‘Xia Wan! Wacht op mij!’ De vrouwen liepen over de muur naar boven, naar het hoogste punt van het gebergte waar ze alles zouden kunnen overzien, maar eentje liep veel sneller dan de ander en droeg veel minder dan op het oog te zien was. De vrouw die voorop liep, Xia Wan, luisterde niet naar de ander die een kar met zich meetrok waar een groot kleed overheen lag. ‘Xia Wan!’ De vrouw stopte en keek over haar schouder naar de meer gebruinde vrouw met haar losse bruine haren. ‘Een leeuw hoort beter als hij niet spreekt.’ Sprak de vrouw zachtjes waarbij ze een losgewaaide pluk terugstopte in haar lage knot en haar weg vervolgde. ‘Alstublieft.’ De oudste vrouw wees naar een plek, nog hooguit honderd meter verder lopen en zette zelf de pas er weer in. Tegen de tijd dat de tweede vrouw boven was, had de oudste al een kleedje klaargelegd en zat erop te wachten. Zonder te spreken stond ze op en hielp de andere vrouw met uitpakken. Al snel lagen er enkele kleedjes en was een klein altaar klaargezet. ‘Laat mij je helpen Shao Niu.’ De vrouw knielde neer en liet de oudere vrouw begaan. Al snel waren de lange haren getemd en was het vermoeide gezicht veranderd in een gereserveerd gezicht dat geen enkele emotie uitstraalde. De oudste vrouw ging zitten op de manier die haar was aangeleerd, op haar knieën en stak de wierook aan die een heerlijke geur verspreidde. De geur van de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet en de geur die de dood van hem betekende. Enkele minuten later was de wierook half opgebrand. ‘Speel Shao Niu.’ De jonge vrouw boog respectvol naar de oudere voordat ze met gratie opstond en de viool pakte die altijd bij haar in de buurt was. De tonen klonken zacht en deden mee als een deel van de natuur, maar nu stond de oudere vrouw op en begon mee te zingen op de muziek die werd gespeeld. Haar stem was helder als de vroege ochtenddauw en zou tot ver in de dalen te horen zijn. Ieder zou stil moeten staan en de pijn in zijn hart voelen om het gemis dat dit simpele gebaar liet horen.

Het lied, denk er een viool bij onder.

Leon joggde al een tijdje gevolgd door zijn Anima Pablo. Hoe lang wist hij het nu niet. Hij had zijn cape en t-shirt af gedaan. Het zweet was over heel zijn lijf aan het glinsteren. De frisse wind zorgde voor een goed gevoel waardoor hij het niet al te snel waar kreeg. ZIjn wolf bleef iets achter hem. Zodat hij alles in de gaten kon houden wat voor maar ook achter hem gebeurde. Niet veel dus maar het was voor de veiligheid. Leon huigde lichtjes maar dat zorgde er niet voor dat hij het al op geaf. Hij zou hier vaker moeten komen trainen. Dit uithoudingsvermogen over deze muur zorgde er voor dat Leon niet dik en lui word zoals wel vaker gebeurd als je niks te doen hebt. Af en toe jeukte zijn wonde dat over zijn rechter schouder tot over zijn borst was gesneden. Vaak had Leon dan zin om eraan te krabben maar dat werd jammer genoeg al weer uit zijn gedachten getrokken voor hij eraan zou kunnen beginnen. Daar zorgde Pablo wel voor. "Nog een tijdje volhouden Leon" Echode Pablo zijn stem in Leon zijn hoofd. "ok" Huigde hij als soort antwoord, wat maar amper te horen was. Beide hielden oppeens met joggen en luisterde aandachtig. Beide hoorden de viool dat zo triestig speelde. Een raar gevoel overspoelde hem. Je kon het triest gevoel horen dat in het liet goed werkt werd. Nieuwsgierig begon hij weer te joggen alleen nu maar sneller richting de muziek. Al snel zag hij wat verder twee vrouwen. Even keek hij naar Pablo die zijn oren plat in zijn nek had gelegt."Maak je geen zorgen Pablo gewoon even kijken en dan doen we wel weer verder". Leon krabte even achter een oor van Pablo en stapte richting de vrouwen. Juist voor hun stopte hij terwijl hij zijn t-shirt van pablo over nam en het snel aandeed. Een pijnlijke scheut ging door zijn borstkas heen door de snelle beweging. Pablo keek even bezorgt, maar leon schudde die bezorgtheid met gemak weg en wachte rustig tot het triest lied gedaan zou zijn.

