Met grote, verwarde ogen keek Aaliyah schichtig om zich heen. Ze had niet gedacht dat er zoveel mensen op één plek zouden kunnen zijn. Het was haar bedoeling geweest om hier te komen voor bepaalde spullen die ze dringend nodig had, maar ze was nog niet verder gekomen dat het eerste kraampje. De mensenmassa had haar een beetje van haar stuk gebracht. Aaliyah was meer iemand die haar tijd rustig in haar eentje doorbracht en was dan ook totaal niet gewent om met zoveel mensen tegelijk op dezelfde plek te zijn. Door een duw tegen haar schouder van een nogal breed gebouwde man kwam ze weer een beetje tot haar zinnen. Ze keek licht geïrriteerd om zich heen om te zien wie er zo bruut tegen haar aan was geknald en hem eens goed te vertellen wat ze daar van dacht, maar de man was al opgegaan in de zee van mensen. Met een zucht volgde Aaliyah zijn voorbeeld en liet zich meevoeren door de mensenstroom die langs de kraampjes liep. Met kinderlijke nieuwsgierigheid bekeek Aaliyah alle kraampjes en de koopwaar die er stonden. Links van haar was een kraampje waar een wat ouder uitziende man met een boek in zijn hand stond te roepen dat hij de meest unieke boeken die je ooit had gezien verkocht. Door deze woorden werdt Aaliyahs aandacht getrokken en ze maakte zich los uit de mensen massa. De man merkte haar op en gelijk schonk hij haar een brede glimlach.
“Zo meisie, heb jij misschien interesse in één van de boeken van deze oude man?” Van onder zijn brillen keken twee samengeknepen blauwe ogen haar aan. Aaliyah knikte stilzweigend. Ze wilde niet toegeven dat ze een beetje geïntimideerd was door de man. Zijn ogen leken niets goeds te voorspellen, hoe vriendelijk zijn stem ook mocht klinken.
“Misschien is dit exemplaar wat voor jou? Je lijkt mee een vrij inteligente meid, dus ik denk denk dat je dit wel zal interesseren.”  Aaliyah's ogen richtten zich nieuwsgierig op het boek dat de man had opgepakt. 'De antropolistische encyclopedie, door M. Simmons'. Met grote ogen staarde Aaliyah naar de titel en de dikte van het boek, dat groter was dan haar vuist. Dit leek haar nou niet iets wat ze makkelijk als bagage mee kon nemen. De man zag haar twijfel en ging vrolijk verder met praten.
“Als je denkt dat dit moeilijk mee te nemen is, heb ik de oplossing!” Hij verdween even onder de tafel om vervolgens terug te komen met iets wat nog het meest in de buurt kwam van een mislukte versie van een rugtas, die volledig gemaakt was van een dik soort papier.  Dus zo zat de vork in de steel. Aaliyah kreeg zo'n vermoeden dat de man haar alleen maar zijn rugtassen, bij gebrek aan een beter woord, wilde aansmeren.
“Nee, bedankt, ik denk dat ik prima zonder kan.” Zei ze, waarna ze zich snel uit de voeten maakte. Op elke markt was het ook hetzelfde liedje. Je kwam bij een kraam, iemand probeerde je iets aan te smeren en vervolgens boden ze je een hele bende nutteloze troep aan, die zogezegt het leven zouden moeten verbeteren. Aaliyah had zich één keer zoiets laten aansmeren, maar na dat fiasco was ze vastberaden dat niet meer te laten gebeuren.  Ze werdt afgeleid door de geur van etenswaren. Haar maag begon te rammelen en ze herinnerde zich weer waarom ze hier in de eerste plaats heen was gegaan. Ze had spullen nodig, en veel. Haar proviant was twee dagen geleden opgeraakt toen ze haar laatste stukje kaas op had gegeten en sindsdien had ze op haar eten moeten jagen. Het was niet zo dat Aaliyah daar nou echt een hekel aan had, maar ze koos liever het gemakkelijke pad wanneer dat mogelijk was. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kon? Afraima was het niet helemaal eens geweest met deze keuze, maar zij was dan ook niet degene die al twee dagen op niets dan bessen en twee konijnen leefde. De gedachten aan eten deed haar maag weer knorren. Toen ze vanmorgen op stond had ze de laatste paar bessen opgegeten, maar dat had niet erg gevuld. Nu ze al die etensgeuren om haar heen rook, kreeg ze het gevoel dat ze flauw zou vallen als ze nu niets zou eten. Een beetje impulsief liep ze naar het eerste de beste kraampje dat voedsel verkocht. Ze keek wat ze allemaal te bieden hadden en zag tot haar schrik dat er alleen maar bessen lagen.
