Diadorah zag hoe het gebeurdde. Precies zoals ze wilde dat het gebeurde. Elina viel neer door de giftige ijspegel, en Oblivios maakte tot haar welkome verbazing een wortelschild, perfect. De ijspegel ketste terug, maar een deel van het gif bleef nu in de wortels van de boom zitten. Zo kon ze het Firetree stof altijd oproepen als ze dat nodig had. Het zat vast in de bomen. De geliefde bomen van die mensjes die hier waren. Maar nu was het een punt voor haar. Zonder dat ze het zouden weten zou het geconcentreerde gif van de Firetree verdwijnen in de grond, en tot haar beschikking staan wanneer ze het nodig had.
Diadorah keek naar de vlammende krachten van Oblivios die dreigde een vuurbal op haar af te sturen. Ze slikte, en vermoedde dat dit misschien wel het laatste kon zijn wat ze zag. Zo'n vuurbal kon ze nu niet aan. Ze had de kracht er niet voor. Plots kwam er een redder in nood uit het niets en hielp haar. Hij bond haar polsen vast en knoopte zijn enkel aan de hare vast. Sam.
Diadorah keek gemaakt verschrikt op, maar genoot toch van dit moment. Ze zou bevrijd zijn nu. Oblivios kon nooit een vuurbal afvuren als Sam aan haar vast zat. Met een simpel staaltje ijskracht bevroor ze het touw om haar en zijn enkels, zodat het niet los kon. Alleen met vuur.
''Sam, mijn redder in nood'', riep ze vermakelijk uit. Ze keek naar zijn boze gezicht, toen hij vroeg hoe het gif ongedaan kon worden gemaakt. Diadorah grinnikte, steeds harder en harder. Haar ogen twinkelden van blijdschap. Toen trok ze een serieus gezicht, en bracht deze dicht bij die van Sam. ''Dat gaat niet. Er is geen medicijn hiertegen, in ieder geval niet hier'' Diadorah ging rechtop zitten en keek vermakelijk om zich heen. Ze genoot van haar gevangenschap met Sam. Een van de mooiste momenten uit haar geweldige leven.

Sam keek vol walging naar haar. Hij redde haar allen zo dat ze kon zeggen waar het tegen gif was. Maar zo te zien zou Diadorah dat nooit zeggen. Toen ze dichter naar hem toe kwam. Rukte Sam zijn gezicht naar achteren. 'Jezus wat drink of eet je je stinkt uit je mond.'Riep hij uit en probeerde de stank weg te krijgen. Pas toen merkte hij dat ze ijs om het touw had gedaan om hen enkels. Het begon al te smelten. 'Jammer voor jou ben ik warme en smelt het' Zei Sam met een glimlach. 'Waar dan wel.' Sam moest en zal het uit haar krijgen. Hij liet niet zo maar iemand dood gaan. Ook al had ze tegen hem gelogen. Hoe kon zij nou weten dat Catharina voor Tempus had gekozen. En het was zo wie zo raar want Caharina vond niemand leuk toch? Als het wel zo was dan had ze met zijn gevoelens gespeelt. En werd hij woendend. Maar haar slaan dat had hij een keer gedaan en nooit weer.



[flut]

De vuurbal was gemaakt van pure goedheid. Alleen personen met een puur goed hart konden de vuurbal overleven. Aangezien Diadorah slecht was moest ze maar kiezen: vluchten of sterven. Sam zou zich geen waarschijnlijk geen zorgen hoeven te maken. De bomen vonden dat zijn hart puur genoeg was. Oblivios en Ramess voelden zich beide een beetje duizelig maar Oblivios besloot dat ze verder moesten. 'Het is niet ver meer naar de Firetree! Met de hulp van de nog levende gezonde bomen kunnen we de Firetree wel aan, als we allen energie geven voor een krachtige energiebal, dan zal de slecht boom door goedheid en licht worden verbrand.' zei Oblivios opeens vastbesloten tegen iedereen. Het zou ze lukken. Een stroom van adrenaline en vertrouwen ging door zijn lichaam. 'Vandaag gaat het gebeuren, de Firetree gaat vallen.' fluisterde hij Ramess toe terwijl hij verder liep.

Passage uit de witte Pioenroos.