Al snel was Xia Wan klaar met het zingen, maar ze liet haar dochter doorspelen totdat de ode volledig zou zijn. Ze voelde dat er publiek bij was gekomen, maar richtte zich niet op de indringers in haar stilte. Ze hoefde nu niemand om zich heen te hebben. Ze wilde het liefst alleen zijn met haar verdriet, maar omdat haar dochter bijna altijd kon voelen wat zij voelde, liet ze haar emoties niet toe. Enkel haar dochter stond ze toe om zwakte te tonen, maar dan ook nog zeker in mate. Niemand zou hen zwak kunnen of mogen noemen, de laatste die dat zij lag nu diep begraven onder de grond met een doorgesneden keel. Niet lang daarna stopte ook Shao Niu en die richtte zich wel tot de jongen en ze voelde meteen hoe haar dochter reageerde op de indringer. Oh geweldig, dat kon er ook nog wel bij. Haar dochter die een man knap vond, dat wilde ze en hoefde ze niet te weten.
:Anima Tell:
Met een laatste uitstervende toon liet ze de viool zakken en legde die daarna voorzichtig terug op het kleed waar het in gebonden was tijdens de reizen voordat ze zich omdraaide om te kijken naar de persoon waar haar moeder zo’n inwendige drukte om maakte. Haar ogen werden licht groter en een blos kwam meteen opzetten waardoor ze meteen haar hoofd boog en knielde om hem behoorlijk te groeten. ‘Gegroet.’ Zei ze zachtjes maar te verstaan en ze bleef liggen. ‘Genoeg Shao Niu. Help deze man eens met zijn verwondingen. Als hij er mee door blijft rennen, ligt hij binnen enkele dagen te ijlen in zijn bed vanwege wondkoorts.’ Ik stond op en liep met licht gebogen hoofd op hem af. ‘Ja moeder.’ Zei ik zachtjes en voor het eerst keek ik de man echt in zijn ogen aan, woordeloos vragend of mijn acties zijn goedkeuring zouden wegdragen. Mijn handen waren al omhoog gekomen om zijn shirt uit te trekken als hij het daarmee eens was.

Met lichte verbazing voelde Xia Wan de verlegenheid van haar dochter. Zo kende ze haar niet, dit was de dochter die niet op haar mondje was gevallen en die een lach opzette waar het maar kon, maar nu was ze zo stil als een slapend pandajong. Licht gluurde ze in haar ooghoeken naar de jongeman die deze verandering bij haar dochter bewerkstelligde, maar zij zag niets in hem dat haar een reden gaf voor Shao Niu’s gedrag.

-Sorry voor het late antwoord.

Leon had goed geluisterd en hij had het prachtig gevonden ookal was het triestig waardoor hij het zelfde over hem had voelen spoelen als een snele golf en die weer is weg gegaan toen het beide waren gestopt met spelen. Pablo zijn oren hange lichtjes naar achteren, zelf Pablo had die trieste vloedgolf over zich heen gehad. Hij keek even de oudste vrouw aan maar uiteindelijk werd zijn aandacht getrokken door de jongste die een lichte blos had gekregen. Dat verbaasde hem nu toch wel lichtjes. Had hij iets verkeerds gedaan? ‘Gegroet.’ begroete ze hem. En ze boog helemaal voor hem. Pablo snoof even omdat Leon zoveel aandacht kreeg, snel krabte Leon even achter pablo zijn oren voor hij nog meer zou zeuren.‘Genoeg Shao Niu. Help deze man eens met zijn verwondingen. Als hij er mee door blijft rennen, ligt hij binnen enkele dagen te ijlen in zijn bed vanwege wondkoorts.’ Verbaast keek Leon nu weer naar de oudere vrouw. Hoe kan zij dat weten hij had toch optijd zijn T-shirt aangedaan, en zo erg is die wonde toch niet? Of juist wel? ‘Ja moeder.’ sprak het jonge meisje zacht en kwam op hem af al met haar handen omhoog. Wat verdwaasd en geschokt omdat deze onbekende voor zijn wonde wouden zorgen zette hij een stap achteruit, waardoor hij de vacht van zijn Anima tegen zijn been voelde. Hij wist het neit echt, normaal gezien was hij niet makkelijk van zijn stuk te brengen maar hier is dat wel snel gebeurd. Hij voelde de natte neus van zijn Anima die aanmoedigend duwde. Typisch ook Pablo wist hoe erg die wondes waren en is al direct voor het team van die vrouwen voor hem. Met lichtte tegenzin zette hij weer langzaam een stapt dichter bij de jongere dame en wachtte wat gespannen af. ze keek hem recht aan."Ok...." Sprak hij wat behoedzaam.



Pablo had al direct het gevoel gehad dat deze wel ok waren als je ze niet in de weg zou staan. En hij had gelijk. Mischien was de oudste vrouw iets minder vriendelijk maar ja dat was pablo ook geweest in het begin door eerst neit te willen gaan kijken, maar deze mensen boden hulp aan voor Leon, niet dat hij er blij mee zou willen zijn want hij is koppig en vind het erg om hulp te vragen aan anderen of mensen die hulp zelf aanbieden, maar de oudste vrouw had gelijk als hij er niets aan zou doen zou het mischien alleen maar erger komen. En Pablo voelde al de pijn die Leon voelde als hij een verkeerde beweging maakte, en het werd alleen maar erger ookal gaf Leonidas het nog niet toe. Gelukkig accepteerd hij het toch uiteindelijk dankzij Pablo natuurlijk, die nu rustig op de grond ging gaan liggen en rustig alles in de gaten hield.