“Pardon? Verkoopt u ook nog iets anders dan... dit?” Met een wijds gebaar wees ze naar de tafel. De vrouw schudde vrolijk haar hoofd en keek Aaliyah aan alsof ze geen idee had wat er mis was met haar besjes. Aaliyah glimlachte verontschuldigend naar de vrouw en maakte dat ze weg kwam. Nee, ze zou niet nog een dag op besjes leven. Het volgende kraampje zag er iets beter uit, maar alles dat geen bessen verkocht zag er in Aaliyah's ogen goed uit. De geur van gebakken brood kwam haar tegemoet en als door een magneet aangetrokken liep Aaliyah naar de kraam toe. Ze had al een poosje geen brood meer gehad en op dit moment leek het haast het goddelijkste eten dat ze ooit had gezien.
“Hoeveel voor een heel brood?” Toen de vrouw achter de kraam haar prijs noemde, werden Aaliyah's ogen zo groot dat ze uit haar ogen zouden kunnen vallen. Die prijs was iets hoger dan ze had verwacht, maar dat brood leek haast haar naam te roepen. Met tegenzin haalde ze de benodigde munten uit een leren tasje dat aan haar riem hing en overhandigde ze aan de vrouw, die ze met een zelfingenomen glimlach aannam. Aaliyah pakte het brood aan, waarna haar oog viel op een pot jam.
“Verkoopt u die ook?” Met een knikje maakte ze duidelijk wat ze bedoelde. De vrouw knikte en vroeg of ze toevallig geïntereseerd was, waarna ze er nog aan toevoegde dat het de beste jam was die ze ooit geproefd had. Aaliyah was een beetje ongeloving over dat laatste, maar toen ze de prijs hoorde, hoopte ze dat het waar was. Dat mocht in ieder geval voor de prijs. Aaliyah pakte de pot jam aan en verwijderde het papiertje dat het potje afsloot. Ze verging van de honger en was niet van plan nog langer te wachten om te gaan eten. Toen kwam er een gedachte in haar op, die ze gelijk weer probeerde te verbannen. Ze had zichzelf beloofd nooit meer ook maar iets te jatten, maar het gewicht van het zakje waar ze haar geld in bewaarde, of beter gezegd, het gebrek eraan, zat haar echt dwars. Maar was ze werkelijk bereid haar geweten te verraden voor een beetje snel geld? ja, dacht ze, terwijl ze de dolk uit de schede haalde. Ze keek zo onopvallend mogelijk om haar heen om te kijken of ze bewakers zag en toen ze ze niet zag draaide ze zich in één vloeiende beweging om en sneed de bandjes door van het eerste de beste zakje met geld dat ze zag. Het ding voelde best zwaar aan en ze opende snel haar eigen geldzak en liet de munten erin verdwijnen. Ze gooide snel het lege zakje op de grond en liep zo snel als ze durfde weg van de plek des onheils. Toch wel redelijk trots op zichzelf dat ze dit toch maar had geflikt in de strengst beveiligde handelsplaats die ze ooit had gezien, nam ze een stuk brood en haalde dit door de jam. In dat onoplettende moment, verscheen er uit het niets een persoon voor haar, waar ze dan ook vol tegenaan knalde. Haar broodje knalde recht tegen de kleren van de persoon aan en Aaliyah slaakte een angstig gilletje. Haar eerste gedachte was dat een bewaker haar had gezien en haar nu in de gevangenis wilde gooien. Om die reden durfde ze niet omhoog te kijken, want ze wist dat de schuld zo van haar gezicht af te lezen stond.
“Sorry.” Mompelde ze zachtjes, met haar blik naar de grond gericht. Deze toon deed haar niet echt onschuldiger lijken, maar het was het beste dat ze nu kon opbrengen. “Gaat u me nu arresteren?” Vroeg ze, met een stemmetje dat nauwelijks nog harder was dan gefluister. Ze wilde niet bepaald de gevangenis in, dat leek haar niet echt de perfecte plek voor iemand zoals haar.

