Rustig ademhalen, borstkas op en neer, stap rechts, stap links.
De zon scheen, feller dan ooit, geen wolkje aan de lucht. Soms, plotseling, een harde windvlaag, maar nooit koelde het echt af. Het hete zand schoot onder haar flappende zool vandaan terwijl ze haar tocht voortzette. Ze móest het halen, ze kon niet even een pauze nemen, ze kon zichzelf niet even ergens anders heen zappen. Ze moest door blijven lopen tot het einde, richting het noorden, waar ergens op een onbekende afstand een rivier moest zijn. Inaz kneep haar ogen samen tegen het zand dat door de lucht vloog, tegen haar richting in, haar wijde broekspijpen slingerden achter haar aan, met één hand hield ze de hoofddoek op haar hoofd, zodat deze niet telkens wegwaaide. Ze was plakkerig van het zweet, overal, zo verloor ze nóg meer vocht. Soms keek ze achter zich, waar Euri liep, haar trouwe Anima. Ze wist dat Euri haar nooit in de steek zou laten. Ook als ze niet verbonden waren. Ze zouden altijd bij elkaar horen. Deze woestijn leek eindeloos. Zoals het zoeken van een schat. Telkens als je denkt dat je er bijna bent, blijkt dat je nog maar aan het begin bent. Je wil niet terug want misschien is het einde bijna bereikt, maar dit kan voor altijd doorgaan. Misschien liep ze alleen maar rondjes, ze wist het niet. Het enige waar ze aan dacht was; blijven lopen. Haar hart bonsde in haar keel en haar mond was zo uitgedroogd dat ze niet meer kon slikken. Ze was lang weggeweest, zo lang. Ze had niemand in de steek willen laten, toch was het haar schuld dat ze zo lang afwezig was geweest. Al die tijd hadden de Dustseekers er alleen voor gestaan, zonder leider moesten ze zichzelf maar zien te redden. Ze had spijt. En die fout van haar moest ze recht zetten. Maar voor ze dat kon, voor ze de bewoonde wereld kon bereiken, moest ze uit deze woestijn komen. Was er hier dan helemaal niemand in de buurt? Niemand die een kaart had? Toen ze voor de zoveelste keer achterom keek zag ze Euri niet meer. Een rilling ging door haar heen, uit een soort reflex rende ze terug, ze volgde haar voetstappen in het zand, maar zag geen hoefsporen van Euri. "Euri! Zeg iets!" Maar haar stem werd afgebroken door het felle geruis van de wind. Ze voelde zich plotseling zo alleen. Alsof ze de laatste persoon was op aarde. Niet in paniek raken nu. Haar bruine ogen speurden de omgeving af, schoten van de ene kant naar de andere. Toen ze een tijdje had doorgerend, en hijgend op een zandheuvel aankwam, zag ze iets bewegen, een stipje, het lag krioelend op de grond. Ze had zo'n dorst, kon zich bijna niet meer bewegen, maar wist haar laatste energie bij elkaar te halen en sprintte naar het dier toe. Ze zakte in elkaar, viel in het gloeiend hete zand, en daar lag ze, naast haar Anima, als de prooi van de hitte. Ze gleed met haar hand over de droge en hardgeworden vacht van Euri, en wou haar geruststellen, in haar oor fluisteren dat het goed kwam. Maar ze wou niemand bedriegen. Als ze doogingen... Niemand die haar zou missen. Iedereen was haar allang vergeten na die lange tijd.

:Anima Tell:

Euri lag hijgend op de grond, ze was neergestort in het zand, en Inaz was nergens te bekennen. Paniekerig draaide ze heen en weer, probeerde op te staan, maar ze was te moe en te uitgedroogd. Een bekende stem, de warme, zelfverzekerde stem van haar dierbaarste. Ze wou zo graag terugroepen, maar er kwam niets uit haar keel vandaan. Het liefst zou ze nu meteen worden gedood, dan hoefde ze hier niet langzaam te sterfen in het gloeiendhete zand. Maar als zij zou sterfen... Dan zou Inaz ook sterven. Inaz moest nu hetzelfde voelen als zíj, hoe kon zij het dan nog opbrengen te lopen en te praten? Het was al moeilijk om helder na te denken... Uit wanhoop begon ze met haar poten te trappelen, en eindelijk hoorde ze voetstappen van dichtbij. Een harde klap. Een zoete geur. Inaz lag naast haar! Als er niemand anders was in deze woestijn, zouden ze allebei uitdrogen. Dan was alles voorbij. Dat wou ze niet. Ze wou nog niet dood. Voorzichtig keerde ze haar hoofd, ze keek recht in de bruine ogen van Inaz. Ze wou huilen maar het lukte niet, ze kon het niet. Haar adem alleen al, was schors en leeg.