:Anima Tell:
Shao Niu deed voorzichtig opnieuw een stap naar voren en legde haar handen aan de onderkant van zijn shirt waarna ze het voorzichtig omhoog rolde. Ze deed moeite om zijn huid niet aan te raken en al helemaal niet de huid waar de snede te zien was. Hij hielp haar met het verder uittrekken van zijn shirt waarna ze het shirt netjes opvouwde en aan de kant legde. ‘Neem plaats jongen.’, hoorde ze haar moeder zeggen en ze ging aan de kant om hem door te laten gaan naar haar moeder die een enkele blik op zijn wonden wierp en daarna een klein potje erbij pakte en die naast hem neerzette. Shao Niu pakte enkele doeken en nam plaats naast de man waarbij ze doek bevochtigde en vervolgens in het kleine potje duwde. Ze keek even vluchtig naar zijn ogen en daarna naar die van zijn wolf waarna ze ze weer op de wond richtte. ‘Dit gaat even pijn doen.’, zei ze zachtjes en drukte de doek op de wond. Aan de manier waarop hij in eerste instantie kronkelde, wist ze dat het hem pijn deed en ze wachtte even totdat hij klaar was en rustig was geworden. ‘Gaat het weer? Dit moet helaas.’ Haar blik werd iets spijtig, maar snel wendde ze die weer af en drukte het weer op de wond. Ze werkte zo snel mogelijk door, maar ze kon niet verhinderen dat ze pijn zag in zijn ogen.

Xia Wan had toegekeken en pakte een ander potje erbij dat ze aan haar dochter gaf, die het op de huid van de man smeerde. Dit was een koude zalf die zijn huid zou kalmeren en verkoelen zodat hij er niet veel last van zou hebben en de wond sneller zou genezen. Ze ging weer op haar plaats zitten en keek naar de beeltenis van haar overleden man. ‘Waar heeft u deze wond aan overgehouden?’ vroeg Xia Wan en richtte haar scherpe blik nu op de man. Dochter, laat ons alleen. Ze vond het niet fijn om haar dochter bij hem te zien, geen enkele man zou goed genoeg voor haar zijn als ze haar al zou laten gaan. Ze zag haar dochter opstaan en de muur verder aflopen, langs de wolf heen en twintig meter verderop bij de muur halt houden waar ze het dal instaarde.

Leon voelde zich nogal ongemakkelijk nu hij hulp kreeg terwijl dat volgens hem eigenlijk helemaal niet nodig was. Die wond zou wel genezen zijn....De jongste hielp hem met zijn t-shirt uit te doen, waardoor Leon merkte dat ze hem probeerde niet aan te raken. Gelukkig deed hij geen verkeerde beweging waardoor hij ook geen pijnlijke steek kreeg. De jongste van de twee vouwde zijn t-shirt mooi op en legde die toen even aan de kant. ‘Neem plaats jongen.’, sprak ineens de oudste. Even werd hij wat gespannen maar besloot toen toch uiteindelijk te luisteren en nam plaats. Pablo volgde hem en ging vlak naast hem zitten met zijn zwarte kop op de schoot van Leon. Leon nam alles rustig in zich op en keek wat ze allemaal deden.‘Dit gaat even pijn doen." sprak de jongste toen ze een doekje in iets had gedopd. even hoorde Leon pablo stilletjes janken, juist op dat moment drukte ze het doekje tegen zijn wonde, de pijn was zo pijnlijk en onverwacht dat hij even hard begon te trillen en huigde van de pijn dat door zijn hele lichaam leek te branden. Nog nooit van zijn leven had hij deze pijn gevoeld. en inneens was het over maar ook Pablo had te pijn gevoeld en jankte nog heel even maar dat verstomde tot alleen maar het gehuig zoals van Leon. ‘Gaat het weer? Dit moet helaas.’ vroeg ze. "best" mompelde hij "doe maar verder" Die laatse woorde kreeg hij maar amper uitgesproken.En ze deed weer verder. Opnieuw voelde hij die pijn, alsof zijn lichaam in brand stond. Pablo had zich in een bolletje gewerkt. Ookal had Leon zoveel zeer dat hij zich maar amper kon bewegen toch kon hij zijn hand op de vacht van Pablo laten belanden. Gelukkig was het snel gegaan en was het al weer gedaan dat ze beide alleen nog maar huigde. Ze smeerde toen een frisse zalf over zijn wonde wat heerlijk aan voelde die koude. "Euh...Dankje."inneens voelde hij de scherpe blik op hem gericht van de oudste van de twee wat er voor zorgde dat hij zijn spieren spanden. Pablo volgde zijn voorbeeld en ging recht zitten en beschermend naast Leon zitten. ‘Waar heeft u deze wond aan overgehouden?’vroeg ze. De vraag overdonderde hem een beetje. Ondertussen was de jongste 20 meter verder gaan zitten achter hem. Waarom vroeg deze vrouw dat. Automatisch liet hij bijna zijn hand over de wonde gaan maar bedacht zich optijd dat er nog maar juist zalf op was dus was het beter dat hij het met rust liet, voorlopig." Door zware onderschatting....Waarom" Vroeg hij achterdochtig. Leon vertelde niet alles, eerst wou hij weten waarom deze vrouw dat vroeg.

