evolet" zei hij ook al was hij zich er wle van bewust dat ze zichzelf ook wel aan elkaar konden voorstellen. "Aan wat jullie me vertelt hebben zijn we hier allemaal om dezelfde reden, een gevaarlijk soort stof. Ik weet enkel dat het gevaarlijk is en niet met magie of gewoon vechten kan worden vernietigd" zei hij en hij bedacht zich dat het dus erg moeilijk zou worden om het stof te laten verdwijnen. "Ik vraag me af over wat voor soort stof het gaat, want deze hele wereld bestaat toch ook uit stof" Dat was een vraag die Stoffel al even aan het denken zette want als het over een gevaarlijk stof ging was er dan een kans dat de wereld zich tegen de mensen had gekeerd, maar waarom. Het belangrijkste was om nu meteen naar Claps te gaan. "Ik ben van plan het Magesterium op de hoogte te brengen wil je meegaan" vroeg hij aan Mikaela al had hij niet echt een idee wat ze anders zou doen.

Mikaela dacht wat diep na. Wat deed die stof hier? Ze begreep het niet. Kristoffel stelde Mika aan het meisje voor dat zo te zien Evolet heette."Aangenaam" Zei Mikaela rustig terwijl ze Dalech wat rond zag vliegen maar toen weer op haar schouder lande. Mika maakte zich werkelijk zorgen over dat onbekende stof. "Ik vraag me af over wat voor soort stof het gaat, want deze hele wereld bestaat toch ook uit stof" Hoorde Mikaela Kristoffel zich afvragen. "Dat vraag ik me ook af. Ik begrijp het niet" Mompelde Ze en wreef verdwaasd door haar ravenzwarte haren en stak die toen achter haar oren. Ondertussen aaide ze de veren van Dalech dat aanduide dat ze er niet echt bij was met haar gedachten. "Ik ben van plan het Magesterium op de hoogte te brengen wil je meegaan" vroeg hij aan haar. Zijn woorden kwamen maar traag in haar gedachten terecht. Daarom reageerde ze nogal laat." Euh ja dat is een goed idee" Sprak ze koeltjes. Mika veronderstelde dat Evolet automatich ook mee zou gaan."Maar anders, gaat het goed met je" Vroeg Mikaela aan kristoffel. Een luchtig gesprek.

:Anima Tell:
“Als jullie eens niet zo paniekerig doen, Athios en Tempus, dan kan ik vertellen wat er is gebeurd.”

Ze wachtte tot ze de aandacht van de mannen kreeg. Normaal was Elette niet zo bazig. Alleen als ze de tijd niet moesten verspillen, wist ze wel hoe ze de aandacht kon krijgen. “Beneden staat het ontbijt klaar. Laten we naar beneden gaan, terwijl jullie eten, kan ik vertellen. Dan ben ik in ieder geval verzekerd dat jullie stil zullen luisteren.”

Eenmaal beneden begon ze met vertellen. “Elina wordt al een tijd lastig gevallen door de voorouders, de bomen en heel de natuur. Iedereen die haar maar wilde waarschuwen, heeft dat gedaan. Alleen Elina wist niet wat ze er mee moest. Athios heeft het af en toe gemerkt, toen Elina een nachtmerrie had bijvoorbeeld. Niets vermoedend, gewoon een nachtmerrie.”

“De voorouders hadden haar laten weten dat er wraak werd genomen op de mensen van Dust.” De mannen begonnen al met praten, wraak? Waarom wraak? Wat hebben wij nu verkeerd gedaan. “Ach, houd nou toch eens je mond. Je mag pas praten als ik weer klaar ben. In dust is er de afgelopen tijd weinig gebeurd, tenminste niet merkbaar. Geen positieve en geen negatieve dingen. Er was te weinig activiteit. Er waren kleine groepjes mensen ontstaan, er was geen geheel meer.”