[Open voor iedereen]
[Voor de duidelijkheid; Inaz gaat niet dood ]

Kitty liep al uren door het woestijn heen en nu was ze het al zat. Ze wou zeg hier. Ten eerste het was te warm en ten tweede ze had wel wat beters te doen. Maar lexy wou zo nodig de woestijn in. Nu had ze haar zin. Zuchtend keek ze om haar heen. Ze pakte haar veld fles en dronk wat. Met tegen zin gaf ze ook wat aan Lexy. Nu was ze misschien boos op haar Anima maar dat zou als sneeuw voor de zon al snel weer veranderen. Kitty bleef even staan en sloot haar ogen. Haar paard had ze thuis gelaten. Toen ze haar ogen weer los deed was Lexy verdwenen. Haar blauw/groene ogen gleed over het uitzicht heen maar nergens was Lexy te bekennen. Woedend liep ze een richting op. Er was niks met Lexy anders had ze het al lang gevoeld. Naar een minuut of tien gelopen te hebben vond ze haar eindelijk. Lexy lag lekker in het zonnetje. Kitty liep naar haar toe en tilde haar op. Wil je me nooit meer zo laten schrikken.Riep ze uit. Maar gelijk kwam er een glimlach rond haar lippen. Kitty voelde hoe Lezy haar lichaam op kitty's schouders voelde. Glimlachend liep ze door. Plots zag ze voetstappen. Kitty liep de voetstappen achter naar. Toen zag plots iets liggen in de verte. Bang voor dat er iets mis was rende ze er op af. Eenmaal daar zag ze een vrouw liggen met haar Anima.Kitty liet zich op haar knieën vallen om te kijken wat er aan de hand was. Al snel wist Kitty wat er was. Ze rukte haar veldfles van het koord af en maakte hem los. Al snel kwam ze er achter dat die leeg was. Zuchtend stond ze weer op. Kitty's blik gleed naar de lucht. Het moest lukken. Al zou het haar veel energie kosten. De kans was best klein dat ze het kon laten regenen. Omdat ze in een woestijn waren. Regen Kitty keek om haar heen maar er gebeurde niks. RegenRiep ze nu harder. Toen er nog niks gebeurde werd ze woedend. Regen Schreeuwde ze nu zo hard als ze kon. Haar stem klonk hard woedend en dwingend. De eerste paar wolken kwamen al op dagen. Ook voelde ze een paar druppels maar dat was het. Meer Schreeuwde ze nu zo hard als ze kon. Kitty voelde haar energie minder worden. Maar het maakte haar niet uit. Ze moest hun helpen. Eindelijk voelde ze regen. Kitty glimlachte dankbaar. Daarna zakte ze weer door haar knieën en keek naar de vrouw. Lexy richten zich ondertussen op de Anima van de vrouw.

Lexy bekeek de Anima en tilde de kop op met de hare. Ze moest zeker weten dat het goed ging. Zelf voelde ze zich zelf moe worden toen Kitty bezig was. Net toen ze wou zeggen dat het niet ging lukken vielen er dikke druppels op haar vacht. Ze schrok van de kou en er ging een rilling door haar kleine lichaampje. Lexy legde de kop weer neer en keek naar de Anima. Ze hoopte zodat de Anima en de vrouw het zouden overleven.

Ze voelde dat haar oogleden op elkaar waren gedrukt, alles was zwart. Het hete zand prikte als duizenden naalden in haar huid, de adem van Euri blies in haar gezicht, het enige teken dat haar Anima, en zij, nog in leven waren. Ze begon sneller te ademen, haar hart klopte steeds sneller, ze had water nodig, anders zou ze hier sterven van de dorst. Even leek alles verloren, ze kon zich niet meer bewegen; ze was machteloos. Een gevoel van woede, maar ze wist niet waarom, was ze kwaad op zichzelf dat ze de woestijn was binnengegaan? Haar waterzak was leeg, die laatste druppels had ze vanochtend vroeg aan haar Anima gegeven. Waarom was ze zo stom geweest om met zo weinig water de woestijn in te gaan? Ze wist wel beter. Had ze hier onbewust voor gekozen? Nee. Ze moest zich nu niet laten gek maken door haar eigen wanhopige gedachtes. Men zegt weleens dat als iemand ooit door de woestijn heen is gekomen en het op het nippertje heeft overleefd, nooit meer hetzelfde is. Dat diegene krankzinnig word. Maar ze vertrouwde erop dat haar geest sterk genoeg was. Inaz gaf nooit op. Plotseling, een stem, maar ze wist niet of het de werkelijkheid was, of dat het echt was. Misschien was het slechts een droom of een vage herinnering die zich nu opspeelde. Maar toen kwam er het geluid van voetstappen in het zand, dichterbij. Ze wou om hulp roepen maar zelfs daar had ze de kracht niet meer voor. Schuddend en bevend hief ze haar arm op en begon met bewegen, misschien dat die andere haar zo zou zien. Ze proefde zand in haar mond, proestte en spuugde het weer uit. Telkens het woord regen, zo dichtbij, harder, harder...