Xia Wan voelde de emoties van haar dochter toen ze zag wat ze de man en zijn anima aan moest doen tijdens het opbrengen van de wond, maar ze kon er niets aan doen om hen te helpen. De wond was misschien niet heel erg diep, maar door het trainen was het zweet en het vuil in de wond gaan zitten en ze kon licht een ontsteking zien aankomen waardoor ze hem ook per se had laten helpen. In deze contreien kon je gemakkelijk de wondkoorts krijgen en dan was je vaak niet op tijd in een dorp waar ze je konden helpen. Haar blik werd scherper en zijn antwoord maakte haar duidelijk dat hij zich terugtrok, uit veiligheid voor zichzelf. ‘Er zijn rovers bezig en als je een van hen bent tegengekomen dan moet ik dat weten. Ook als je een van de rovers bent dan zou ik dat graag willen weten.’ Zelfs al was hij een van de rovers dan had ze voldoende verrassingen voor hem in petto, maar ze wilde hem op dit moment niets aandoen. Ze keek even weg naar de bergen boven haar. ‘Weet je hoe erg je wond ontstoken was? Ik heb nog nooit iemand zo erg zien reageren op de zalf wat betekent dat je niet slim bezig bent geweest. Laat je de volgende keer meteen behandelen wanneer je zo’n wond hebt.’ Daarna keek ze hem aan en schonk hem een van haar zeldzame glimlachjes. ‘Je had je tegenstander niet moeten onderschatten, zo te zien heeft hij je nog gespaard en wilde hij je meer aandoen voordat hij door iemand anders werd uitgeschakeld of weg is gegaan. Ben ik juist?’ Haar masker van sereenheid kwam weer en ze keek weg. Pak water voor onze gast en breng het zodra hij geantwoord heeft. Ze zag haar dochter in beweging komen. ‘Kan mijn dochter u water aanbieden?’ Ze zei het op een manier dat er geen misvatting over kon worden gemaakt en dat hij moest accepteren wat ze hem zouden geven.

{Sorry, weet jij iets nieuws erin te brengen? Ik ben het even kwijt.}

De vrouw had in een opslag direct zijn achterdocht kunnen aanwakkeren. Ook die van Pablo en dat gebeurd niet zo vaak bij de wolf dat moest zelfs Leon met tegenzin toegeven.‘Er zijn rovers bezig en als je een van hen bent tegengekomen dan moet ik dat weten. Ook als je een van de rovers bent dan zou ik dat graag willen weten.’ Hij dacht over de woorden na. Ok dit had hij niet echt verwacht. Seconden gingen langzaam voorbij. Zou hij het wel vertellen. Even keek hij naar Pablo die geen emotie toonde voor de andere, alleen Leon kon die zien. Dus knikte hij naar pablo en draaide toen weer naar de oudste vrouw."Het waren geen rovers...." antwoorde hij opnieuw afwijkend.‘Weet je hoe erg je wond ontstoken was? Ik heb nog nooit iemand zo erg zien reageren op de zalf wat betekent dat je niet slim bezig bent geweest. Laat je de volgende keer meteen behandelen wanneer je zo’n wond hebt.’ vervolgde ze."zo erg was die wond nu ook weer niet...."Leon wist dat hij loog maar toegeven zou hij niet doen bij deze vrouw. ‘Je had je tegenstander niet moeten onderschatten, zo te zien heeft hij je nog gespaard en wilde hij je meer aandoen voordat hij door iemand anders werd uitgeschakeld of weg is gegaan. Ben ik juist?" sprak ze opnieuw verder." Het was geen man... maar een vrouw. En technies was het een vriendin dus zag het niet aankomen. Er zat geef op haar dolk die ze gebruikt voor te martelen. Ze wou verder doen maar Pablo heeft ze kunnen afleiden waardoor ik haar kon doden." Hij sprak het koeltjes. Hij had haar als een vriendin gezien, had haar vertrouwd. Die fout maakt hij geen tweede keer, bij niemand.‘Kan mijn dochter u water aanbieden?’ die woorden hoorde hij maar amper.... Het leek wel alsof ze ver weg was, in een grot. Verdwaald leek het wel...een echo"Wat heb...." Even huigde hij" Wat heb je gedaan?!" Misselijkheid overspoelde hem snel. Het enige wat hij nog hoorde was Pablo die luid begon te janken en zijn natte snuit angstig tegen Leon zijn gezicht duwde. Rilling volgden op elkaar eerst van de warmte dan van de koude en weer andersom. Leon voelde de grond maar hij kon zich er niet op concentreren de pijn was onverdraagelijk. Hij begon luid te schreeuwen van die vreselijke pijn, wat gebeurde er met hem!!!Opnieuw schreeuwde hij.