“Er is een laag ontstaan, bestaande uit stof. Hij zal slachtoffers kiezen. Deze slachtoffers worden aangevallen door het stof en krijgen last van geheugenverlies. De mooie herinneringen zullen minder worden en in de erge gevallen zelfs verdwijnen. Hoe meer slachtoffers er vallen, hoe sterker de laag wordt. Uiteindelijk kan de laag zo sterk worden, dat hij dust helemaal omsingeld. Hij kan ervoor zorgen dat Dust verdwijnt en nooit meer zal terug komen, of te wel dust kan vergaan. Er is een oplossing, maar ik weet niet precies hoe of wat. Elina kreeg hier nog geen duidelijkheid over. Misschien moeten we een geheel worden, want dat is immers de oorzaak waardoor de laag is gekomen, te weinig activiteit en groepjes mensen.”

“Je kunt natuurlijk alles vragen, maar als we ons rustig houden, verliezen we minder tijd en is het ook duidelijker.”

Slachtoffer
Het was halverwege de middag, de zon scheen op haar felst. Langzaam, beetje bij beetje, werden de stralen van de zon verborgen door het stof. De laag werd zichtbaar, het werd donker op Dust. Het stof dwarrelde uit de lucht, langzaam. Het leek op sneeuw dat langzaam op de grond viel. Alleen sneeuw kan niet in de zomer, tenminste het hoort niet in de zomer. Net zoals deze stof. Deze stof hoort hier ook niet.

Het stof landde op het haar van een vrouw. De vrouw was vrij wit, dit kwam niet door het stof en ook niet door het schrikken hiervan. De kleur was haar huidskleur. Ze was vrij bleek. Deze vrouw was niet zo snel bang en was ook niet bang voor het stof. Het liefst had ze de macht over de laag stof, misschien was het haar nu wel gelukt. Ze had zich vergist. Er kwam steeds meer stof naar beneden, het bedekte haar hele lichaam. Eerst landde het zachtjes op haar. Daarna leek het alsof ze was vastgebonden. Het leek alsof er touwen om haar heen werden gebonden die steeds strakker werden getrokken. Ze kreeg het benauwd, haar gezicht werd nog witter. Ze viel op haar knieën. De touwen konden niet strakker, ze hoorde hoe haar adem piepte. Haar ogen werden wijder. Ze stopte met ademen. De vrouw viel op de grond.

Het stof ging weer van zijn slachtoffer af en ging terug naar de laag. Eenmaal weer opgenomen, verdween de laag weer en kwam de zon weer tevoorschijn. De vrouw sperde haar ogen open en haalde met grote teugen adem. Daar lag ze, snakkend naar adem op de grond. Het was Diadorah.


Hint
In Midnight Glade zijn de straten overdag stampvol. De markt staat er uitgestald, winkeltjes zijn geopend. Het krioelt er van tientallen mensen. Terrasjes zitten elke dag vol, het kan ook niet anders met dit prachtige weer. Mensen lachen en genieten van de dag.

Ook in Midnight Glade is het de mensen niet ontgaan van wat er gebeurd is. Er gaan allerlei geruchten rond. Overdag worden ze in geuren en kleuren op de markt verteld, ’s avonds in de cafés. Nu is er een vrouw die een ketting draagt. Deze ketting heeft een bepaalde kracht. Ze is zich niet bewust van de krachten die het bezit. Ze heeft de ketting van haar vader gekregen. De ketting was van haar moeder geweest die overleden is.

De ketting moet terecht komen bij de eerste slachtoffers, maar dan moet de ketting eerst gepakt worden. Dit moet ongemerkt zijn. Een grote uitdaging voor iedereen.

De ketting mag pas door iemand gevonden worden als het volgende slachtoffer valt. Men mag er al wel naar opzoek gaan.