(Voor een zekere Lady)

Lady Dahlicia had de eerste dagen die ze in Dust had rond gebracht In Terram door gebracht. Terram was een prachtig gebied alleen ze vond haar thuis land Ablivion altijd nog mooier maar deze was tot heden in Dust nog niet ontdekt en dat was iets goeds, ze hadden dan namelijk nog geen last gehad van buitenstanders en vijandige vloten die dachten te kunnen veroveren wat van hen was. Lady Dahlicia had namelijk geen hoge dunk namelijk over de Clans waar over de had gehoord. En ow wat had ze veel gehoord van haar ouders die het weer hadden van hun voorouders.

Hun voor ouderen kwamen namelijk uit allerlei soorten clans en samen hadden ze een expeditie gedaan naar een onbekend gebied om in vrede te leven en dat was gelukt. Ablivion was een bloeiend landschap geworden en was van een weelderig dorps gebied een koninkrijk geworden. Ablivion werd beschermd door magie want tenzij jij de spreuk kende zou je het land nooit kunnen binnen treden. Alleen hij die verder zoekt kan het land vinden. Het was een al bekende gezegde in hun land en de meeste die hier gekomen waren zochten dan ook echt verder. Ze wouden rust en vrede of ze wouden avontuur. Alles was daar mogelijk en Dahlicia was dan ook zo trots als een pauw dat zij deel uitmaakte van het volk en nog veel belangrijker, ze was de huidige troon opvolger van het koninkrijk.

Na wat dagen in Terram rond gekeken te hebben om de nodige spullen te verzamelen had ze besloten om verder te trekken en dat niet alleen de magische spreuk die over percival had uitgesproken was opgeheven en de draak was weer zijn gigantische grote waardoor Dahlicia besloot om verder te trekken op haar draak. Ze zou binnen een dag al in een ander gebied zijn en ze hoefde niet die onbetrouwbare bootjes te pakken.

Ondanks ze het één en ander had gezien wilde ze nog niet weg gaan. Ze wilde nog lang niet naar huis. Ze wou namelijk van alles ontdekken, alles wat ze nog niet had ontdekt. Misschien moest ze wel met haar volk deze ontdekking ook gaan maken. Een expeditie tocht! Ja, daar had ze wel weer zin in. Ze had veel mensen over Fulang horen praten en diens markten. Ze had mede door die mensen besloten dat dat de volgende bestemming zou zijn.

Vliegend op de rug van Percival was ze vertrokken naar die Aziatisch uitziende land en daar in de bossen bij een open plek landen ze weer. Dahlicia had op de rug van haar Anima geslapen tijdens de tocht en toen ze eindelijk weer met beide benen en poten op de grond waren liet ze Percival alleen om uit te rusten. Een vlug kijkje op de markt kon toch geen kwaad had ze gezegd. Percival had het geen goed idee gevonden maar de draak was al snel in slaap gevallen en Dahlicia had besloten om toch maar een kijkje te nemen zo nieuwsgierig als ze was.