Xia Wan trok zich niets aan van de gespannenheid die de man voelde en duidelijk liet zien. Ze was erop getraind om iedere emotie en teken van een man te kunnen begrijpen en daarop te handelen en dat was dan ook precies wat ze deed. Ze negeerde het en vroeg hem naar antwoorden op haar vragen. Bij zijn volgende woorden keek ze hem even aan, zocht naar sporen van een leugen, maar wat hij sprak was de waarheid en ergens voelde ze medelijden voor hem al kende ze talloze voorbeelden waarbij zij precies hetzelfde had gedaan. Echter kende zij het verhaal er niet achter en ze zou hem er niet naar vragen. Toen zag ze de licht verwilderde blik in zijn ogen die haar licht ongerust maakte en ze kwam overeind en zag Shao Niu ook dichterbij komen met ongerustheid in haar ogen. Hij had al heel sterk op de zalf gereageerd terwijl de wond relatief niet erg ontstoken was en af en toe bleek dat iemand allergisch was voor een van de bestanddelen van de zalf. Het bleek hier ook zo te zijn. Ze legde haar hand tegen zijn voorhoofd en stuurde gemakkelijk warmte door hem heen die hem zou moeten kalmeren, maar de reactie was te erg en hij viel op de grond. Ze zag hoe het water uit de kruik over de borst van de man golfde en pakte een van de doeken om de zalf weg te smeren. Water maakte de zalf onschadelijk en ze hoefden alleen maar voldoende water eroverheen te strijken om alles weg te krijgen.
:Anima Tell:
Shao Niu wist niet wat er gebeurde en zag beelden in haar moeders hoofd waarbij ze herinneringen ophaalde waardoor ze wist wat ze moest doen. Het water maakte hem kleddernat en terwijl haar moeder de zalf begon weg te halen, probeerde zij de wolf aan de kant te krijgen voordat hij ook nat zou worden, maar ze was niet zo sterk en de wolf was veel te zwaar nu. Het gejank van de wolf ging bij haar door merg en been en het enige wat ze kon doen was zachtjes over zijn hoofd aaien om te laten weten dat het goed zou komen. Met haar andere smalle handje hield ze de hand van de man vast en ze voelde de totale gespannenheid die van de pijn kwam. Ze beet zachtjes op haar onderlip, nu zou hij hen vast ook niet vertrouwen en wat zou hij doen als hij straks weer helemaal bij was gekomen? Zou hij hen aanvallen? Ze wist dat haar moeder geen problemen zou hebben met hen te doden als ze voelde dat een van hun levens op het spel stond. Als haar reputatie klopte dan was ze een van de vrouwen in de clan die de meeste mannen had vermoord, maar dat was een kant die ze heel soms naar boven haalde. ‘Zo. Dat moet alles zijn. Nog één kruik en dan weet ik het helemaal zeker.’ Shao Niu ging gewoon door met het verlenen van comfort, een geruststelling dat er iemand voor hen was, maar ze werd ook nat door het water dat haar moeder over hem heen gooide. ‘Wat het ook was dat hem dit deed, zo is alles ervan geneutraliseerd. Het helen zal helaas niet meer sneller gaan, maar daar kan ik verder ook niets aan doen. Jongen, hoe voel je je nu?’ Nu richtte Shao Niu haar blik ook op zijn gezicht en liet ondertussen haar beide handen terug naar haar schoot leiden. Hij zou het waarschijnlijk helemaal niet hebben gewaardeerd wat ze had gedaan dus was het beter om zichzelf terug te trekken voordat hij dat deed.

leon probeerde de pijn te verdragen en te negeren maar het was een zaak dat niet lukte. Het was zo vreselijk hij voelde dat hij nat werd maar dat zorgde er niet voor dat zijn pijn verminderde. Wat hebben ze gedaan, wat was dat voor zalf. Vergiftiging? Hijw eet het nu en nu kan het hem niet schelen. Eerst moet die pijn verminderen zodat hij helder kan denken. Hij had ze niet meteen moeten vertrouwen met zijn wonden. Maar deden zij het wel? Voor hij uit zal vliegen zal hij luisteren met Pablo maar toch hij vertrouwede ze bijna en kijk wat ze nu hebben gedaan. Opnieuw onder ging hij een marteling, net als die andere vrouw die hij als een vriendin had beschouwt. Hoe stom was hij toch geweest. dat is de tweede keer dat hij dezelfde fout maakte. Een derde keer komt er niet bij daar zal hij zelf wel voor zorgen. Hij had de wonde zelf moeten verzorgen, zonder dat hij het besefte.... Het gejank van zijn wolf was het enige wat hij hoorde. Inneens nam iemand zijn hand vast? Leon hoorde alles wat rond hem afspeelde, en dat was zijn wolf inclusief en dat kon hij niet aan, hoe ook hij leed. ‘Zo. Dat moet alles zijn. Nog één kruik en dan weet ik het helemaal zeker.’ sprak die vrouw die hem hulp had aangeboden. Waar had ze het over? Langzaam maar zeker voelde Leon zijn pijn afnemen. Toen het uiteindelijk helemaal voorbij was, was het enige nog wat hij deed zwaar huigen om terug op adem te komen. ‘Wat het ook was dat hem dit deed, zo is alles ervan geneutraliseerd. Het helen zal helaas niet meer sneller gaan, maar daar kan ik verder ook niets aan doen. Jongen, hoe voel je je nu?’ Leon balde beide vuisten en probeerde rustig te ademen want nog moeilijk was. Hij wou juist recht staan en zijn zegje zeggen toen Pablo op hem ging liggen en sprak tegen hem."Het is niet hun schuld het gif herriner je nog wat ze zei?" Leon keek even naar Pablo legde zijn hand op zijn hoofd en dacht na wat had had zijn'vriendin' ookal weer gezegt."Dit gif is speciaal het zorgt ervoor dat je niet sneler kunt genezen door speciale zalven of krachten, het word alleen maar erger." Nu wist hij het weer. Hij ademde nog eens diep in en keek ze beide aan zonder nog enige emotie te tonen."Ja het gaat, Maakt niets uit" dat was gelogen." Het komt door het gif, die zorgt ervoor dat het niet snel geneest." Sprak hij wat afwezig. De jongste had zijn hand toch vast gehouden? of was dat gewoon zo'n waanbeeld. Hij wist het niet maar keek haar toch even onderzoekend aan. Leon keek Pablo aan die recht stond en naar het meisje stapte. Leon keek het met bijna toe geknepen ogen. Pablo gaf even een likje aan het meisje en deed het zelfde bij de vrouw.Waarom? Dat deed hij maar zelden. Leon dacht even na, Pablo zal hij nooit altijd begrijpen."Toch bedankt" Mompelde Leon.