Evolet schrok niet toen er nog iemand uit de bosjes tevoorschijn kwam. Het was iemand die ze niet kende, maar kennelijk kende deze twee elkaar wel. Ze knikte als een teken in plaats van spraak naar Mikaela, het meisje dat dus ook uit net tevoorschijn kwam. Ze luisterde aandachtig naar wat beiden te vertellen hadden, en merkte dat Devil terugkwam voor haar. De valk had het er een beetje moeilijk mee, zijn wederhelft die niet luisterde en dus ook hier bleef staan om te luisteren. Hij vloog neer op haar schouder en zette zijn klauwen in het daarvoor bestemde bontje dat ze altijd om haar rechterschouder heen gebonden had. Ze dacht erover na. Een soort stof, dat kennelijk eropuit was om iets slechts te doen tegen de inwoners ervan. Maar zijzelf en de wereld om hun heen bestond ook uit stof. Het was niet logisch, en ze begreep er niet zo heel veel van. Ze bleef luisteren naar de twee, maar toen ze hun eigen gesprek voortzette liet ze haar eigen gedachtes dwalen. Stof, gevaarlijk stof, hoe zou je dat kunnen weerstaan? Ze keek omhoog naar de twee, niet echt storend aan het feit dat ze misschien midden in hun gesprek kwam. Als het een kwaadaardig stof is, komt het uit deze wereld zelf. Niemand kan het stof bedwingen, zoals je zei Kristoffel, er niks tegen te doen. Dat betekend dat er niemand naar ons, de inwoners hier, op uit is, maar Dust zelf dat ons dit aandoet. Ik stel voor dat we zo snel mogelijk naar Claps gaan en zo min mogelijk ergens blijven hangen om te kletsen. Ze sprak zoals ze meestal deed, maar nu had ze haar adem terug en klonk ze misschien wel meer als wie ze echt was. Ze moest de Vincenza gaan waarschuwen, maar had nog niet echt een idee hoe. En Bacari inlichten over iets dat niet eens zeker was was ook weer zoiets. Ze besloot het eerst te gaan uitzoeken, en het liefst zo snel mogelijk. Laten we gaan, misschien vinden we wel een slachtoffer. En jullie kunnen altijd bijkletsen onder de reis zelve. Zei ze, zo vriendelijk mogelijk. Daarmee vloog Devil weer van haar schouder af, richting Claps, en Evolet volgde hem het donker in. Niet dat ze echt een idee had waar Claps was, maar die andere twee vast wel, en ze konden niet voor eeuwig een theekransje blijven houden.

Diadorah liep naar buiten. Ze moest en zou het stof gaan vinden. Misschien kon ze het gebruiken voor snode plannen. Ze keek rond of ze wat van dat kostbare stof kon vinden. Ondertussen werd het donker. Een grote gekleurde wolk bedekte de aarde. In eerste instantie had Diadorah niet door dat het donker werd. In Fernum was het immers altijd donker. En in Luxa Island was er geen schaduw.
Nog voordat ze naar het stof kon kijken, voelde ze een pijnlijke steek door haar lichaam. Diadorah kroop verkrampt in elkaar. Nog een steek, meer pijn. Ze probeerde te kijken wat het was. Met veel moeite opende ze ogen, en zag.... haar moeder.
''Mam, mam. kom hier''
Weer kwam een pijnlijke steek, maar Diadorah weigerde te verkrampen. Haar moeder was hier. ''Papa heeft je niet... Je leeft nog mam''
Er verschenen tranen in haar ogen. Een mix van pijn en geluk. ''Mam''
Haar stem piepte het uit. De lucht werd uit haar longen geknepen. Ze viel op de grond, bedekt met stof en kon het niet laten naar haar moeder te kijken. Eindeloos bleef ze de woorden herhalen, net zolang tot ze geen stem meer overhad en de duisternis haar overnam.

:Anima Tell:
Civilis lag op zijn rug tussen een berg takken. Hij was vanuit een hoge boom naar beneden gevallen. Met een harde klap was hij op een steen gevallen en kon zich niet bewegen. Stilletjes piepte hij naar Diadorah, die slechts op steenworp afstand van hem lag.
Hij zag dat zij ook bijkwam, maar ook Diadorah kon zich niet bewegen.
Dit was het einde, dacht Civilis. Hier zou het ophouden. Hij en zijn wederhelft zouden sterven in hun zoektocht. Ze zouden sterven door het stof.

