[Ik vind je post geweldig, maar is het goed dat ik doorspoel in de tijd en het topic verplaats?? Nou ja, ik doe het toch dus.. ]

Ze voelde als een klein kind in haar armen, net zoals die tijd dat hij haar had betrapt op huilen. God, wat was ze klein geweest toen en hij was de enige die haar kon beschermen, de enige die de uitstraling had om er voor te zorgen dat ze met rust werd gelaten en dat ze kon opgroeien tot de vrouw die ze was. Het was misschien zijn eigen schuld geweest dat ze zo onafhankelijk was geworden en alles deed wat haar goed dunkte, hij had het haar zelf toegediend, een gif dat haar maakte tot wie ze hoorde te zijn. Pleoh had hem gewaarschuwd, had hem verteld dat het misschien beter zou zijn om Lavinia met rust te laten, maar hij had het niet gekund. Hij had niet kunnen aanzien hoe ze langzaam werd vervreemd van haar wereld om eenzaam te worden, hij had het niet toe kunnen laten. ‘Nooit zal ik je laten gaan.’ Verbeterde hij haar. Misschien was het haar nog niet duidelijk, maar hij kon niet leven zonder Lavinia, hij kon het niet aan om te weten dat zij in een andere wereld zou zijn dan hij was en daarom zou hij haar altijd redden. Toen ze zich tegen hem aandrukte, sloeg hij zijn armen stevig om haar heen en kuste haar op haar glanzende, ravenzwarte haren. Er waren van zijn kant geen woorden nodig, want ze kon zijn hart lezen. Zijn acties spraken wel voor hem en langzaam stond hij op met haar in zijn armen. Snel wisselde hij van houding waardoor hij haar nu kon tillen en floot zachtjes. Vanuit de verte klonken nu stappen van een aantal hoeven en niet veel later zag hij twee zwarte hengsten door de bomen heen flitsen. Dit waren de enige paarden die hen compleet gehoorzaamden en niemand anders toelieten zonder hun toestemming. Daardoor waren ze de ideale dieren voor hen, want ze zouden nog eerder hun leven geven dan dat hun meesters iets zou overkomen. Dagmar heeft ze goed getraind. Lucifer zette de laatste stappen en merkte een stijfheid in zijn been op. Snel zette hij Lavinia op een van de dieren en zocht met zijn ogen in het rond, maar kon Pleoh nergens ontdekken. ‘Waarom sluit je jezelf toch altijd af?’ zuchtte hij zacht en stuurde het meteen met zijn gedachten door. Pleoh wilde zijn gedachten wel ontvangen, maar dat was ook alles wat hun innerlijke band doorgaf. Het was de grom die volgde waardoor Lucifer wist waar Pleoh was gebleven en hij herkende de grom waardoor het eerste wat hij deed was het grijpen naar zijn dolk. Hij glimlachte even naar Lavinia en Espe. ‘Misschien is het beter als jullie even hier blijven.’ Hij greep het andere paard en liep voorzichtig richting de plek waar Pleoh was. De dolk was in de aanslag en Lucifer bleef op een veilige afstand van Pleoh staan. Hij zag meteen wat er aan de hand was en keek de tijger nu strak aan.
:Anima Tell:
Pleoh zag de uitdrukking van Lucifer, maar hij kon er niets aan doen. Hij was niet in staat nu te vechten tegen hem om te doen wat hij het liefste wilde doen. Hij sloeg richting Lucifer met zijn voorpoot toen die dichterbij kwam en hij liet zijn gevaarlijke tanden zien en gromde vol woede. Pleoh! Kalmeer! Lucifer deed een stap naar voren en onmiddellijk schoof Pleoh naar achteren en maakte duidelijk dat zijn wederhelft niet gewenst was. Wat? Wil je dat ik je zo achterlaat? Pleoh gaf geen antwoord waardoor Lucifer weer dichterbij kwam. Je sluit jezelf al weer voor me af. Laat me je helpen. Pleoh deed een uitval waardoor hij nu bovenop de liggende Lucifer stond. Zijn gebroken poot hield hij zoveel mogelijk hangen en zijn tanden flitsten aardig dicht langs Lucifers gezicht. Lucifer zou beter moeten weten. Hij zou weten dat hij nu met rust gelaten wilde worden en dat hij zelf wel zou kalmeren. Hij wilde gewoon alleen zijn, helemaal alleen. Hij had het nu even totaal gehad met de andere soorten. Hij wilde een bos, zichzelf en voldoende onnozele dieren die hij af kon slachten. Ik had gehoopt dat ik dit niet hoefde te doen jochie. Even keek Pleoh verbaasd naar Lucifer die meteen zijn kans greep. Het volgende moment voelde hij de klik om zijn nek en een pijnlijke scheut doorsturen waardoor hij op zijn zij viel.

Lucifer hurkte bij de gewonde tijger neer en streek hem zachtjes over zijn vacht wat hem een grom opleverde en de tijger een schok. ‘Het spijt me jochie, maar het is de enige manier.’ Lucifer keek over zijn schouders, wist dat Lavinia niet naar zijn advies had geluisterd en zag hoe ze daar stonden. Twee zwarte standbeelden. Het was onmogelijk hun uitstraling nu te lezen, hij kon het nu niet. ‘Laten we gaan.’