Shao Niu hield haar adem in toen ze zag hoe hij zijn vuisten balde en op wilde gaan staan en forceerde zichzelf daarna rustig uit te ademen toen de man werd tegengehouden door zijn anima. Haar hand kwam even omhoog, maar die liet ze meteen weer zakken toen de man begon te praten, ze was bang geweest dat er ook iets in zijn hoofd zat dat hem pijn deed en dat misschien niet al het zalf was weggehaald, maar hij leek weer in orde te zijn op dit moment en hij legde zijn blik op haar waardoor ze snel haar hoofd weg boog en naar de muur staarde totdat hij niet meer naar haar zou kijken. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, maar ze moest weer greep op zichzelf zien te krijgen. Verdorie, ze was tenslotte 18 jaar en al twee jaar bezig als een echte geisha. Ze had ook voldoende halfnaakte mannen behandeld dus ze reageerde abnormaal en moest haar kalmte zien te vinden. Toen de wolf op haar afkwam en haar hand likte, keek ze geschokt op en bleef hem geschokt nakijken voordat ze opstond en wegliep naar de kar. De klokgeluiden drongen zelfs niet tot haar door, maar de hand van haar moeder op haar schouder bracht haar iets bij zinnen. ‘Ik moet terug, ik heb zo een afspraak met de keizer. Ik verwacht je voor het donker thuis.’ Ze knikte snel en pakte de handdoek aan die haar moeder aan haar gaf waarna ze naar de man knikte. Shao Niu liep terug met haar hoofd gebogen en hield de handdoek omhoog en richtte haar blik op zijn borst en begon zijn borst droog te wrijven. ‘Anders word je nog ziek.’ Mompelde ze zacht. ‘Kun je rechtop zitten?’ vroeg ze even later toen zijn voorkant droog was en ging achter hem zitten om hem te helpen en daarna de rest droog te maken. Hierbij voelde ze de knopen in zijn schouders en ze kreeg steeds meer het gevoel dat hij niet goed genoeg voor zichzelf zorgde en niet op tijd rust nam. Even liet ze haar vingers over zijn schouders glijden, maar stond daarna resoluut op en begon de spullen in te pakken. Er was niets waarom ze zou moeten blijven dus waarom zou ze? Even hield ze stil in haar handelingen en draaide haar hoofd
lichtjes. ‘Pas de volgende keer beter op jezelf.’

Leon was blij dat Pablo hem optijd had gewaarschuwd. Zodat hij helderder had kunnen nadenken, want als hijdat niet had gedaan zou hij dat gif helemaal vergetene zijn. Even keek hij wat in het niets dat voor hem te zien was. Leon keek de oudste vrouw aan die iets over een keizer zei. Niet dat Leon wist wat, en het ging hem ook helemaal niets aan. Even keek hij Pablo nog steeds denkend aan. Het jongste meisje was toen weg gestapt maar kwam terug en droogde zijn borstkas af. Hij spande voorzichtig zijn spieren af en keek haar strak aan terwijl ze hem afdroogde. ‘Anders word je nog ziek.’ Mompelde ze zacht. ‘Kun je rechtop zitten?’ Even keek hij haar rustgevend aan. knikte even en bewijsde het door voorzichtig rechtop te gaan zitten. . Ze ging achter Leon staan en hij voelde haar handen op zijn schouders die ze begon te masseren. Het voelde goed haar handen op zijn schouders. Hij hield zich in, terwijl zijn spieren meer en meer begonnen te ontspannen.‘Pas de volgende keer beter op jezelf." Hoorde Leon haar zeggen toen ze weg stapte.Even twijfelde hij maar door Pablo die hem even een duwde gaf ademde hij diep. Stond toen met wat moeeite recht en stapte rustig op haar af. Leon zag dat ze even was gestopt en hem recht aan keek. Hij nam haar handen teder vast."Bedankt, ookal is het wat verkeerd afgelopen dan jullie hadden geplant. Je hebt me goed verzorgt, en...." Hij brak zijn zin af, schudde zijn hoofd en veranderde wat verward van onderwerp."Trouwens je mag me nog niet achterlaten of ik word weer ziek, want je moeder heeft mijn T-shirt denk ik." Sprak hij voorzichtig en keek recht in haar ogen zonder met de zijne te knipperen.Even wreef hij met zijn duim over haar pols maar liet toen toch uiteindelijk haar handen los.