Tempus was zo in gedachten verzonken dat hij niet doorhad dat er iemand binnenkwam door de grote houten deur. Pas toen hij een vloerplaat hoorde kraken keek hij op, en ontwaakte hij uit zijn dagdroom en overpeinzingen. Een man met een donkere cape en een grote Fleur-de-lys op zijn cape geborduurd, kwam binnen. Zachtjes, en met kleine zweverige passen. Zijn hele lichaam was verdwenen achter zijn cape, en Tempus kon niet zien wie het was. Maar de Fleur-de-lys liet zjn bloed stollen. Tempus zette twee passen naar achter en botste tegen het bed aan. De man met de cape kwam dichterbij en liet een spoor van witte pioenroosblaadjes achter op de vloer.
Tempus bedacht zich dat in de oude wereld de Fleur-de-lys een Frans Embleem was. Het kwam voor op wapenschilden van bepaalde families. Maar er was maar een familie waar de Fleur-de-lys werd gebruikt, niet zijnde een franse lelie, maar een Witte Pioenroos. En de blaadjes op de grond benadrukten dit geheel.
Tempus keek lichtelijk angstig naar de man, en vroeg stotterend wat hij hier kwam doen. Er kwam geen antwoord.
Tempus zocht naar uitwegen. De deur, het raam. De deur naar de badkamer misschien.
Maar de man was al te dichtbij om nog te vluchten. Hij greep zijn boog stevig vast . In een vloeiende beweging spande hij hem, en legde hij de pijl in het gespannen draad.
Maar voordat hij de pijl kon schieten kwam er een scherp voorwerp in hem. Een pijnlijke scheut schoot door zijn borst en verlamden zij spieren. Met een zacht en onhoorboor plofje viel Tempus achterover, door de Diamanten draad die nog steeds vast gespannen aan het bed zat. Hij raakte er verstrikt in. De man met de Cape stopte een zakdoek in zijn mond, met daarop de Fleur-de-lys.
Tempus kon niets meer dan alleen maar toekijken hoe de man een knuppel omhoog hield, en ermee zwaaide door de lucht. De Cape vloog door de beweging af en het afschuwlijke gezicht werd zichtbaar.
Tempus ogen schitterden van paniek, toen hij de man zag. ‘’JIJ’’, ontsnapte, bijna onhoorbaar, uit zijn mond. Toen kwam de knuppel dichterbij zijn gezicht, en maakte zijn zicht wazig. Nog even was Tempus bij bewustzijn en zag hoe hij het huis uit werd gesleept, stilletjes door de achterdeur het bos in. Een diamanten draad schitterde achter hem in het gedempte zonlicht. Toen werd alles zwart.

Ondertussen was er een wind opgestoken. De vlagen beukten tegen de hoge muur, die aan het einde van de wereld op Opacare stond. De muur wankelde voor het eerst der jaren onder de luchtdruk. Steeds harden begon de wind te beuken, en bladeren en zand vloog op in de lucht.
Gruis werd uit de muur gedrukt en verdween in de lege ruimte erachter. Steeds meer gaten vielen in de muur. Op een gegeven moment kon de wand het allemaal niet meer aan. En met een zucht viel het onder de druk van de wind naar achteren, en verdween samen met de bladeren en het zand, de onheilspellende zwarte diepte in.

---

Dusty voelde een klap op zijn hoofd. De wereld tolde om hem heen, en hij stopte met lopen. Onmiddellijk wist hij dat er iets aan de hand was.
Nog snel kreeg Dusty was beelden door van witte blaadjes en een franse lelie. Plots drong het tot hem door. ‘’De witte pioenroos’’, schreeuwde hij naar de anderen.
Maar nog voordat hij meer uit kon leggen, ebte de wereld weg en verdween in het zwart.

‘Ik snap best dat de Firetree nu iedereen z’n aandacht vraagt, maar ik wil toch wel even iets kwijt. Stel dat de Firetree verslagen is, is het verhaal nog niet over. Ik wil namelijk niet voor altijd verlamd blijven. Eigenlijk vind ik een week al veel te lang, laat staan mijn hele leven. Dat even los van hoeveel jaar ik leef. Ik wil wel contact met de bomen zoeken, maar ik lig niet eens bij een boom. Is het geen idee dat een van jullie mij optillen en bij een boom leggen? Misschien hebben zij al genoeg kracht om mij te genezen, of weten ze wie het kan. Ik denk trouwens ook dat we van elkaar moeten gaan houden. Dan bedoel ik vriendschappelijk houden. Ohja, nog het laatste ding. Laat mij maar even zoals ik nu ben, de Firetree moet eerst dood. Elette kan wel helpen.’ Ze vindt zichzelf niet zo belangrijk. Als het erger werd merkte ze het vanzelf. Elina had liever dat ze zelf dood ging, dan dat de Firetree zou blijven leven. De Firetree maakte meer kapot dan dat je zou willen. Er konden meer doden vallen als hij bleef bestaan, dus liever eerst de Firetree. Ondanks dat ze haar lichaam niet kon bewegen, voelde ze zich toch wel moe. Praten kostte dus ook meer energie dan normaal.

Midden in haar gedachten zag ze hoe Dusty, de anima van Tempus, omviel. Ze schrok er van. Hoe kon dit? Wat had Diadorah nou weer gedaan?