[Het volgende topic is op het thuisterrein ]

Ze was moe, ze was zo ontzettend moe en ze voelde hoe haar krachten met de minuut minder werden. De wind met de krachten van de boom was sterk, maar die kon de energie die haar lichaam verlangde ook niet meer aan. De enorme energie uitbarsting verderop in het bos trok haar aandacht en ze drukte zich tegen de stam omhoog totdat ze het punt had bereikt waarop ze recht kon staan. ‘Mijn vrouwe, we hebben geen tijd meer. We moeten gaan. Het is tijd dat u gaat rusten.’ Catharina keek met zachte ogen naar haar wederhelft en stak haar hand uit. ‘Waar zou ik zijn zonder jou?’ vroeg ze zacht en aaide hem over zijn hoofd. ‘Wees sterk mijn vrouwe. Ik breng ons naar huis.’ Catharina trok zichzelf op Eros en nam haar kinderen in haar armen zodat iedereen plaats had op Eros en ze naar huis konden gaan. ‘Is iedereen van onze clan gered?’ Eros knikte en draaide weg. ‘Elina is al eerder weggegaan en heeft hier gelukkig niets van meegekregen en ik weet niet waar Oblivios is gebleven, maar hij is niet gewond geraakt of iets in die trant. Wat wil je met die Arago doen?’ Catharina glimlachte. ‘Ik denk dat ik hem snel weer terug zal zien Eros. Hij is nog niet klaar met onze wereld.’ ‘Maar wat ga je dan doen?’ Eros stem klonk licht zenuwachtig al was Cath de enige die dat zou kunnen horen. ‘Ik neem hem mee naar het Schaduwenrijk.’ De kinderen begonnen spontaan te huilen en Cath begon zacht te zingen zodat ze rustiger zouden worden. Ze hoorde niet de woorden die Eros tegen zichzelf sprak. ‘Verlies de hoop niet mijn lieve Cath. Verlies nooit de hoop.’ Eros wist wat er door Cath heen ging en hoe ze langzaam aan zwakker werd. Het zou niet lang meer duren voordat haar lichaam meer energie van de bomen verlangde dan de bomen konden geven en op dat moment zou ze in een slaap vallen, een slaap die haar nog enkele dagen energie zou kunnen geven, maar dan zou het afgelopen zijn. Het was het recht van de domina om een laatste doodswens te doen en Cath zou doen wat iedere domina behoorde te doen. Ze zou het Schaduwenrijk betreden om daar haar recht te laten gelden en alle verloren zielen te herenigen voor zover dat mogelijk was. Dan zou haar taak erop zitten en mocht ze toetreden tot het geestenrijk en zou ze eindelijk vrij mogen zijn.

Het was allemaal niet om aan te zien. De gelegenheid was geen feest meer te noemen. Het was geen eens meer een gelegenheid. Dust was het blijkbaar niet waard om blijdschap te hebben. Nu was Arago gekomen om hier verbetering in te brengen. Maar het ging juist te werk op zijn eigen manier. Niet de manier waarop hij opgeroepen was bij de fontein in het midden van Domus. En hoe dan ook, het zou doorgaan tot zijn taak was volbracht. En voordat Dusty Tempus kon waarschuwen, was Tempus al verdwenen. Hij had ontdekt waar de geest Arago mee bezig was. Het wilde de wereld zuiveren van al het slechte, en alles op één lijn krijgen. De wereld zou zuiver verdeeld worden volgens de meridianen. Goed aan de ene kant, slecht aan de andere kant. Vervolgens zou de meridiaan zich opschuiven, en het kwade in een hoekje drukken, totdat ze verstikten in de verdrukking. Maar wat Arago niet had voorzien, is dat het verschuiven en verplaatsen vreselijke gevolgen had voor het land en de mensen. Het land zou door de verstoring uit zijn evenwicht worden gehaald. Het zou zijn balans verliezen.
Het is juist de bedoeling dat de wereld zelf beslist waar goed en slechts zich plaatsvind. Niet volgens een symmetrische scheiding, zoals Arago wil.
Iedereen die in het gat zou gaan zou door Arago op zijn thuisplaats in de wereld worden geplaatst, en daar voor altijd blijven. Het zou nooit meer terug kunnen.
Dit zou betekenen dat hele families uit elkaar gerukt zouden worden. Kinderen weg bij hun moeder, geliefden weg bij hun naasten. De wereld zou nog ondragelijker worden dan het nu al was. En dat mocht niet zo zijn.
Dusty zuchtte diep en overwoog alle opties;
1. De tijd terug zetten, dit zou alles wissen wat in een jaar is gebeurd. Dat zou betekenen dat we vanaf nul opnieuw beginnen. Verdwenen kwaad zou terug keren. Liefdes zouden doven, kinderen zouden hergeboren worden, maar alles zou dan anders gebeuren. Dust zou gereset worden.
2. De bomen vragen strenger op te treden. Dit zou betekenen dat de bomen alles zouden keuren wat langs kwam. Handelingen konden niet meer door mensen worden uitgevoerd, alleen door de bomen. Mensen en hun Anima's moeten overal toestemming voor vragen. Dit zou betekenen dat de bomen worden overbelast, ziek kunnen worden en kunnen sterven.
3. De laatste en de meest rigoureuze aanpak. Het stof zich opnieuw laten groeperen. Alles zou tot stof vergaan, en er zou een nieuwe wereld moeten worden gemaakt. Het bestaan zal verdwijnen.

Toch lijkt het derde het minst erge, goed voor iedereen. Maar dat zou wel het einde van Dust betekenen.
En andere opties, die kon Dusty zich niet bedenken. De situatie was op dit moment zo ernstig dat er ingegrepen moest worden.
Tempus was er niet, dus zou hij het moeten doen. Dusty keerde zich resoluut om en rende de zaal uit, richting de Hoogste Boom in Claps. Deze boom was al eerste gevormd, en had hierdoor de grootste macht om te beslissen wat er met Dust zou gebeuren.