Diadorah probeerde overeind te komen. Ze was immers al veel te laat, en haar moeder en vader zaten vast te wachten op haar. Vader zou boos zijn als ze te laat thuis kwam. Maar nu kon ze zich niet bewegen, ze leek verlamd. En waar was Civilis gebleven. Ze hoorde zijn zachte gepiep. Dat arme kleine kuikentje mocht niets overkomen. Civilis was haar dierbaarste bezit en haar enige vriend. Ze moest hem vinden.
''Help'' kirde Diadorah. ''Help alsjeblieft''

Mikaela zuchtte even terwijl ze luisterde naar wat Evolet te zeggen had en knikte dat ze het er helemaal mee eens was. Het was geen slim om hier nu rong te blijven treuzelen als dust het probleem zelf was, konden ze er niks tegendoen. Wat had had de mens hier verkeerd gedaan dat dust zo reageerde? Het frustreerde Mika maar ze hield zich in, het maakte haar bezorgt en dat word ze niet snel. Vermoeid wreef ze over haar slapen terwijl Dalech even met zijn vleugels klapperde door haar plotselinge beweging."rustig maar Dalech" Suste ze de zeearend, sinds er slachtoffers zijn gevallen is hij alleen maar schutiger geworden. Maar Mikaela begreep het wel, je kunt niet meer alleen op stap zonder het slachtoffer te zijn. Het kon je gek maken door niet meer alleen te durven zijn....wat een gedachten. Oppeens zo onverwacht kraste Dalech luid en vals, wat een waarschuwing was."Dalech gedraag je eens" Ze hoorde zijn gedachten niet, het verontruste haar zijn gedachten waren een chaos, net als daarstraks ging hij oppeens van haar schouders en vloog weg."Dalech" Gilde Mikaela woedend. Zonder nog naar de andere te kijken die naast haar stonden rende ze achter hem aan, ze wist dat het gevaarlijk was om alleen te gaan maar ze wou haar brombeertje niet kwijt. Ze zag hem landen, zonder op haar eigen gehuig te letten ophelsde ze hem maar stopte toen meteen toen ze een vrouw op de grond zag liggen."Diadorah" Sprak ze verbaasd en bezorgt te samen. ''Help'' kirde Diadorah. ''Help alsjeblieft'' Hoorde ze de vrouw nog zeggen. Mika stond meteen recht stapte een eindje van haar vandaan nam de roofvogel van de vrouw en legde die naast Diadorah neer."Gaat het, wat is er gebeurd met je" Vroeg Mikaela ijzig rustig maar vanbinnen was ze dood ongerust. Nog een slachtoffer?

Evolet merkte dat Mikaela meeliep, en ze liep stevig door. Devil bleef voor haar vliegen, sinds de andere twee haar niet in leken te halen en ze geen zin had om de weg te vragen. Ze stuurde haar gedachten af en toe door naar Devil, en hij terug naar haar. Iets over de dieren die hier rondliepen, of die er niet waren. Over Poraña, thuis en hoe dit heel anders was. Het was in ieder geval niet echt een boeiend gesprek en ze lieten het topic over het rare stof maar eventjes vallen, sinds ze er allebei niet veel over wisten en niet wisten wat ze er over moesten zeggen. Evolet viel een keer bijna over een tak die ze niet had gezien op de grond, maar gelukkig ving ze zich snel genoeg op. Totdat Mikaela opeens wegrende, achter haar Anima aan. Devil krijste en vloog achter de andere Anima aan, dus Evolet had er twee om achterna te rennen. Mikaela, wacht! Riep ze achter Mikaela, maar het had geen zin. Ze kon haar moeilijk laten rennen, misschien had het wel met de stof te maken. En ook al was ze voor Evolet een onbekende, ze kon Mikaela moeilijk met al dit gedoe over de stof alleen weg laten gaan. Ze rende haar snel achterna, maar verloor haar heel eventjes uit het zicht. Op dat moment maakte ze contact met Devil, die ergens was geland ondertussen. Ze bleef rennen en keek een keer om naar Kristoffel om te zien of hij het bijhield, totdat ze toch eventjes versnelde en voor de tweede keer uit de bossen stormde. Precies daar maakte ze een noodstop, en bleef verbouwereerd staan. Een vrouw lag op de grond, en klaarblijkelijk in pijn. Maar welke pijn? Gif deed dit niet, en een wapen zou te zien zijn geweest aan haar lichaam. Ze kende deze vrouw, van Midnight Glade. Ze was niet zeker over wat haar naam was, maar ze kende haar, en ze moesten toch op de een of andere manier kunnen helpen? Mikaela sprak de vrouw aan als Diadorah, dus Evolet ging er van uit dat dat haar naam was. Evolet was niet echt zeker van wat ze moest doen, moest ze hulp vragen aan iemand? Ze zag een open deur en rende daar naar binnen. Een vrouw en twee mannen zaten daar, iets te overleggen misschien? Evolet had geen idee, maar ze bleef in de deuropening staan. Help, iemand, snel! Die vrouw daar, Diadorah, ik denk dat het stof haar aanvalt! Daarmee rende ze snel terug naar buiten en bleef weer staan. Dat deed haar weer denken, wat konden die mensen doen, wat zij niet konden doen? Het stof, daar was gewoon geen ontkomen aan, het was in hun en om hun heen, wat kon iemand daar tegen doen? Misschien hadden ze in ieder geval een antwoord daarop. Ze keek naar Mikaela, die leek het ook niet echt te weten. Evolet wist niet wat te doen of wat te zeggen, dis ze bleef maar stom kijken en wachtte op iemand die het wel zou weten. Devil werd hier ongelooflijk ongerust van, dis ze sloot voor nu eventjes haar gedachtes van hem af.