Langzaam voelde ze hoe de gespannenheid in zijn schouders afnam door haar handelingen en alles aan hem ontspannen werd en het lukte haar om zelf hierdoor ook te ontspannen, maar toen ze dat doorhad stond ze op en liep weg. Ze zou hier niet moeten blijven, ze mocht eigenlijk nooit alleen in het gezelschap van een man zijn zolang ze niet getrouwd was en het niet haar man was, maar haar moeder had dringend weggemoeten en zij moest alles eerst nog opruimen. Ze hoorde dat hij opstond en daarom draaide ze zich om om naar hem te kunnen kijken, maar hij was al veel te dichtbij en ze haalde met een scherpe teug een ademhaling naar binnen. Ze was meteen totaal gespannen toen hij haar handen vastpakte, maar zijn ogen hielden die van haar gevangen en ze voelde haar handen licht trillen door zijn aanraking. Ze knikte licht op zijn woorden, wist niets anders te doen, want haar mond was kurkdroog en ze durfde niet te spreken. Haar blik ging van zijn ogen naar haar hand waar hij met zijn duim over haar pols streek en wachtte totdat hij haar handen had losgelaten en liet daarna langs haar lichaam hangen en draaide zich om, om de blos te verbergen die was opgekomen door alles wat hij deed. ‘Je .. je kunt met me meelopen als je dat wilt. Waarschijnlijk ligt je shirt in de kamer.’ Stelde ze voorzichtig voor en legde haar armen om zichzelf heen en wierp even een blik over haar schouder naar hem. ‘En, ik wilde je niet achterlaten. Ik wilde alleen ..’ Ze loog, maar ze wist niet of het te zien was dus draaide ze gauw weer haar hoofd terug en staarde in de verte. ‘Ik wilde alleen alles opruimen.’ Misschien zou hij haar geloven, maar hij had geen reden om haar niet te geloven tenzij hij haar zo goed kon lezen door haar masker heen. Al wist ze niet of ze het masker nog wel droeg en niet haar echte emoties had laten zien.

Xia Wan had ondertussen de tocht naar hun huis afgelegd en het shirt dat ze had meegenomen op de tafel in de kamer gelegd en wat spullen klaargelegd. De wond was nog niet helemaal klaar om mee op pad te gaan en ze had wat andere dingen die hem zouden helpen, maar die niets te maken zouden hebben met het gif dat in hem rondging. Shao Niu zou hem moeten behandelen, dat zou haar vast wel lukken al merkte ze dat haar dochter dingen voelde die zij niet wilde weten dus schermde ze zich af. Ze haalde de muur tussen hun tweeën op waardoor zij niets zou voelen van haar dochter en haar dochter niet van haar.

Leon had gevoeld dat haar handen waren gaan trillen en ook dat ze gespannen was geworden. Niet dat hij het grappig vond maar een lciht geamuseerde grijns kwam op zijn gezicht toen hij zag dat ze zich snel omdraaien, zodat hij de blos neit zou zien, maar hij had het wel gezien. ‘Je .. je kunt met me meelopen als je dat wilt. Waarschijnlijk ligt je shirt in de kamer.’ sprak ze voorzichtig. "Zal ik doen want denk niet dat ik het overleef zonder t-shirt"Bedacht hij nu bij zichzelf waardoor Pablo even nep verrast snoof. Even trok hij een wenkbrauw op maar dat verdween al weer zodat zijn gezicht weer lichtjes strak stond. ‘En, ik wilde je niet achterlaten. Ik wilde alleen ..’ Hij wist neit goed of ze de waarheid sprak maar door haar gedrag en beweging dat ze draaide en ergens anders naar toe keek merkte hij dat ze loog. ‘Ik wilde alleen alles opruimen.’ Even keek hij haar aan met die bijna gesloten ogen. Uiteindelijk besloot hij er niks om te zeggen. Hij wou haar niet nog verlegen maken of gespannen. "Ok ik volg je want heb geen enkel idee waar je moeder woont" Sprak hij wat luchtig. Hij zorgde ervoor dat hij haar niet weer aanraakte hij hoopte dat ze zich ontspannen bij hem zou voelen maar dat lijkt makkelijker gezegt dan gedaan. Pablo jankte even, Leon lachte en krabte even achter izjn oren"Maak je geen zorgen ik vergeet je neit hoor jongen" Grapte hij tegen de wolf.

(oeie mijn inspi verdwijnt 0.o)

{Hij overleeft het niet zonder shirt??}





Even trok ze haar wenkbrauwen op en ze wilde zich bijna omdraaien om hem ongelovig aan te kijken, maar haar gespannenheid liet het niet toe en ze probeerde duidelijk te maken dat ze hem niet had willen achterlaten, maar voor haar gevoel mislukte dat jammerlijk en ze was dan ook bang dat hij het doorhad. Toch zei hij er niets van dus dan was het misschien toch wel gelukt? Ze wist het niet, maar ze zou er natuurlijk ook niet naar vragen, want dan wist hij meteen dat ze had gelogen. ‘Ehm. Okee. Loop maar alvast naar het dorp. Ik kom je zo achterna. Ik moet alles nog even op de kar laden.’ Zonder hem aan te kijken, ging ze verder met opruimen. Ze begon met het altaar en de viool waarna ze snel de kleden erbovenop gooide. Hij had echter geen spier bewogen en was nog steeds niet weg waardoor ze hem even geergerd aan keek. Waarom kon hij niet even gewoon doen wat ze hem vroeg? Waarom? Ze liep naar de voorkant van de kar en haalde het van de standaard. Het begon al licht van de muur af te rollen, want ze hadden straks de gehele tijd omhoog gelopen. Nu pakte ze de handvaten echter goed vast en trok het voorzichtig mee naar beneden. ‘Kom je nog?’ vroeg ze harder, probeerde haar ergernis de overhand te laten nemen zodat ze de rest weg zou kunnen drukken en het lukte, althans gedeeltelijk. Ondertussen probeerde Shao Niu een onderwerp te vinden om over te praten, maar keek hem vooral niet aan. ‘Mooi uitzicht heb je hier of niet?’ Het was een domme vraag en ze snapte niet hoe ze nou op zo’n vraag kon komen. Ze had hoelang ook al weer les gehad in de kunst van het spreken en dan zei ze dit? ‘Je had het eens moeten zien in de tijd van de oude wereld. Toen was het allemaal niet meer zo mooi.’ Zuchtte ze.