Tik, tik, tik. De grond onder haar koelde af. Ze voelde iets vreemds, plakkerigs, het verspreidde zich over haar hele lichaam. Inaz ging op haar rug liggen, opende haar ogen en keek naar de hemel. Wolken! Het was bewolkt! Dit was onmogelijk, het moest een droom zijn! Ze opende haar mond, proefde de regen. Een blik opzij; een vrouw. Ze leek zo groot, maar het kwam omdat zij op de grond lag en de vrouw stond rechtop. Een dier stond naast de vrouw, dat moest haar Anima zijn. Voorzichtig stond ze op, stuntelend, en met een ontzettende steek in har hoofd, maar al gauw keek ze recht in de ogen van de vrouw. "Je hebt mijn leven gered..." Zuchtte ze. Alles wat er zo juist gebeurt was moest even zijn plek vinden in haar hoofd. Het ging zo snel, en het was zo onwerkelijk. Plotseling was haar leven niet meer iets om onzeker over te zijn. Tenzij deze vrouw iets kwaads in de zin had, maar dat leek haar uiterst onwaarschijnlijk. Kort keek ze naar Euri, die ook opstond, daarna weer naar de vrouw. "Ik ben je eeuwig dankbaar." Haar stem klonk meer vastberaden dan ooit. En toen viel haar iets op. De vrouw was een hele jonge vrouw, misschien wel een meisje. Toch straalde ze een heleboel wijsheid en levenservaring uit. Alsof zij de leraar was en Inaz de leerling. "Vertel me, wat is je naam?"

:Anima Tell:

Euri staarde verward en geïntresseerd naar de Anima tegenover haar. Wat een zeer interessant wezen. De zielsverwant van de Anima had zojuist haar en Inaz' leven gered. Ze was nog nooit zo gelukkig geweest, maar ze was nog te verward om dat ook uit te drukken. Maar de opluchting was van haar ogen af te lezen. Een kleine twinkeling van de zon weerspiegelde in haar donkere kijkers. Het regende nog steeds. Regen? In de woestijn? Er was hier iets bovennatuurlijks aan de hand. Ze hadden hier waarschijnlijk niet te maken met Dustseekers. Dit moesten Caelos zijn. "Hoe kan ik jou en je vriendin ooit bedanken," sprak de arabische gazelle, terwijl ze een sierlijke buiging maakte uit respect. Tranen van vreugde sprongen in haar ogen. Ze was nog niet helemaal hersteld, maar alles ging zo snel...

Kitty keek toe hoe de vrouw en haar Anima op stonden. Zo te zien ging
het beter. Kitty keek weer naar de lucht. Het was het waard. Al voelde
ze zich nu een stuk slapper dan er voor. Dat was haar zwakte. Ze mocht
niet te veel van haar krachten gebruiken. Het kon haar dood worden. Ze
was al bijna eens eerde dood gegaan. Maar gelukkig was er een jongen die
haar leven rede. En daar was ze heel blij mee. Je hebt mijn leven gered'Daar lijkt het wel op ja.' Zei ze met een kleine glimlachte. Kitty keek even blozend weg.
'Euh het was niet veel moeite.' Dat was het eigenlijk wel maar dat kon de vrouw niet weten. Nu ze echt door weekt waren keek ze weer naar boven. StopFluisterde ze dit keer. Waarschijnlijk net hoorbaar voor de vrouw en haar Anima. Het duurde niet lang en alle wolken waren al weer weg en de hete zon kwam al weer te voorschijn. Voor ze het wist was ze bijna al weer droog. 'Vertel me wat is je naam?' Waarom wou de vrouw haar naam weten. Wat maakte het nou uit hoezo hete. KittyZei ze dan toch maar. Daarna boog ze lichtjes. Wat is uw naam vrouwe Vroeg ze uit beleefdheid.

Lexy keek toe de Anima op stond. Ze had geen oog meer voor de wederhelft van de Anima. Lexy was jaloers op de grote en het alles. Lexy boog ook lichtjes en keek bedenkelijk. Zou ze het durven vragen. Lexy steeg op en vloog naar de Anima toe. Aarzelend keek ze haar aan. Het is misschien een rare vraag maar mag ik een keer een rondje op uw rug. Het lijkt me geweldig om zo snel te kunnen zijn als u. Lexy hoopte dat de Anima hier niet boos om zou worden. Maar dit had ze altijd al gewild en misschien kreeg ze het ook.