Tempus luisterde naar wat Elina te vertellen had, terwijl hij zenuwachtig aan het brood plukte. Zijn eetlust was hij nu wel verloren. Toen Elina het over het vergaan van Dust had deed hij zijn mond los om te schreeuwen, maar hij kreeg boze blikken toegewezen, waardoor hij maar weer zweeg. Dit kan toch niet waar zijn, alweer iets wat tegen werkt. Hoe kan dit toch.
Tempus blies de rookwolkjes van zijn thee. Ze kronkelden omhoog tot ze uiteindelijke verdwenen. Tot ze waren verspreid en leken te zijn opgelost. ''Kunnen we dat stof niet wegblazen, we....''
Tempus wilde net een mogelijk plan bedenken, toen er iemand binnen kwam. Help, iemand, snel! Die vrouw daar, Diadorah, ik denk dat het stof haar aanvalt!
Tempus werd lijkbleek, en snelde van zijn stoel. Het kopje thee vloog door de lucht en belandde buiten in het gras.
Tempus rende naar het slachtoffer die lag te kronkelen van pijn op de grond. Tempus voelde een vlaag van medelijden, al was het Diadorah.
Ze verdiende straf, maar zoveel kwellende pijn had Tempus nog nooit gezien.
Hij pakte haar hand en probeerde haar uit haar benarde pose te halen. ''Diadorah. Diadorah wordt eens wakker''

Kristoffel vond het een goed idee van Evolet om zijn gesprek
met Mikaela onder het lopen voort te zetten. Hij wou net antwoorden dat het
ging zoals gewoonlijk behalve dan natuurlijk dat hij nu net zoals alle inwoners
van Dust te maken had gekregen met een nieuw vijandig iets. Maar Mikaela zette
het op een lopen en Evolet zette meteen de achtervolging in. Ook Kristoffel
besloot niet gewoon te wachten en volgde de twee meisjes op de voet.



Plotseling hield Astra halt. Ze voelde dat het gevaar op de lucht was en
spitste zenuwachtig haar oren, elke spier in haar lichaam stond gespannen
terwijl ze haar neus tegen de grond drukte in de hoop een spoor op te vangen,
maar tevergeefs. "Wees voorzichtig" seinde ze naar Kristoffel terwijl ze langzaam Claps
binnengingen.

Kristoffel zette net zijn eerste stap in de stad toen hij verstijfde door een ijzige hulpkreet. Hij herkende de stem, maar kon niet op de naam komen van diegene aan wie de stem toebehoorde. Snel liep hij met zijn anima naar de plaats waar het geluid vandaan kwam en daar zag hij de vrouw liggen die hem al enkele keren wou gebruiken. Hij zou haar eigenlijk moeten haten, en dat deed hij ook, maar hoe ze daar lag te creperen dat was gewoon niet om aan te zien. Toen het ergste voorbij was voelde hij even aan haar pols. "Haar polsslag is weer normaal" zei hij tegen de menigte die zich rond de vrouw had verzameld. Hij had al wel een vermoede wat er aan de hand was en hoe die was gebeurt, nergens op het lichaam van de vrouw was ook maar een druppeltje bloed te bekennen ze moest dus een nieuw slachtoffer zijn van het stof.