Leon keek haar nog even aan toen Pablo op de grond ging gaan liggen en nogal lui zijn kop op zijn poten legde. Hij schudde even met zijn hoofd en ging toen door zijn haren met zijn hand waardoor die nu nwarriger lagen dan daarstraks. Maar omdat zijn haar nog redelijk kort was, is het makkelijk te onderhouden.‘Ehm. Okee. Loop maar alvast naar het dorp. Ik kom je zo achterna. Ik moet alles nog even op de kar laden.’ Leon hoorde haar woorden maar amper omdat hij even met zijn gedachten ergens anders was. ‘Kom je nog?’ vroeg ze harder Verrast trok hij zich uit zijn gedachten en keek ze aan. Leon liep naar har toe gevolgd door Pablo die ook even verrast had opgekeken. ‘Mooi uitzicht heb je hier of niet?’ vroeg ze hem. Hij keek haar even verbaast aan." Ja dat is het zeker." Hij hoorde pablo lichtjes instemmend grommen. Waardoor Leon toch wel even moest om lachen, hij probeerde zich in het gesprek te voegen.‘Je had het eens moeten zien in de tijd van de oude wereld. Toen was het allemaal niet meer zo mooi.’ Zuchtte ze. Leon zweeg. Hij had het niet meegemaakt en daar was hij blij om. Voor hij in Dust was was hij egens ver weg."ben blij dat ik het niet heb gezien." sprak hij even wat afwezig. Even keek hij voor zich om te zien naar waar ze gingen. Hij was nou ook niet overal in Dust geweest, dus zou hij zich heel even moeten ordienteren voor hij alleen op stap zou kunnen gaan.

(als niemand overdrijft geraak niet ver Xd)

Haar blik ging van het uitzicht terug naar de weg en haar bovenlichaam leunde iets naar achteren om de kar tegen te houden, want anders zou het te snel gaan en zou ze het niet meer tegen kunnen houden en dan werd ze erdoor overreden en daar had ze eigenlijk niet zoveel zin in. En de wind die langzaamaan opstak was ook niet echt fijn, want het waaide van achteren en trok ook langzaam plukken haar uit haar knot. Na vijf minuten was haar hele knot uitgevallen en vielen haar lange haren langs haar lichaam heen naar voren. Ze knaagde licht op haar tanden en kreeg een verbeten blik op haar gezicht. Dit was een stuk waarbij ze de kar ook niet stil kon zetten, daar was het te steil voor en ze zouden bijna bij het gedeelte van de trap zijn. ‘Ben je hier geboren? Of kom je ook uit de oude wereld?’ Ze probeerde het gesprek op gang te houden, maar moest hard praten om zichzelf verstaanbaar te maken door de wind. Opeens werd ze verrast door een windvlaag en ze kon zichzelf nog net corrigeren anders was de kar er met haar vandoor gegaan. ‘Hier moeten we naar beneden.’ Ze knikte met haar hoofd naar de trap en begon de kar eraf te trekken. De kar was het gewend en alles spullen binnenin lagen op kussens waardoor het niet zo erg was. Eenmaal beneden zette ze de kar op de standaard en leunde tegen de kar. Ze moest even uithijgen en keek daarbij naar de man. Haar gespannenheid jegens hem was bijna verdwenen door de spanning van het onder controle houden van de kar en de storm die op leek te zetten. Ze staarde hem even aan waarna ze zich omdraaide en iets uit de kar pakte en naar hem toegooide. ‘Niemand wil
geroddel.’ Zei ze zachtjes, meer tegen zichzelf gericht. Hij zou het door de wind toch nooit kunnen horen, nou ja, dat hoopte ze. Zelf maakte ze een vlecht van haar haar waarna ze zuchtend de kar weer oppakte en verder liep. Aan het begin van het dorp keek ze hem aan. ‘Vijf minuten.’ Schreeuwde ze nu door de wind heen. Er kwam echt een storm opzetten en licht angstig keek ze naar de lucht die donker was geworden. Een minuut later keek ze nog een keer naar de lucht en keek vervolgens om zich heen waarna ze een afdak uitkoos. Ze zette de kar vast en haalde haar viool eruit. Het was al licht begonnen met regenen en alle mensen waren naar binnen gegaan. Ze trok haar schoenen en sokken uit en gooide die in de kar voordat ze er een zeil overheen legde. Ze trok haar rok iets los en greep de hand van de man waarna ze wegrende. ‘Snel, voordat we alles over ons heen krijgen.’ Als een klein kind was ze altijd al bang geweest voor de storm die een keer in de zoveel tijd over het keizerrijk hing en die angst was nooit weggegaan dus wilde ze nu met alle macht naar huis toe. Nu waren ze er binnen twee minuten, maar al bijna kletsnat. Ze duwde de deur open en trok hem mee naar binnen. Zodra zijn anima ook binnen was duwde ze meteen de deur weer dicht en leunde daarna tegen de muur, hijgend van de inspanning en de angst voor de storm die rondging door hun dorp. ‘Welkom.’ Glimlachte ze door haar angst heen, haar manieren herinnerend.