Eenmaal in de drukke straatjes moest ze wel uitkijken waar ze liep. Het waren hier zoveel mensen en het was maar goed dat ze met de stoet mee liep want ze voelde zich net een schaap in een grote kudde in deze straatjes. Bij elk kraampje bleef ze wel even staan om te kijken wat ze verkochten maar sloeg elk aanbod af al begon ze wel te twijfelen toen ze een prachtige groene stof lag. ''Ik denk er nog even over na,'' Had ze tegen het oude vrouwtje gezegd waarna ze zich omdraaide.

Een vrouw knalde tegen haar aan en enkele brood kruimels gleden haar blouse in. De vrouw sloeg een angstig kreetje uit en Dahlicia keek verbijsterd naar de vrouw.
“Sorry.” Mompelde ze zachtjes, met haar blik naar de grond gericht. Deze toon deed haar niet echt onschuldiger lijken, maar het was het beste dat ze nu kon opbrengen. “Gaat u me nu arresteren?” Vroeg ze, met een stemmetje dat nauwelijks nog harder was dan gefluister.
Dahlicia's wenkbrauw ging lichtjes omhoog en haar verbijstering benam haar enkele seconde om te praten. Was dit een gewoonte hier? Iedereen die per ongeluk tegen je op knalde te arresteren? Wat bruut! Ze besloot te glimlachen. ''Het was maar een ongeluk, vrouwe. Maakt u zich geen zorgen, ik arresteer je niet.'' Zei Dahlicia met een glimlach. ''Maar vertel eens vreemdeling, is iemand arresteren hier een gebruikelijk als iemand tegen iemand anders op knalt?'' Vroeg ze verbaasd. Als dit echt zou zijn dan was Dust nog erger dan ze dacht maar het was ook handig om te weten, zeker aangezien dit onbekend gebied was en het hier zo druk was dat je geen stenen paadje meer zag liggen door alle mensen die voorbij kwamen.

De persoon die voor haar stond, bleef enkele seconden stil. Aaliyah wist niet of ze deze stilte als een goed of een slecht teken moest zien, maar ze besloot het zekere voor het onzekere te nemen en haar blik nederig op de grond gericht te houden. Met geveinsde fascinatie staarde ze naar een propje papier dat verfrommeld op de grond lag. Haar blik schoot echter verbaast omhoog richting het gezicht van haar gesprekspartner toen deze begon te praten.
Voor haar stond een vrouw, iets wat ze totaal niet had verwacht. In haar gedachten waren alle bewakers hier mannen, maar misschien was deze vrouw een uitzondering. De woorden die de vrouw sprak verbaasden haar echter nog meer. Ze was geen bewaker? Aaliyah moest moeite doen om een grijns te onderdrukken. Ze zou er nog mee wegkomen ook! Haar dag kon niet meer stuk. “Maar vertel eens vreemdeling, is iemand arresteren hier een gebruikelijk als iemand tegen iemand anders op knalt?” De stem van de vrouw tegenover haar klonk verbaast. Ze had duidelijk geen idee wat de reden van Aaliyahs angst was geweest. Alleen hierdoor diende zich een ander probleem aan. Hoe moest ze in hemelsnaam verklaren waarom ze zo had gereageerd. Ze kon moeilijk zeggen dat je hier inderdaad gearresteerd werd als je per ongelijk tegen iemand opbotste, maar wat moest ze anders vertellen?
“Uhm...” Begon Aaliyah een beetje onzeker, waarna er een nerveus lachje uit haar mond kwam. Ze kon niet de waarheid vertellen, toch? Maar was moest ze anders zeggen. Paniekerig schoten er allerlei verschillende smoesjes door haar hoofd, maar geen van deze was geloofwaardig genoeg.
“Voor zover ik weet is dat hier niet echt gebruikelijk.” Vervolgde ze uiteindelijk maar, waarna ze vluchtig om zich heen keek om te zien of niemand meeluisterde.
“Maar de mogelijkheid bestaat dat ik iets gedaan heb wat niet volledig legaal is.” Bekende Aaliyah uiteindelijk maar. Haar stem was haast gefluister, want ze hoopte half dat de vrouw haar niet zou verstaan, dan had ze tenminste wat meer tijd om een nieuwe smoes te verzinnen. Maar voor nu had ze werkelijk waar geen idee hoe ze zich hier anders uit had kunnen kletsen. Ze wierp nog een blik op de vrouw en wilde zich omdraaien om weg te vluchten, maar de gedachte kwam in haar op dat de vrouw nog wel eens naar de bewakers toe kon gaan. Nee, dat wilde ze koste wat het kost voorkomen.
Haar hand gleed naar de geldbundel die aan haar riem hing, misschien was de vrouw wel om te kopen, maar haar hand kon de geldbundel niet vinden. Verdwaast keek ze naar de plek waar haar geldbundel altijd hing en kwam tot de ontdekking dat er niet hing, behalve de metalen ketting die ze eromheen had gedaan in plaats van de leren riempjes die er normaal gesproken aanzaten. Met grote ogen staarde ze naar haar lege handen. Nee, dit kon niet waar zijn!
“Nee toch.” Fluisterde Aaliyah geschokt, waarna ze het wat luider herhaalde. Wat moest ze nu? Paniekerig keek ze naar de vrouw tegenover haar, in de hoop dat zij een oplossing wist, hoewel die kans niet groot was. Dit was nou wat je noemde karma.

Lady Dahlicia die eigenlijk nog steeds zat te twijfelen over de stof draaide zich om, dit zodat ze weer rustig met de stoet kon meelopen maar een vrouw beukte tegen haar aan en heel even moest Dahlicia moeite doen om haar evenwicht te bewaren maar haar jaren van training zorgde ervoor dat ze zich snel weer herpakte en recht bleef staan na een stap naar achteren te doen.
De vrouw had zo angstig geklonken en Dahlicia vond het maar raar dat de vrouw zo deed. Maar je wist maar nooit misschien was het hier wel gebruikelijk en dat was belangrijk om te weten. De vrouw keek echter de hele tijd nederig naar beneden en normaal was Dahlicia dit gewend maar niet van mensen die haar niet kende als prinses Dahlicia.

De vrouw werd onzeker toen Dahlicia vroeg of het gebruikelijk was hier om daar gearresteerd voor te worden. De vrouw begon te stamelen en wist niet wat te zeggen maar Dahlicia bleef rustig. Het was haar taak later namelijk ook naar de mensen van het volk te luisteren en sommige van hen kwamen altijd moeilijk uit hun woorden voornamelijk de weduwe vrouwen die om hulp kwamen smeken.

Uiteindelijk vertelde de vrouw haar dat ze iets had gedaan wat niet legaal was. Oftewel ze had een misdaad begaan. Lady Dahlicia keek de vrouw aan en sprak kalm: "Wat heb je dan precies gedaan?" Vroeg ze. Zo nieuwsgierig als ze was moest ze het weten, je wist nooit hoe het hier in elkaar stak en wanneer één iemand er mee weg kwam volgde er meer. Echter was het wel dat het kwam dat ze goed naar de vrouw luisterde en gefocust was op haar want anders had ze het nooit gehoord.

Toen de vrouw naar haar geldbundel wou grijpen hield Lady Dahlicia haar hand op. "Ik hoef u geld niet, vrouwe. Ik ben niet onkoopbaar want geld heb ik genoeg." Zei ze rustig maar de vrouw deed een ontdekking. Haar geld bundel was gestolen en Lady Dahlicia keek snel of de hare er nog was. Gelukkig, hij was er nog. Ze had besloten goed op te letten want de kans dat ze bestolen werd was dus hier zeer groot. "Ik snap nooit waarom mensen stelen, hebben jullie hier geen rechtvaardigheid of tenminste normen en waarden voor elkaar?" Vroeg ze.